Relacje porodowe Forumówek -

KINIA JONES - 05.06.2008 urodziła Kacperka

Kinia Jones napisał(a):W związku z tym, że dostałam kilka prósb na priva o opis porodu Juniorka a tam gdzie go umieściłam, czyli w wątku gratulacyjnym, ciężko go znaleźć pozwalam sobie przekleić go tutaj.
Jeśli to niezgodne z regulaminem, że taki sam post znajduje się w dwóch miejsach proszę o usunięcie wątku. Dziękuję :)

Tak jak pisałam wcześniej bóle zaczęły się w środę o 13-stej. I to od razu takie jakieś regularne, co 5-7 minut. Starałam się czymś zająć, ale jakoś średnio mi to wychodziło ;) W końcu zadzwoniłam do Maćka żeby się zwolnił godzinę z pracy, bo to chyba jednak już "to". Nalałam sobie ciepłej wody do wanny, tak jak radziły dziewczyny i się pluskałam a Maciek czytał o fazach porodu w książce o ciąży ;) Liczyliśmy te moje skurcze i stwierdziliśmy, że chyba już powinniśmy się wybrać do szpitala. No to wyszłam z wanny, wyprasowałam ciuchy ;) , ubrałam się, znieśliśmy torby do samochodu i pojechaliśmy do szpitala. Pod szpital zajechaliśmy przed 18-stą. Ale miałam stracha, że mnie odeślą ze Starynkiewicza. A tak bardzo się nastawiłam, że będę tam rodziła. Strach się spotęgował jeszcze bardziej jak zobaczyłam na drzwiach wejściowych do szpitala kartkę z informacją, że z powodu braku miejsc wstrzymuje się przyjęcia na oddział noworodkowy i położniczy. No, ale podeszłam do rejestracji i ze łzami w oczach powiedziałam, że mam bóle. Pani z rejestracji od razu poszła do dużurki położnych im o mnie powiedzieć i już za chwilę miałam mierzone ciśnienie i przyszedł lekarz (swoją drogą niezłe ciacho :lizak: ) mnie zbadać. Zbadał i zapytał: no to co? dzisiaj pani pewnie chce urodzić? No jasne, że chciałam ;) Zaczęli wypisywać jakieś dokumenty i po kilunastu minutach już szłam za położną się przebrać a potem od razu na salę porodową. Byłam jedną rodzącą, tak więc miałam cały czas położną dla siebie. Na początku leżałam podpięta pod KTG, potem jak się bóle zwiększyły to poszłam sobie pod prysznic. Ale jakoś nie zauważyłam żeby mi to pomogło. Wróciłam na łóżko i potem to już nawet wstawać nie chciałam żeby pochodzić albo poskakać na piłce, bo mi się tak strasznie spać chciało ;) Co jakiś czas położna przychodziła i mnie badała i mówiła, że rozwarcie postępuje bardzo ładnie i do północy napewno już Juniorek będzie na świecie. Ja się cieszyłam bardzo i zaciskałam zęby jak przychodził skurcz. Nie chciałam strasznie brać znieczulenia, bo się bałam tego wbijania igły w kręgosłup ;) W pewnym momencie to nawet zasnęłam i spałam chyba z pół godziny. Czas mi jakoś szybko mijał, bo ani się spostrzegłam a była już północ. Czekałam i czekałam na to pełne rozwarcie... Coraz częściej połóżna i pani dr mnie badały i ich miny jakoś nie były zbyt ciekawe. W końcu się doczekałam pełnego rozwarcia i pozwolono mi przeć. Ból był ogromny, trzeba przyznać, ale jak myślałam o tym, że za chwilę Juniorka będę miała przy sobie to jakoś mi było lżej. Niestety, mimo iż według słów położnej, bardzo efektywnie parłam Junior nie mógł się wstawić do kanału, bo okazało się, że mam za wąskie spojenie :( Położna wezwała jeszcze jednego lekarza i położną. Maćka wyprosili z sali i znów mnie badali. Dali mi szansę jeszcze kilka razy przeć, ale po kilunastu minutach już po ich minach wiedziałam, że nic z tego nie będzie :( Decyzja o cesarce zapadła szybko. Lekarz powiedział, że bardzo mu przykro, ale niestety nie urodzę naturalnie i jest potrzebne cięcie. Po chwili już byłam na wózku przewożona na salę operacyjną. A tam to już wszystko potoczyło się błyskawicznie. Cewnik, wenflon, wkłucie w kręgosłup, którego tak się wcześniej bałam a teraz nawet nie poczułam. Nie minęła chwila a już nie czułam nic od piersi w dół. Ta cała cesarka to takie dziwne przeżycie. Bo nic nie boli a jednak czuje się, że coś tam robią przy brzuchu. Kolejna chwila i usłyszałam płacz Juniorka. Pokazali mi go i od razu zabrali, bo okazało się, że podczas tego całego parcia musiał oddać smółkę i urodził się w zielonych wodach :( Ale oprócz tego wszystko z nim było w porządku i dostał 10 pkt Płakałam ze szczęścia, że już Go mamy i ze smutku, że nie udało mi się urodzić naturalnie i że Maciek jest tam za drzwiam a ja tak go chciałam za rękę trzymać Potem zszywanie, które wydawało mi się, że trwało strasznie długo. A potem na koniec słowa pani anestezjolog: jak to pani zrobiła, że nia ma pani ani jednego rozstępu? I wtedy się aż zaśmiałam i odpowiedziałam jej, że nie wiem, ale że za to mi dupa nieźle urosła. Dosłownie tak jej odpowiedziałam. A ona do mnie: pani dupa to nic przy mojej dupie lol Przełożyli mnie na łóżko i zawieźli do sali pooperacyjnej. Tylko przez chwilę widziałam się z Maćkiem :( Juniorka najpierw pokazali Maćkowi a potem przewieźli na noworodki. Powiedzieli nam, że spędzi tam noc i dopiero rano go do mnie przywiozą. Ale już po godzinie go przywieźli do mnie na salę, bo okazało się, że wszystkie badania ma dobre. Ale co z tego, skoro ja nawet głowy unieść nie mogłam :( Leżałam na tym łóżku, widziałam, że on tam leży i nie mogłam go przytulić :( Co chwila płakałam Jakoś dotrwałam do rana i czekałam żeby tylko Maciek do mnie przyjechał. No i przyjechał i okazało się, że na sali pooperacyjnej nie ma odwiedzin i mógł wejść do mnie tylko na chwilkę i do tylko dlatego, bo pani położna powiedziała, że udaje, że go nie widzi. Pobył ze mną chwilę, wyszedł z Juniorkiem na korytarz, zrobił mu kilka zdjęć i pojechał do domu a ja znów zostałam sama i znów płakałam Wieczorem już było lepiej, bo mogłam wstać i potulić Juniorka. A rano następnego dnia wstałam, wzięłam prysznic i czekałam tylko na obchód, bo miałam nadzieję, że już mi pozwolą przenieść się na normalną salę. Pozwolili i koło 11-stej już leżałam sobie z Juniorkiem wtulonym we mnie na sali jednoosobowej, którą sobie zarezerwowałam :D Ale nam było fajnie :D Na początku trochę miałam problemów z karmieniem, bo miałam mało mleka i musiałam go dokarmiać butelką, ale w końcu nam się udało i już noc z soboty na niedzielę Juniorek przeżył tylko na mojej piersi :taniec: Wczoraj wyszliśmy do domu i uczymy się siebie nawzajem :) Juniorek jak narazie jest bardzo grzecznym dzieckiem a ja jestem najszczęśliwszą mamą na całym świecie :love:

ASIAA- 11.05.2008 urodziła Bartka

AsiaA napisał(a):Wyznaczony termin porodu minął 5 maja a Bartek siedział w brzuchu i jak stwierdził pan doktor po wizycie u niego w dniu terminu: „Czy ten młody człowiek nie ma zamiaru wyjść?” czym mnie zdołował totalnie. Poza tym dał „dobrą” starą i znaną wszystkim radę jak przyspieszyć poród a ja mu powiedziałam, że na moje dziecko to nie działa. Pośmiał się ze mnie kazał przyjść na kontrolne KTG w piątek i powiedział, że jak się nic nie ruszy to w poniedziałek szpital. No i tak mijał dzień za dniem – miałam nadzieję, że dziecię wyjdzie w dniu, kiedy wypadało 10 miesięcy po ślubie no, ale nic z tego. Zadzwoniłam do znajomej położnej, która miała być przy porodzie, kazała przyjść w czwartek na KTG i badanie. A ja nadal kontynuowałam względem mego dziecięcia słowną perswazję, długie spacery i... bliskie spotkania z mężem.
Czwartkowe spotkanie z położną dało mi mnóstwo nadziei Położna powiedziała, że jak dla niej to wszystko się może wydarzyć w ciągu kilkunastu nawet godzin, ale jakby co ona ma dyżur w niedzielę rano to mamy przyjść. Nareszcie coś się ruszyło. W tym samym utwierdził mnie lekarz w piątek po wizycie u lekarza w poradni. Jednak jak bym nie urodziła mam się zgłosić w niedzielę rano.
No dobrze byle do niedzieli – a może uda się urodzić jutro?

11 - V - 2008 roku

Minął wieczór, minęła sobota zakończona długim spacerem i lodami. Zdawało mi się, że nie zasnę a o dziwo zasnęłam raz dwa tyle, że koło 2 obudziły mnie delikatne skurcze, które były nawet, co 10 minut, ale po jakimś czasie się rozregulowały i zasnęłam ponownie. Tyle, że mój mąż panikarz o 5 zrobił pobudkę, bo nie zdążymy. Myślałam, że uduszę tak mi się dobrze spało, a on mnie obudził. Potem musiałam stoczyć bój o kanapki, które mu chciałam zrobić do szpitala – nie on nie potrzebuje i w ogóle wymyślam, ciekawe że o 14 już tak nie mówił i był mi wdzięczny. Udało mi się odwlec wyjazd do szpitala, chociaż o troszkę i wyjechaliśmy po 6.30 – jazda trwała może 3 minuty, bo i na piechotę dotarcie do szpitala trwa może 20 minut.
Pobyt na izbie przyjęć trwał chwilkę. Potem wyjazd na porodówkę – położnej jeszcze nie ma, czekamy na korytarzu, bo przyjmowana jest inna kobieta. W końcu przychodzi i moja pora jest położna – po 15 minutach jesteśmy już na sali porodowej. KTG pokazuje skurcze, ale słabe i tak to ja mogę urodzić za dwa tygodnie, tym bardziej, że to, co podczas badania w czwartek wyglądało tak obiecująco cofnęło się – o ile można tak powiedzieć i postęp jest mniejszy. Położna podłącza kroplówkę i nakazuje chodzić. No to sobie chodzę tam i z powrotem i żartuję z mężem. Przychodzi lekarz bada mnie i mówi, że urodzę może wieczorem a może jutro – no fajnie. I tak mijają kolejne godziny – skurcze stają się coraz bardziej bolesne, ale postępów nie ma, bo szyjka nie chce się za nic w świecie skrócić do zera. Przy okazji dzwonią moje koleżanki ze studiów, że praca zaliczeniowa nie wiadomo, czemu nie dotarła i co mają robić. Rzucam im tylko do słuchawki, że ja rodzę i rozwiąże ten problem, kiedy indziej. Za 15 minut dzwonią znowu, że pani dr powiedziała, że mam sobie rodzić spokojnie ona mi zaliczenie wpisze a ja jej tę pracę prześlę ponownie później. Dziękuję jej w duchu.
Czas pędzi do przodu, ale tylko czas bo mój organizm jakby rodzić nie chciał i cały czas jest tak samo. Lekarz widząc mnie chodzącą wokół kroplówki pyta męża, czemu radia nie przyniósł to bym sobie przy rurze potańczyła. Wesoło mu – mnie mniej. Nareszcie godzina 14 szyjka się skróciła i coś zaczyna ruszać. To coś to były tylko bardziej bolesne skurcze w dodatku odczuwane jako bóle krzyżowe. Chodzę, oddycham, chodzę, oddycham – mam wrażenie, że nic innego nie robię. A postępu zero jak utknęło na 4 cm to dalej ani rusz tylko ja już sił nie mam. Kroplówka się skończyła a ja dalej chodzę, oddycham, chodzę, oddycham – położna proponuje piłkę, ale to nie dla mnie bo boli jeszcze bardziej. Do sekwencji chodzę, oddycham dodajemy jeszcze masaż pleców w trakcie skurczu w wykonaniu mojego męża. Zbliża się 18 ja już naprawdę sił nie mam a po kolejnym badaniu okazuje się, że postęp to pół centymetra, można się załamać. Na szczęście moje dziecię jest dzielne i tętno ma mocne.
Czas mija a tutaj nic tyle, że już nie mam siły chodzić, więc leżę albo się opieram, oddycham, mąż masuje plecy i robi mi zimne kompresy i pojawia się jeszcze jedna atrakcja okropne wymioty przy każdym skurczu tzn. te wymioty to tylko pozorne, bo ja nie mam, czym wymiotować więc męczę się jeszcze bardziej. Położna nakazuje pić, żeby mnie tak nie męczyło. Miałam wrażenie, że to już się nigdy nie skończy – skurcze i wymioty strasznie mnie męczyły, miałam wrażenie, że mój kręgosłup pęknie. Godzina 20 kolejna wizyta lekarza – ja już nie mam sił, przechodzi mi przez głowę myśl o cc, ale przecież tyle już wytrzymałam. Lekarz każe czekać na postęp, ja mówię że już nie mogę on na to czy chcę cc – zaprzeczam. Położna sama nie wie co ze mną robić – skurcze zaczynają słabnąć tzn. są tak samo częste ale krótsze, dziecko tętno ma dobre więc podstaw do cc nie ma. Powoli zaczyna nad nami wisieć widmo „długiego” porodu, mogę rodzić byle kręgosłup mnie tak nie bolał. Położna mówi, że jak dalej pójdzie może się okazać, że skurcze całkiem minął i dopiero rano zaczniemy znowu „poród”. Opadam całkowicie z sił, między skurczami nawet przysypiam.
Zbliża się 21 i okazuje się, że naprawdę coś ruszyło jest 6 cm – chwytam się tej myśli i jakby więcej sił przychodzi. Położna radzi abym w czasie skurczu próbowała lekko przeć to przyspieszy rozwieranie szyjki. Czas mija ale teraz wiem, że mój wysiłek nie pójdzie na marne – lekarz stwierdza, że dzisiaj urodzę. 22 teraz czas zaczyna pędzić szybciej – położna stwierdza, że muszę mieć jeszcze bardzo dużo siły skoro mam siłę mówić, nie wie że mówienie to mój sposób na lęk i stres. Kolejna wizyta lekarza i słyszę jak mówi: „Zadzwoń na salę operacyjną niech nie znieczulają, bo tutaj będziemy rodzić” i pyta mnie: „Jak duży miał być dzidziuś?” Mówię mu, że 3 kg ważył w 37tc On na to, że na pewno będzie duży zwłaszcza jak na moją drobną /!/ budowę ciała tym bardziej, że tatuś całkiem spory i w sumie powinno być cc. Po tylu godzinach usłyszeć taki tekst, można stracić resztki sił.
Mąż trzyma mnie mocno za rękę a ja zamiast myśleć o rodzeniu pytam go jak się czuje. Lekarz się śmieje, żebym się nim nie przejmowała, bo jakby co to nikt się nie będzie nim martwił tylko go wepchniemy do łazienki, była za jego plecami, i będzie sobie leżał aż nie urodzę. Dostaję wskazówki jak przeć, mąż jak ma mi pomagać i czekamy, co dalej. Teraz wszystko dzieje się błyskawicznie. Nie pamiętam ile tych skurczy partych było ale chyba 3. Jeszcze jeden skurcz i urodzisz tylko musisz się skupić. Czuję główkę – przychodzi kolejny skurcz ten już ostatni, mobilizuję się z całych sił. Dopingowana przez położną i mojego męża, który wtulony we mnie szeptał mi do ucha dasz radę i kocham Cię a ja parłam jak tylko dałam radę. Lekarz w trakcie skurczu uciskał brzuch i tak urodził się o 23.40 Bartuś – wyczekany.
Wszyscy stwierdzili, że duży chłopczyk, a ja wśród łez szczęścia pytam mało inteligentnie czemu on nie płacze. Położna się śmieje a ja już za chwilę słyszę krzyk mojego synka. Widzę jego pupę potem czytam, co napisano na opasce. Za chwilkę go dostanę – przytulam mocno do siebie i całuję, już nie płacze jest cichutki wtulony we mnie i patrzy na mnie tymi wielkimi oczkami. Patrzę na Mirka obydwoje płakaliśmy ze szczęścia. Bartuś razem z tatusiem jedzie na pierwsze badania. A ja zostaję na sali porodowej do szycia – mały ma dużą główkę i mam spore nacięcie ale szycie nic nie boli. W tej chwili dzwoni mój telefon – proszę o podanie go to moja mama udaje mi się wyszlochać do słuchawki zostałaś babcią. Za chwilkę słyszę skądś głos mojego męża – okazuje się, że są znowu na Sali a on rozmawia z Bartusiem. W końcu i ja mogę znów go przytulić. Mały przysysa się do cyca, mąż robi pierwsze zdjęcia a ja… gadam. No cóż taka natura. Zostajemy we trójkę jeszcze dwie godziny na sali porodowej. Mirek, Bartek i Asia nasze pierwsze dwie godziny jako rodziny.

JOLINI - 10.04.2008 urodziła Kamilę

jolini napisał(a):Dziękuję za wszystkie trzymane kciuki i dobre zyczenia, chyba się spełniły bo poród mialam naprawdę super. Gdybym nie pojechała na ktg kontrolne to nie wiem czy bym w domu nie urodziła :)
Otóż 9 kwietnia pojechałam do szpitala na ktg skurcze "sie nie pisały" ze dwa były o mocy przepowiadajacych, położna stwierdziła że jeszcze mnie zbada no i jak wlazłam na fotel to stwierdziła 3 - 3,5 cm rozwarcia i zapytała czy ja naprawde nic nie czułam no to zgodnie z prawdą NIC NIE CZUŁAM!!! powiedziała że mamy jechać po torby i za dwie godziny przyjechać na poród podczas badania odeszły mi wody no i pojechaliśmy do domu żeby o 22 zgłosić się na izbę przyjęć. Rodzę podobno ale nic nie czuję, naczytałam się o tych bolesnych skurczach w których mówić nie można ruszać sie nie można a ja w domu zjadłam, pazury wypilowałam :)
o 22 zglosiłam się na izbę 0,5 godziny formalności i pojechałam na góre na porodówkę gdzie przejęła nas moja położna - Iwona Oksiędzka polecam z całego serca. Podpięła mnie pod ktg dała do wypełnienia wszelkie zgody na podawanie leków itp i rodze podobno skurczy dużych nie czuje boli brzuch jak na okres i dół pleców ale nie jak w porodzie.
Po jakimś czasie odłączyła mnie od ktg i poszliśmy z mężem pod prysznic ja pod prysznicem na piłeczce on mierzy skurcze które cały czas są do zniesienia, jak wyszłam spod prysznica podłączyła mnie znowu pod ktg po chwili mówię żeby mnie odłączyła bo chcę do łazienki ona na to że za chwilę tylko zebym kucnęła przy łóżku to mnie zbada i każe mi przy tym łóżku przeć :o no dobra następny tekst wejdź na łóżko zbadam Cię na łóżku i zaraz pójdziesz odłąączyła ktg wlazłam na łóżko i wszystko potoczyło sie expresem wokół mnie zaroiło się od ludzi łózko zostało przerobione na fotel kilka parć i miałam Kamilkę na brzuchu. (godz. 1.55) Niestety musiałam zostać nacięta bo mała wychodzila "na supermana" z ręką do przodu. Tak ze cały mój poród to 4 godziny z czego 10 min parcia.
Tak że okazuje się ze wasze dobre zyczenia dotarły i się spełniły i poród naprawde był bezproblemowy i mało bolesny.

MAHARETH88 - 27.03.2008 urodziła Wiktora

Mahareth88 napisał(a):od poniedzialku 24.03 mialam skorcze co 20 minut wiec w sumie trwalo wszystko 3 dni i 3 noce...w środe nad ranem zaczely sie skorcze co 10 minut wiec pojechalam na porodowke ale okazalo sie ze rozwarcie tylko na 1 cm...a ja umieralam z bolu i od dwóch nocy nie spalam wiec dali mi ketonal zebym sie troche zdrzemnela a i to nic nie dalo...powoli strasznie to szlo...w czwartek o 10.00 mialam dopiero 5 cm...i o 11.00 trafilam na porodowke...jak tam dotarlam to skorcze sie cofnely ;( i podali mi oksytocyne...po niej skorcze byly tak bolesne ze wylam i blagalam zeby mnie pocieli i go wyjeli bo nie dam rady, polozna prawie z kopa nie dostala...blagalam o ZZO ale ordynator powiedzial ze to trzeba wczesniej ustalac...i ze to 500 zł kosztuje, zebym jaj nie robila sobie ,ze mam rodzic naturalnie i koniec...dobrze ze na chwile przyszedl moj GIN bo kazal mi podac jakies proszki , nie wiem chyba nospe...ale to nic nie dalo...o 15.00 mialam 8 cm...i tak do 17.30....i nic sie nie ruszylo...a ja bylam ledwo zywa wiec mi przebili pecherz...jak odeszly wody to momentalnie poszlo do przodu i moglam przec...nacieli mnie (kto powiedział ,że to nie boli??? :x ) i o 19.05 27marca 2008 we czwartek wykluł się mój kochany :love: WIKTOREK :love: ...jak mi go polozyli na brzuchu to go mocno przytulilam i momentalnie zapomnialam ze jeszcze 2 godziny temu chcialam uciec z porodowki...byl piekny i darl sie w nieboglosy...potem mi go zabrali i moglam odpoczac...i przyniesli mi go swierzutkiego po 2 godzinach....zaczelam beczec ze takie piekne dziecko mi wyszlo......po prostu cudownie ;)

KAROOLA - 04.03.2008 urodziła Oliwię

Karoola napisał(a):A zaczęło się tak:

W poniedziałek (03/03/2008) wstałam rano i nadal nic nie czułam :( termin porodu był na 02/03/2008. Pomyślałam sobie że chyba do końca tygodnia nic z tego nie będzie a ja doczekać się już nie mogłam (wtedy jeszcze nie wiedziałam co mnie czeka :D ). Pojechałam na umówioną wizytę do szpitala, położna mnie zbadała i powiedziała że rozwarcie na 1 cm i żebym jechała do domu. Więc pojechałam i do popołudnia sprzątałam, prałam prasowałam. Wieczorem wygnałam męża do mc'donalda po dwa zestawy wieśmaków mówiąc mu że ja za niedługo będe rodzić i musze się najeść:) popatrzył na mnie jak na wariatkę ale pojechał cóż biedak miał innego zrobić ;) zjadłam te dwa zestawy poszłam się wykąpać i po pół godzinie zaczęły się skurcze. Położyłam się jeszcze ale już spać nie mogłam. M. liczył skurcze i o 22 pojechaliśmy na porodówke znowu badanie, rozwarcie na 1,5 cm :( odesłali nas do domu kazali wziąść nospe i posiedzieć w wannie.
M. położył się spać (miał na 6 rano do pracy) ja leżałam ale spać już nie mogłam. Skurcze były raz regularne raz nie raz raz mocniejsze raz słabsze. Wytrwałam tak w łóżku do 2:30, już nie dałam rady leżeć. Poszłam do kuchni poprosiłam babcie żeby mi coś do picia zrobiła, wzięłam dwa łyki i więcej nie dałam rady oparta o blat stękałam z bólu. Biedna babci chciała mi jakoś pomóc ale nie wiedziała jak. M. wstał i powiedział że jedziemy bo widział jak się męcze. O 3:30 bylismy na IP badanie, popierki itp. kazali mi się przebrać w koszule i pojechaliśmy na porodówke. Sale dostaliśmy super: kanapa, wanna, piłki, drabinki itp podłączyli mi ktg kazali leżeć. M. usnął na fotelu ja wpatrywałam się w sufit i słuchałam bicia serca naszej kruszynki. I tak do 7 rano. O 7 przyszła nowa zmiana. Zrobily mi lewatywe ogolili i kazali do wanny wejść ale mi się nie chciało. Rozwarcie miała na 3 cm więc wszystko bardzo wolno szło. Położna przebyła mi pęcherz - wody odeszłi i się zaczęło: skurcze krzyżowe, myslałam że mnie na pół rozerwie poprosiłam o zzo ale z powodu braku anestezjologów nie dostałam. M. bardzo mi pomagał, masował plecy podtrzymywał na duchu w chwilach zwątpienia i co najważniejsze czuwał nad wszystkim.
Podczas skurczy krzyżowych darłam sie w niebogłosy prosząc o pomoc.
Podłączyli mi kroplówkę z glukozą i podali tlen bo zatrzymywałam powietrze zamiast oddychać :D o 9:00 zaczęły się skurcze parte, które były dla mnie ulgą. Pierwsze parcia były na stopjąco później kazali mi się połozyć. Znowu parłam raz, drugi, trzeci. Wkońcu położna powiedziała żebym się w sobie zebrała bo małej tetno słabnie wieć się zebrałam i jeszcze dwa parcia trzy przecięcia i Oliwka była na moim brzuchu. Jak ja się cieszyłam płakałam z radości. Ale nagle zamiast się cieszyć zaczęłam krzyczeć że dziecko nie płacze że jest wiotkie. Szybko mi ją zabrali była sino-filoletowa i nie oddychała. M. poszedł za nią. Odessali jej wydzielinę i usłyszałam jej krzyk i znowy zaczełam płakać ze szczęścia jak bym jeszcze raz urodziła. Co za cudowne uczucie. Przyniesli mi ja na chwilkę. Przytuliłam się do niej i całowałam po buzi, tak cudownie pachniała. Była wychłodzona więc zabrali Oliwkę na ogrzewanie a mnie szyli (oj bolało). Po 5 godzinach od porodu przynieśli mi moje szczęście i od tej chwili już się nie rozstajemy.
Oliwka ważyła 2400 g i 49 cm przyszła na świat o godzinie 9:10 w Szpitali Miejskim Specjalistycznym im. G. Narutowicza w Krakowie.
Bardzo dziękuje mężowi za wsparcie bo bez niego było by mi trudno oraz położnejbo była cudowna pomagała jak mogła :)

Taka była moja historia :)

KEITO - 02.03.2008 urodziła Ulę

Keito napisał(a):Wreszcie mam chwilę, aby opisać swój poród :)

2.03.2008

Od rana boli mnie brzuch, trochę mocniej niż na miesiączkę, i częściej twardnieje. Mam straszny rozstrój żołądka (dzięki temu sama się oczyściłam). Da się przeżyć. Rezygnujemy z imprezy rodzinnej, bo jakoś nie uśmiecha mi się jechać ok. 30 km poza Warszawę. Mąż na uczelni, cały czas wysyła mi smsy jak się czuję :D Poza tym, mąż każe mi czekać z porodem jak wróci ok. 17 lol Wrócił do domu, ja nadal się kiepsko czuję, ale nawet jeszcze nie myślę, że to już. Dopiero akcja zaczyna się rozkręcać wieczorem, około 23 zaczynają się takie skurcze-nie skurcze (znowu twardnieje mi brzuch, tylko częściej), ale trudno mi jest określić czy to są już TE skurcze. Natomiast, jak zaczynamy liczyć, to już się pojawiają tak co 10 minut. Kładziemy się spać, ja wstaję, bo nadal mam te skurcze, idę do wanny i tam siedzę chyba z 20 minut. Wracam do łóżka, ale nie mogę zasnąć, jest około godziny 1 nad ranem, dzwonię do koleżanki lekarki, skurcze mam już co 5 minut, ale nadal mi się wydaje, że te skurcze to są takie lajtowe lol (spodziewałam się czegoś gorszego...potem będę żałować tego sformułowania ;) ) Koleżanka mówi, że sama nie wie, czy jest sens jechać do szpitala (chociaż w trakcie rozmowy mam regularne skurcze), dzwoni na Karową do znajomej i po konsultacji jest decyzja JEDZIEMY :o Dzwonię do taty i proszę, żeby przyszedł, bo chcemy jechać do szpitala, w trakcie ubieram się, dopakowuję walizkę i czekamy. Około 2 nad ranem wyjeżdżamy od nas i jedziemy na Karową, wieje jak cholera, na szczęście nie pada. Dojeżdżamy na Karową około 2:40, wchodzimy na IP, melduję się, pani pielęgniarka jakoś tak na mnie patrzy, jakby chciała powiedzieć, co Pani tutaj robi (ale dwóch facetów za mną robi wrażenie ;) ) Papierkologia, zabiera mnie na badanie, diagnoza - rozwarcie na 3 cm, podłącza mnie do KTG i tak sobie leżę, chyba z pół godziny. W trakcie wypytuje mnie dlaczego Karowa itd. (mówię, że to mój wybór, poza tym koleżanka dzwoniła i rozmawiała z lekarką na oddziale, że mają mnie przyjąć), po pół godzinie znowu badanie nadal rozwarcie na 3 cm, ale lekarka (zresztą bardzo sympatyczna) mówi mi, że jestem książkowym przykładem fizjologicznego porodu, ale niestety nie mogą mnie przyjąć, bo właśnie ostatnie miejsce zajęła kobieta w 33 tc, która rodzi. Zadzwoniła na Żelazną, aby zapytać się o miejsce i zarezerwowała nam :D Tak więc po godzinie 4, z całą masą papierków, wyjeżdżamy na Żelazną.

