Znowu w życiu mi nie wyszło

Jeżeli czujesz się mała, brzydka, zagubiona i nic nie warta, pamiętaj, że kiedyś byłaś najszybszym i najbardziej farciarskim plemnikiem w całej grupie

Mnie to zawsze pomaga.

Nosek do góry, ciesz się z małych rzeczy... :) Zobaczysz, że los się do Ciebie uśmiechnie, tylko myśl pozytywnie.

Ja mi się coś wali w zyciu to zawsze pamietam ,że gdy zamykają się jedne drzwi do szczęścia, otwierają się inne,ale my patrzymy na pierwsze drzwi tak długo, że nie widzimy tych drugich

No ale bywa wszawo i wtedy człowiek czuje się naprawdę nie fajnie

Dziękuję za słowa wsparcia, są mi teraz bardzo potrzebne.

Amelia Twoje słowa są dla mnie nadzieją, że może i ja kiedyś szczerze powiem, że jestem szczęśliwa. Wiesz, też myślałam o usamodzielnieniu się o kupieniu sobie jakiegoś małego M. Teraz po śmierci taty mieszkamy z mamą we dwie i tak trochę mi żal mamy, że została by sama a wiem, że tego nie chce, nie chce jej sprawiać na razie kolejnego bólu, pomyślę w przyszłym roku....

Uświadomiłaś mi jeszcze jedną bardzo ważną rzecz, że najpierw muszę się czuć dobrze sama ze sobą... ja chyba najbardziej się boję tego bycia samej, tych samotnych wieczorów i nocy.

melasia ściskam Cię mocno, może trochę pomoże ;) Musimy wierzyć, że będzie dobrze i się nie poddawać. Może to jeszcze nie było TO, może to nie był TEN, ale na pewno już niedługo i dla nas zaświeci słońce :)

Pozdrawiam.

_szyszka_ niestety wiem co czujesz i też często nekają mnie mysli, czy to się kiedykolwiek skończy...ale historie Amelii napawiają optymizmem - miejmy nadzieje, że podobne staną się naszym udziałem :)

Szyszko, dopóki byłam sama, też mi się zdawało że wokół same pary i w ogóle wszyscy wokół tacy szczęśliwi, tylko ja biedna sama nieszczęśliwa Takie to już złudzenie optyczne :) Ale przyszedł taki moment że postanowiłam przestać się załamywać i chociaż próbować coś zrobić z moim życiem. Rzuciłam niezbyt lubianą pracę (niektórzy pukali się w głowę lub patrzyli z przerażeniem), wyprowadziłam się od rodziców (kochani - ale ileż można z nimi mieszkać? świety by tego nie wytrzymał...), przeniosłam się do Warszawy... gdzie nie miałam pracy i znałam 1 osobę, plus mężczyznę który wprowadził wiele zamieszania do mojego życia. I pomalutku, krok za kroczkiem - znalazła się praca, potem kolejna, pojawiały się koleżanki, życzliwe dusze... Ja zaczęłam widzieć, że jeszcze wiele dobrego się może wydarzyć, że "kiedy Bóg drzwi zamyka to otwiera okno"; znalazłam nowe pasje, poczułam się znacznie lepiej i pewniej jako kobieta... Chciałam być z kimś, ale też chciałam się nauczyć być sama, dobrze się czuć ze sobą, szukać w sobie przede wszystkim siły, oparcia, poczucia bezpieczeństwa. Miłość przyszła w zasadzie nieoczekiwanie - oboje byliśmy na nią gotowi. Fajnie się teraz o tym pisze, ale uwierz mi - wiele mnie to kosztowało, wiele chwil zwątpienia, podłamania... inaczej się nie da!

Trzymam kciuki.

Mam nadzieję, że za niedługo wszystko się u ciebie polepszy ;) ...

Zazdroszczę ci, bo ja właśnie jestem na etapie "on walczy, ja walczę".... tylko u nas dodatkowym problemem jest dziecko - chyba tylko z powodu Maciusia jeszcze jesteśmy razem

Amelia dziękuję za słowa otuchy... może faktycznie nie wszystko stracone, może inny los mi jest przeznaczony, jak nie teraz to kiedyś... może po prostu muszę dłużej poczekać na swoje szczęście, żeby potem je bardziej docenić. Tylko, że czasem przychodzą takie dni, że już nie chce czekać.... Wokół mnie same pary, szczęśliwe rodziny z małymi dziećmi a ja nie mam nic. Niektóre koleżanki mówią że mi zazdroszczą, bo one tylko dom i pieluchy a ja robię to co chcę, na wszystko mam czas, fajną i dobrą pracę itp Tylko, że to wszystko takie bez celu jest, gdy się nie ma tej bliskiej osoby.

Ciągle jeszcze mam nadzieję...

Widać że masz doła, bo wtedy właśnie przychodzą nieraz nam kobietom do głowy myśli w stylu "ktoś (Bóg/los/...) się na mnie uwziął" A co to znaczy? to od nas w dużej mierze zależy jak prowadzimy nasze życie, czy też przyjmiemy postawę ofiary losu. Hmmm, zaczynam się wymądrzać, a nie taki miał być cel tej wypowiedzi. Chciałam po prostu napisać że naprawdę nic niegdy nie jest do końca stracone, przegrane... choć tak nam się wydaje momentami. Wiem co mówię, bo mówię o własnym doświadczeniu... pozdrawiam i życzę by zza tych chmur wyjrzało slońce ! :*