Jak znieść rozwód rodziców?

W sumie długo zastanawiałam się czy na pisać tego posta, ale dziś uszy opadły mi do samej ziemi i... muszę się gdzieś wygadać. Od razu uprzedzam, że będzie długo.Moi rodzice się rozwodzą. Po 26 latach małżeństwa. Wcale mnie ten fakt nie zaskoczył bo o ich małżeństwie można powiedzieć wiele, ale na pewno nie to, że było udane. Ojciec pił i imprezował przez całe lata. Zdarzało mu się przegrać w karty, jakaś kobieta się przewinęła... choć wcale nie był "menelemspod budki z piwem", a poważnym człowiekiem na stanowisku kierowniczym. Wychowany w rodzinie, w której mężczyznom się usługiwało początkowo pewnie był zakochany w swojej wykształconej i pracującej żonie, ale z czasem przestało mu się podobać, że mama robi w życiu coś poza gotowaniem, praniem i czekaniem na niego. Notabenewolał sobie sam prać i gotować bo mam nigdy nie robiła tego (jego zdaniem) dostatecznie dobrze. Ale jakoś to trwało. Dziś wiem, że głównie ze względu na mnie. W(po przegraniu przez ojca całych oszczędności mamy w karty) mama przeszła terapię dla współuzależnionych i.. podniosła się. Zaczęła normalnie sypiać, na nowo uwierzyła w siebie i poczęła czynić starania aby ojciec się leczył. tego już było za wiele. Odgrażał się rozwodem, ale znów... jakoś się kulało. w międzyczasie ja wyszłam za mąż, wyprowadziłam się, ale u nich było już tylko gorzej. Ojciec zrezygnował z leczenia, ale mama w obawie o własny byt, zarządziła aby każdy gospodarował swoimi pieniędzmi. Wcześniej zawsze u as brakowało kasy, mimo że rodzice zarabiali tyle, że powinno starczać i jeszcze zostać. Oczywiście mama dalej gotowała itd, ale składali się na "życie".I tu zaczyna robić się nieciekawie. Ojciec przeszedł na emeryturę i...złożył pozew o rozwód. Wcale też nie krył się z faktem, że poszukuje nowej kobiety, którą na dzień dzisiejszy ma. W pozwie napisał, że chce za porozumieniem stron, a mieszkanie rodziców oboje darują mi. Jako, że mam swoje własne wiadome było, że w tamtym mieszkaniu zostałaby mama. Jednak mama poczuła się urażona pozwem i chciała aby było z orzeczeniem o winie ( po tym wszystkim co przeszła nikt się nie powinien dziwić). I wtedy zaczęła się wspomniana męka. Dla mamy, dla nas, dla wszystkich. Ojciec zapowiedział, że każdy kto stanie przeciwko niemu będzie zniszczony. Jak powiedział, tak czyni. Po drodze okazało się, że nasze ukrywanie picia ojca odbiło się na nas bo nagle nikt (poza paroma wyjątkami) nie mógł/ bał się zeznać, że pił. Zaczęła się koszmarna szarpanina, nagrywanie na dyktafony, przeszukiwanie i fotografowanie mamie wszystkiego (dalej mieszkają razem...). A w sądzie obracanie kota ogonem. Wszelkie próby dyskusji spełzały na tym, że jak się nie jest w 100% z nim to się jest przeciwko. W końcu zdecydowałam się zeznawać bo uznałam, że gdy mamie odbiorą mieszkanie, które wykupiła i urządziła ze swojego spadku to będzie dla niej gwóźdź do trumny. Nie ma dokąd pójść. Przemyślała wszystko raz jeszczei stwierdziła, że ma gdzieś to orzekanie o winie i chce aby się to wszystko jak najszybciej skończyło. Przystała na pierwotną propozycję ojca o przepisaniu mieszkania na mnie. Ale... tatko się w międzyczasie rozmyślił. Uznał (ze swoją nową kobietą), że mama może mu spłacić mieszkanieZwłaszcza, że od grudnia będzie miała nauczycielską emeryturę, która w porywach dobije do 1200zł.I nic poza tym. Ojciec ma ponad 2 razy tyle samej emerytury, odprawę emerytalną z pracy i jeszcze swój spadek, który oczywiście zostawił sobie na czarną godzinę. Bez żadnego problemu może ziemię sprzedać i kupić sobie mieszkanie. Pójść do pracy też może - w końcu ma dopiero 50 lat... ale nawet bez pracy go stać. Zwłaszcza, że wie że w to mama wpakowała wszystko co miała... ja jestem wyrodna, mój mąż jeszcze gorszy - bo powiedział mu w kilku męskich słowach co myśli o tym jak mnie (zwłaszcza) traktuje. Generalnie jest spokojny, ale kiedy ze łzami w oczach mówiłam, że czas ucieka, my planujemy dziecko, a i mama nie chce się przez lata włóczyć po sądach, aojciec odpowiadał, że to nie jego problem - nie wytrzymał i mu wygarnął.I tak sprawy stoją. Mam dość. Na ojcu już mi prawie nie zależy. Przez ostatnie pół roku wyrządził mi więcej krzywd niż wszyscy inni przez całe życie. Śmieje się nam w twarz, mówi że caritasem nie będzie i bawi go to, że mama zostanie bez niczego, mimo jego oczywistej winy, która i tak w sądzie trudno udowodnić...Sprawiedliwość jakoś mi się wyświechtała ostatnio. Nie wiem co robić. Jak pomóc mamie, jak przejść nad tym do prządku dziennego, jak patrzeć na to jak razem mieszkają i sobie uprzykrzają życie, jak planować... cokolwiek. Lata lecą, już pół roku temu mieliśmy zaplanowane starania o bobasa...a tu - w czerwcu kolejna rozprawa, mam zeznawać...mimo wszystko trudno zeznawać przeciw ojcuCoś chyba długo wyszło i pewnie połowę pominęłam, ale W sumie długo zastanawiałam się czy na pisać tego posta, ale dziś uszy opadły mi do samej ziemi i... muszę się gdzieś wygadać. Od razu uprzedzam, że będzie długo.