Pierwsze co widzę na drzwiach w św. Zofii to urocza karteczka, że od 26 lutego przyjęcia na oddział zostały wstrzymane :ghost: Ale nie tracę nadziei, wpuszcza nas pielęgniarka, i znowu od początku, że jesteśmy z Karowej, lekarka dzwoniła wcześniej i rezerwowała miejsce, mamy wypis itd. Znowu papierkologia, trwa to około godziny, chcemy jedynkę (płatną), ale okazuje się, że jedyne miejsce jest w dwójce. Mówimy trudno i tak już o 5, jesteśmy zameldowani w sali Orzechowej :)

Przebieram się, mąż bardzo dzielnie wszystko znajduje w walizce. I tak sobie leżymy, w trakcie mam skurcze, coraz bardziej bolesne i coraz częstsze. Przychodzi pielęgniarka, dostaję wenflon i kroplówę. Straciłam już poczucie czasu, ale gdy skurcze są bardziej bolesne, ja dostaję świra. Nie wiedziałam, że tak to może boleć, ale to jeszcze nic ;) Okazuje się, że po jakiejś godzinie, mam już 6-7 cm rozwarcia i położna pyta się mnie czy chcę znieczulenie. Mąż od razu odmawia, po czym reflektuje się, że to chyba ja powinnam zadecydować lol (chociaż od początku była decyzja na bez znieczulenia). I tak sobie dalej leżę na boku, bo chodzenie to masakra, aż wreszcie zaczynają się takie skurczybyki, że aż widzę przerażenie w oczach męża. Położna przychodzi i proponuje wannę, tam spędzam chyba pół godziny jak nie więcej, przynosi mi to wielką ulgę :D W między czasie, przychodzi lekarz i wypytuje mnie o różne rzeczy związane z ciążą (przypominam, że mam już takie bóle, że drę się w niebogłosy :) ), a lekarz jakby nic pyta się mnie kiedy pierwsza miesiączka, czy bolesna itd Normalnie cyrk lol :o Mój mąż zdał kolejny egzamin, na większość pytań od odpowiada :) Potem przychodzi pielęgniarka i delikatnie mi sugeruje, że takie darcie się to ani mnie ani dziecku nie pomaga (ale ja nie mogę się nie drzeć :( ) W wannie odchodzi mi czop, aż wreszcie czuję, jak główka napiera na krocze - i TO jest ból masakryczny. Przechodzę na łóżko i zaczynam przeć, NARESZCIE mogę :), ale to też cholera boli (zastanawiam się jak się zmyć ze szpitala, aby nie przechodzić porodu ;) ). Najpierw prę w pozycji na boku z podniesioną nogą i opartą o położną. Potem próbuję w kuckach, mąż dzielnie mnie podpiera, potem na czworakach, ale najlepiej czuję się leżąc na boku. Mąż co skurcz mnie przytula i mówi, że wszystko będzie dobrze, że jestem dzielna :D Czuję jak położna przebija pęcherz płodowy i czuję ciepło rozlewające się i ulgę (mąż twierdzi, że to był potop). Położna między skurczami nawilża mi krocze olejkiem jakimś (pachnie miętowo-eukaliptusowo) i cały czas mi rozciąga. Prę, prę i nie mogę wyprzeć Ulki, bo się okazuje, że źle prę. Zamiast całą siłę i energię skupić na brzuchu, to ja w klatę i się odginam. Gdy tak tracę chyba z pół godziny, to jak zaczynam przeć dobrze, to idzie nawet nieźle. Ale mam wrażenie, że mnie po prostu rozsadzi od wewnątrz i mam takie myśli, że po prostu nie dam rady :( Położna znowu bardzo wspierająca, tłumaczy, że dam radę i muszę tylko chwilę jeszcze. Aż wreszcie nadchodzi ten upragniony moment, spinam się i wypieram główkę na zewnątrz...Co za ulga, kolejne parcie i już Ulcia jest z nami. Jest 8:20 :love: Położna kładzie mi ją na brzuch, jest taka cieplutka, malutka i w ogóle wyczekana i upragniona :D Zaczynam płakać, mój mąż też. Czekaliśmy na ten moment ponad 1,5 roku, jesteśmy wreszcie rodzicami, rodziną :D Zaczynamy nowy rozdział w życiu. Jeszcze przez dwie godziny Ulcia jest z nami, w między czasie położna i lekarz oglądają łożysko (taka wielka, czarno-czerwona masa), niestety trochę zostaje tam, więc muszą wyciągać taką pęsetą. Położna mnie zszywa (mimo, że krocze nie było nacinane), ale trochę tam popękało. Ulcia jest przystawiona do piersi, zaczyna ssać :love: Mąż szaleje z aparatem i dzwoni do wszystkich naszych znajomych i rodziny :D

Potem zabierają Ulcię na badania, mąż jedzie z nią, a ja się kąpię, przebieram i rzucam się na śniadanie lol Bo jestem piekielnie głodna. Wreszcie przyjeżdżają, Ula waży 3050g i ma 53 cm :), przenoszą nas na 2 piętro, gdzie przez kolejne 4 godziny będziemy leżeć na korytarzu, bo nie ma miejsc w salach. Mała nic tylko śpi, jest taka malutka i prześliczna :love: I tak zaczęła się nasza wspólna przygoda :love: :lizak:

OKRUSZEK - 06.02.2008 urodziła Jakuba

okruszek napisał(a):Termin porodu miałam wyznaczony na 3-4lutego 2008 roku ale w tych dniach nic się nie wydarzyło. We wtorek, 5ego lutego pojechałam na USG (waga malucha 3643g, wszystko w porządku ale nie wiadomo kiedy mały zechce przyjsć na świat). Wieczorkiem poszliśmy do mojej siostry na imieniny. Już w drodze do niej (odległość od naszego mieszkania do jej jakieś 5 min spacerkiem) dziwnie się czułam. Rwa kulszowa ktora trwala już ze 3 tygodnie nasiliła się, bolał mnie dół brzucha, czułam rozchodzące sie spojenie, bolał kręgosłup i kłuło w pośladkach. Nie przeczuwałam jednak, ze to oznaki niedługo rozpoczynającego sie poordu. Zdążyłam jeszcze zjeść coś slodkiego :)

Późnym wieczorem, kiedy już polożyliśmy Mata spać i sami szykowaliśmy się do snu, zdążyłam jeszcze pokłócić się z mężem i to do tego stopnia, że poszedł spać do drugiego pokoju. Zapytałam się go tylko, czy jeśli coś by się zaczęło dziać czy mam go obudzić a on odburknął, że to zależy ode mnie.Położyłam się jakoś po 23ej ale dlugo nie mogłam zasnąć bo brzuch bolał. O godzinie 1:33 obudziłam się na siusiu i zorientowałam się, że prześcieradło jest trochę mokre. Najpierw pomyślałam,że to siusiu ale kiedy wstałam i znowu pociekło zdałam sobie sprawę, że to jednak wody i że zaczął się poród. W tym czasie obudził się synek i mąż wstał do niego bo miał bliżej i zdziwił się co ja robię na nogach taka rozbudzona. Zapytałam się go czy jedzie ze mną a on wtedy w żartach powiedział: nie mogłaś wybrać lepszego momentu? Śpiący jestem!!!
O 2ej poszłam pod prysznic i zaczęły się skurcze co 2-3-4 minuty. Nie były jakieś bardzo bolące ale regularne. Trochę się wystraszyłam, że możemy niezdążyć. Mąż zadzwonił w tym czasie po moich rodziców - tatę żeby nas zawiózł do szpitala i mamę żeby została z Matem. Dzwonił też do szpitala (na Solec) żeby dowiedzieć się czy są wolne miejsca - nie było żadnej rodzącej więc odetchnęłam z ulgą bo od początku tam chciałam rodzić (rodziłam tam Mata i byłam bardzo zadowolona z opieki).

W szpiatlu byliśmy jakoś około 3ej. Oczywiście badanko na izbie przyjęć i info, że mam rozwarcie na jakieś 2 palce mnie zdołowały bo skurcze nadal były regularne i coraz dluższe i boleśniejsze. Po tej caLej papierologii na izbie około 4ej trafiliśmy na oddział porodowy. Rodziliśmy w jedynej wolnej sali do porodów rodzinnych -> cytrynowej. Pozostałe sale były zajęte przez matki z dziećmi bo na położnictwie brakowało im wolnych łóżek.

O godzinie 4ej zostałam podpięta pod ktg i zbadana -> nadal rozwarcie na 2 palce.Podłamałam się trochę bo to mój drugi poród i miałam nadzieję, że będzie trwał krócej a nie dłużej a na to się właśnie zapowiadało. Po zapisie poszłam pod prysznic na poł godzinki i skakałam sobie na piłce, robiłam to dość intensywnie żeby przypieszyć rozwieranie się szyjki. Mąż w tym czasie siedział obok mnie i mierzył długość i częstotliwość skurczy -> były regularne!!! Po wyjściu spod prysznica wzięłam piłkę i skalałam nadal na niej, tym razem przy łózku. Mąż w czasie skurczu masował mi plecy co przynosiło ulgę. A w wolnej chwili bawił sie w fotografa i kamerzystę :) Ale mam świetną pamiątkę. Jestem mu za to bardzo wdzięczna :)
Około 6ej kolejne badanie i wiadomość, że brak postępu rozwierania szyjki!!! Popłakałam się, bo wiedziałam, że w tej sytuacji poród będzie trwał i trwał...a skurcze coraz bardziej bolesne... Były momenty, że ledwo dawałam radę. Poprosiłam położną o Buskolizynę (przy pierwszym porodzie podobno ją dostałam i zdziałała cuda, w ciągu 2 godz z rozwarcia 2 cm doszło do 10cm i bóli partych). Położna zapytała się mnie czy w nią wierzę, odpowiedziałam, że tak i za jakiś czas dostałam coś. Piszę coś bo nie wiem czy to była Buskolizyna (po pordzie lekarz rozmaiwał z położna jak wypisywał papierki, że żadne leki podczas porodu nie były podawane) czy może plcebo... Położna kazała mi,po wstrzyknięciu tego czegoś,leżeć ze 20 min bo ona teraz idzie do
drugiego porodu i nie może mnie kontrolować. Po jakis poł godzinie (była godz 7:15) przyszła, zbadała mnie i powiedziała, że rozwarcie jest na 5cm. Ucieszyłam się, że coś wreszcie drgnęło i zaczęłam liczyć ile mi jeszcze w takim razie może zająć poród skoro 3 cm rozwarcia przypadło na 30minut. Obliczyłam, że ok 9ej powinnam już mieć synka przy sobie. Poszłam sobie pod prysznic, znowu na piłeczkę. Rzeczywiście woda łagodzi skurcze bo momentami były niedozniesienia. Nie chciałam brać znieczulenia, chciałam pokazać, że jestem silna i twarda. Poza tym, pierwsze dziecko tez rodziłam bez znieczulenia i byłam z siebie dumna :D
Po pół godzinie wyszłam spod prysznica i jeszcze sobie pochodziłam i "potańczyłam" przy łóżku jak były skurcze ale zaczęły się robić inne. Położyłam się. Mąż zawołał położna -> przyszła inna bo tamtej zmiana już się skończyła. Zostałam zbadana, rozwarcie na jakieś 8-9cm ale miałam jeszcze trochę poleżeć podpieta pod ktg bo to jeszzce chwilkę potrwa. Po jakiś 2-3 normalnych skurczach
poczułam, że główka mocno napiera i zorientowałam się, że zaczęły się skurcze parte. Zaczęłam przeć bo to było silniejsze ode mnie, mimo, że powinnam była chwilkę się wstrzymać i właśnie podczas jednego z tych parć coś mnie zapiekło -> to pewnie wtedy doszło do pęknięcia...i wtedy też z mężem zobaczyliśmy wybrzuszenie zrobione przez główkę!!! Mąż co sił w nogach poleciał do położnej i zdał jej relacje, na co ona mu powiedziała (idąć do mnie), że to za wcześnie. Ale jak przyszła i zobaczyła to na gwałtu rety było szykowanie łózka i wołanie lekarzy!!! W ostatniej chwili przerobili łóżko i położna powiedziała mi, że jak bedę z nią współpracować, to mnie nie natnie. Kazała przeć, potem znowu, potem nie ale troche jednak poparłam.. Potem znowu przec i znowu i... otwieram oczy żeby zobaczyć jak wygląda sytuacja a oni mi kładą na brzuchu takiego małego, brudnego robaczka z ciemnymi włosami :) Mąż się popłakał ze wzruszenia. Wziął aparat i zaczął od razu strzelać foty i nagral jak przecina pępowinę :) Ja nie mogłam uwierzyć, że to już po wszytskim, że tak szybko, że tule mojego synka!!! Na filmie widać moje niedowierzanie, łzy szczęścia spływają po polikach, kłótnia z mężem dawno poszła w niepamięć, mamy kolejny cel w życiu do zrealizowania, jak ważny cel -> zdrowo i mądrze wychować naszego drugiego synka... I tym razem rownież zadałam mężowi pytanie: jak nasze dziecko będzie mieć na imię? (przy pierwszym porodzie też on wybierał, które imię bedzie pierwsze). Chwilkę się zastanowił i z dumą powiedział: Jakub Marcel :D

Potem mniej przyjemna część, bo szycie -> trochę popękałam i było potrzebne, potem sprawdzanie cewnikiem czy wszytsko z cewką jest ok, a potem sprawdzanie jak macica się obkurcza. To był tak okropny ból, że aż krzyczałam. A co tam, podczas poordu prawie wcale nie krzyczalam to teraz to nadrobię ;) Tak sobie pomyślałam i tak tez zrobiłam.

W tym czasie neonatolodzy, pediatrzy, zajmowali się Kubusiem. Waga 3540g (a USG z dnia poprzedniego pokazało 3643g), 56cm długi i 10 pkt Apgar!!!
Potem trafił pod moją koszulę i pod kołderkę, żeby się trochę rozgrzał (jak widać na zdjęciu) :)

Juz po godz 10ej mieliśmy pierwszych gości -> przyjechali teściowe i szwagier. Teściowa przywiozła jedzenie, bo przecież cała noc mąż nic nie jadł i opadał z sił...

Na sali porodowej byłam do 17ej. Czekałam aż jakieś łóżko się zwolni. I cóż za zbieg okoliczności... Trafiłam do tej samej sali co wtedy i zajęłam to samo łóżko :D Mąż do 16ej był z nami, pomógł mi wziąć prysznic a w wolnych chwilach kiedy Kuba słodko sobie spał mąż też ucinał sobie drzemki na worku sako, tylko ja z emocji spać nie mogłam... :D :D :D

MAJCIK - 21.02.2008 urodziła Norberta

majcik napisał(a):21.02.2008 był jednym z najcięższych ale również najpiękniejszych dni w moim życiu. O godz. 21:44 usłyszałam płacz mojego synka i zostałam mamą...moje marzenie się spełniło...ale może od początku ;)

Termin porodu miałam wyznaczony na 22 lutego..podczas jednej z wizyt u swojej ginki w październiku usłyszałam, iż szyjka jest bardzo krótka i mały pcha się na świat. Straszyli mnie, iż trzeba będzie założyć pesser, że mam leżeć plackiem i że napewno zobaczę synka przed 22.02 8)

Obyło się bez krążka a synkowi było bardzo dobrze w brzuszku i nie miał zamiaru wychodzić wcześniej mimo proroctw lekarzy. Końcówka ciąży była dla mnie bardzo ciężka..byłam już bardzo zniecierpliwiona (wręcz zdesperowana i wkurzona, że ananasy, seks, mycie okien nie działa) i nie mogłam się doczekać porodu 8) (tylko jak już poród się rozpoczął chciałam uciekać do domu ;) )

19.02 na 10 rano pojechałam na Inflancką na KTG. Jechałam tam bez większego przekonania ze coś może się wreszcie ruszy i nawet nie zabrałam spakowanej torby. Podczas badania odnotowano jakies pojedyncze słabe skurcze i już miałam wracać do domu, ale położna zmierzyła mi ciśnienie (bardzo wysokie) i od tego się wszystko zaczęło ;) Zaryczana wyszłam z gabinetu ze skierowaniem na patologię ciąży. Mąż przerażony nie wiedział co się dzieje...strasznie nie chciałam zostać w szpitalu..nigdy wcześniej nie byłam w szpitalu i nie tak sobie to wszystko wyobrażałam. Myślałam, że książkowo nagle w nocy złapią mnie skurcze w domu i spokojnie z mężem udamy się na porodówkę. Teraz już wiem, że lepiej, że wcześniej trafiłam do szpitala i nie musiałam się martwić o miejsce. Wiedziałam, że wyjdę już z niego razem z Norbercikiem.
Gdy się trochę uspokoiłam, a mąż przemówił mi do rozsądku, że to lepiej dla mojego i dziecka bezpieczeństwa pojechał po moje rzeczy.
Godzinę później leżałam już na sali na oddziale patologii.
Następnego dnia robili mi szereg badań w tym między innymi USG na którym wyszło, że "maluch" waży już ok. 4300 (ku mojemu przerażeniu) i mam bardzo mało wód płodowych. Werdykt - trzeba rodzić! Ordynator poinformował mnie, iż rano następnego dnia będzie próba wywołania porodu. Byłam podekscytowana, zdenerwowana, przerażona i szczęśliwa...totalna burza hormonów i uczuć! Całą noc o tym myślałam i chyba przez to myślenie dostałam konkretnych skurczów..ale to nie było jeszcze TO....TO dopiero przede mną ;)

21.02 godz. 8:00 przyjechał do mnie mąż. Siedzimy i rozmawiamy..cieszymy się, że może już dziś zostaniemy rodzicami..jestem wyluzowana i czekam, aż ktoś po mnie przyjdzie. Ok 8:20 przychodzi po mnie położna i mówi, że idziemy na górę na salę przedporodową gdzie zostanę podłączona pod próbę oksy. Odsyła męża do domu i mówi, że jak coś zacznie się dziać napewno zostanie o tym poinformowany

8:40- leże na sali przedporodowej podłączona pod próbę oksy. Jest nieźle...na wydruku regularne skurcze, których ja nawet nie czuje..cieszę się z tego powodu i myślę, że nie będzie tak źle (tia... )
W związku z tym, iż na próbę zareagowałam skurczami..przyszedł lekarz zbadał mnie i powiedział, że mam bardzo dobre warunki aby dziś urodzić po czym zadał pytanie "chce Pani dzisiaj urodzić?" na co odpowiedziałam pytaniem "a są wolne sale do porodu rodzinnego?" ;) Zarezerwowali nam salę, dali oksy na dalsze wywołanie a ja szybko zadzwoniłam do męża aby przyjeżdżał bo rodzimy :D Ok. 13:00 lekarze przebili mi pęcherz płodowy (zielonkawe wody :| ) a ja zaczelam wysylac smsy, ze rodze :D (wreszcie!)

Zjechalismy na dol do sali porodów rodzinnych. Usmiechamy sie, spacerujemy po korytarzu trzymajac sie za rece i wspominamy jak to dopiero co sie poznalismy. Skurcze robia sie coraz bardziej bolesne i przenosze sie na lozko..maz obok trzyma mnie za reke..skurcze co 3 minuty..W bolach wytrzymalam do 5 cm..zapieralam sie, ze nie chce znieczulenia bo balam sie igly w kregoslup i komplikacji o ktorych sie naczytalam,ale gdy skurcze sie nasilaly wylam z bolu i stwierdzilam, ze jeszcze dluga droga przede mna i musze oszczedzac sily i meza ;) Po chwili poczulam wielka ulge..normalnie odjechalam...skakalam na pilce, maz robil zdjecia, usmiechalam sie i pisalam smsy. Rozwarcie postepowalo w miare szybko, ale polozna badajac mnie stwierdzila, ze powinnam miec cesarke bo dziecko bardzo duze i nie chcialo zejsc w kanal rodny..no ale to nie polozna, ale lekarze podejmuja decyzje..i tu zaczely sie schody...lekarz powiedzial, ze bedziemy rodzic naturalnie...

Ok. 19 mialam juz wszystkiego dosyc...bylam wykonczona...po otrzymaniu kolejnej dawki zzo skurcze zaczely zanikac wiec znow dawka oksy na pobudzenie...nie kontaktowalam..od rana bylam juz tak naszprycowana oksy, znieczuleniami, ze zaczelo mi sie krecic w glowie..chcialam uciekac do domu..strasznie chcialo mi sie pic, ale lekarze nie pozwalali..od rana nic nie pijal i nie jadlam bo wiedzialam, ze czeka mnie proba oksy..myslalam, ze zwariuje..maz dzielnie sie trzymal (ale widzialam też łzy bezradności..), zmienial podklady, przemywal mi twarz i usta woda..caly czas przytulal i wspieral...nie wiem co bym bez niego zrobila...biegał za lekarzami, ktorzy doslownie czuli jego oddech na plecach ;)...w pewnym momencie zaczelo zanikac tetno dziecka i strasznie sie przestraszylismy...pamietam tylko jak maz powiedzial, ze nie pozwoli aby wlos spadl mi i synkowi z glowy..Ok 21:00 bylo juz pelne rozwarcie a dziecko nadal bardzo wysoko..skurczy juz nie czulam..nog nie czulam..nic nie czulam..oprocz wielkiej bezradnosci i zrezygnowania...chcialam zeby juz bylo po wszystkim i co chwila zerkalam na zegar na scianie..wiedzialam, ze musze byc silna dla synka..nagle pojawil sie ordynator (moje wybawienie) i znalazlam sie na wozku inwalidzkim w drodze jak sie pozniej dowiedzialam na CC....co sie pozniej dzialo juz niewiele pamietam..podobno prosilam meza zeby obiecal ze wszystko bedzie dobrze..pytalam sie czy to bedzie bolalo itp.

Przed cieciem dostalam kolejne znieczulenie...nagle slysze cichutki, slodki glos..placz mojego dziecka..dzieki Bogu juz jest poza brzuszkiem..slysze od lekarza, ze jest 21:44...58 cm..4420 g...10 punktow..zaczynam plakac ze szczescie...strasznie sie trzese..gdy pokazali mi Norberta ledwo go widzialam ze zmeczenia, ale pamietam ze dostal od mamy calusa i przestal plakac. Zabrali mi go...a ja pojechalam na sale pooperacyjna.

Po jakims czasie przychodzi polozna, budzi mnie i kladzie obok Norberta..jestem przeszczesliwa..znow placze..tym razem przestaje sie trzasc..jest taki sliczny..najpiekniejszy na swiecie! Nie moge sie za bardzo ruszac i mam zakaz podnoszenia glowy, ale ja podnosze i caluje mojego synka. Pytam sie o meza..mowia, ze niestety nie moze wejsc na sale pooperacyjna..znow placze..po 15 minutach zjawia sie maz (wkradl sie :D) caluje mnie i Norberta w nosek..mowi, ze jestem najdzielniejsza kobieta na swiecie i dziekuje za pieknego synka...

Jestesmy zakochani po uszy w Norbercie..jest naszym najwiekszym szczesciem i najcudowniejszym darem od zycia. Najwazniejsze, ze Norbert jest caly i zdrowy bo jak patrze na wpis w jego ksiazeczke zdrowia, iz grozila mi wewnatrzmaciczna zamartwica plodu podczas porodu to do dzis mam dreszcze....
Strasznie go przytulamy, sciskamy i zameczamy nadmiarem milosci :D Jeszcze miesiac temu zarzekalam sie, ze nie chce miec juz wiecej dzieci..niesamowite jak szybko zmienilam zdanie wpartujac sie w Norbisia ;) Bylo ciezko, ale warto!

ADRIANA- 29.01.2008 urodziła Igę

adriana napisał(a):Nie jestem najlepsza w relacjach, ale sprobuje coś tam na gorąco opisać :)

Po poniedziałkowym fałszywym alarmie we wtorek o 5 rano obudził mnie mega skurcz. Pomyślałam sobie, że nie ma sie co nastawiać i poszłam do łazienki. Zanim do niej doszłam już wiedziałam, ze tym razem to już poważna sprawa 8) Skurczybyki były bardzo konkretne i długie. Wzięłam kąpiel i pojechaliśmy. Na IP wylądowaliśmy koło 7. Oprócz nas - trzy pary. Okazało sie, że maja pełne obłożenie i że od poniedziałku jest bardzo duży ruch. Najlepsze jest to, ze w całym tym zamieszaniu zostałam przyjęta na porodówkę bez badania lekarskiego ;)

Na porodówce okazało się, że wszystkie sale do porodów są zajęte i wylądowaliśmy razem z inną parą na sali OCT. Wtedy dopiero mnie zbadali i okazało sie, ze rozwarcie jest praktycznie zerowe (na opuszek) Na szczęście skurcze rysowały sie konkretne i postanowili podpiąć mnie pod oxy, żeby coś ruszyło. Nastawiali mnie na dłuuugi poród - że to dopiero początek początku

Już po pierwszych kroplach oksytocyny skurcze baaardzo przybrały na sile i zaczęło być ostro ;) Mąż patrzył na mnie z przerażeniem w oczach, bo wszyscy mówili, że to potrwa do wieczora a ja wymiękałam już po godzinie. Po dwóch jęczałam, że nie dam rady, że chce zzo... Wtedy w końcu uprzątnęli jedna z sal i położna powiedziała, że zaraz sobie pójdę pod prysznic, na piłkę itd i będzie trochę lżej. No ale najpierw musi zobaczyć jak tam postępy. Weszłam z trudem na łózko, ona mnie bada a ja pytam 'i ile jest?' na co słyszę 'a ile pani by chciała?' to ja mówię, że 10 lol A ona mi na to, że 10 nie ma ale jest 9 :o Myślałam, że żartuje ;) a ona zaczęła szykować łózko do porodu :o Zrobiło się zamieszanie i nikt nie chciał wierzyć, że wszystko tak szybko poszło. Szkoda tylko, że ja już nie miałam siły - dlatego parcie słabo mi szło No ale w sumie chyba i tak poszło szybko, bo po chwili na moim brzuchu wylądował nasz mały grubas :love:

Iga zrobiła furorę na oddziale lol W sumie nie spodziewaliśmy się, ze będzie aż taka duża - 4450g i 58cm 8)

Było szybko, bardzo intensywnie, ale najbardziej zaskoczyło mnie samopoczucie po porodzie. Mimo cięcia czułam sie rewelacyjnie - szybko siadłam, wstałam, skorzystałam z toalety itd. No rewelacja! lol

Jedyne co zmąciło mój nastrój to to, że zabrali Młoda na oddział obserwacyjny, bo płakała i miała kłopoty z przyssaniem do piersi. Bardzo to przeżyłam (ze względu na doświadczenia z pierwszego porodu), ale na szczęście szybko mi ja oddali i już było dobrze :)

Ogólnie sam poród był ciężki, ale cała reszta - super. Nie wiem na ile była to kwestia wynajęcia położnej (i płatnej sali poporodowej), ale byliśmy traktowani bardzo dobrze. Przez cały pobyt w szpitalu wszyscy byli bardzo mili, uczynni i pomocni. Nie zobaczyłam ani jednaj naburmuszonej twarzy, co mnie bardzo pozytywnie zaskoczyło.

Miałam jeszcze drugą chwilę załamania, kiedy w drugiej dobie wyszło Idze podwyższone CRP i wisiała przed nami wizja antybiotyku, i przedłużenia pobytu nawet o tydzień Na szczęście wszystko wróciło do normy i po trzech dobach wróciłyśmy do domu :)

No i teraz to dopiero się zacznie 8) Strach sie bać :o

MADZIAL - 10.01.2008 urodziła Oliwię w szpitalu św. Zofii w Warszawie

MadziaL napisał(a):Z wtorku 8.01 na srode 9.01 zaczely mnie meczyc niezle skurcze, a wiec pojechalismy na Zelazna, bo byly one baaardzo bolesne i ich odstepy coraz bardziej sie skracaly, do tego zaczela ze mnie leciec krew. Na Zelaznej sie okazalo, ze skurcze oczywiscie sa, ale nie ma rozwarcia, a wiec zostawili mnie na patologii ciazy..Cala noc sie meczylam z bolami, a wiec w ogole nie spalam, bylam non stop podlaczona pod KTG, skurcze byly na poziomie 80. Rano sie okazalo, ze rozwarcia nadal nie ma, wiec razem z lekarka postanowilysmy ze puszcza mnie do domu, gzie mam sie sprobowac przespac, wziac 40 min kapiel w wannie i sie najesc..tak tez zrobilismy. W domku skurcze sie nasilily, ale wytrzymalam do 22 juz krzyczac z bolu. Wsiedlismy w samochod i spowrotem na Zelazna. Wspolczuje mojemu mezowi jak musial ze mna wtedy jechac bo wylam mu w tym samochodzie z bolu i krzyczalam zeby szybciej jechal; ) Na Zelaznej juz mi nawet nie robili KTG na Izbie przyjec, bo odeszly mi wody i od razu na porodowke. Tam zrobili KTG i skurcze wychodzily pona 100!!! %^#^$^ jak to bolalo!!!! :|
Z takimi skurczami meczylam sie do 1:00 w nocy juz 10.01.08, ale probowalam sobie ulzyc lezac od godziny w cieplej wannie, a Adas tylko wymienial mi wode jak sie ochlodzila, czy sie juz przelewala. W koncu mialam 3cm rozwarcia i polozna dala haslo o ZZO. "Szybko" wyskoczylam z wanny i za chwile juz byl u mnie anastezjolog (super lekarz!!!) Musial sie sprezac bo mialam bardzo czesto skurcze i cholernie bolesne, no i oczywiscie byl moment, ze grzebal mi igla w trakcie skurczu...nie dalo rady tego uniknac ale jakos sobie poradzilam, choc bylo ciezko utrzymac sie w jednej pozycji i nie wyrwac :| Potem 20min lezenia na plasko zeby znieczulenie sie dobrze rozprowadzilo i nagle odlot :) Czulam sie jak na haju! Nic, zero wyczuwalnych skurczy, jedynie czulam jak sie brzuch stawial :) Kazal Adamowi sie przespac na fotelu bo i tak i tak nic nie czulam i musialam skakac na pilce zeby rozwarcie ruszylo, a on mial zbierac sily na ostatni etap porodu :) Po 4h (po drugiej juz dawce ZZO) znieczulenie zaczelo mijac i juz mialam dostawac 3 dawke + oksytocyne, zeby przyspieszyc skurcze bo troche sie oslabily....no i sie okazalo ze anastezjolog utknal na cc i gdy przyszedl ja juz bylam po oksytocynie i mialam skurcze parte; ) Co prawda ja nie zauwazylam ze on wszedl, ale Adam mi opowiedzial, ze jak wszedl to polozna mu machnela reka zeby wyszedl bo juz za pozno; ) hehe Najpierw rodzilam przy barierkach i chcialam nawet tak urodzic do konca, ale niestety zrobilo mi sie strasznie slabo i juz nie dawalam rady sie utrzymac na nogach, polozylam sie na fotelu na boku z kolanem podciagnietym przez mojego meza do siebie. Bylo ciezko i cholernie bolalo, w zyciu nie odczuwalam takiego bolu! Ale Adas i polozna bardzo mi pomagali. Adas caly czas podawal mi wode do picia, przecieral mnie mokrym recznikiem i trzymal nogi, bo ja nie mialam sily ich tak dociagnac. Najgorszy byl chyba moment jak juz czulam ze glowke mam w polowie na zewnatrz, myslalam ze mnie rozerwie i chcialam na sile przec i powiem szczerze, ze ciezko bylo byc o tyle swiadoma zeby sluchac poloznej gdy mowi oddychaj albo przyj...niestety czesto zamiast oddychac zaczynalam przec bo po prostu nie wiedzialam co sie ze mna dzieje i czulam sie jakbym byla innym swiecie, wszystko inne slyszalam jak przez mgle..Ocknelam sie gdy glowka wyszla i polozna powiedziala, ze pepowine ma zacisnieta wokol szyi i bon Boze nie moge przec..wtedy sie zebralam w sobie i cwiczylam oddechy, bo inaczej moglo sie zle skonczyc...Polozna przeciela pepowina na szyi Oliwki i musiala ja troszke obkrecic bo obcinajac ja musiala dobrze do niej dotrzec, nie nacinala mnie, ale przez to delikatne przekrecenie malej delikatnie peklam. No i doslownie sekunde pozniej wyskoczyla ze mnie Oliwka :) Oczywiscie sie poryczalam, od razu polozyla mi ja na piersi, ale mala ponato zachlystnela sie wodami plodowymi i musieli jej szybko podac tlen i wzieli ja do jakiegos drugiejgo pokoju gdzie ja wazyli itp itd (Adas pobiegl za nia i ja pilnowal :) ) Mnie w tym czasie zostalo urodzenie lozyska i zszycie pekniecia. Potem przyniesli mi mala doslownie na chwilke i zabrali na noworodki zrobic reszte badan i szczepien.
Za chwile przyszla drga polozna i pomogla mi wstac i sie wykapac, a potem przewiezli mnie do sali porodowej obok, ktora byla zrobiona chwilowo jako poczekalnia na pokoj na polozniczym. Po 2h moj maz poszedl po nasza coreczke i tak przez trzy kolejne godzinki trzymalam ja przy cycku a potem zasnela na 4h a ja sie tylko patrzylam ze lzami w oczach :)
O 16 przewiezli mnie do pokoju – dwuosobowego z lazienka – bezplatny! :) Powiem szczerze, ze warunki w szpitalu rewelacyjne!!!!!!! Polozne tez super choc przez caly pobyt trafily sie dwie, ktorym bym z checia cos ukrecila; ) heh Pierwsza noc mialysmy nieco ciezsza bo i ja jeszcze nie wiedzialam do konca co i jak i mala byla strasznie rozzalona po porodzie..na szczescie od drugiego dnia wszystko sie zmienilo i moja Oliwka plakala tylko przy myciu i czasem przewijaniu; )

Dzis juz jestesmy w domku...i powiem Wam dziewczyny, ze jestem przeszczesliwa!!!! I w zyciu nie bylam tak zakochana!!! :) Oliwka jest naszym oczkiemw glowie i za nic w swiecie nie zamienilabym chwili gdy mi ja polozyli na brzuchu... Przyznam, bolalo zajebiscie, ale warto! I wiem juz ze chce drugie dziecko, mimo, ze bolu sie napewno nie zapomni..ale wato go przezyc jeszcze raz dla tej chwili zaraz po..i dla reszty zycia :)

ZZZMIJKA - 10.01.2008 urodziła Matyldę w szpitalu na Inflanckiej w Warszawie

zzzmijka napisał(a):Jak wiecie z moich wcześniejszych, może trochę chaotycznych wpisów zaczęło się 10.01.2008 o 8:00 (od 4:50 bóle co 5-6 min) jechałam do szpitala ze skurczami co 3 min. Na miejscu były już w sumie co 2 min.
Miałam dogadaną położną w MSWiA. Zadzwoniłam wcześniej i uprzedziła mnie, ze nie ma miejsc, ale cos sie załatwi. Chyba była w szoku, ze dosyć szybko znalazłam sie w szpitalu z baaardzo konkrentnymi (jak pokazalo ktg) skurczami nie wyszła jednak do nas :o i prosiła, żeby nie mówić, że sie z nią kontaktowaliśmy, tylko że niby z ulicy i skoro jest poród to przyjmą może, bo miejsc dalej brak :o
Fajnie jest sie umówić z położną, która obiecuje zlote góry a na koniec prosi, żeby sie tylko na nią nie powoływać...
Na badaniu wyszło 2-3cmi rozwarcia i uslyszalam od lekarki, że w takim razie mogę jechać do Otwocka :o bo w pół godziny nie urodzę.

Czy muszę dodawać jaki to stres? Powiedzieli mi, że ŻADEN szpital w Wawie nie przyjmuje, bo jest takie obłożenie :o

Przypomnialam sobie o znajomej mojej mamy, która jest/była połozną. Dziwnym trafem znalazło się miejsce na Inflanckiej. Z tym, że mnie to juz nie cieszyło, bo ból stawal sie nie do zniesienia i przestał być regularny

O 12:30 (taaak, izba przyjęć, papierkologia i dopiero sala) przyjęli mnie na Inflancką z rozwarciem 3cm i skurczami co ok 3min. Potem się okazało, że dyrekcja szpitala dała prikaz przyjmowania wszystkich zgłaszających się rodzących. 24godziny później cofnęli ten nakaz. Nie było łóżek. I faktycznie widziałam jak kładli kobitę na popsutym łóżku (samo się składało...)
Mieliśmy pojedynczą salę z prysznicem (przydał się :) ).
Moje skurcze, czy raczej ich intensywność zrobiła wrażenie na położnych i wszyscy szykowaliśmy się na szybki poród, tylko, żeby jeszcze regularne byly i żeby te wody odeszły...
Te ostatnie za dotknięciem czarodziejskich... nożyc lekarza dopiero na 2 godz przed finałem. Skurcze natomiast sie nasilały ale totalnie rozlegurowaly (i niech mi ktoś powie, że psyche to nie podstawa). Nie powodowały niczego poza bólem. A wierzcie mi, że ból jest kosmiczny. Niby człowiek gotowy, że lekko nie będzie, ale jednak na coś takiego przygotować się nie można. Ja czułam „tylko” bóle krzyżowe, gdyby nie dotykanie brzucha nie wiedziałabym, że mam te typowe skurcze. Do ok. 15:00 próbowałam zachować godność a potem... później dałabym się poszatkować, żeby tylko się to skończyło.
W końcu przestałam być dzielna (czy raczej mąż przestal) i podano mi zzo. Za pierwszym razem coś poszło nie tak i szybko wyciągali igły za drugim razem sie udało i po 10 min prawie oszalałam z radości. Skurcze widziałam tylko na ekranie ktg!!! lol
O 18:00 kolejna dawka zzo i rozwarcie na 5cm
Dochodzila 21 jak poczułam, że znieczulenie przestaje działać zawolałam położną co by zapodali kolejną dawkę, ale w czasie badania wyszło, że rozwarcie jest na prawie 7cm, wiec może lepiej już nie, bo zaburzy to drugą fazę porodu.
O 21:30 błagałam o śmierć. Dostałam kolejną dawkę, bo rozwarcie się nie zmieniło a moje podejście do tematu porodu znacznie pogorszyło. :x
Przebili mi pęcherz, bo wreszcie uzyskali pewność, ze mam za dużo wód i mała nie zejdzie do kanału sama.
Przed 23:00 zaczęły się już bardzo mocne bóle parte.
Na parcie zaproszono mnie do dyżurki położnych. Między skurczami słuchałam radosnych rozmów o „naszej klasie”. Coś mnie olśniło i zapytałam, czy mąż przetnie pępowinę. Chyba to było dziwne pytanie bo usłyszałam: ale to co zawołać męża? No kuraki! Przecież chcieliśmy porodu rodzinnego! Przyszedł i faktycznie pomógł. Znowu ze mną oddychał, tłumaczył słowa położnej itp. Marnie mi szło, ale dostalam kopa, kiedy usłyszałam, że włoski są czarne. Potem babeczka wzięła moją ręką i poczułam te włoski. Byłam tak blisko...
W kolejnym skurczu wyszła główka z rączką przy buzi a w następnym miałam wreszcie swoje wymarzone dzieciątko na brzuchu.
Śliskie (tu znowu dobrze, ze mąż stał obok) i takie cieplutkie. Wcale nie była brudne jak się czasami widzi, za to lekko fioletowe. Płacz i wierzganie - przytulanki i buziaki potrafią zdziałać cuda i są tak uspokajające...
Miałam problem z urodzeniem łożyska, więc moje kochanie musiało wziąć moje nowe kochanie. Dziwne, że w sumie dobrych parę minut mieliśmy maluszka zanim zawołano męża, żeby dał dziecko do badania.
Oddał wrócił do mnie i wtedy mi się przypomniało, że nie wiem jakiej płci jest moje dziecko! :o
Może coś mówili, nie wiem, rozbawiłam towarzystwo kiedy zaczęłam nerwowo o to wypytywać.
Niesamowite, niby słyszysz na usg co ma się urodzić, tak wlaśnie się przygotowujesz a jak przychodzi co do czego, to najważniejsze że dziecko jest zdrowe. Doskonale zanotowałam reakcje lekarza i położnych kiedy dawali mi maluszka na brzuch. Ale nie zanotowalam jaka płeć. Oczywiście kolejna fala euforii kiedy okazało się, że to dziewuszka.
Reszta to już błahostki (łożysko, szycie, jakieś bóle).

Teraz wszystko podporządkowane jest małej. I kto by pomyślał, że człowiekowi tyle radości da życie na najwyższych obrotach dla drugiego, maleńkiego człowieczka.
A ile radości każda czynność daje mojemu M... Setki zdjęć, tysiące pocałunków i miliony czułych słów. Facet, twardziel lol
Przychodząc na świat przyniosła ze sobą tyle szczęścia! :love: :love: :love:

Po porodzie była jeszcze jazda z salami. Nie było łóżek, wiec zostaliśmy w naszej sali porodowej (super jedyneczka, wiec nie ma co płakać :))) ). Na kolejną noc zaproszono jednak piętro wyżej na oddział... porodowy. Sala z 6 łóżkami. Rodzące, przygotowujące się, te pod ktg i my dwie i jeszcze jedna mama z syneczkiem. Bosko! głośno i cały czas słyszysz to co jeszcze kilka godzin temu sama krzyczałaś... I nagle w środku nocy wszyscy stają na baczność, bo tętno slabnie i trzeba natychmiast na cesarkę... W takich warunkach nie można delektować się pierwszymi chwilami macierzyństwa.

Mała miała dobre wyniki, leciuteńką żółtaczkę, jadła (dwa razy doskonale zassała), więc z dziką radoscią skorzystałyśmy z szansy wyjścia w drugiej dobie.

W domku jest już spokojnie i powoli uczymy się siebie nawzajem (i moje piersi się uczą... ;) )

PS
Mimo wszystko nie chcę teraz myśleć o kolejnym porodzie...

ŻABA - 27.12.2007 urodziła Wiktorię

żaba napisał(a):No to w koncu sie zebralam :).

26 grudnia zglosilismy sie do szpitala na badanie krwi( wczesniej,przed swietami mialam rozmowe z polozna, anestezjologiem, fizjoterapeutka i poloznikiem oraz oprowadzanie po oddziale, normalnie to wszystko jest dzien przed cc, ale z powodu swiat bylo inaczej). Po ok 30 min bylismy wolni.

Nastepnego dnia o 7:30 zglosilismy sie na oddziale. Przywitala nas polozna ( a wlasciwie uczennica), ktora miala sie nami zajmowac w czasie dziennej zmiany. Zaprowadzila nas do sali ( sa dwuosobowe, normalnie klada pacjentki pojedynczo, ale w tym czasie wyjatkowo w dzieci obrodzilo wiec mialam towarzyszke).

Sale calkiem fajne, nowe lozka( sterowane na pilota), dla kazdej osobny tv, stolik, 2 fotele do karmienia, przewijak, lazienka.
Fajne bylo to,ze wlasciwie wszystko bylo (pieluchy w kilku rozmiarach,podklady i podpaski, ubrania dla mam i dzieci, kosmetyki itp).

Na sali byly juz przygotowane ubrania dla mnie i tatusia.Jeszcze tylko golenie okolicy ciecia ( o dziwo na stojaco a nie na fotelu jak w Polsce) i spacerkiem razem z polozna i kolyska z baldachimkiem poszlismy na sale.

Po przywitaniu sie zostalam posadzona na stole, ponaklejali na mnie czujniki i zaczelo sie przygotowanie do znieczulenia. Najmniej przyjemna czesc ;).
Jak zaczelo dzialac znieczulenie zalozono mi cewnik i zaczeto cala akcje.

Musze przyznac,ze cc w Polsce bylo "przyjemniejsze", tutaj dosc mocno czulam wszystkie manipulacje (nie bol, ale mocny, nieprzyjemny ucisk). Plusem bylo to, ze wszyscy byli bardzo mili, przedstawiali sie, starali sie zeby to bylo dla nas fajne doswiadczenie i to, ze wyjatkowo szybko do siebie doszlam.
nie. Dziecko rownie slodkie:)

WIEWRIÓRA - 22.10.2007 urodziła Natalię
wiewrióra napisał(a):no to opiszę jak to u mnie było...

w sobote postanowilismy iść z M na spacer. mial być krótki ale jakoś wyszło ze pochodzilismy z 2 godzinki a potem po spacerku zrobiłam obiad. Jak to teraz mówimy TEN obiad :D
w nocy koło 2 zaczęłam miec skurcze takie co 20-40 minut wiec stwierdzilam ze w koncu mnie dorwały skurcze przepowiadające bo ich nie mialam wcześniej i wzielam nospe. o 8 rano wpakowalam sie do wanny bo skurcze jakby czestsze i mocniejsze...
troche przeszly wiec polozylam sie spac zeby po 40 minutach stwierdzic ze jednak jak chodzę to mi lepiej ...
kolo 10 zaczelam je mierzyc - byly takie co 7-8 minut czasami co 5-6 i trwaly od 30 sekund do 1,5 minuty....
wszelkie teorie na temat skurczy porodowych i przepowiadających wzieły w łeb...
stwierdzilam ze nie bede leciec do szpitala i przetrzymam jak najdłużej się da w domu. zresztą na 17 bylismy zaproszeni na obiad do mojej mamy i bardzo chcialam tam pojsc ;)
wiec udalo mi sie zaglosowac, pojsc na obiad (ale juz z torbą poszlismy) i przed 23 doszlam do wniosku ze juz tak mnie boli ze jedziemy do szpitala.
Najpierw zadzwonilismy do szpitala (rodziłam na Inflanckiej) czy są miejsca na bloku porodów rodzinnych i jak sie okazało ze tak to pojechalismy. wyniki wyborów obejrzalam na izbie przyjęć ;)
okazało sie ze rozwarcie mam na opuszek ale poszlismy na blok porodowy.
I tutaj juz bylo gorzej bo skurcze były naprawdę bolesne a znieczulenie dopiero dają od 3 cm rozwarcia. wiec chodzilam, wlazlam do wanny ale bolało bardzo.
po 2,5 godzinach pani polozna wziela mnie na badanie i zrobila masaz szyjki zebym miala rozwarcie do 2 zeby dać mi znieczulenie. Myslalam ze ją tam skopię ale efekt dało i przyszedł pan anastezjolog.
Tak sobie mysle ze taki czlowiek rośnie do roli wybawcy, bohatera etc w oczach kobiety rodzącej z rozwarciej powyzej 3 ;)
no i potem juz bylo super, przespalam się nawet .. w sumie mnie doznieczulili jeszcze z 2 razy ...
o 7 rano przyszedl doktor i przebito mi pęchęrz.
ale to i tak nic nie dało. Rozwarcie 6 cm i nie postepowało.
przyszedl potem pan dyrektor, stwierdzil ze rozwarcie prawie 7 cm i ze oxytocynę trzeba podac. I stwierdzil ze nie doznieczuli mnie. Ale pani doktor (zmiana) przebadała mnie i doszla do wniosku ze mam rozwarcie 6 cm a nie 7 i ze to potrwa jeszcze z 4 godziny i ze po co mam sie męczyć i jednak podano mi zzo.
a ja tak sie zdenerwowalam ze za 2 godziny bedzie mnie znowu bolec ze po 15 minutach zaczelam miec skurcze parte, potem poszlysmy na salę porodową i po 5 porządnych skurczach Mała juz lezała na moim brzuchu :D
Doktor stwierdzila ze mam farta bo poród i szycie w pełnym znieczuleniu ;)

a potem z Małą do pokoju spowrotem, przystawienie do cycka i wielkie szczęście :)
ogólnie polecam tez szpital jesli chodzi o porody rodzinne - miły personel, warunki super. A po porodzie warto do sali pojedynczej tez. ja bylam najpierw na ogólnej 5 osobowej ale jak sie okazalo ze jeszcze mam zostac dobę w szpitalu to zalatwilam sobie jedynkę. z prysznicem, regulowanym łóżkiem i świętym spokojem.

NALE - 12.09.2007 urodziła Marysię w szpitalu na Inflanckiej w Warszawie

Nale napisał(a):CC miałam wyznaczone na środę, na 12.30. Kazali mi się zgłosić o 11, żeby przygotować do zabiegu. Wybraliśmy ostatecznie prywatny szpital Swissmed i w dodatku zabieg wykonywany przez moją panią doktor jako usługę extra (normalnie tam nie pracuje). Rano zadzwoniła jednak, że musi sie podmienić na swojego męża. Nie spięło mnie to, bo mam do niego takie zaufanie jak do niej.

Po wypełnieniu masy ankiet ( w których napisałam mnóstwo bzdur, np. zapomniałam o jednej ze swoich wczesniejszych operacji, anemii w ciąży a także pobycie na patologii ciąży w 5 miesiącu ) założyli mi cewnik i podpięli kroplówki. Cewnika trochę się bałam, myślałam, że robią to już po znieczuleniu. Nie bolało nic a nic, natomiast potem miałam ciągle uczucie parcia na mocz, które mnie wkurzało. Potem ktg, a potem okazało się, żeczekać musimy ciut dłużej, bo wypadło cięcie nieplanowane ratunkowe i kolejka nam się obsuwa. Poszłam więc zagospodarować się w swojej sali i w gruncie rzeczy było to bardzo OK. Potem miałam wszystko rozpakowane, pod ręką i we właściwych miejscach. Sala była jedynką z łazienką - rewelacja.

Podawania znieczulenia pop prawie nie poczułam - na pewno wkłucie jest mniej odczuwalne, niż np. wenflon. Niestety prawie natychmiast zaczęły wyć alarmy od aparatury monitorującej, bo bardzo spadło mi ciśnienie, a za to przyspieszyło serce. Wydawało mi się, że tracę przytomność, ale dzięki świetnej pani anestezjolog jednak zachowałam świadomość - nie pozwoliła mi zamknąć oczu i podała leki, które jakoś mnie przywróciły do "życia". Mimo to te durne alarmy ciągle się włączały i to mnie lekko stresowało. Dziecko wyjęli prawie zaraz. Czułam silny ucisk na brzuch i ogólne majstrowanie - mój mąż twierdzi, że to naprawdę robiło wrażenie, kiedy dwóch rosłych facetów rozrywało mi brzuch... Ale bólu oczywiście nic a nic. Wiedziałam, że dzieci "wychodzą" sine, ale nie że aż tak. Kiedy w momencie wyjmowania powiedzieli "ojej, dwa razy pępowiną okręcona" zamarłam ze strachu, że to dlatego taka sina, ale miała od razu 10 punktów. Dali mi ją do pocałowania i zabrali, mąz poszedł dziecka pilnować ;) Zszywanie i ogólnie dalszy ciąg operacji lekko mi się dłużył, męczył mnie ten nacisk, choć nie da się powiedzieć, żeby to faktycznie był jakiś wielki dyskomfort. Czułam się potwornie zmęczona i myślałam, że nie dam rady nie zasnąć, kiedy przewieźli mnie do mojej sali. Ale oczywiście kiedy po jakiś 5 czy 10 minutach pojawiła się Marysia, senność i oszołomienie natychmiast mi przeszły. Nie dałam rady nie podnosić głowy przez przepisowe 6 godzin - po prostu musiałam się przyglądać mojej dzidzi. Tak naprawdę nie wiadomo, czy leżenie płasko faktycznie zapobiega zespołowi popunkcyjnemu, ale mnie głowa boli koszmarnie do teraz - ostrzegam więc, że może warto się jednak zdyscyplinować (choć wydaje mi się to niewykonalne). Po niedługim czasie przyszli jedni i drudzy i dziadkowie. Było ciepło, rodzinnie i spokojnie - naprawdę ok.
Marysia urodziła się o 13.35, a ja poszłam pod prysznic następnego dnia o 5 rano. Wstać było bardzo ciężko, potem - już coraz lepiej. Pod prysznicem zostałam sama, bo czułam się na siłach. W nocy brałam trochę środków przeciwbólowych, ale podobno b. mało - poniżej "średniej". Nie czułam za bardzo rany, to co naprawdę mnie bolało to zwijająca sie macica. Przyznam, że tego się nie spodziewałam.
Kolejnego dnia byłam już w zasadzie całkiem sprawna, a w sobotę miałam wychodzić, ale znowu pojawiły się kłopoty z ciśnieniem i arytmią. Miałam wyjść w niedzielę, ale właśnie przechodziłam szczyt zespołu popunkcyjnego i rzygającej z bólu głowy też mnie nie puścili. Trochę żałuję, że się nie uparłam, bo w domu też łeb mnie potowrnie boli, a jednak nawet najbardziej luksusowy szpital jest od własnych pieleszy gorszy i mniej mobilizujący.
Bliznę mam śliczną, równą, małą i super płaską. Wczoraj - po tygodniu - poszłam kupować staniki do karmienia i było ok - mierzyłam je długo, jeszcze dłużej stałam w kolejce, a było duszno. Ogólnie jest bardzo ok, tylko głowa mnie rozwala i wieczorne spadki ciśnienia. Brzucha prawie nie mam. Dzisiaj zdejmowałam szwy - i lekarz, i położna byli zdumieni. Tak jak ludzie mi nie wierzyli, że jestem w 9 miesiącu ciąży i tak wyglądam, tak teraz nie wierrzą, że tydzień temu urodziłam dziecko ;)
Generalnie poród wspominam świetnie - jako cudowne przezycie. Jestem bardzo zadowolona, że zdecydowałam się na komfort swissmedu, który dał nam świetną atmosferę i maksimum spokoju. Wszystkim trójmieszczankom gorąco polecam.
A na koniec dodam, że już po cięci powiedzieli mi, że cc było robione w zasadzie w połowie porodu i już ze sporym rozwarciem. Byłam troszkę pośmiewiskiem szpitala jako niezwykła pacjentka, co by przegapiła poród, bo nie czułam żadnych skurczy lol

BLUTKA - 27.08.2007 urodziła Dominika w szpitalu im. Narutowicza w Krakowie

Blutka napisał(a):Gdybym chciała opowiedzieć wszystko nie wstrzeliłabym się w przerwę między karmieniami. Jestem makiawelicznie zmęczona.

A było to tak.

Daaawno, daaawno temu, czyli w poniedziałek 27.08.2007 roku pojechałam do szpitala na planowe cc. No ale ze stresu miałam już skurcze porodowe na izbie przyjęć. :P Ale nic to - wzięli nas na blok porodowy i po cudownej, wyzwalającej lewatywie (nie żartuję 8)) i po podpisaniu jakiejś masy papierków ("zgadza się Pani na przesiewowe badanie słuchu noworodka?" "jakiego noworodka?" 8)), poszłam na blok - luz totalny, serio. :D

Miałam w końcu znieczulenie podpajęczynówkowe - czułam nogi, dotyk, wszystko - myślałam, że będą mnie ciąć na żywca lol - to, że nie zdążyłam młodego zobaczyć, a tylko usłyszeć, bo potem miałam tycią zapaść, to inna historia. ;)

Aha - dla spanikowanych - cewnik (super rzecz po cc) mi zakładali bez znieczulenia, ale to NAPRAWDĘ nie boli. Nawet nie poczułam, chociaż jak babka podeszła z tym diabelstwem, to się trochę bałam.

Jak mi mąż powiedział potem, że chłopak, to się nie zdziwiłam nawet. :)

I teraz będą peany na cześć szpitala im. Narutowicza w Krakowie - do NICZEGO nie mogę się przyczepić.

Dwa dni leżałam plackiem - skakali koło mnie, dostawiali małego, żeby pobudzić laktację, no i karmili go, rzecz jasna (generalnie - dokarmiali na każdą prośbę, bez fochów, zabierali na noc, jak ktoś nie miał siły się zająć dzieckiem, itd. - żadnego terroru, środki przeciwbólowe na żądanie - i to nie jakiś paracetamol, ale cały wachlarz mocnych leków, bez gderania; nawet uspokajające proponowali i psychologa). Potem wstawania - no cóż - babki po porodzie SN szybciej dochodziły do siebie, ale ja też marną kondychę mam, więc byłam słabsza.

Generalnie - szpital i opieka - genialne, Dominik maruda - je dłuuugo (od pół godziny do dwóch godzin ) i śpi potem godzinę albo cztery. Kompletnie nie ma reguły póki co - stresujące trochę.

Laktacja bez emocji - nie jestem zmasakrowana, ale tego nie lubię, chociaż podobno łatwo mi przychodzi. Mam zamiar z tym skończyć za 3 miechy (tak, jestem wyrodna ). Generalnie bardzo dużo je - opróżnia prawie obie piersi na raz - i obojętne mu, co ssie - ma silny odruch - cycek, palec, butelka - wsio ryba - komunikat jest prosty: ŻREĆ!, jeśli w odpowiedzi jest coś jadalnego, to zeżre ze wszystkiego - każda butelka jest dobra. Ale smoczka (typu uspokajacz) ssać nie chce - bo nie leci z niego mleko.

Podobny jest do swojego taty bardzo, ciężki jak sto diabłów ;) i nadal jestem w jakimś odrętwieniu, że to JUŻ. Dziwne uczucie.

Baby blues, owszem, jest - od euforii po rozpacz, ale to pewnie normalka.

Mam milion myśli na sekundę, nie wiem, o czym pisać, za dużo mi się tłoczy wrażeń. Jakby co, pytajcie, a zostanie Wam odpowiedziane. :)

ZAZE - 18.07.2007 urodziła Ulę w szpitalu na Inflanckiej w Warszawie

zaze napisał(a):Termin porodu (wg OM) miałam wyznaczony na 14.07 z dwóch pierwszych badań USG wynikało że Ula przyjdzie na świat 23.07.
Dzień przed porodem zjadłam całą puszkę ananasa zaraz po tym jak przeczytałam na Forumi że może on działać przyspieszająco 
Całą noc męczyło mnie rozwolnienie połączone z okropnym bólem brzucha. Pierwsza moja myśl była taka ze pewno ten ananas mi nieźle zaszkodził… Około 4 rano wiedziałam już że ten ból to jednak skurcze i ze musze się powoli szykować do szpitala. Obudziłam mojego D. Około 7 skurcze były już co 5 minut i w najgorsze korki ruszyliśmy do szpitala. Planowaliśmy rodzić w św. Zofii…
W szpitalu zbadano mnie i stwierdzono jedynie 2cm rozwarcia. Pomyślałam sobie że to jakiś koszmar bo dopiero 2 cm a ja już tyle się wycierpiałam. Oczywiście nie było miejsca i odesłano mnie do szpitala na Inflanckiej.
Standard w izbie przyjęć jest tam dużo niższy i nie chodzi tylko o wyposażenie… Do KTG podłączała mnie pani salowa która często okazywała swoje niezadowolenie(minus nr 1). Już miałam łzy w oczach i chciałam szukać jakiegoś bardziej przyjaznego szpitala ale bolało strasznie i stwierdziłam że chyba jednak musze zaryzykować. I dobrze zrobiłam…
Do tego szpitala trafiłam przez przypadek. W ogóle nie brałam pod uwagę rodzenia właśnie tam w związku z tym nie znałam cennika usług. Lekarz badający mnie na izbie przyjęć zadał mi pytanie czy chce rodzić w towarzystwie mojego partnera. Oczywiście odpowiedź była twierdząca. Dzięki przebłyskowi świadomości miedzy skurczami powiedziałam ze chciałabym ZZO i po krótkim wywiadzie dostałam na nie zgodę
Poprowadzona nas na blok porodowy. Trafiłam do sali pojedynczej, bardzo dobrze wyposażonej (wanna, piłka, worek itp.)No luksus… Finansowo byliśmy przygotowani tylko na zapłacenie za znieczulenie wiec dopadła mnie obawa czy aby na pewno taka sala porodowa jest w ramach ubezpieczenia… Oczywiście nie była i mam tylko malutki żal że nie zostałam poinformowana na co się decyduję. (minus nr 2). Poród rodzinny oznaczał rodzenie w oddzielnej sali a alternatywą był tylko ogólny blok porodowy na który nikt poza personelem i rodzącymi nie miał wstępu.
Skurcze miałam co 1,5 minuty, ból straszny a rozwarcie około 6cm. Pani anestezjolog miała duży problem z założeniem cewnika próbowała chyba z 7 razy i za każdym razem przeszywał mnie okropny ból wzbogacony o prądy przechodzące przez prawą nogę. Cała spocona i bez nadziei na powodzenie (utrudnieniem był podobno nadmiar tkanki tłuszczowej i lekkie skrzywienie kręgosłupa) spróbowała po raz ostatni i (po moich modłach) udało się!
Ulga jest nie do opisania. Super sprawa. Od tej pory wszystko potoczyło się bardzo szybko. Podłączono mnie do oksytocyny, odeszły mi wody i po mniej więcej godzinie zaczęły się bóle parte.
Przetransportowano mnie do sali obok gdzie był fotel ginekologiczny na którym z przerwami rodziłam 1,5 godziny. Położna odbierająca poród (szkoda że nie pamiętam jak się nazywała) bardzo mi pomagała cały czas mobilizując do efektywnego parcia i chwaląc za to czego już dokonałam.
Mój D. cały czas mnie wspierał, masował i pocieszał. W drugiej fazie stał przy mojej głowie przypominał o oddychaniu i głaskał po głowie co przynosiło mi ukojenie.
Poród się przedłużał, położna wezwała lekarza ale zanim się pojawił moja Uleczka była już na świecie.
Nie wiem kiedy pojawiło się przy mnie więcej ludzi i jedna z asystujących osób nacisnęła mi na brzuch pomagając Uli przejść na drugą stronę. Jestem za to bardzo wdzięczna bo byłam już wyczerpana i bez tej pomocy chyba nigdy bym nie urodziła.
Moja córeczka sina i wymęczona wylądowała na moim brzuchu i wpatrywała się we mnie tak jakby wiedziała że ja to ja-mama.
Moje szczęście przyszło na świat 18.07.2007 o godzinie 16,35 ważyła 4100 i mierzyła 55cm dostała 10 punktów i jest najpiękniejsza na całym świecie.
Dumny tatuś asystował przy pierwszych pomiarach a mi w tym czasie zszyto nacięte krocze. Razem wróciliśmy do swojej sali i tam spędziliśmy aż 5godzin podziwiając naszą córeczkę.
Chciałam gorąco polecić ten szpital i podziękować położnej która odbierała mój poród. Opieka poporodowa też była bardzo dobra – pielęgniarki chętnie i cierpliwie pomagały świeżo upieczonym mamusiom(oczywiście były małe wyjątki ale na tle pozostałych prawie nie do zauważenia).
No i jeszcze jeden największy PLUS – ZZO jest za darmo! !!

Hmm... trochę się rozpisałam

KALINA' - 20.05.2007 urodziła Tymoteusza

Kalina' napisał(a):Termin porodu wg usg ustalony mialam na 14.05. W tym tez dniu byłam umowiona na wizytę u mojego ginekologa w szpitalu. Gin mnie zbadał, stwierdził, że łożysko sie starzeje, mam juz rozwarcie na 2 cm, nie ma żartów, więc od 15.05 kładzie mnie do szpitala. Tak więc od 15.05 znalazłam sie w szpitalu na wydziale ginekologii. 16.05 moj gin (ktory jest w tym szpitalu ordynatorem) zrobił mi badanie, które długo będę pamiętać. To był tak zwany masaz szyjki, tylko w "męskim" wydaniu. Myślałam, ze umrę na fotelu. Poźniej seria zastrzyków na zmiękczenie szyjki i został ustalony poród na 18.05, godzina 6:00 rano. Nadszedł ten dzień, mąż przyjechał. Zostałam podłączona pod kroplówkę,zbadana przez położną i zaczął się poród. Najpierw słabe skurcze, ja albo cały czas spacerowałam z kroplówką po korytarzu, albo na przemian skakałam na piłce. A w między czasie badania przez położną. Wykonywałą mi tzw masaz szyjki - te kobiety, ktore to przeszły wiedzą co to za ból. Myslałam, że umrę. Rozwarcie ciągle miałam na 2 cm, a skurcze postęowały. W koncu zaczęłam mniec tak silne krzyzowe, ze nie moglam juz ani chodzic ani tym bardziej skakac na piłce. Znów badanie. Rozwarcie bez zmian. Minęło 7 godzin rozwarcie ani odrobinę sie nie zwiększyło. Poza tym skurcze zaczęły słabnąć, wiec lekarz zadecydował ze konczymy akcje porodową, nie udało sie. Kolejną próbę porodu ustalono na 20.05. Znow przyjechał mąż, kroplówka i spacer po korytarzu. Skurcze słabe, rozwarcie bez zmian. Położna podjeła decyzję, ze puści mi wody płodowe. Wypłyneły zielonkawe. Zaraz pobiegła po lekarza, ten zbadał mnie i stwierdził ze sytuacja jest powazna, dziecko pusciło smułkę, moze dojsc do zakarzenia, czy wyrazam zgodę na cesarkę. Oczywiscie ze sie zgodziłam. Była godzina 10;20. O 11;00 byłam juz po znieczuleniu w kręgosłup i lezałam na stole. O 11:10 nasz syn przyszedł na świat. Głośno zapłakał, lekarze orzekli ze jest zdrowy, i silny. Dostał 10 pkt w skali Agpar.
Zostałam przewieziona na łózku do osobnej sali, mąż byl ciągle przy mnie. Połozna przyniosła nam syna zawinietego w becik, od razu pomogla mi przystawic małego do piersi, po krótkim czasie prób pięknie zacżą ssac. Ja byłam jeszcze otępiona srodkami znieczulającymi, ale tego szczęścia nigdy nie zapomnę. Wreszcie nasz skarb znalazł się po drugiej stronie brzucha!

PALOMA - 08.05.2007 urodziła Kornelię

paloma napisał(a):Pora napisać na temat mojego porodu. & maja obudziłam się, zjadłam śniadanko , wypiłam herbatkę z sokiem malinowym i zachciało mi się spać. Tak więc spałam do 11. Po obiedzie wypiłam herbatkę z sokiem malinowym, po kolacji też. Potem wybraliśmy się z mężem na godzinny spacer. Wróciliśmy, zaczęliśmy oglądać jakiś program w telewizji, potem leciała Twierdza. Poszłam do toalety, bo myślałam że chce mi się kupę ale jakoś tak dziwnie się czułam. Mówię do męża jedziemy, (do szpitala) bo jakoś dziwnie się czuję. Po drodze dostałam skurcza. Przyjechaliśmy do szpitala, okazało się że skurcze mam już co chwila i w samą porę przyjechałam. Rozwarcie na 4,5 cm. Zaczęłam wymiotować, a położna mówiła, że to dobrze, bo szyjka się rozwiera. Wypisywała dalej papiery, lekarka wzięła mnie na usg i pod prysznic. Ale skurcze coraz mozniejsze, kazali iść na łóżko do porodu. Mój mąż mnie wspierał. Okazało się że 8 cm rozwarcia.Ubłagałam żeby pozwolili mi iść do wanny. Powiedzieli żeto za późno, ale w kocu zgodzili się. To była chwila. Powiedzieli, że po 2 skurczach idziemy na fotel. Nawet nie zdążyłam koszuli ubrać ledwo się dowlokłam. A potem były 2 parte i Kornelka pojawiła się na świecie. za 2 minuty wyszło łożysko. Całość trwała 2 godziny. :o :D
Bardzo się cieszę że był ze mną mąż. Dla niego toteż było wspaniałe przeżycie i nie żałuje.

Potem było zszywanie :(
Całe szczęście że po tygodniu doszłam do siebie.
Kornelka urodziła sie o 2:55 Miała 56 cm i ważyła 3250 g.

MAŁGORZATA B. - 02.05.2007 urodziła Amelkę

Małgorzata B. napisał(a):Chciałam się podzielić z Wami naszym szczęściem:

2 maja o godzinie 17.45 urodziła się nasza kruszynka Amelka: 3400 g, 54 cm i 10 pkt w skali apgar.

A poniżej krótki opis:
W 38 tygodniu trafiłam na patologię ciąży z powodu nadciśnienia. Lekarze stwierdzili, że wywołujemy poród przed terminem, dla bezpieczeństwa dziecka, ale niestety byłam oporna na wszystkie metody.
Już stracilam nadzieję, że wszystko pójdzie dobrze; leżąc na patologii ponad 2 tygodnie można naprawdę zwariować. Nasłuchałam się oczywiście strasznych historii porodowych, naoglądałam dziewczyn w bólach i nasłuchałam krzyków z porodówki, tak więc nic dziwnego, że poród kojarzył mi się z krwawą rzezią. Na dodatek wszelkie stosowane na mnie sposoby wywołania porodu nie działały. W końcu postawiono na ostatnią kartę: ostatnia piąta dawka oksytocyny i przebijamy pecherz. Wszystko potoczyło się od tego momentu błyskawicznie. Na sali porodowej nasza położna podłączyła mi zwiększoną dawkę oksytocyny i zaczełyśmy czekać na skurcze. No i jak się pojawiły to już wiedziałam, że nie da sie ich pomylic z niczym innym. Wielkim wsparciem był dla mnie mój mąż, dzięki któremu przetrwałam fazę skórczy krzyżowych. Rozmasowywał mnie z wprawą zawodowego masazysty, podtrzymywał, gdy niemal zasypiałam miedzy skórczami, podawał tlen i był naprawdę ogromnym oparciem, czułam się bezpiecznie.
Gdy doszłam do wniosku ;) , że w sumie nie muszę już sie dłużej męczyć poprosiłam o znieczulenie i tu niespodzianka. Anestezjolog stwierdził, że nie da rady się wkłuć (próbował 3 razy). I w tym momencie ciut się zestresowałam -świadomość, ze rodzę bez znieczulenia trochę mnie przeraziła, ale pomyślałam sobie trudno i tak już nie cofne czasu i muszę rodzić ;) ze znieczuleniem czy bez.

Zaczęła się faza parcia i tu też musze powiedzieć, że mój organizm mnie zaskoczył -w zasadzie nie czułam bólu, a jedyne co pamiętam z końcowej fazy porodu to ogromny, niemalże nadludzki wysiłek jaki musiałam włożyć w parcie, by moje maleństwo pojawiło sie na świecie. Pod koniec porodu byłam tak zmęczona,że wydawało mi sie, ze tracę przytomność. Ale w pewnym momencie zobaczyłm, że moja położna i pani dr, która pomagała nam przy porodzie, jakoś zaczeły znacząco na siębie patrzeć i coś po cichu mówić i to mnie ocuciło. Nie wiem na ile w tym mojej wyobrażni, a na ile rzeczywiście mogło coś pójść nie tak ale zmobilizowałm resztki sił i pomyślałam, że muszę pomóc mojemu kwiatuszkowi przyjść na świat, i nikt tego za mnie nie zrobi. Nie minęła chwila i Amelka pojawiła się na świecie. Miała pępowonę owinięta wokół ramionek, ale na szczęście wszystko było w porzadku. W pierwszej minucie dostała 9 w skali Apgar, a za moment już 10pkt.
Moment gdy położna położyła mi córcie na brzuchu, był naprawdę magiczny, nie zapomne tych małych oczek i głowki jak oscypek z czarnymi włoskami lol tuliłam w objęciach najpiękniejszego małego człowieczka na świecie.

Podsumowując muszę stwierdzić, że chyba jestem stworzona do rodzenia lol poród trwał 3 godziny 45min nie było konieczne nacięcie, nawet nie popękałam, doszło tylko do delikatnego rozwarstwienia wewnatrz i skończyła się kilkoma niewielkimi rozpuszczalnymi szwami. Dziś minął tydzien, a ja czuję, ze mogę bez problemu robic szpagaty ;) Jedynym problemem jakiego doświadczyłam był niewyobrażalny ból glowy, stanowiąc skutek uboczny wkłucia -tzw. zespól popunkcyjny -o ironio! a nawet nie dostałam tego znieczulenia.

Jeszcze jesteśmy w szpitalu, bo mała miala bardzo silną żółtaczkę i być może wyjdziemy do domku pojutrze. Nie mogę się już doczekać. prawie trzy tygodnie w szpitalu to jak dla mnie za dużo.

A Amelka jest słodka, zakochałam sie w niej od pierwszego wejrzenia i teraz dopiero zrozumiałam, jak moze boleć rozłąka chociażby chwilowa z własnym dzieckiem. Mała musi leżeć pod lampami, a ja tylko zabieram ją na karmienia. Serce krwawi, ale pocieszam się, że juz niedługo będziemy razem w naszym domku.

MYCHA80 - 27.04.2007 urodziła Czarka

mycha80 napisał(a):Chyba już czas aby opisać swoj poród, uprzedzam wszytkie ciężarne nie będzie to sielankowa historia 14 godzin męczarni zakończonych cc!

Otóż 26 kwietnia o godzinie 3 odeszły mi wody,wiec popędziliśmy z męzusiem do szpitala, tam przyjeła nas zaspana pani położna obrażona na cały świat że ktos miał czelność ją obudzić (nasza służba zdrowia ), odesłali mnie na porodówkę. Tak trafiłam na świetną położna która poznała mnie z pobytu u nich w 24 tyg. :D super babeczka. Moja umówiona położna nie moga dojechać, więc do 7 rano była zemną wspomniana już położna Gosia, potem na zmiane przyszła Złota, Cudowna Kobieta położna Agnieszka Mucha .
Dostaliśmy z mężem jednoosobową salę szykowaliśmy się do poródu rodzinnego o godznie 7:30 zostałam zbadana i lekarz stwierdził iż nie ma wskazań do cesarki mam rodzić naturalnie, położna po zbadaniu stwierdziła iż ułożenie dziecka nie jest najlepsze i ona wolałaby żebym nie rodziła naturalnie. Od tej chwili zaczeły się moje męczanie, udąło mi sie wstać na 30 min pod prysznic, i to wszytko o metodach przyspieszajcych poód (typu skakanie na piłce, woreczki sako itp,)musiałam zapomniec bo tętno dziecka zaczeło spadać. Kolejny lekarz kolejne badanie i kolejna diagnoza poród naturalny, położna upierała się żeby ciąć, a on swoje. Czas jakby stał w miejscu a ja opadałam z sił :( . O godzinie 12 próbowano postawić mnie na nogi, żeby tylko dziecko jakoś się przekręciło lecz bezskutecznie, chlusneła zemnie krew i stwierdzono że do końca porodu nie moge wstawać. Bałam się okrutnie o swoje dziecko. Koszmar zaczął sie około godziny 15 kiedy to skurcze były już tak siłne i rozwarcie tak duże że za chwilkę miały nadejść skurcze parte, zaczeła sie panika lekarz dyżurny kazła mi próbowac urodzić naturalnie Położna ściągneła do mnie 4 innych lekarzy każdy mnie zbadał i stwierdzili jedno głośnie że za 15 mam być na stole. szybko przygotali mnie do cesarki i tu zaczął się dramat: rozciachali mnie i nie mogli wyciągnąć mojego dziecka poniewąz głowka była już zaklinowana w kanale, czarek poprostu ułożył się tak że broda mu się zadarła.Lekarze przeprowadzjący zabieg zaczeli wołac posiłki krzycząc że nie moga go wyciągnąc to było straszne, słysząc to myślałąm że za chwilę serce mi wyskoczy (uczucia wydzierania dziecka ze mnie nie zapomne do końca życia- tak szybko jak zapomnia się skurcze tak nigdy nie da się zapomnieć tego uczucia )
Po kilku minutach wydarli ze mnie dziecko, zaczeli mnie syzbko zszywać po zszyciu pani doktor poinformowała mnie, że gdybym rodziła naturalnie dziecko miało zerowe szanse na przeżycie, ponieważ przy parciu odrazu by się udusiło. Szok jaki towarzyszy mi do dziś długo jeszcze pozotanie w mojej głowie. Cały szpital huczał moim porodem, wszyscy wiedzieli że to dzięki uporowi położnej mój synek jest po tej stronie brzuszka cały i zdrowy.Teraz już wiecie dlaczego tak opisąłam położną odbierająca mój poród. Do końca życia będe jej dłużniczką , a kiedyś zaprowadzę Czarka do niej i opowiem mu że to ta pani uratowała mu życie!!
Ból jest ogormny bo byc może Czarek to nasze jedyne dziecko ponieważ szanse na dodnoszenie kolejnego są minimalne
Od 27.04.2007 od godziny 16:55 nasze życie zmieniło zupełnie swój bieg, jesteśmy najszczęśliwszymi rodzicami na świecie, każdy dzień spędzony z naszym dzieckiem jest największym skarbem, każda minuta jest srebrem a sekunda złotem! Kocham swojego synka za to że jest

NAITRE - 27.03.2007 urodziła Hanię

naitre napisał(a):Sama bardzo lubiłam tutaj zaglądać więc i sama opiszę Nasz poród.

Termin miałyśmy na 21.04.2007 roku.
Wieczorem 26 marca czytałam jak to forumówkom odchodzą czopy śluzowe i jakie miały objawy porodu. Sama poszłam do toalety i zauważyłam to coś.... ale stwierdziłam, że to mi wyobraźnia działa po tych wszystkich opowiadaniach ;)
Jednak coś mi podpadało, bo tego dnia ciut mi brzuszek się obniżył. Trafiłam na stronę gdzie czytałam o wszystkich objawach porodu i komentowałam je mężowi. Okazało się wszystkie miałam. Doszłam do ostatniego tj pęknięcie pęcherza płodowego. Wody nie odeszły więc spokojna wstałam się napić i w tym momencie chlup...... poszły mi wody. Była wtedy 1 w nocy a wody leciały do 6 rano.

Panika. Torba niespakowana, mieszkanie nie przygotowane, ja jeszcze nie gotowa, przecież jeszcze miesiąc mamy :o
Mąż szybko znalazł listę rzeczy do spakowania i do szpitala. Tam miałam 1,5 cm rozwarcia i nikłe szanse na SN.
Odesłałam męża do domu żeby się wyspał a ja zostałam w szpitalu podłączona do KTG żeby czekać na 8 rano na oksytocynę.
Na szczęście już o 8:00 było 4,5 cm :D co zaskoczyło wszystkich ;) , ale ja chodziłam, skakałam i wogule bardzo dobrze się czułam :D

Później gdy mąż przyjechał to zaczynały sie mocniejsze skurcze, ale za to do wytrzymania :)

Gdy przyszły bóle parte to poczułam ogromną ulgę :) mimo ze nie miałam już czasu na sen (tak twardo nigdy nie spałam jak miedzy skurczami :P podobno nawet chrapałam) :o

Niestety rozwarcie stanęło na 8 cm i lekarz kazał podać kroplówkę, wtedy bez problemu po 15 min wszystko ruszyło. Jedna wielka machina.
Tego bólu w ogóle nie pamiętam, za to miałam pecha i trafiłam na lekarza rzeźnika, który podał znieczulenie, i po 2 sekundach zaczął ciąć między skurczami :o tego bólu niestety nie zapomnę a darłam się jak zarzyne prosię, do tego stopnia, ze dziewczyna z sali obok uciekła ;) . Dwa skurcze później Hania była po drugiej stronie brzuszka :D

Niestety nie dostałam jej na brzuszek tylko pozwlono mi dać jej buzi w czółko i zabrano bo to wcześniak. Mąż płakał jak bóbr, łzy mu leciały ciurkiem, widziałam na jego twarzy dumę i ogromną radość. Widział moment wychodzenia Hani na świat i mówi, ze za tą chwilę oddał by wszystko :D Przeciął dumnie pępowinę i tulił mnie mówiąc jak bardzo Nas obie kocha :D Nie powiem, też się popłakałam :) .

Dla tej chwili ujrzenia małej poświęcić można wszystko. Wiedziałam, że ja kocham i kochać będę, ale że aż tak to tego nie przypuszczałam :)

Hania urodziła się z wagą 2910 i mierzyła 50 cm dostała 10 punktów :D Jak na wcześniaka to duża z niej dziewczynka

Z rad praktycznych:
1. prąc zamknąć oczy, bo będzie duży wylew na oku (wiem z doświadczenia ;) )
2. rodząc łożysko trzeba przeć :P znacznie łatwiej
:P

NEZI - 09.03.2007 urodziła Lenkę w szpitalu św. Zofii w Warszawie

Nezi napisał(a):Wszystko zaczeło się 16 czerwca 2006... wtedy to poszaleliśmy z mężem i 29 czerwca zobaczyliśmy efekt tych szaleństw na plastikowym teście.
9 marca zabaczyliśmy ten efekt w pełni namacalnie :D

8 marca o 17 z minutami poszłam do toalety zrobić siku. Do terminu porodu zostało 2 dni. Na papierze toaletowym zobaczyłam różowe zabarwienie. Zawołałam mojego męża i powiedziałam "chyba to już niedługo" , chciał zobaczyć ten papier 8) lol
Zajrzałam jeszcze na forum ale nie znalazłam informacji czy różowo zabarwione wody to normalka, czy trzeba jechać już czy można poczekać. Zadzwoniłam do mojego gina, powiedział że niespiesznie można się kierować w stronę szpitala.

W skoczyłam jeszcze pod prysznic, spakowałam do reszty torbę, a mój mąz pozmywał gary w kuchni, bo przecież nie można zostawił takiego bałaganu... tzn, dwóch talerzy i dwóch kubków po herbacie w zlewie...

Do szpitala dotaliśmy parę minut to 19. Na izbie przyjęć nie było oczekujących, czego absolutnie nie spodziewaliśmy się po szpitalu Św. Zofii. Zostałam zarejestrowana, przebadana ginekologicznie i zaprowadzona razem z mężem do sali porodów rodzinnych. Przebrana w koszulę położyłam się na łóżku, podłączono mnie pod ktg, zrobiono badanie ginekologiczne. Ktg ok, szyjka jeszcze nie skrócona, rozwarcie na 1 cm. Ok 22 było 2 centymetry i można było założyć zzo. Skurcze były już wtedy co 2 minuty i właściwie nie odczuwałam momenut przerwy między jednym skórczem a drugim. Zzo było cudowną odmianą.

Cały czas byłam podpięta pod ktg. Były tylko nieliczne chwile kiedy mogłam poskakać na piłce czy pozwieszać się na drabinkach. Tak to ciągle leżałan na łóżku podpięta pod ktg.

I właśnie na ktg wyszło, że Lence zwalnia tętno w chwili nasilania się skórczów. Lekarze podjęli decyzję, że najlepiej jest zrobić cesarkę ze względu na niestabilność tętna. Zgodziliśmy się, bo jakie mieliśmy niby wyjście...

Mąż jeszcze zapytał czy może być przy operacji, pani doktor zgodziła się. Nie wiem czy nie zrobiłabym awantury jeśli by się nie zgodziła. Ja z przerażenia cała się trzęsłam. Leżąc na stole operacyjnym traciłam świadomość i nie wiem czy ze zmęczenia zapadałam w sen czy ze zdenerwowania... Od razu poczułam się lepiej kiedy zobaczyłam w zielonym ubranku i maseczce mojego męża. Był mi ostoją i opoką. Dzięki jego bliskiej obecności czułam że nie jestem w tym wszystkim sama.

Kiedy usłyszałam pierwszy krzyk mojego dziecka łzy same płynęły mi po policzkach a mąż je ocierał. Potem odszedł na chwilę ode mnie by zobaczyć córeczkę. A kiedy wrócił córeczka przez chwilę była z nami, przytulona do mojego policzka. I wtedy zobaczyła łzy w jego oczach. Potem się przyznał, że to był magiczny moment dla niego "oto moja żona i córka". Przyszedł na świat na CUD - Lena, 3800 wagi i 57 wzrostu.

Po operacji zawieziono mnie od razu na oddział noworodków. Przez pierwszą noc Leny nie było przy mnie. Nie mogłam się doczekać kiedy ją zobaczę. Nie było koło mnie ani męża ani mojej córeczki, zostałam sama ze swoimi myślami.

Córeczka przyjechała rano. Ciągle się w nią wpatrywałam. Mąż przyjechał koło południa i przesiedział z nami kilka godzin. Tak samo było w sobotę i niedzielę.

Dziś jesteśmy w domu. Szczęśliwi. Moja córeczka w ramionach mojego męża a jej taty - dla mnie widok przecudny. Nie zdążyłam uwiecznić tego na zdjęciu ale przecież jeszcze masa takich okazji przede mną.

Warto marzyć! Marzenia się spełniają!!! Moje wielkie marzenie się spełniło!!! Płacze, uśmiecha się i daje ogromnego powera. Nie wiem jak funkcjonujnę ale nagle nie potrzebuję 8 godzin snu, wystarczy 4 ... bo czasami fajnie jest posiedzieć nocą i popatrzeć na tę kruszynę jak ślicznie śpi i przez sen się uśmiecha. Ona uśmiecha się w grymasie, dla mnie jest to uśmiech taki specjalny, taki Tylko Dla Mnie, Dla Mamy.

Lecę już, bo moje marzenie śpi a mąż przeniósł się na kanapę lol Muszę na nią popatrzeć zanim padnę ze zmęczenia lol

AGA.JW - 08.02.2007 urodziła Jana Pawła

aga.jw napisał(a):wreszcie usiadłam i opisałam nasz poród...z góry przepraszam za tak długą opowieść...

"8 luty 2007- W tym dniu minęło nam 1,5 roku od naszego ślubu. Wieczorem 7 lutego czułam się jakoś nieswojo, miałam często skurcze ale nie jakieś silne, czułam że poród jest bardzo blisko, wygoliłam się i specjalnie mało jadłam, wypróżniłam się do końca...W nocy o 2.00 obudziły mnie bóle takie inne mocniejsze, ale zasnęłam...o 5 rano zaczęło się, wiedziałam że to już nie minie bo skurcze były regularnie co 5-10 minut i już nie dało się ich przegapić, troche trudno się je mierzyło bo każdy w sumie był inny ale coraz mocniejszy. Wstałam, wykąpałam się i zaczęłam pakowanie, w sumie dopakowanie do tego co już czekało od listopada... cisnienie coraz bardziej mi się podwyzszalo 139/89 to było jak na mnie wysokie strasznie, czulam się bardzo dziwnie jak nigdy w zyciu...mój mąż łukasz był przerażony na maxa...ja spokojnie między skurczami weszłam sobie na forum i napisałam, że mam regularne skurcze. Potem pojawiły się jeszcze mocniejsze i przy każdym musiałam kucać tak bolało. Łukasz mnie skrzyczał, że mam usiaść na krzesło a nie tak kucać. Popłakałam się i byłam zawiedziona, że w mężu nie mam wsparcia. Powiedziałam jemu, że niestety ze mną rodzić nie będzie bo ja nie mam zamiaru w czasie skurczu siedzieć na krześle. Za oknem była ostra zima, na drogach ślisko wszędzie śnieg, wiedziałam że jak będę rodzić tak będzie właśnie za oknem. Wybiła godzina 8.00, napisałam na forum że skurcze są coraz mocniejsze, cały czas nie wiedziałam kiedy należy jechać do szpitala. Weszłam do ubikacji i zobaczyłam ślady krwi na majtkach i wtedy już wiedziałam że natychmiast trzeba jechać (później jak się okazało nie była to krew tylko brązowy śluz a ja w nerwach zobaczyłam krew). Podróż samochodem była bardzo stresująca, bo skurcze były dokładnie co 6 minut i coraz to mocniejsze, strasznie bolało a ja do łukasza mówiłam że są fajne, że czuję się jakbym się naćpała albo upiła tak dziwnie się czułam, cieszyłam się że to już i że nareszcie będę rodzić i to w taki dzień. z samochodu zadzwoniliśmy do ordynatora (byliśmy z nim umówieni) a on jak usłyszał że co 6 min skurcze kazał szybko przyjechać. Najpierw ktg, masakra jak to bolało, skurcze wysoko na 120, pani zadawała mi pytania a ja w tych bólach nie wiedziałam jak się nazywam. Doktora chwilowo nie było, bo miał nagłą operacje i zbadała mnie jakaś pani doktor (nienawidze kobiet ginekologów), badanie nie należało do przyjemnych. Było 4cm rozwarcie i pani doktor kazała nam iść na porodówke. Łukasz pyta kiedy może być poród mniej więcej a pani doktor do niego że poród już trwa i dziecko może być już nawet za 1,5 godziny. Zbladł. „Jak to już??? Nie jestem gotowy na bycie ojcem”...śmiać mi się chciało z niego, był taki przerażony, ja wiedziałam że długo to my na synka czekać nie będziemy bo pchał się niesamowicie. Przebrałam się w piżame i poszliśmy na sale porodową. Lekarza nadal nie było, trochę mnie to martwiło. Była godzina 11.00 Łukasz na chwilę wyszedł i zostałam sama z położną, która powiedziała mi że ona będzie prowadziła poród a nie lekarz, chyba że mam opłaconą jakąś swoją położną. Zdziwiłam się, że tak wprost do mnie to powiedziała. Potem trochę formalności i znów zaczęły się schody bo prowadził mnie inny lekarz a poród miał odbierać inny i już jej się coś nie podobało. Zapytała czy chce lewatywę...mi było już wszystko jedno tak już bolało. Powiedziała że to będzie dobre dla mnie i maleństwa, więc się zgodziłam. Straszne uczucie jak wlewała mi to świństwo, nie było to najprzyjemniejsze a tego płynu było strasznie dużo. Łukasz wrócił a ja siedziałam na kibelku i się załatwiałam, jak już byłam po poczułam ogromną ulgę i dziękowałam jej za tą lewatywe. Nadal nie było lekarza. Po lewatywie weszłam pod prysznic, siedziałam i polewałam się wodą ciepłą w trakcie skurczu, nie było mi tak wygodnie, ale woda koiła ból. Potem przeszliśmy na łóżko porodowe, skurcze były już na tyle nie do zniesienia, że kazałam łukaszowi zapłacić za poród i odszukać tego lekarza. Ogólnie zrobił się syf jak położna dowiedziała się, że mój poród będzie prowadził ordynator, pewnie domyśliła się że dostanie pieniądze a nie ona. W trakcie porodu mówiła, że ten zawód jest super tylko mało płatny. Na początku była milsza a potem była do nas dziwna. Nareszcie przyszedł pan doktor i jak zobaczył mnie męczącą się na piłce zapytał czy chce wejść do wanny a mi wtedy ulżyło, że nareszcie coś zrobią z tym okropnym bólem. Oczywiście położna troche się zbulwersowała czemu jej nie powiedziałam że chce rodzić w wodzie a ja tylko byłam umówiona z ordynatorem, że w trakcie porodu będę miała możliwość wejścia do wanny, żeby zmniejszyć mi ból. Piłka dla mnie okazała się najgorszym wynalazkiem, podobno kobiety sobie ją chwalą a ja nie czułam się dobrze skacząc w trakcie skurczu, tak samo było mi źle na czworakach albo stojąc. W wannie poczułam się świetnie co nawet widać na zdjęciach jaka jestem uśmiechnięta, hydromasaże w trakcie skurczu były super, mogłabym tak siedzieć w tej wannie wiecznie. W trakcie oczywiście mieli mi podłączyć ktg ale gniazdko było popsute, na porodówce takie rzeczy, zostawie to bez komentarza. Potem coś pokombinowali i udało się usłyszeć serduszko jasia. Niestety woda spowodowała, że skurcze zaczęły maleć, podobno to był błąd z tą wodą ale gdybym miała podjąć decyzje jeszcze raz to na pewno chciałabym znów wejść do tej wanny. Przy rozwarciu na 8cm poprosiłam znieczulenie ale było już za późno, bo podobno podają do 5cm rozwarcia ale nikt mnie o tym nie poinformował bo gdybym wiedziała to na pewno bym coś zarządała. Potem to już był koszmar z bólem, nie wiem dlaczego tak źle to przechodziłam, rwa kulszowa dawała mi znaki na maxa a co chwile trzeba było zmieniać pozycje, wstawać z łóżka a ja czasem nie mogłam się ruszyć tak mnie ta noga bolała. Do tego przyszło zmęczenie nóg i w trakcie skurczy miałam silny ból po wewnętrznej części ud, nigdy nie zapomne tego bólu, dziwiłam się że właśnie nogi ale widać już te mięśnie były bardzo zmęczone. O 13.45 położna zrobiła badanie i przebiła wody płodowe, chlusnęło niesamowicie. I od tej pory powoli zaczynały się skurcze parte, to było dla mnie okropne, ból w okolicy odbytu był nie do zniesienia, cały czas krzyczałam „niech mi pani pomoże” i w kółko powtarzałam „boli”...w trakcie zadzwonił mój tata na porodówke i pani sobie z nim gadała a ja już czułam jak główka wychodzi, czułam ją tak nisko że myślałam że zaraz wyskoczy, bałam się strasznie mocno ale patrząc na zegarek powiedziałam sobie że 15.00 już blisko i musze jeszcze trochę wytrzymać (czułam że mój syn urodzi się o 15.00, lekarz się też śmiał że do tej godziny się wyrobimy). W trakcie musiałam jeść coś słodkiego żeby nie zemdleć bo strasznie mi spadał cukier i wiele razy się czułam jakbym odjeżdżała. Biedny łukasz, bo chciał mi pomagać a ja mu nie pozwalałam, nawet nie mógł mnie za rękę trzymać. Bałam się że się rozkleje i dalej nie pociągne. Najgorsze było to że skurcze pod koniec zanikały i poród przez to się wydłużył, podano mi dożylnie oksytocyne ale położna nie zauważyła że się zapchało i długo nie leciało wcale, dopiero potem jak coś tam zrobiła zaczęły się porządnie skurcze parte...ja do dziś mam uraz do tego bólu, właśnie te skurcze były dla mnie już nie do wytrzymania, myślałam że mi zaraz tyłek pęknie, po prostu eksploduje, poza właśnie odbytem i nogami nic mnie więcej nie bolało...oczywiście mój krzyk pewnie słyszał cały szpital, nigdy w życiu tak się nie darłam, sama się siebie bałam i tego co się ze mną dzieje...starałam się myśleć o synku ale czasem za bardzo byłam egoistyczna myśląc o sobie, o swoim bólu, przecież ta maleńka istotka cierpiała równie mocno a może nawet bardziej. Na szczęście przejście przez kanał rodny miał już za sobą bo był już tam od 3 miesięcy zwarty i gotowy...łukaszowi położna pokazała głowkę naszego synka a właściwie włoski czarne z tyłu głowy i mówił mi że synek już blisko, potem wszystko widział, jak głowa wychodzi a z nią od razu reszta dziecka (pamiętam ten moment jak go wyjęli – to już tak nie bolało – odwrócili go dupką do góry i delikatnie zapłakał)...nasz synek jan paweł urodził się o godz. 15.04, ważył 3380g i miał 51cm...
pękłam sama (w ogóle tego nie czułam), jak położna zobaczyła małego to się zdziwiła że udało mi się urodzić tak wielkie dziecko, wcześniej zmierzyła mi miednice i minę miała nieciekawą bo ja miałam strasznie małą, mój gin powiedział że jeśli synek nasz będzie miał w granicach 3400g to powinni mi zrobić cesarkę...i pewnie dlatego tak cierpiałam przy porodzie naturalnym, sama byłam w szoku że aż tyle waży jasiu :) moment spotkania z nim pierwszy raz to coś niesamowitego, nie wiedziałam co powiedzieć, zatkało mnie. Jak mi go położyli to spojrzał się na mnie a potem odwrócił głowę do tyłu spojrzał na tatę, bo go zawołał. Na kamerze mamy nagrane jak do niego mówie cały czas jak mi go takiego brudnego położyli na pierś. Musiałam urodzić łożysko, mały przez ten czas leżał na mnie, niestety łożysko się przykleiło i to było następne okropne przeżycie, ból ogromny ale lepiej go zniosłam bo miałam małego przy sobie i bałam się przy nim krzyczeć, przez jakoś 4 skurcze parte nie chciało się odkleić, naciskali mocno brzuch i w środku też coś robili...potem wyszło, nie myślałam że to takie wielkie będzie...małego na sekundke wzięła położna zaobrączkowała i podała mi takiego brudnego (to było właśnie niesamowite) do cycka żeby się napił, leżeliśmy tak do 17.00, pięknie ssał, byłam w szoku że tak potrafi...w trakcie karmienia wpuścili na porodówkę moich rodziców, nie wiedziałam co się dzieje i skąd oni się wzięli...byłam w jakimś amoku...po 17.00 zabrali małego a mnie położna zszyła (miałam 1 szew założony i przez to chcieli dać małemu 11pkt. że przy takiej miednicy tak pięknie poszło i dziecko było bardzo dobrze dotlenione). Szycie nie należało do przyjemności, nie wyobrażam sobie jak trzeba więcej takich szwów założyć. łukasz gdzieś poszedł a mnie położna przełożyła do wózka (nie potrafiłam sama zejść, rwa kulszowa tak dokuczała mocno że nie mogłam wcale sama podnieść tyłka) no i odjechałam, pierwszy raz w życiu zemdlałam, nawet coś mi się śniło, jak się obudziłam nie wiedziałam kompletnie o co chodzi i gdzie jestem, straszne uczucie...cały poród walczyłam ze sobą żeby nie zemdleć a wiele razy już na to się zanosiło, dobrze że dopiero po wszystkim tak się stało. Pojechałam do sali gdzie był mały z łukaszem, niestety ja przez te 2 doby nie mogłam nic robić przy małym, wszystko robił łukasz, bo ja nawet na sekunde nie mogłam wstać, nawet z przekręceniem na bok miałam problem taki ból miednicy i tej prawej nogi gdzie była ta rwa. Czasem płakałam ze swojej bezradności ze jestem taka jakaś niewytrzymała, nawet pielęgniarka się troche ze mnie śmiała ale mnie naprawde tak bolało że się ruszyć nie mogłam...dopiero jak poszłam na drugi dzień pod prysznic i łukaszowi tam zemdlałam to zrobiły wielkie oczy...przyszła do mnie taka fajna położna która się mną opiekowała w 25 tygodniu jak leżałam na patologii. Mieliśmy swój osobny pokój po porodzie, niestety trzeba było za to zapłacić ale dobrze zrobiliśmy bo łukasz mógł z nami spać i zajmować się małym. Po porodzie w ten sam dzień wieczorem przyjechali moi rodzice, brat i babcia, trochę mnie ta wizyta wymęczyła, dostałam jakąś silną depresje po porodzie, nie mogłam zapomnieć tego co przeżyłam na porodówce, cały czas prześladował mnie ten ból, mój krzyk i w ogóle cały poród. Przez 2 doby w szpitalu nic nie spałam, patrzyłam na jasia cały czas, dla mnie była to najpiękniejsza istotka na świecie, oboje z łukaszem nie mogliśmy uwierzyć że mamy przy sobie już swojego synka, cieszyliśmy się że jest zdrowy. Mały miał skrzywiony nosek przez to jak był ułożony w brzuszku i musieliśmy mu nieraz trzymać żeby mógł swobodnie oddychać. Powrót do domu bardzo mocno przeżyłam, byłam strasznie słaba. Po tygodniu pobytu w domu znów trafiliśmy do szpitala, tym razem na tydzień, ja miałam powikłania poporodowe, silne zapalenie błony śluzowej macicy i macica mi się źle obkurczała. Dostawałam dożylnie antybiotyk i zastrzyki w tyłek, mieliśmy swój pokój, tym razem nie musieliśmy nic płacić, znów wróciła moja depresja i przez pierwsze 2 dni było ciężko, na szczęście już jesteśmy w domku razem."

CYGARO - 03.02.2007 urodziła Maksymiliana

cygaro napisał(a):jestem juz a raczej jestesmy- we trojke
mąż nie umial znalezc tematu gdzie ma sie chwalic a nie mialam zadnego nr kom. zeby przekac ze 3 lutego o 13.25 urodzilismy Maksymiliana z wagą 3700 i 58 cm
wszystko zaczeło sie dzien wczesniej- pisalam ze Lukasz dowiedzial sie ze wraca w wawy - to ja zwielam sie za okna, podlogi na kolanach itp. potem poszlam po niego na dworzec, ale myslalam ze nie dojde! tak mnie bolalo podbrzusze. Wieczorkiem sex, w ciagu dnie 3 razy liscie malin i molestowanie brodawek. No i o 4 zaczely sie takie skurcze
co 15 min ze wiedzialam ze to jest to! bolało łokropnie, za chwile co 12, 10, 8 ... akurat moja polozna o 8 konczyla dyzur wiec zadzownilam po nią i przyjechala zbadac rozwarcie- 4-5cm. Powiedziala ze jesli umiem to mam jeszcze sidziec w domu bo główka jest bardzo wysoko, wytrzymalam pod przysznicem do 10 - a o 10.30 juz mialam ktg - glowka dalej wysoko, rozwarcie 5-6 cm - lekarz powiedzial ze moze zakonczyc sie cc jesli nie bedzie zejscia do kanału - potem znow prysznic ufff co za ulga !!!
godz. mialam okropne skurcze, az wymiotowalam na łózko porodowe- caly czas kręcilam biodrami a mąż mnie masowal o 12.30 moja polozna postanowila ze powoli na igle bedzie wody puszczała - okazalo sie ze mam mnostwo wod - ok 3 l. od razu lepiej sie poczulam jak to wylecialo .... za chwile juz rodzilam... takie bóle parte ze chcialam łóżko
rozwalic (wyrwac poręcze ) no i po niecalej godzinie poczulam najpiekniejsze uczucie na świecie, błogoś totalna!!! ciepłe ciałko mojego dziecka Lukasz w tym momencie zemdlał...ale teraz to juz mógł ;)
urodzilam lozysko za 3 skurczem, wzieli mi Maxa, umyli mnie, pozszywali - mnie naciecie bolało i szycie tez czulam ale slyszalam obok Maksa i tylko o nim myslalam (no i o tatusiu leżącym na korytarzu )
potem odwieziono mnie do pokoju rodzinnego - tam bylam z mężusiem i syneczkiem przez 2 godz. - po godz. juz wstalam sie wysikac i babcia jedzonko przywiozla, bo bylam okropnie głodna .... chyba tyle ....ale sie rozpisalam 8)

Bozenka (polozna) wychwala mnie za współprace, powiedziala ze jak ma pierwiastke to super poród ... o okropnym bólu juz zapomnialam i teraz ciesze sie moim maleństwem :D

jest na razie jak aniołek, od razu pokapował ssanie i juz nawet w szpitalu uczylismy sie pic tak co 2-3 godz. :D

foteczki bedą jak mezus na serwer wrzuci (a jest taaaki sliczny)

buzki dla wszystkich cioteczek :D rozdwajajcie sie!!!!! warto!!!!

ZUPA - 26.01.2007 urodziła Tomka w szpitalu klinicznym AM w Poznaniu

Zupa napisał(a):Nadejszła ta chwila, kiedy i ja opiszę to wydarzenie.

Skurcze przepowiadające takie regularne, co 10, 8 min miałam już na tydzień przed porodem. Nie było to zbyt komfortowe, bo cały czas siedziałam jak na szpilkach i zastanawiałam się czy to już czy nie. We czwartek 25.01 dzień przed terminem pojechaliśmy na izbę przyjęć, ale mnie odesłali, bo rozwarcia zero, szyjka 2cm. Polecono mi umówić się na wizytę za 3 dni do lekarza prowadzącego. Tego samego dnia od godziny 21 chwyciły mnie skurcze. Takie, które nie wyciszały się podczas chodzenia a wręcz nasilały. O 4 nad ranem zdecydowałam, jedziemy do szpitala i już nie wracam. Tam mnie zbadano, zrobiono ktg i z lekkim niedowierzaniem ( pani te skurcze czuje?) zostawili na obserwacji. Z godziny na godzinę skurcze były coraz silniejsze. Rozwarcie postępowało bardzo powoli. O 14 chciałam koniecznie znieczulenie, bo wysiadałam. Około 15 rozwarcie na 2cm, zlitowali się nade mną i przewieźli do sali porodowej, gdzie męczyłam się do około 20. Cały czas musiałam leżeć, bo jak wstałam to im tętno Malucha zanikało. Rozwarcie zatrzymało się na 4 cm i dalej nie chciało iść. Było kilka prób pobierania krwi z główki Małego, aby sprawdzić czy wszystko ok. Za którymś razem im się wreszcie udało . Skurcze były tak silne, ja tak zmęczona,ze zapomniałam oddychać. Mój ukochany mąż spisał się na medal. Nie dałabym bez niego rady. Myślę sobie, co tu robić, aby się nade mną zlitowali. Pokrzyczę sobie a co. Wydawało mi się, że krzyczę głośno, na co mąż robi teraz wielkie oczy i mówi, że byłam cichutko. Zapadła decyzja robimy cc, jaka ja byłam wtedy szczęśliwa. Przed i w trakcie cc żartowaliśmy sobie z anestezjologami. O 20.11 Mały był na świecie. Zbadali podali do ucałowania i zabrali. Przez dwa dni leżał na obserwacji, a w niedziele wieczorem przywieźli mi go do pokoju i już byliśmy razem.

MIMINA - 22.01.2007 urodziła Dawida

mimina napisał(a):Wszystko zaczeło sie 22 stycznia w poniedziałek- w dzień dziadka nasz synek postanowił zrobić nam i dziadkom niespodzianke. Jeszcze w niedziele mąż narzekał wieczorem że jutro nie chce mu sie isc do pracy, a ja na to , że ok jutro urodze i nie bedzie musiał iść - i tak sie stało.

O 6 rano idąc kolejny raz tej nocy do toalety (jak dobrze że juz się te wędrówki skończyły) miałam wrażenie jakby coś mi "stuknęło" w środku...ale nic sie nie działo więc spowrotem nura w pióra. Ale nie na długo lol Za kilka sekund poczułam idące ciepło - wyskoczyłam z łóżka i patrze jak piżama robi się mokra.....to już ;) Ogarnia mnie spokój i myśl,że chciałabym żeby już było jutro 8) Mówię mężowi :"A. cholera wody mi odeszły"....ekspresowo mąż sie zerwał do gotowości. Ja jeszcze poszłam się umyć, ubrać, powiadomić mamę, która miała za chwile wstawać do pracy, wypić herbatę....a co odchodziły tylko wody i konkretnych bóli nie było. Mąż dopakował wg. kartki torbę i poszedł szybko sprawdzić czy nasz czterokołowiek 126p odpali - .bo dwa dni wczesniej na ktg nie chciał odpalić 8) Na szczeście staruszek nie nawalił. POjechaliśmy do szpitala...o 7 byłam na izbie przyjęć, tafiając niefortunnie na tę samą pielęgniarkę co w piątek na ktg - niemiłe babsko. Po kilkunastu minutach czekania na lekarza coby mnie zabdał urocza pani postanowiła ze nie ma co czekac jak mi wody odeszły i skurcze są i idziemy na porodówke.....idziemy to idziemy, ja sune a ona za mną leci i upomina zebym szła wolniej lol Przed 8 weszlismy na sale porodów rodzinnych, tam dopiero zbadała mnie połozna - rozwarcie 3 cm....nieźle myśle. Potem ktg i powoli narastające skurcze. Potem lekarz : 4-5 ch rozwarcia. Możemy zejśc z fotela i iść pod prysznic, na piłke itp. Lęduję pod prysznicem.....patrze świadomie jeszcze na brzuch już umiejscowiony nisko i mysle o dziecku. Troche się boje, ale wciąż jestem o dziwo spokojna. Po prysznicu próbuję worek sako i piłkę, ale nie podchodzi mi to...mąż chce do toalety - nie pozwalam mu. Patrze na zegarek jest przed 10. W międzyczasie odwiedza nam położna ze szkoły rodzenia...dodaje otuchy, mówi że do 11 będzie po wszystkim (akurat). Pociesza, że jak na pierwszy poród to i tak ekpresem nam idzie. Właże na fotel na kolejne badanie -7 cm...skurcze zaczynają naprawde boleć...chcę oddychac jak uczyli na szkole rodzenia, wiem jak to robić - wolno, wolno, wolno.....ale i tak wychodzi inaczej. Czuje jak drętwieją mi rece i twarz, nogi się trzęsą - połozna mówi, że to normalne. Mąż trzyma za rękę i mówi do mnie - tak mi dobrze jak słysze jego głos. Kiedy myślę o bólach które spowodują utratę zmysłów zaczynam sie bać, ale wtedy położna mówi, że teraz juz bedzie bolało mniej bo idą skurcze parte. Miała racje....boli mniej, czyli najgorsze momenty nie były takie złe. Parte bóle sa nie do powstrzymania...mam nei rpzec, zeby w środku nie popekac ale z trudem o powstrzymuję. Mówię (ale w wersji męża krzyczę) że czuje parcie.....z ulgą prę kiedy pozwalają. Mąż mówi, że są już na stole przygotowane opaski na ręce dziecka - czuję wzruszenie...nagle pojawia się wielka lampa, swóch lekarzy (a ten drugi to kto i po co...aha neonatolog - to ok). Pyają męża czy przetnie pępowinie - mówi ze nie wie...ale ja wiem że tak. W pogotowiu dostaje rekawiczki. Przyjmuję pozycjęlotniskową i do akcji...prę tak jak uczyli i jak mówią - chwalą mnie...czuje się dumna...czuje też szczypania i nie omieszkam ich o tym poinformować - to nacięcie. Pytam męża co to bedzie: chłopak czy dziewczynka, mówi że chłopak. Lekarz pyta co bysmy chcięli bo ma noże to w razie czego może conieco obciąć lol - żartowniś. Nagle mąż mówi, że widać już główkę .... i zaraz ląduje na moim brzuchy malutki sliski i płaczacy człowieczek - jest 10.55. Mąż tnie pępowinę ( nie pamiętam tego momentu), szybko zabierają mełego pokazując mi po drodze jego przyrodzenie - co jest....myślałam, że będę go mieć jeszcze przy sobie dłużej Ważą małego, mierzą...on wszytko bo drodze im osikuje lol Potem dowiadujemy się, ze mały urodził sie z prawą rączką przy główce i był owinięty pepowiną....Zastanawiam się czemu nie płaczę....(ale podobno płakałam - ja tego nie pamiętam) Mąż towarzyszy maluszkowi a ja rodze łożysko - bardziej nieprzyjemne niż sam poród Trzęsie mi sie całe ciało - to też normalne...A potem zostajemy tylko w trójkę - cała nasz rodzinka....patrzymy na nasze cudo, na malenkie oczka, uszy, nosek jak guziczek, na meszek na główce. Jesteśmy tacy szczęśliwi....no to czas poinformować rodzinę :D

IRLAAA - 15.01.2007 urodziła Pawła w szpitalu Bielańskiw w Warszawie

irlaaa napisał(a):To ja tak w tempie ekspresowym :D

Mój poród był szybki i do pewnego czasu bardzo przyjemny i efektywny.

Miało być siłami natury.
W dniu 12 stycznia zaczełam się dziwnie czuć. Miałam rzadkie skurcze a wieczorem raczyłam się winkiem z Mężem. W sobotę w sumie nic się nie działo. W niedzielę bylismy na obiedzie u Rodziców a wieczorem na Izbie Przyjęć Szpitala Bielańskiego, bo źle i dziwnie się znowu czułam - nic nie zapowiadało szybkiego porodu.

Nagle 15 stycznia w nocy, odeszły wody o 2 w nocy (jednak po wizycie na Izbie i badaniu - TAK, TEGO NIE DA SIę Z NICZYM POMYLIć) ). W szpitalu bylismy po 4. Skurcze zaczeły się ok. 5 i do 7 miałam już pełne rozwarcie (podobno bardzo szybko) - polecam oddychanie i ruszanie się - działa cuda!

Po 7 walczyłam z bólami partymi - nawet nie taki straszny ból. Wszystko z parciem obyło się bez znieczulenia.

Ale od ok. 7.30 zaczeli się pojawiać lekarze, w końcu badało mnie po kilka razy 3, no i coś tam szeptali. Mi parcie niby szło a nie szło - w końcu zaczełam pytać.... no i okazało się że najpierw Mały nie chciał się wstawić w kanał a potem jak się już wstawił to stawił się wierzchołkowo (ta sama historia co u Martuchy) i jak o 8 padło z ich ust po kolei "za duże ryzyko i cesarka", to ja nie dyskutowałam.
I tak wylądowałam na stole a Mały pojawił się już o 8.30 na świecie.

Pawełek ważył 3560 g (początkowa waga podana przeze mnie w sms była błędna - szok pooporodowy ;) ) i mierzył 53 cm.

Ogólnie poród w Bielańskim - bardzo pozytywny. Potem opieka po operacji - też wyśmienita. Kiepsko zaczyna się potem - jak się nie dopytasz, to się nie dowiesz a każda położna i pielęgniarka ma inne zdanie na każdą kwestię. Można zgłupieć.

Co było najtrudniejsze? Po powrocie do domu ze szpitala, to szpitalne oszołomienie, co bardzo kołuje....

No ale, to wszystko poza nami :D teraz będzie tylko lepiej i lepiej. I powtórzę, przy tym co mam teraz, to ciążą jest NUDNA ;) Zdjęcia w drugim odcinku wkrótce !!

FIBA - 10.01.2007 urodziła Antka

Fiba napisał(a):Czesto podczytywałam te wątki w ciazy więc postanowiłam opisać i swój poród, dla wszystkich ciężarówek i nie tylko.. :)

Nic nie zapowiadało, że akcja rozpocznie się tej nocy. Byłam 2 dzień po terminie i spokojnie położyliśmy się wieczorem spać. W tych dniach jeździłam co drugi dzień na ktg, żeby sprawdzić, czy z małym wszystko ok. Około czwartej nad ranem dostałam skurczy. Nie byłam pewna czy to jest TO, ponieważ wczesniej nie miałam żadnych skurczy ani oznak zbliżającej się godziny zero. Skurcze byly początkowo co 15 potem co 10 minut. O 6 obudziłam męża i zadzwoniliśmy do połoznej. Kazała jechać do szpitala. Tam podłączyli mnie pod ktg i stwierdzili, że to sa słabe skurcze, pewnie przepowiadające. I żebym sobie "pochodziła" ze 2 godziny, żeby zobaczyć w którą stronę akcja się rozwinie. O 9 podłączyli mnie znów pod ktg, zbadała mnie lekarka i stiwerdziła, że jednak poród :D Zaczęło się kombinowanie, poniewaz nie było mniejsc (rzecz się dzieje na karowej w warszawie). Przyszła moja opłacona połozna, powołałam sie na mojego lekarza i okazało się, że za godzinę będzie wolne łóżko na porodówce. Więc jeszcze godzinę siedziliśmy z mężem przy "konsoli" pielegniarek na porodówce. Podłączyli mnie pod ktg na kółkach, siedziałam w fotelu przy choince i wpatrywałam się w lampki w przerwach między skurczami :)
Gdy już sala się zwolniła, połozyli mnie na łóżku. Poleżałam tam z godzinkę i zaczęłam dopytywać się o znieczulenie. ZZO dostałam tak około 13 i poczułam błogość :) Wszelki ból ustąpił, siedzieliśmy, gadaliśmy z mężem i połozną o wszystkim i niczym. Potem wstałam i poszłam na małą "przechadzkę". 10 minut później okazało się, że mam już 8cm. Dostałam kolejną dawkę ZZO (znów wielka ulga). Skurcze parte trwały pewnie z pół godziny.
Czy bolało? Prawie wcale, naprawdę!
A jakie piękne jest to uczucie, kiedy nagle widziesz, jak wyjmują z ciebie istotkę- żywe stworzenie, które zaczyna płakać i wierzgać.
Połozyli mi synka na piersi, niesamowite wzruszenie i łzy :)
Niby przez całą ciążę ma się świadomość, że coś tam żyje i jest osobnym stworzeniem, ale poród to jest takie kosmiczne przezycie.

Cieszę się że dane mi było tego doświaczyć.

PS. A myślałam, że będzie to głównie wspomnienie bólu, a wszystkie opowieści że jest to piękne przeżycie- to takie górnolotne historie. Ale jest to prawda! To jest naprawdę CUD NARODZIN!

MATYLDA_ZAKOCHANA - 09.01.2007 urodziła Franka w szpitalu na Solcu w Warszawie

matylda_zakochana napisał(a):Dziecko nakarmione, ja o dziwo wyspana, więc może teraz opisze swój poród, choć pora dziwna, to czas najwyższy, minęły już cztery tygodnie, cztery cudowne tygodnie.

Dokładnie nie wiem od czego zacząć, bo to zaczęło się sama nie wiem jak i nie wiem kiedy. Może napiszę, że zaczęło się :sex: , bo od tego wszytsko się zaczyna. Już mieliśmy iść spać, ale gdy poczłam się umyć wyszedł mi czop śluzowy z krwią. Najbardziej przestraszyłam się krwi. Przyznam, że trochę spanikowałam, zapomiałam o wszytskim czego uczono mnie w szkole rodzenia, o czym czytałam w książkach, czasopismach, w internecie (czyt. na Forumi). Starając się uspokoić zajrzałam na Forumę, napisałam jakiegoś posta, i znowu wpadłam w panikę, bo przypomiałam sobie, że lekarz mówił, że jak pojawi się krew, to mam jechać do szpitala i to sprawdzić.
Z tego stresu nawet nie wiem kiedy zaczęły się dość bolesne skurcze, jak się później okazało-przepowiadające.

Około 22 pojechałam do szpitala, w którym planowałam rodzić (św. Zofii, Warszawa). Zrobiono mi KTG, zbadano mnie i powiedziano, że tętno dzieciaczka ok, że skurczy nie odnotowano, że pewnie niebawem urodzę, narazie wszystko pozamykaneale poród może zacząć się za cztery godziny, a może następnej nocki. Powedzieli, że mogą mnie zostawić, ale nie ma jeszcze takiej potrzeby, więc wielce zadowolona z tamtąd wyszłam i już nie chciałam za nic w świecie wracać.

Skurcze przepowiadające były bardzo silne i nawet nie wiem kiedy, ale musiały się zamienić w te właściwe skurcze porodowe. Tylko, że ja w domciu tak bezpiecznie się czułam, kąpiel, dwie nospy i byłam taaaka śpiąca... Tylko skurcze były coraz silniejsze, nie pozwalały spać, a w pewnym momęcie musiałam się trzymać ściany, żeby przeżyć.
Mąż widząc to wszytko namawiał mnie, żebyśmy pojechali już do szpitala, ale ja twierdziłam, że urodzę dopiero następnej nocy i upierałam się, że nigdzie nie jadę.

W końcu jednak zmiękłam i kazałam się wieźć do szpitala. Już za nic w świecie nie chciałam jechać do tego szpitala gdzie byłam kilka godzin wcześniej, nie chciałam tam rodzić (teraz już nie wiem dlaczego,ale chyba bałam się, że znowu mi powiedzą, że jeszcze nie rodzę, a mnie już strasznie bolało).

Kilka minut po 2 dotarliśmy do szpitala na Solcu. Zbadali mnie w pokoju, który wyglądał jak z horrorów o ginekologu zabójcy, ale nie było zabójcy, tylko jakaś fantastyczna położna, która jakimś cudem załatwiła mi ostatnie miejsce, bo uparła się, że mnie jeszcze nie odeśle :)
Teraz już wody płodowe ciekły mi po nogach, a ja miałam 5 cm rozwarcia :) Przyznam, że ucieszyło mnie to bardzo, bo pomyślałam, że połowa drogi za mną i do rana urodzę.
KTG odnotowało piękne skurcze, choć badanie trwało bardzo krótko, bo nie mogłam uleżeć i zerwałam z siebie aparaturę.

Na salę porodową dotarłam jakieś pół godziny później, sala malinowa, odrazu mi się lepiej zrobiło. Jakaś inan cudowna położna pokazała mi jak oddychać, żeby przeżyć kolejne skurcze, a ja poprosiłam o znieczulenie.
Okazało się jednak, że nie ma anestezjologa i się popłakałam. Położna na chwilkę wyszła i po powrocie powiedziała, że jak bardzo chcę, to ściągną anestezjologa, ale to potrwa jakieś pół godzinki. Zdecydowałam się i 15 minut później byłam gotowa do znieczulenia, tylko okazało się, że mam już 7 cm, a musza mi jeszcze kroplówkę podać. Było mi już wszytsko jedno, bo czułam, że na znieczulenie się nie załapię.
Trochę to wszystko trwało, gdy znieczulenie naprawdę zaczeło działać, to zaczeły się parte! Byłam jednak tak szczęśliwa, bo dokładnie czułam, jak dziecko się ze mnie rodzi, bolało, ale do zniesienia, a ja mogłam się zająć cudem tej chwili.
Urodziłam o 4:55, cztery skurcze parte, 5 minut i dzidzia była już na moim brzuszku. To było tak niesamowite, nie wiedziałam co się ze mną dzieje, jakbym śniła, już nie wiedziałam, nie wierzyłam, że to się stało, że to naprawdę mój Franuś. Teraz byliśmy tam już tylko we trójkę, ja, mój kochany mąż i nasze dzieciątko.
Przeżyłąm kolejną chwilę grozy, gdy wszyscy czymś się zajeli, powpisywali wczędzie, że urodził nam się syn, ale zapomieli sprawdzić, czy to napewno chłopaczek! Na szczeście nic od USG się nie zmieniło :P

Najgorsze z całego porodu było szycie i tego bym chyba nie przeżyła, gdyby nie to, że po zbadaniu dostałam znowu w ramiona moje zawiniątko.
Jak to już się skończyło wszyscy wyszli, a my na jakieś dwie godzinki zostaliśmy tylko we trójkę, to było cudowne, te pierwsze chwile.

To chyba wszystko, mam nadzieję, że nikogo nie przeraziłam, bo to naprawdę nie było straszne, było piękne, choć bolesne. Mogłabym powturzyć to choćby dziś :D

Chciałam jeszcze podziękować pani anestezjolog. Gdyby nie ona, to nie wiem czy wszystko byłoby takie cudowne jakie było. I nie chodzi mi tu wcale o znieczulenie. Bradzo mnie wspierała, cały czas wiedziała czego potrzebuję, masowała mnie i poprawiała mi humor, a przede wszystkim była ze mną szczera.
Cały personel szpitala był cudowny.
I największe podziękowania dla mojego męża, który podawał mi cały czas wodę do picia, za to, że był przy mnie wspierał mnie w tym wszystkim i był dokładnie tak, gdzie go potrzebowałam.
Dziękuję :)

MUSZKA - 07.01.2007 urodziła Dominikę

muszka napisał(a):Witam serdecznie!!!

Będąc w ciąży czytałam Wasze opisy porodów więc czuję się w obowiązku podzielić moimi doświadczeniami :D

Zaczęło się miesiąc temu. Zaczęła mi się skracać szyjka macicy, wszystko się rozpulchniało i szykowało do porodu. Dostałam skierowanie do szpitala i przeleżałam tam dokładnie miesiąc. Ja sobie leżałam a rozwarcie robiło samo i bezboleśnie. Żadnych skurczy nie czułam. Szyjka zgładziła się zupełnie. I tak dobrnęłam do 4 cm rozwarcia.
Po nowym roku zaczęło mnie delikatnie boleć podbrzusze, tak jak przy okresie. Nawet nie zwróciłam na to specjalnie uwagi. Na badaniu okazało się że mam jakieś 6-7cm rozwarcia, więc poszłam sobie na porodówkę. Była niedziela, spokój po śniadaniu, mały ruch... Tak jakoś miło i kojąco. Poczekałam jeszcze na męża, który miał mi towarzyszyć przy porodzie.

O 11.00 położyłam się na łóżku porodowym, podłączono mi ktg i tym podobne i tak sobie leżałam. Skurcze były ale ja ich nie czułam. I tak minęła dobra godzina.
Koło 12.00 skurcze trochę osłabły więc po jakimś czasie podano mi trochę oxytocyny. I wtedy zaczęły się schody. Okazało się, że przez dużą ilość wód główka małej jest za wysoko i może nie wejść w kanał. Zaczęła się więc akcja wyciskania ze mnie nadmiaru wód, co zresztą było bezbolesne. Za to brzuch zmniejszył mi się o połowę i główka obniżyła odpowiednio. Zaczęła jednak krzywo ustawiać się do wejścia, więc lekarz manualnie lol ustawił ją jak należy.

I zaczęły się poważniejsze skurcze. Takie, przy których człowiek musi sobie już trochę jęknąć. Na szczęście nie krzyczałam ani nie wyzywałam mojego kochanego męża, który mnie dzielnie wspierał. I rada dla przyszłych rodzących: słuchajcie tego, co mówią położne. One naprawdę potrafią ułatwić poród!!! Trochę pojęczałam na leżąco, trochę kucając przy łóżku... I mała główka pojawiła się na zewnątrz!!! Potem reszta ciałka wyskoczyła i dostałam małą na pierś. Pamiętam moje pierwsze słowa: "moja maleńka". I reakcję lekarza: "no, ładna mi maleńka". Ważyła 3770. Dwa tygodnie przed terminem. Wzrost 57cm.

Mąż przeciął pępowinę. Dostał ją do potrzymania. Widziałam łzy w jego oczach. Dziewczyny, wtedy się rozkleiłam i popłakałam. Do końca życia będę pamiętać wyraz jego twarzy. To wzruszenie, duma, zdziwienie cudem narodzin... Jestem mu wdzięczna, że był przy mnie w tych chwilach i wspierał.

Mała przyszła na świat o 15.07. Czyli na porodówce byłam w sumie 4 godziny, z czego półtorej przeleżałam i przegadałam z mężem. Ból? Był, ale jakiś taki znośny. Wyjeżdżając z porodówki nie pamięta się już tego bólu. Naprawdę. Zresztą ma się wtedy inne "zmartwienia": córę przy sercu i męża pchającego łózko :D

A teraz ze zdziwieniem odliczam dni, które Dominika jest z nami. To już dwa tygodnie. Świat stanął na głowie i jest pięknie!!!

PUCIA - 30.12.2006 urodziła Jacka w szpitalu na Solcu w Warszawie

Pucia napisał(a):Termin miałam na 26-go grudnia, ale wszyscy namawiali mnie a ja tym samym przemawiałam do brzucha, żeby nie w Wigilię i może nie w same święta... cóż, potem minęły święta, zaczęły mijać kolejne dni i wydawało się, że po pierwsze czekaniu nie ma końca a po drugie - pewnie doczekamy stycznia. A tu niespodzianka! Dwa dni wcześniej zaczęły odchodzić mi wody, ale nie te właściwe jeszcze... czekałam, że może już, ale nic. Pojechaliśmy rano na ktg, gdzie usłyszałam od lekarza, że na następnym to my się już nie spotkamy. I miał rację. Wieczorem byłam nieswoja a w nocy, około drugiej zaczęły się skurcze. Myślałam, że to może przepowiadające, jak wcześniej, ale gdzieś w głębi ducha i ciała też czułam, że już. Skurcze narastały, narastały a ja wstrzymywałam się z dzwonieniem do położnej. W międzyczasie zapadałam w drzemki, takie po minucie... Ok. 8 rano pojechaliśmy do szpitala, gdzie powiedzieli na izbie, że pewnie zaraz urodzę. Jak dojechałam na górę to zmieniło się wszystko - położne powiedziały, że raczej to potrwa i miały rację. Po położeniu i usadowieniu w sali okazało się, że skurcze wprawdzie mnie bolą bardzo, ale nie są na tyle silne, żeby urodzić. A potem... minęły, jak na złość. I dostałam oxytocynę, bo tak nie mogło zostać... Ten okres wspominam najgorzej, a w zasadzie muszę powiedzieć, że niewiele z niego pamętam, tyle, że byłam jednym wielkim bólem. Później dostałam znieczulenie (zzo) (kiepsko znoszę ból, byłam odwodniona, bo wymiotowałam dużo i przy tym samopoczuciu nic nie mogłam wypić, ani wody, ani soku, nic) i wszystko się odmieniło. Na szczęście znieczulenie pomogło w skróceniu się szyjki. Poza tym, jak już zaczęło działać, zgadałyśmy się z panią doktor, że jest mamą mojej znajomej i zrobiło się rodzinnie i miło na sali. Swiat jest naprawdę mały... Minęły kolejne godziny (znieczulenie dostałam gdzieś o 14-tej) i przyszła "ta" chwila, gdy zaczęły się skurcze parte. Mimo znieczulenia dobrze je czułam, bo wcześniej dostałam go trochę za dużo i musieliśmy poczekać. Później nikt nie chciał się już zgodzić na dodanie znieczulenia, więc czułam dobrze. Za to złagodzona trochę byłam w stanie zrozumieć, co mówi do mnie położna (przed znieczuleniem mi to nie wyszło). Sam II etap porodu nie trwał długo. I już o 17.55 urodziłam (a tak naprawdę to urodziliśmy z mężem) naszego szkraba. Ważył 3710 g, mierzył 54 cm i dostał 10 punktów.
Chwila, w której położono mi go na brzuchu była najpiękniejszą chwilą w moim życiu. Spojrzał na mnie pytająco, jakby nie mógł uwierzyć, że ja to ja. Nie płakał, tylko patrzył wyczekująco co będzie dalej. Potem tata przeciął pępowinę i poszedł oglądać, jak go badają. Urodziłam łożysko, trochę mnie pozszywała położna (na szczęście ochrona krocza się udała) i mogliśmy zostać sami z naszym szczęściem.
Poród był rodzinny, z mężem. Nie był pewien, czy chce w tym uczestniczyć, czy wytrzyma, ale muszę powiedzieć, że sprawdził się na tysiąc procent! Przyznaje, że pierwsze godzin to dla niego czysta fizjologia, kobieta się wije na łóżku, krzyczy (ponoć chciałam do domu lol ) a on czuł się bezradny i oddalony. Sam poród właściwy był przy jego udziale. I wcale nie stał w głowie łóżka, tylko dzielnie pomagał położnej, trzymał mi nogi, parł razem ze mną. Potem przeciął pępowinę. I jest z siebie dumny a ja z niego. To przeżycie bardzo nas zbliżyło, jeszcze bardziej. Czujemy, że oboje urodziliśmy synka, że mamy w tym oboje udział aktywny.

To było naprawdę niesamowite uczucie. Na szczęście matka natura tak to wymyśliła, żeby po pewnym czasie pamiętać tylko te piękne chwile... i tak właśnie to wspominam teraz. I patrzę na nasz skarb i mam ochotę go zjeść taki jest śliczny i nasz.

Po porodzie trafiłam na oddział ginekologiczny a nie położniczy, ale mówi się trudno. Pierwsza noc była najtrudniejsza. Po 3 dniach wyszliśmy do domu. Mąż zgotował nam obojgu wspaniałe przyjęcie a teraz dba o mnie i o synka jak nikt na świecie.
Przekonałam się, że nie mogłabym być szpiegiem, bo próg bólu mam nisko (wyśpiewałabym wszystko, co wiem i jeszcze bym co zmyśliła, byle mnie puścili), ale i tak jestem z siebie dumna. Oboje jesteśmy dumni z siebie. Mam nadzieję, że te doświadczenia zostaną w nas i będą nas zbliżać ciągle.

MARTUCHA - 28.12.2006 urodziła Mikołaja w Międzylesiu

Martucha napisał(a):No to przyszła kolej i na mnie.. :D

Wszystko zaczęło się niespodziewanie 27.12 (a termin miałam na 15.01.2007). Tego dnia jakoś wyjątkowo dziwnie sie czułam. Fizycznie nic mi nie dolegało ale czułam lekki niepokój, zdenerwowanie, sama nie wiem jak to okresłić. Czułam, ze coś chyba się wydarzy. Nawet mąz jak dzwonił parę razy w ciągu dnia pytał czy już rodzę Tylko on oczywiście sobie ze mnie żartował. A jednak.....
Około 20-tej zaczęły mi odchodzić wody. Jak powiedziłam o tym mężowi to oczy wybałuszył :o :jak to? Już? :o No więc pozostało mi dopakować torbę, wziąźć jeszcze prysznic no i w drogę. W szpitalu byliśmy około 23-tej. Zostałam "obsłużona" przez bardzo sympatycznego lekarza i położną. No i decyzja: zostaje w szpitalu. Koło północy podłączyli mnie pod ktg (zero skurczy) i pod kroplówkę. Po godzinie dalej nic się nie działo więc wysłałam męża do domu, po co miał sie biedak męczyć. Powiedziałam, żeby przyjechał rano. Dostalam kolejna kroplówkę i dalej nic, kolejna i nic.. O 6 rano przyjechał mąż i coś poczułam - jeden maleńki skurczyk. Potem przez godzinę w zasadzie nic. Dopiero o 8-ej sie ruszyło. Skurcze były raczej słabe i nieregularne. Około chyba 9 zaczęły sie nasilać i zaczęło boleć. Skurcze były co 10 minut... potem, 7 , 5, 3 minuty. Zaczęłam chodzić, bujać się na piłce i zwijałam sie już z bólu. Ale zdążylam jeszcze Elek wysłac sms-a ;) Potem skurcze były już chyba cały czas, cały czas mnie bolało. Tylko że wciąz szyjka nie chciała się rozwierać. Zatrzymała się na 3 cm i koniec. W końcu ok. 13-tej wpada ordynator i lekarz i zapada decyzja: tniemy. Zapytano mnie czy wyrażam zgodę na cc a ja im , żeby robili co chcą bo juz nie daję radyi podali mi papiery do podpisania. I szybko zawieżli mnie na operacyjny. Cały czas mialam skurcze i myślałam, ze jednak urodzę normalnie. Potem dostałam znieczulenie i...ulga. Poczułam lekkie nacięcie brzucha a potem jakby mi ktoś wnętrzności przestawiał. Okropne uczucie. Minęło może ok. 10 minut, jest godzina 13.35 i usłyszalam płacz mojego dzieciaczka :love: A lekarz: gratulujemy chłopaczka lol Za chwilkę położyli, a wlaściwie pielgniarka przystawiła mi go do ramienia i zaraz go zabrala do ważenia i mierzenia. Miał 52 cm i ważył 2870g i dostał 10 punktów :D Niestety nie urodziłby się normalnie z powodu odkręconej głowki. :(
Pozszwywali i wywieźli mnie na sale pooperacyjną, gdzie niestety nie mogłam zobaczyć się z mężem. Tu leżalam dobę a potem przenieśłi na sale ogólną.
Teraz powoli dochodzę do siebie. Szwy mnie jeszcze ciągną ale jestem najszczęśliwszą mamusią na świecie i zakochaną do szaleństwa w swoim synku :love: :love: :love:

Ogólnie jestem zadowolona z opieki w szpitalu. Lekarze, pielęgniarki i nawet salowe były w porządku. Na noworodkach również. Pytały czy czegoś nie trzeba, pomagały karmić bo ja na poczatku nie miałam pokarmu i mały był karmiony sztucznie.
Jeden chyba minus to okropne jedzenie, ale dało się przeżyć ;)

A i rodziłam w szpitalu w Miedzylesiu.

No to troszkę się rozpisałam

Uff.

TINGERINO - 22.12.2006 urodziła Mikołaja

tigerino napisał(a):Pogoniona zaglądam i pisze.
termin porodu mialma na 7 stycznia 2007.
Ale mikołajkowi spieszylo sie juz na ten świat od 34tyg.Na wizycie kontrolnej okazało sie ze mam rozwarcie na 2 cm i calkowicie zgładzona szyjke i główką juz wyprofilowaną do porodu i trafilam na patologie ciazy 24 listopada i tak sobie lezałam do bezpiecznego okresu 8 grudnia.
Gdy mnie wypuszczono oszczegano ze w kazdej chwili moge wrocic i jak wezną mnie bole to mam nie czekac i przyjeżdzać bo urodze szybko bo 1 faza porodu juz za mna.
Mały parl do przodu i naciskal mnie plecy bolały cały czas i przywykłam do bólu i ucisku.
Na wizycie kontrolnej 22grudnia i wynikami moczu okazalo sie ze musze urodzić dzisiaj ale bo 23 grudnia bo jest zagrozenie dla mojego zdrowia nerek.gin pomogl mi abym miala skurcze,bo rozwarcie to mialam już na 4cm.Bo wiedział ze w szpitalu nic mi nie dadza.
I tak o 14tej trafilam na porodowke.
Rozwarcie sobie postepowalo bez skurczy nic mnie nie bolalo o 16,15odeszły wody.Cały czas chodzilam,kozystalma z pilki i worka sako gadalam z połozną.Bo mialam super zadnej innej babki rodzocej na bloku porodowym.a polozna z powołania.
Od 16,15 zaczeto mi liczyc z ezaczał sie porod.
Niestety nie mialam skurczy i zadecydowano ze wody odeszły i czekac nie mozna i aplikowano mi skurcze do samego końca strzykawką
O 17,50 zaczeły sie bóle parte.a o 18,25 urodził sie nas kochany synek Mikołajek 3400g i 52cm. 15 dni przed terminem.Był siny i opity moimi wodami i niestety dostalma go do siebie dopiero na drugi dzień.Prześlismy żółtaczke powrod do spzitala ale już jest dobrze i kochamy naszego szkraba.

ŻMIJKA - 22.12.2006 urodziła Zuzię

żmijka napisał(a):mój poród.......ahhhh powiem szczerze że chetnie bym to powtórzyła (nie żartuje) , a było tak.....
termin porodu miałam na 17 grudnia,ale jakby sie nic nie działo to 20 grudnia miałam sie zgłosić do szpitala, i ta zrobiłam.
na poczatku zostałam przebadana przez mojego lekarza, stwierdził że ani szyjka nie jest skrócona ani nie ma rozwarcia, czyli dość kiepsko :(
Badanie było dośc konkretne jeśli wiecie o czym mówię, jeszcze tego samego dnia zaczęłam plamić, tak minął dzień.W nocy o 2.10 obudził mnie taki ból jakna okres, brzuch mi twardniał jak zawze ale troche boleśniej, zaczełam liczyć zas między tymi twardneniami były co 10 min, ale nad ranem mineło.W czwartek rano na naszą sale wparowało 10 lekarzy (obchód) i ordynator twierdziłą że mnie przebada, pomyślałam że ok , że super i poszłam , wchodze do gabinetu a tam tych 10 lekarzy!!!
Myśle sobie pewnie wyjdą ale nie, ordy kazał mi sie rozebrać i położyć, to było bardzo upokarzające dla mnie , badał mnie tak , że myślałam ze mu tam urodze!, stwierdził że szyjka skrócona ale zero rozwarciai że spokojnie poleże do nowego roku nawet, domyślacie się jak się poczułam, wróciłąm na sale i się rozbeczałam.W nocy z czwartku na piątek chwyciły mne bóle ale już dość konkretnetak co 8-5 min, poszłam na ktg i położna podczas badania stwierdziła rozwaecie na "ciasny palec". o 5 rano ból minął, połozyąłm się więc i przespałam jakieś 2 h po czym znowu się zaczęło najpierw od delikatnych skurczy do coraz silniejszych.
Przełaziłąm tak dobrych kilka godzin. O 19.30 lekarka widząc mnie na korytarzu jak idę i stękam kazał i od razu na porodówkę isć wic posząłm.Zrobili m ktg , skurcze regularne.W trakcie badanie pzrez położna odszedł mi czop, stwierdziła 1,5 palca rozwarcia ,30 min później 2.Zrobili mi lewatywe, podali oksytocyne w pośladek i sie tak kiwałm 40 min na piłce, zadzwoniłąm do męża.O 20.30 mąż przyjechał, ja się spytałam czy byłaby możliwośc skorzystana z wanny , oni na to że jak najbardziej, poszłam więc dalej i spytałam się czy mogłabym urodzić w tej wannie, a oni na to że jeśli poród pójdzie sprawnie i dynamicznie i jak mała nie będzie za duża to tak. o 21 byłam już w wannie , to było coś wspaniałego, bąbeliki, ciepełko.....mmmmmm.Skurcze miałam dość silne dostałam jeszcze dwa zastrzyki jeden w udo drugi w pośladek. W trakcie badania położna stwierdziła 4 palce rozwarcia, w koncu trzeba było przebić pęcherz ,poożna nacisłą ja popchałm troszke i poszło, ale nagle położna stwierdział ze to pęcherz rozwierał ta szyjke i teraz nie ma 4 pallców ale są znowu 3 :(.
Położna poszła na zaplecze zostałm sama z mężem az nagle.....poczułam takie skurcze któe kazały mi pchać, niesamowite, wiedziałm ze to jeszcze ne pora ale e skurcze były silniejsze odemnie, jak położna usłysząłm moje odgłosy zaraz przyleciałą, zbadał mnie i zrobiłą taką minę że każdego by ruszyło, stwierdział ze już główkę czuje i że zaczeło sie parcie :).Gdy juz główka była dość daleko, położna mi powiedział że mnie teraz natnie, i poczułam to nacięcie jakoś.
po jakiś 20 min zuza była na świecie:) a położna stwierdziła że poszło to tak szybko że nie zdążyła mnie naciąć nawet :) ale ja to czułam, okazało sie później że pękłam w stronę odbytu ale na jeden szewek tylko :) poza tym jednym szewkiem miałąm dwa w środku i tyle , łącznie 3 szwy.Zuza urodziła się o 22.05 , 22.12.2006 roku.Poród był super pomijając te łażenie w bólach od środy do piątku.
Do samego porodu podeszłąm bardzo stanowczo ,postanowiłąm że mnie nic nie złamie a każdy skurcz przybliża mnie do spotkania z moją kochaną córeczką, bolało jasne ale nie tak bardzo jak myslłam , a jak zobaczyłam moją córeczkę to zapomniałam o wszystkim, nawet nie wiem kiedy urodziłm łożysko.Teraz minęły juz prawie 4 dni od porodu a ja latam po mieszkaniu sprzątam i czuję sie super!!!!!
jeśli macie dziewczyny okazje skorzystać z wanny i w neij urodzić to polecam!!!! dzięki temu unikłam nacięcia i teraz jestem w stanie sie poświęcic mojej córce i mężowi całą sobą. A jeśli chodzi o poród to wszystko zależy od podejścia , tylko od tego!!!!!

BETRISA - 21.12.2006 urodziła Krystiana w Szpitalu w Wejherowie

Betrisa napisał(a):Czas na moją relację. Zaczeło się we wtorek, spanikowana pojechałam do szpitala, bo miałam krwawienia- okazało sie,że to nic innego jak czop śluzowy- z opisów miał wyglądać zupełnie inaczej. Zostawili mnie jednak w szpitalu, bo coś im tentno nie odpowiadało. Przebadali i okazało się,że ok wszystko. Po nocy spędzonej w szpitalu postanowiłam się wypisać, choć miałam dość silne skurcze ale ciągle nieregularne. Zresztą miałam je już kilka dni ale stopniowo stawały sie coraz silniejsze.Lekarze mówili,że pewnie niedługo wrócę no i nie pomylili się.W nocy tego samego dnia przyjechaliśmy z mężem do szpitala bo już nie mogłam wytrzymać, skurcze były badzo częste i stwierdziłam,że chyba się zaczeło na dobre. Na miejscu okazało się, że są 4 cm rozwarcia, więc zabrali mnie na porodówę. Przyjeli mnie do szpitala o 0.15. Przez trzy godzinki się pomęczyłam i w końcu poprosiłam o znieczulenie zzo. Stwierdziłam,ze bez to chyba nie dam rady, a właściwie maż mnie namówił.Kilka godzin leżałam sobie pod ktg i było fajnie bo przestało mnie boleć. Drugi okres partych już był mniej fajny. Coś się zaczęło dziać z tentnem małego i musieli zrobić próżnociąg. Pozgniatali mi trochę żebra,że mnie potem bolały i wspólnymi siłami mały wyszedł. Potem długo czułam sie fatalnie po tym znieczuleniu ale drugi raz też bym je wzięła. Mały urodził sie o 7.50. Potem zainstalowaliśmy sie z mężem w pokoju gdzie mieszkaliśmy do wigilii. Bardzo mi pomagał i bez niego to by było ciężko. Jeszcze jestem troche obolała ale cóż, to wszystko minie, a bobasek wynagrodzi każde bóle. Trzymajcie się jeszcze dziewczyny przed.

JOOLITA - 06.12.2006 urodziła Marcina w Niemczech

joolita napisał(a):W końcu zebrałam sie żeby tak w skrucie opisac jak to było
Jak już pisałam wczesniej na forum termin CC miałam na 11.12.06 ale że zaczełam sie w ostatnim czasie czuc coraz gorzej zadzwoniłam do kliniki w niemczech i po ustaleniu nowego terminu z lekarzem 6.12.06 postanowiliśmy jechac.
Dzień wcześniej oczywiście dietka no bo musiałam byc tam na tczo:)
Wyjechaliśmy z Sopotu o 7.30 ja oczywiscie zestresowana już dzien wczesciej w nocy zaczełam wymiotowac no i oczywiscie zgoniłam to na stres.Podróż w sumie nie była jakoś specjalnie męczoca ale jechaliśmy powoli bo tak mnie coś dziwnie na pecherz parło
W sumie te 6 godz jazdy mówie wytrzymam i tak też było .
Dojechaliśmy do tej kliniki okolo 15 a miałam bycnajpóżniej do 13 i nie zadzwoniłam do tego ordynatora bo mi to całkiem z głowy wylecało ,no ale nic wpadam na odział a pan dokktor mówi że dzis nie zrobimy tego CC bo sie spóżniłam no i mogłam zadzwonic przełożymy to na 7.12 wiec ja nos na kwinte bo chciałam 6.12 a lekarz do mnie mówi tak -widocznie los tak chciał
i kazał mi sie w pidzamke rozebrac i zostac na odziale ale nie było miejsca akurat w ten dzien dla mego męża :(bo sie spózniliśmy wiec ja mówie że ja tu sama nie zostaje ide z mężem wiec on na to spytał czy czuje sie dobrze i jak tak bardzo chce to spotykamy sie jutro o 7.30 a o 9.00 bedziemy mieli juz maluszka.
No i pojechaliśmy do Szczecina do znajomej ,po drodze wpadliśmy do Chińskiej knajpy najadłam sie za trzech taka byłam głodna no i dzwonie do kumpeli a on w Niemczech-porazka
wiec Marcin mój mówi jedziemy do naszego zajazdu 60km od Szczecina zamówił pokój no i pojechaliśmy
a te skorcze na pecharz coraz bardziej upierdliwe się robiły nie tyle bolesne ale......
dojechaliśmy tam okolo 19 ja wchodze do pokoju ide do kibelka patrze a tam brazowo szok goraco mi sie zrobiło wziełam tel i dzwonie na 112 mówie babce że jest tak i tak a ona pyta gdzie karetke wysłac a ja na to że nie trzeba dojade sama do szpitala i zpowrotem kierunek niemcy
Marcin 150km/h ja z tymi skórczami mówie mu jedz szybciej bo urodze ,dzwonie do Olki i mówi ta sie pyta co ile mam skórcze ja że nie wiem bo zapomniałam liczyc
okazało się że co 7 min były ,no ale szczesliwie dojechaliśmy do granicy póżniej do kliniki weszłam na odział i mówi że zaraz urodze ,zrobili mi KTG oczywiscie skórcze mocne ale ja ich tak nie oczuwałam ,zrobili cały wywiad ze mna położna mnie zbadała i zaczełam krwawic juz tak mocno wiec mnie pytaja jak rodze ja na to że CC zwołali anastazjologa i cała reszte ,dali mi kroplówki ,ładnie ubrali i pojechałam na sale operacyjna .
Tam panika jak zobaczyłam cała mase lekarzy w zielonych fartuchach wrrrrrrrrrrrr no i ten zastrzyk tego najbardziej sie bałam mój Boże wiec zonwu panika ale pani anastazjolog wziela mnie za rece i niekazała sie bac :)pytam o ten zastrzyk a ta mówi że już szybko się kładziemy bo już zrobili ten zastrzyk i fakt ciepło w nogi się zrobiło no i paraliż a rozwracie miałam juz na 5cm
Póżniej juz tylko minuty wszystkiego jak wyciagneli mi synka z brzucha -jezu jak ja płakałam ,dali mi tlen do nosa i zasnełam na 10 min jak wstałam to juz mnie wiezli na sale poprodowa
Pózniej 48 godz podawali mi jakies przeciwbólowce i na 3 dobe byłam już uruchomiona i po mału zapominałam o tym że miałam CC szybko barzdo doszłam do siebie zreszta inne kobiety też
Nie żałuje i jestem zadowolona że rodziłam tam a nie tu
Mały tez został przebadany od A do Z .
Ale sie rozpisałam
no i tak 6.12.06 przyszedł na świat mój syn Marcin Bartosz którego kocham ponad życie .

KARINA - 19.11.2006 urodziła Agatkę

Karina napisał(a):Od tego dnia minęło już prawie 6 tygodni, w sumie niedawno, czuję jednak jakby Agatka była z nami od zawsze i nie wyobrażam sobie jak mogliśmy żyć bez niej.
To maleńkie dzieciątko dało nam tyle radości, ze dzień jej narodzin zaliczam do najpiękniejszych w naszym życiu.
Ale do rzeczy. W sobotę 18 listopada skończył się 41 tydzień ciąży, te ostatnie 2 tygodnie strasznie mi się dłużyły, głownie, dlatego, że nastawiłam się psychicznie na poród w okolicach 7 listopada wg USG, mała jednak jako uparty skorpionik kazała na siebie czekać. Gdy wszystkie inne sposoby na wywołanie porodu zawiodły skorzystałam z oleju rycynowego. O 16 wypiłam ta tajemniczą miksturę i czekałam.O 21 zaczęły się skurcze i to dość regularne (tak przynajmniej myślałam). O 24 już co 5minut, więc trochę spanikowana, bo do szpitala godzina drogi postanowiłam nie zwlekać. Na miejscu powitała nas niemiła Pani w rejestracji, która po podłączeniu ktg stwierdziła, że za szybko przyjechałam.Lekarz jednak powiedział, że rozwarcie jest i do południa urodzę. W związku z tym, że do domu mieliśmy dość daleko zostałam na patologii a mężulek pojechał do domu. Na patologii znów badanie, zrobiono mi tam zastrzyk rozkurczający i położono na sali. Zastrzyk, który czułam jeszcze przez 3 tygodnie! Skurcze nadal były i to bardzo bolesne, bo z krzyża. Głupio mi było tak stękać na Sali, bo spały tam 2 dziewczyny, więc spędziłam noc na korytarzu. Strasznie żałowałam, że A pojechał do domu. Rano przyszła nowa zmiana, na ktg znowu słabe skurcze a ja zwijałam się z bólu strasznie. Dziewczyny już wstały, więc zostałam w pokoju. Poleciły mi pozycję, która bardzo mi pomagała. Więc gdy nadchodził skurcz kucałam na ziemi z głową przy ziemi, co na to położna? Wchodziła do pokoju i krzyczała, że łóżko to nie święty obraz i mam natychmiast wstać z ziemi i się położyć. Ta sytuacja powtarzała się kilka razy, jednak nie zrezygnowałam. O 7 zbadał mnie lekarz i zadecydował ze mogą mnie już zabrać na porodowke,poprosiłam wiec o znieczulenie, bo ból był straszny. Po godzinie, gdy byłam już na Sali porodowej przyjechał A.,przyszedł anestezjolog i podał mi ZO. Niestety znieczulenie zahamowało akcję, która jednak wróciła, gdy zaczęłam chodzić i skakać na piłce. Muszę dodać, ze trafiłam na wspaniały personel zwłaszcza położna p. Halinkę. O 12 było już 7 cm, położna powiedziała ze niedługo urodzę, niestety po kolejnej dawce znieczulenia znów akcja ustała wiec podano mi oksytocynę, od tej chwili nie było już tak przyjemnie zwłaszcza, że przyszedł lekarz i oznajmił mi, że pomęczę się jeszcze ze 2 godziny. Najgorszy był ostatni cm, bo czułam już straszne parcie a nie było jeszcze całkowitego rozwarcia. W końcu, gdy było- mała źle ułożyła główkę, postanowiono, więc, że poczekamy jeszcze pół godziny i jeśli nie będzie poprawy zrobią cesarkę. Byłam załamana, po tylu godzinach cierpienia cesarka! Przygotowano mnie więc do cesarki, po 2 kwadransach zrobiono ponownie badanie i okazało się, że malutka posłuchała nas. Przy 3 parciu urodziła się Agata, Helena z wagą 3610, mężuś przeciąć pępowinę a przemiły lekarz robił zdjęcia. Dwa dni później byliśmy już szczęśliwi w domu.

LAURELINE - 18.11.2006 urodziła Filipa w Wielkiej Brytanii

laureline napisał(a):Piatkowy ranek, maz jak zwykle marudzacy i jak zawsze nie dospany pojechal do pracy, zaraz po jego wyjsciu dostalam skurczy, tych skurczy :) znalazlam jakis dzialajacy czasomierz i tu gorzej, bo zegarek byl dobry a skurcze nie bardzo bo nieregularne choc czeste, po paru godzinach jednak zaczely byc regularne, ach i zapomnialabym o najwazniejszym czyli o krwawieniu ;) nadszedl wieczor skurcze co 7 minut - nagle wszystko stanelo, nic kompletnie, ucichlo,
kurcze a tak bardzo chcialam juz urodzic...
Zabralam mame i Rozalke na zakupy, troche podzwigalam mloda, popchalam wozek, zatankowalam samochod na wszelki wypadek i wrocilismy do domu Cala noc bylo spokojnie.
Skurcze wrocily gdzies kolo trzeciej, zeszlam na dol co by nikogo nie budzic rozpalilam kominek i za zegarek, znowu co 7 minut...
kolo 7.00 rano byly juz co 4-5 minut. Zapakowalam reszte rzeczy i zawolalam meza - JEDZIEMY!!!!!! nareszcie :)
Niestety do szpitala mielismy ok 30minut i w tym czasie jak to ostatnio czesto bywalo zdazylismy sie ostro poklocic, co znwou wstrzymalo
skurcze zaczelam plakac,
ja nie chcialam wracac do domu, ja juz chcialam miec mojego synka tu, obok mnie i chcialam miec pewnosc ze u niego wszystko w porzadku...
Dojechalismy - a skurczy brak, dostalismy sie na oddzial,
przyszla cudo anielskie polozna, posluchala tetno i zobaczyla jak mi ciekna lzy, chyba sie zlitowala, sprawdzila rozwarcie, 5cm brak skurczy, zlitowala sie i zaczela masaz szyjki :), po czym wyszlam na korytarz "pobiegac" :)
Po ok.2 minutach upragnione skurcze wrocily ze zdwojona moca :)
Przetransportowali nas na porodowke, zdazlam sie przebrac. Bylo we mnie tyle energii, ze ze skurczami dawalam sobie rade bez problemu- narazie .
Polozna powiedziala ze jeszcze nie cala godzinka i maly bedzie z nami, wszystko szlo szybko. Nie moglam lezec na lozku, najlepiej czulam sie na czworaka i kolysalam sie w przod i tyl :
Rozlozyli mi maty na ziemi,a na pilke patrzec nie moglam, wiec zastapil ja worek. Akcja posuwala sie ale nie tak szybko jak myslelismy... zaczelo mnie coraz bardziej bolec i z kazdym skurczem mialam coraz mniej sil :(
Polozna podala mi gas&air, ktory wcale mnie nie wprawil w lepszy nastroj a jedynie glowa zrobila mi sie strasznie ciezka i poczulam sie bardzo zmeczona.
Kryzys - godzina 2.00 po poludniu przestalam walczyc z bolem, poddalam sie skurczom. Na wode juz od poczatku bylo za pozno, bo spowolnilaby jeszcze bardziej akcje tak samo znieczulenie.
Ale ja sie uparlam, nie chcialam juz, za to chcialam sie wycofac i jednak jechac do domu, panika... ja chce painkiller!!!!!!! cokolwiek!!!! W koncu podaly mi polowe dawki morfiny. Odplynelam - wydawalo mi sie ze spalam caly dzien, a ja polozylam sie na worku i zamknelam oczy podobno na minute.
Przyplyw energii- teraz albo nigdy :D zaczelam znowu chodzic po pokoju, po czym rzut na maty ;) najpierw wody, po 15 minutach glowka, kilka dodatkowych parc (w miedzyczasie mialam ochote zabic kazdego kto mowil: dobrze idzie, dobrze idzie, jeszcze jedno parcie )
Jest 4.12pm- malutki zaraz dal sygnal - "udalo sie" swoim slabiutkim glosikiem, jakze roznym od ilosci decybeli pierwszego krzyku swojej siostry :)
odwrocilam sie, dostalam jakis zastrzyk, maz przecial pepowine, po czym polozna dala mu synka na rece...
O dziwo wstalam bez zadnego problemu, jedynie duzo krwawilam, ale nie czulam juz nic :) usiadlam z nimi na kanapie, polozne zostawiy nas samych, moglismy sie soba nacieszyc.
Gdyby nie zblizal sie wieczor, pewnie bylibysmy juz w domu. Jednak decyzja zostajemy - w niedziele 19 listopada bylismy juz na uroczystym obiedzie w naszym domku :)
Filipek moje blogoslawienstwo, ostoja spokoju przyszedl na swiat w cudownym czasie, to bylo z gory zaplanowane :) ;)

AZIENKIE - 17.11.2006 urodziła Gabrysię

azienkie napisał(a):Ja też zdecydowałam się w końcu opisać mój poród, mimo, że jeszcze nie ochłonęłam z emocji.

Otóż jak niektóre Grudniówki wiedzą, przez cholestazę, wzięli mnie wcześniej do szpitala na obserwację. Leżałam sobie spokojnie i byłam podłączana co 3-4 godziny pod KTG, jedynie w nocy dawali mi spokój ale śniły mi się bez przerwy dźwięki KTG bijącego serduszka mojej dzidzi. We wtorek 14.11 zrobili mi próbę oksytocynową, ale po 40 minutach kroplówkę odłączyli, bo skurcze były w normie i tętno dzidzi w porządku , a więc oznaczało to, że łożysko jest wydolne i jeszcze można z porodem poczekać. Ordynator orzekł, że zdecydują w najbliższych dniach, kiedy będą mi wywoływać poród , ale muszą poczekać do skończenia 37 tygodnia. Potem zapadła decyzja, że w poniedziałek 20.11 będą mi wywoływac definitywnie, bo cholestaza jest w moim przypadku zagrożeniem, więc nie można zwlekać.
No i zaczęło się dziać samo…
W czwartek 16.11 po południu przyjechał do mnie mąż z laptopem i z postami zgranymi z Forumi od Grudniówek. Przeczytałam kilka stron z wypiekami na polikach i odpisałam Wam Grudniówkom  w Wordzie kilka słów… po czym zamknęłam laptopa i położyłam się do łóżka z gorączką i lekkimi skurczami. Po godzinie skurcze były silne, powiedziałam o tym położnej, więc ta podłączyła mnie pod KTG. Leżałam na głodniaka pod tym KTG do 12 w nocy , ponieważ przyszedł lekarz i stwierdził, że to nie wiadomo czy to nie poród… W między czasie ginekologicznie zbadały mnie dwie położne, z których to jedna stwierdziła, że zaczął się poród, a druga, że się nie zaczął. Byłam przerażona. Po jakimś czasie leżenia i wyczekiwania na większe skurcze, rozluźniłam się na maksa, było mi wszystko jedno , podłączyli mnie pod kroplówke a ok. godz. 23.00 skurcze minęły same, czym zaskoczyłam tą jedną z położnych. Ok. 12.00 w nocy przyszedł lekarz stwierdził, że owszem mam rozwarcie na trzy palce, ale to jeszcze nie poród, odłączyli mnie od kroplówki i od KTG, kazali zjeść i poinformowali , że prawdopodobnie w ciągu 24 h zacznie się poród, a te skurcze to były tylko przepowiadające.
Najadłam się w nocy jak wariatka i poszłam spać szczęśliwa , że to jeszcze nie teraz, że jeszcze zostało mi kilka godzin.
Rano wstałam również bez skurczy, ordynator zbadał mnie ( omniopunkcja nie wiem jak to się pisze- badanie czystości wód płodowych), powiedział po badaniu, że widział czarne włoski dzidzi, a wody płodowe mam czyste , ale pewnie wieczorem urodzę…. Nie uwierzyłam mu, bo czułam się dobrze i skurczy nie miałam żadnych. Ale przezornie najadłam się podczas szpitalnego obiadu i poszłam spać na dwie godzinki. Akurat przyjechała do mnie moja mama, więc pogadałam z nią i poszłam spać, ale poprosiłam ją żeby obudziła mnie na serial Dr Quinn (mój ulubiony o 15.00 ;) )No i mnie nie obudziła, bo ok. 14.50 poczułam w brzuchu „pęknięcie”, jakby mi wszystko „puściło” no i pociekły mi wody płodowe. Zawołałam położną, ona polała moje majtki jakim płynem i stwierdziła, że to wody płodowe i poród się zaczął. Podłączyła mnie znowu pod KTG i tak zostawiła. Ja przerażona zaczełam się wiercić, bo po kilku minutach czułam już skurcze… Dobrze, że była przy mnie mama… Wykonałam telefon do męża: „Przyjeżdżaj , już się zaczyna !” Po kwadransie dostałam tak porządnych skurczy, że zaczęłam jęczeć i kolejny telefon do męża: „Jeszcze cię nie ma??!!! Jak nie przyjedziesz to ci jajka urwę!!!!” W końcu miał ze mną rodzić…
Przyszła położna i stwierdziła, że trzeba się przygotować do porodu, ja już jęczałam na dobre (rodziłam na sali, na której leżałam, bo byłam w jedynce). Przyleciała druga połozna i zbadały mnie. Stwierdziły rozwarcie na 5 palców… i powiedziały, że nie spodziewały się, że tak szybko będę się rozwierać…. Mama trzymała mnie już mocno za reke i stwierdziła,, że nie piszczę jej nigdzie…
Zaczęłam wyć z bólu, a mąż mój przekraczał próg Sali z potem na czole. Położna stwierdziła, żebym zdecydowała kto ze mną zostaje czy mama czy mąż. A ja już kurczowo trzymając rękę Mojej ukochanej Mamy, która pomogła mi niesamowicie (MAMO KOCHAM CIĘ ) powiedziałam do męża, żeby poszedł na korytarz i się uspokoił… Krzysiek drżał cały i się tak denerwował, że w końcu wyszedł na kanapę na korytarz ze łzami w oczach… ja wyłam jak zranione zwierze na dobre… Skurcze miałam co trzy minuty, a położna znowu mnie zbadała i rozwarcie było na 8 cm. Zaczęło się latanie wszystkich, przyleciała lekarka jakieś inne położne czemu ja tak wyję jak zranione zwierzę (nie płakałam tylko wyłam), Krzysiek z korytarza pytał lekarki, że znieczulenie mi trzeba podać… lekarka na to, że już za póżno na zzo. Po czym poszła i kazała się zawołac jak będę już w fazie parcia. Po 15 minutach parłam niemalże sama, a położne próbowały się uwijać przy mnie i mówic że mam oddychać przeponą i żebym ciszej wyła bo pacjentki wystraszę  … ja stwierdziłam, że nie umiem oddychać i że nie mam żadnej przepony, ani niczego ;) bo nic nie czuję i wyłam nadal w niebogłosy, bo tak szybko się rozwierałam . po 10 minutach miałam rozwarcie na 10 cm i kazały mi przeć. Dwarazy parłam po czym położne odwróciły się ode mnie , mama ścisnęła moja rękę i gładziła mnie po czole a ja trzeci raz zaczęłam przeć sama bo dzidzi taki silny napór zrobiła, że główka wyszła mi sama przy tym trzecim parciu, ja tylko wyjęczałam do odwróconych położnych: „ Główka mi wyszła…”… a one się poderwały „O Jezu…” podleciały i kazały przeć delikatniej żeby wyprzec reszte dzidzi… Oczywiście nie zdążyły mnie naciąć więc popękałam, ale podobno niewiele. Po tym wszystkim zleciała się chmara ludzi tzn. lekarzy… przede wszystkim pediatra i jakies trzy inne położne oraz lekarka, która miała odebrać poród. Stwierdzono, że rodziłam 2 h i 28 minuty w tym druga faza porodu trwała ok 16 minut… czyli ekspresowo. 17.28 przyszła na świat Gabrysia, 2960 waga, 51 cm długości i dostała 10 pkt.
Pomierzyli i poważyli dzidzię, zawinęli w bety i dali pocałowac w główkę i od razu zabrali ją na patologię podłączyc pod antybiotyk, żeby przez mojego paciorkowca nie miała powikłań.
Ja cała obolała, bez znieczuleń,. lewatyw i podgolenia krocza, leżałam wyczerpana,, lekarka zszyła mi krocze niemalże na żywca, dali mi tylko dwa czopki do pupy na znieczulenie (nic nie pomogły)… ale mama stała koło mnie cały czas ze łzami w oczach mówiąc, że jest ze mnie dumna.
Rodziłam w dwóch pozycjach na stojąco i na leżąco…Żadna z nich nie przynosiła mi ulgi w bólu  Niestety przez brak zzo mój poród wspominam baaardzo boleśnie, ale i pięknie… bo jak dali mi ucałować NIUNIĘ to byłam z siebie dumna najbardziej na świecie  I nie mogłam uwierzyć, że to ja sama ją urodziłam bez znieczuleń… ja panikara , która boi się bólu jak ognia…
Męża wpuścili do mnie godzinę po porodzie, łzy mu się sączyły z oczu, bo na korytarzu płakał jak bóbr szczególnie jak słyszał moje górne rejestry wycia….Był tak wzruszony i przerażony, że to aż taki ból, że zrozumiał moją decyzję, dlaczego wolałam rodzić z mamą jako kobietą…. On chyba też z ulga odetchnął, bo widziałam jak to przeżywał… Moja mama zostawiła nas samych. Mąż siedział przy mnie i ocierał mi pot z czoła i dekoldu i trzymał za rekę… był tak przerażony, że wylał potem herbatę… nie mógł się uspokoić…. Ale był dumny ze mnie i z siebie… pod wieczór chodził wypięty jak paw i wcale nie chciał jechac do domu…
Poszedł do dzidzi na patologie i dowiedział się, że niunia miała jeszcze potem lekkie problemy z oddychaniem, podłączyli ją pod jakies rurki i po godzinie już oddychała sama…
Uspokoiliśmy się oboje…. Kazałam wziąść się mężowi w garść i jechac do domu się wyspać i ochłonąć z emocji. Sama po porodzie po 3 h wstałam o własnych siłach, ale z bólu trzęsłam się strasznie.
Strasznie żałuję, że nie miałam znieczulenia, bo nie ukrywam, że poród baaaardzo boli… ale warto… Kobiety …warto dla tych kilku pięknych chwil się poświęcić… I poczuć się Wielka, że to Ja urodziłam, ze dałam Mężowi Nasz Skarb … Cóż …Duma, Miłość i Nieopisane Szczęscie i kilkadziesiąt SMSów z gratulacjami. Musicie to same przeżyć.:)
Ten opis Dedykuję Mojemu Ukochanemu Krzysiowi – Kochanie Ten Mały Cud zrobiliśmy razem 
Oraz Mamie – Mamo.. Dziękuję!!!!

ASIA77 - 14.11.2006 urodziła Daniela w szpitalu św. Zofii w Warszawie

Asia 77 napisał(a):W poniedziałek 13 -stego listopada o 13.30 obejrzałam "Mamo juz jestem" i po programie usnełam na chwile poczułam wtedy silny skurcz ale ze jestem spioch to probowałm zasnac. Obudziłam sie jednak i poczułam ze mam mokra wkładke, doszłam do łazienki i zaczeło sie ciepła , bezwonna woda leciała mi po nogach ze nie mogłam kroku zrobic,
Byłam w szoku bo nie wiedziałam co sie dzieje przeciez to niemożliwe aby to były wody, jest dopiero 13/11/06 a ja mam rodzić w grudniu a to sie leje i leje, poczłapałam po telefon zostawiajac wszedzie slady :)) potem Maz mówił ze widział gdzie chodziałam :)) i dzwonie do gina, on na to abym jechała na IP aby zdjeli pessar, ze to pewnie czop, nastepny telefon do Mężą, potem do siostry kóra upewniła mnie ze to rzaden czop tylko wody.
Siedziałam sobie na kibelku bo pieknie sie ze mnie lało jak tylko sie podniosłam i wszedł Mąż i zaczał latac po mieszkaniu i dopakowywac torbe, robic kanapki bo zaczynała sie pora o której zwykle jedlsimy obiad.
No wiec ja jak juz zrozumiałam ze nie sa to zarty postanowiłam wziasc prysznic a przede wszystkim umyc włosy bo wiadomo, ale Mąż wybił mi to z głowy przyniósł ubranie i pojechalismy do szpitala. Ze mnie ciekło juz niezle jak sie potem okazało jeszcze podczas porodu połozna wyciskała mi wody, wszak ja piłam po 4 litry dziennie.

Na IP(św. Zofia) weszłam z mokrym tyłkiem dobrze ze miałam czarne spodnie, i ze te wody sa przezroczyste, miałam szczescie bo nikogo nie było, babeczki od razu sie mna zajeły, lekarz wyjał mi pessar myslałam ze padne on zreszta tez bo tak sie przez te wody zassał sie tak ze nie dało sie go zdjac i usłyszłam ze moja szyjka wcale do porodu sie nie spieszy w przeciwienstwie do Daniela :))
Ja naiwana powiedziałam no to okej i tak chce do grudnia czekac wiec zapytałam czy moge wrócic do domu, a połozna do mnie "złotko Ty idziesz rodzic"

Naprawde nie wierzyłam ze to wszystko sie dzieje. Rozlokowalismy sie w sali przyszła połozna, wypytała o wszystko, cały czas żartowalismy ja naprawde nie wierzyłam ze to JUZ. :o :o
Skakałam sobie na piłce wysysłając równoczesnie sms-y
i wyskałam wkoncu rozwarcie i przysżły pierwsze skurcze oczywiscie te najgorsze z kregosłupa, ale nie były mocno bolesne i były krótkie, wkoncu dostałam skurczy PRAWDZIWYCH i poprosiłam o zzo, dostałam znieczulenie i uff ale ulga czuje ze cos tam sie dzieje ale nic a nic nie boli, wszystkie pieniadze dałabym za to znieczulenie a odkrywcy składam hołdy.
Humory nadal nam dopisywały, ja poczułam sie juz bardzo głodna :tonqe: przeciez od ostaniego posiłku mineło 10 godzin wiec ukradkiem podjadam Marsa :)
Moja szyjka jednak nadal była twarda, wiec połozna pokazała mi 3 cwieczenia jak mam rozwierac szyjke, bardzo przyjemne cwieczenia.
I rzeczywiscie te cwiczenia po 20 minutach pomogły bo dostałam znowu skurczy, 2 połozne były juz przy nas non stop i sie zaczeło.

Zmobilizowałam sie i zaczynam oddychac i przec jak ona mi pokazuje, robiłam to w 3 pozycjach, w pewnym momencie jak zbierałam siły i jeczałam ze boli, połozna powiedziała do mnie Asia podaj mi reke i położyła mi ją na ledwo wystajacej głowce Mojego Synka :stokrotka: noo po czyms takim 3 parcie i juz był z nami nasz Synuś Kochany

I tak po 25 minutach urodził sie Daniel. A wszystkiego było 6 godzin. Była wtedy godz. 2.25
Pokazali mi go i połozyli na brzuchu a Tata przecinał pepowine, potem poszli wszyscy z pediatra sie wazyc i mierzyc, Synek wtedy opsikał Pediatre :) a ja rodziłam łozysko.
Połozna cudowna , wspaniała kobieta ochroniła mi krocze pekłam tylko nieznacznie.

Gdy wrócili Tata z Synkiem połozyli mi go na piersi i podstawili od razu do piersi i pełne 2 godziny bylimy sami , cała nasza powiekszona rodzinka.
:love: :love: :love:
Dla mnie było to tak intymne, niesamowite chwile ze nie umiem ich opisac. Nic nie mówilsimy, bo słowa nie były wtedy potrzebne, ale wzrok Męża bede pamietała do konca życia...

Jak wspominam poród? mistycznie, pieknie, wszystko było takie wzruszajce, paliły sie tylko lampki nocne, było tak jokoś natsrojowo, obecność Męża bardzo mi pomogła bo gdy rodziłam Daniela trzymałam a raczej sciskałam jego dłonie i było mi jakos lzej przec.
Teraz jak to pisze mam łzy w oczach, bo nie sadziłam ze mozna tak pieknie wspominac poród, ilekroc o nim pomysle wzruszam sie bardzo.

AJUTO - 06.11.2006 urodziła Maciusia

Ajuto napisał(a):Miałam być październikową mamą, a jestem listopadową :). A wszystko dlatego, że mój synek postanowił się "przeterminować" lol . Miał urodzić się 23 października, ale wolał jeszcze posiedzieć u mamy w brzuchu. W związku z tym wylądowałam na patologii ciąży w 10 dobie po terminie. Monitorowali nas i wszystko było w porządku. Zrobili nam test oksytocynowy, który wyszedł nad wyraz pozytywnie - masa skurczów. Potem był weekend i nic sie nie działo. Za to w poniedziałek zapadła decyzja o tym, że mam już wreszcie urodzić. O 10 rano podłączyli mi kroplówkę - miałam 2 cm rozwarcia. Oksytocyna podziałała, bo już o 13 było 5-6 cm i mój mąż pędził do mnie do szpitala. Ja w tym czasie wzięłam sobie zzo i kiedy dotarł byłam uśmiechnięta i zrelaksowana. Do 18 czytaliśmy książki i rozwiązywaliśmy krzyżówki. Wtedy skończyło się działamie zzo, ponieważ było już pełne rozwarcie i wody mi odeszły, więc kolejna dawka była niemożliwa. Zaczęła się lekką rzeźnia - bóle parte. Niestety mój syneczek nie bardzo chciał wyjść pomimo usilnych starań moich i naszej wspaniałej położnej. Zamiast podgiąć główkę, próbował wyjść z wyprostowaną. Po dwóch godzinach lekarze zadecydowali o cesarce. Z małym było wszystko ok, ale ja już bardzo się męczyłam. Mój mąż uczestniczył w całęj tej operacji - widział jak wyciągnęli mi Maćka z brzucha - była 20.20. Urodził nam się mały mamut - 4290 g i 55 cm. Był cudowny (nadal jest lol ).

Mam nadzieję, że nie zanudziłam i nie wystraszyłam wszystkich.
Warto znieść każdy ból dla takiej wspaniałej istotki.

ALGUNA - 07.10.2006 urodziła Kubę

alguna napisał(a):Minęły prawie 4 tygodnie od narodzin Jakuba, więc i ja się mobilizuje i spróbuje cos naskrobać, by zrelacjonować jak było.

W piątek 6.10.2006 jak kładłam się spać nic mnie nie bolało i nic nie zapowiadało, ze coś zacznie się dziać. Usnęłam na "Władcy pierścieni", mąż oglądał telewizje do 1.00 w nocy.
Kiedy tylko on wyłączył telewizor, mnie zaczął bolec brzuch jak na @.
Raz zabolał, dwa, trzy...pięć, :o , zaczęłam liczyć co ile mnie boli, wzięłam komórkę, karteczkę i zaczęłam zapisywać. Tak sobie zapisywałam przez prawie 3 godziny czas występowania bóli. W końcu nie chcąc budzić męża napisałam smsa do mamy, że chyba będę rodziła bo mam skurcze jak na @ co 6-7 minut, regularnie.
Po moim sms-sie mama zadzwoniła do mnie , żebym natychmiast się ubierała marsz do szpitala.

Obudziłam męża, stwierdziliśmy, że najwyżej, jak to fałszywy alarm, to odeślą nas z kwitkiem. 8) Naiwna ze mnie baba, ;) . Jeszcze nawet zdążyła zaglądnąć na forum jak inne dziewczyny miały skurcze i czy przy takiej częstotliwości jechały już do szpitala.

Pojechaliśmy do szpitala, od razu bez badania przyjęto mnie na porodówkę, skurcze ciągle były ( i tak do końca porodu 8) tylko potem mocniejsze ).
Poszłam na porodówkę, tam zrobiono ktg, skurcze się zapisywały ale na 20-30 % :o, zdziwiona byłam bo mnie dosyć mocno bolało.

Przyszła pani doktor, zbadała mnie, szyjka zgładzona, rozwarcie na 1,5 palca. Ogolono mnie zrobiono lewatywę, wpuszczono do pomieszczenia z wanną. Tam miałam się wykąpać i czekać do 6.00 rano. Mąż dostał strój lekarski jak w ostrym dyżurze.

O 6.00 weszłam do wanny z wodą, leżałam w niej prawie godzinę, skurcze niby były mocniejsze, ale czy ja wiem?

Po godzinie poszliśmy na salę porodową, tam ponownie zrobiono mi ktg, położna stwierdziła, że marne te moje skurczyli się zapisują. A mnie tak bolało..
Około 8.00 rano zmieniła się położna, dała mi czopek i zastrzyk na szybsze rozwieranie, już wtedy miałam rozwarcie na 6 palców.
Po tych lekach mnie bardziej ruszyło, zaczęłam wydawać z siebie przy każdym skurczu dźwięki typu „aaaaaaaaaaaa”. Po zastrzyku poszliśmy znowu do wanny, ale tam już ledwo siedziałam, jęczałam bez przerwy, już brzuch mnie nie bolał, bolało mnie w tyłku, kość ogonowa, jakby ktoś mi ja wyrywał.. Częstotliwość skurczy tez się zwiększyła, wstałam z wanny skurcz, wytarłam się ręcznikiem, skurcz, zrobiłam kilka kroków, skurcz i tak już było aż do bóli partych.

Parte złapały mnie na łóżku, położna pomogła mi też chyba przy przebiciu pęcherza płodowego, śmieszne uczucie i tak cieplutko się zrobiło. Poza tym cos mi tam masowała, chyba to był ten masaż szyjki, bo bardziej bolało.

Zaczęły się parte, miałam wrażenie jakby mi się chciało coś więcej niż siusiu. Położna kazała mi co drugi skurcz wstrzymywać. I to było najgorsze, ciało samo parło, a ja nie dawałam rady wytrzymywać. Kazano mi oddychać, nie krzyczeć. Ciężka praca z tym oddychaniem przy skurczu, który trzeba wstrzymywać.
W międzyczasie pojawiły się lekkie schody, bo przy skurczu małemu spadało tętno. To wszystko przez to, że twarzyczka dziecka obrócona była do góry i mały zahaczał tyłem głowy o moja kość ogonową. Zawołano panią doktor, przez jakiś czas parłam leżąc na boku, potem kazano się odwrócić na plecy. Zeszła się ekipa ludzi, nie pamiętam ich twarzy, jak parłam to wszyscy krzyczeli, że świetnie mi idzie, co dodało mi siły.

W końcu resztką sił wyparłam Jakubka na świat. :love: :love: :love:
Położyli mi go na brzuchu, takiego cieplutkiego. Mąż przeciął pępowinę, Oczyścili malucha i zanieśli do mierzenia i ważenia.

Mały urodził się po 55 min bóli partych, z waga 4 kg, 58cm. Sam poród trwał 10,5 godziny.

Dzisiaj dumna jestem z siebie, że dałam radę, a poród wydaje mi się najbardziej nieprawdopodobnym przeżyciem jakiego do tej pory doświadczyła. Szczególnie cieszę się, że mój mąż przez ten cały czas dotrzymywał mi towarzystwa. W trakcie bóli mówił, że dam radę, głaskał mnie po głowie. Jak mnie mocno bolało łapałam go za rękę i jęczałam, aż dziwię się ze nie miał siniaków na rękach.
Był ze mną cały czas.

Jakubek jest naszym największym skarbem, Az słów brakuje jak wielkim. Jak położyli mi go na brzuszku, myślałam że będę płakała ze wzruszenia, ja byłam w takim szoku( w pozytywnym tego słowa znaczeniu) że nie wiedziałam jak mam reagować. To wielki cud.

Małym minusem było nacięcie krocza i popękałam przy tyłku, ale rany szybko się pogoiły. Teraz tylko odczuwam kości, które często bolą w okolicach krocza, no i boli czasem samo krocze, ale jeszcze jestem w okresie połogowym.

LILIA - 29.09.2006 urodziła Kubisia w szpitalu na Kopernika w Krakowie

lilia napisał(a):Witam, od piatku jestem już mamą :lol:
Tak własnie myślałam, że jak gin wyjedzie to się stanie no i jest :D Dziś wróciliśmy do domu, Kubuś ważył 3650g i ma 56 cm i jest piękny :D :D

To było tak: w czwartek pojechałam na miasto załatwić wiele spraw: zakupy, urząd miasta, rejestracja auta, ubezpieczenie itd, po południu coś mnie pobolewało ale jak to bywało już w ciąży więc olałam sprawę, a w nocy o 3:15 wstałam 3 raz jak zwykle do WC no i zauważyłam że poszła krew :o panika ręce mi się trząsły koszmarnie i wogóle byłam tak zdenerwowana że hej, zadzwoniałm do mojego dr (odebrał :) ) i kazał mi od razu jechac do szpitala a on już tam zadzwoni... Obudziłą męża z informacją "zaczyna się" ubrał się w minutę pobiegł obudzic sąsiada ja się ubrałam dopakowałm szampon i suszarkę ;) i pojechaliśmy.
W szpitalu byłam przed 4:00, zbadali mnie, rozwarcie na 2 cm, zrobili usg, ktg badania, lewatywka - trwało to wszystko ok 2 godzin, skurcze miałam takie do zniesienia. W tym czasie zwołali ekipę do cc i o 6:00 byłam na stole. :o
Bałam się jak cholera, dali wenflon z "głupim jasiem", znieczulenie podpajęczynówkowe - wogóle nie boli tylko jest nieprzyjemne i znieczula w pare sekund, więc ekspresowo kazali mi się ułożyc jak trzeba i 10 minut potem wyjęli Kubusia lol , ależ on krzyczał, ja się popłakałam położyli mi go na ramieniu na chwilkę pocałowałam go płacząc (okulary całe mi zaparowały) przywitałam się, pani pediatra opisała stan zdrowia i zabrali go na badania i pokazali tatusiowi. POtem szycie zajęło dokładnie 30 minut. I tak po 40 minutach zostałam mamą lol lol lol
To jest najpiękniejsze uczucie na ziemi. Nawet pisząc to, łzy mi lecą.
Potem już pojechałam na salę pooperacyjną gdzie byłam 6 godzin aż znieczulenie zejdzie i potem na normalną salę. Na drugi dzień wstałam trochę się poruszałam, na nastepny dzień już umyłam głowę, pochodziłam trochę, przystawiłam małego kilka razy, zeby popróbować. A potem już byłoo coraz lepiej. W szpitalu byłam dokładnie dni, dziś już chodzę, karmię i uczymy się siebie.

Naprawdę warto i jest to cudowne a Kubus jest najpiękniejszym maluszkiem jakiego widziałam - kochanie moje :heart: :heart: :heart:

BUNIAA - 17.09.2006 urodziła Arturka w szpitalu św. Zofii w Warszawie

buniaa napisał(a):Znalazłam wreszcie chwile żeby opisac mój poród w szpitalu na Żelaznej.
Zacznę od tego że w piątek 15.09 wylądowałam na patologii na Żelaznej z podejrzeniem sączenia wód płodowych (po konsultacjach na forum zdecydowałam się jechać do szpitala). Nie byli pewni co do sączenia się tych wód, ale zapisały mi się skurcze i zatrzymali mnie w szpitalu na obserwacji. Przeleżałam całą noc z piątku na sobotę i nic. Rano dziewczyny z sali żartowały że skoro nie założyli mi weflonu to mnie wypuszczą. I dosłownie po tym żarcie poproszono mnie do zabiegowego i wyszłam już z założonym weflonem, więc wiedziałam że wypuszczą mnie dopiero jak urodzę....
Zapisywałay się skurcze 120-140 a ja nic nie czułam, a obok dziewczyna przy skurczach 40 wiła się z bólu. Pomyślałam że fajnie, może mnie nie będzie tak bolało. O słodka naiwności.... Później okazało się ze to były tylko skurcze przepowiadające i dlatego nie wiłam się z bólu....
Przeleżałam całą sobotę, a w nocy o 1.50 odeszły mi wody.... ale skurczów nadal nie czułam, więc położne stwierdziły że jeszcze parę godzin moge sobie pospać. Ale spanie to była ostatnia rzecz o której myślałam, wiec od 2.00 do 5.00 rano spacerowałam sobie po korytarzu (z przerwami na KTG). Oczywiści już o 2.00 w nocy obudziłam telefonicznie męża, by go potem powiadomić że może jeszcze do 5.00 sobie pospać, ale on też nie mógł spać z przejęcia.
Około 5.30 przeniesiono mnie do sali morelowej, pojawiła się moja położna i przyjechał mąż. Zaczęły pojawiać się pierwsze trochę bolące skurcze. Rozwarcia zero. O 7.30 dostałam oksytocynę i dopiero wtedy poczułam co znaczą skurcze porodowe. Ale poród nie postępował.... Skakałam na piłce, leżałam w wannie a mąż polewał mi brzuszek wodą, ale poród nic nie postępował.
Na moje szczęście mój lekarz prowadzący mial akurat dyżur na izbie przyjęć, więc gdy tylko dowiedział się ze wyladowałm już na sali porodowej to przyszedł w odwiedziny. Wcześniej było u mnie podejrzenie dużego płodu, ale na badaniu USG na Żelaznej u pana doktora Rodzenia wyszło że maluch ma 3300, więc dlatego zaczęliśmy porodem naturalnym. Około
11.00 po kolejnym badaniu (zero rozwarcia) i chyba po interwencji mojego lekarza zapytano mnie czy zgadzam się na cesarskie cięcie. Mi było już wszystko jedno. Połozna przygotował mnie do cesarki (podała jakiś antybiotyk, trochę wygoliła mi dół brzuszka, założyła cewnik) i szybko zawieziono mnie na blok operacyjny.
Wszystko trwało tak szybko. Znieczulono mnie w kręgosłup (nic nie bołało) i o 11.20 usłyszałam pierwszy płacz mojego synka.
Arturek po urodzeniu ważył 4350 i miał 61 cm.
Tak więc podejrzenia mojego lekarza i dr Makowskiego od USG się sprawdziły, a dr Rodzeń według mnie powinien zmienić pracę, bo pomylił się o 1 kg w swoich obliczeniach.
Po operacji zawieziono mnie do sali dwuosobowej, pojawiła się położna i mąż oraz mój syneczek. Położna przystawiła mi go do piersi, possał trochę, mąż ponosił go trochę na rękach. Maluszek zostal ubrany i po pewnym czasie zabrano go na oddział noworodków, zebym mogła się przespać i odpocząć.
Około 20.00 przewieziono mnie do sali, gdzie leżaly już mamy ze swoimi maluchami. Około 21.00 wstałam o własnych siłach z łóżka i pospacerowałam sobie po korytarzu. Rano następnego dnia przywieziono mi maluszka i mogłam już się nim zaopiekować.
w czwartek wypisano mnie z Arturkiem do domu. Muszę pochwalic opiekę poporodową na Żelaznej. Byłam w szoku jak panie położne przychodziły do pokojów, pytały czy coś nam pomóc, odpowiadały nawet na najgłupsze i po raz kolejny zadawane pytania, pomagały przy karmieniu itp. Jestem bardzo zadowolona i jeśli będę drugi raz w ciąży to na pewno będę chciała rodzić jeszcze raz na Żelaznej.
I na pewno będzie przy tym mój mąż, bo jak zaczęliśmy
Postaram się później wkleić zdjecia mojego syneczka.

OLEŃKA25 - 16.09.2006 urodziła Anię w szpitalu św. Zofii w Warszawie

oleńka25 napisał(a):Maleńka śpi więc mam chwilę żeby podzielic się z wami wrażeniami z porodu :D

Wszystko zaczęło się w piątek 15.09 rano, zaczął bolec mnie brzuch, nawet nie wiedziałam na początku, że to skurcze. Ponieważ bolało mnie w odstępach 7 minutowych, zadzwoniłam po mamę i pojechałyśmy do św. Zofii (akurat i tak miałam tam jechac na kolejne ktg).

Ale w szpitalu najpierw mnie zbadali i stwierdzili że jest tak samo jak było dwa dni wcześniej, a na ktg skurcze zapisały się bardzo słabo. A ponieważ ja chciałam rodzic w pojedynczej sali, a akurat nie było wolnej, odesłali mnie do domu.

Cały dzień siedziała ze mną mama, potem przyjechał mąż i siostra. W ciągu dnia zaliczyliśmy parę spacerków, a siostra przeciągnęła mnie dwa razy na 5 piętro po schodach lol No i jak wróciłyśmy i zaczęłyśmy liczyc skurcze, to się okazało że są co 3 minuty i dochodzą do prawie 1 min.
Mąż już cały w nerwach zakomenderował że jedziemy na porodówkę.

Na miejscu zbadała mnie położna i oceniła, że jest dopiero 1cm rozwarcia, ale mnie przyjmą. Jakimś cudem znalazła się wolna jedynka, więc poszliśmy tam z mężęm i moją siostrą, która musiała niestety wyjśc. Była równo północ.

Skurcze zaczęły się nasilac, więc poprosiłam o jak najszybsze znieczulenie. W międzyczasie udałam się do toalety, tak więc nie potrzebowałam lewatywy (zresztą nikt mi jej nie proponował :D ). Przyszedł bardzo miły pan anestezjolog i po paru próbach zrobił mi znieczulenie zzo. Co jakiś czas przychodziła położna i w czasie skurczu pomagała mojej szyjce się rozwierac. Po znieczuleniu poczułam się świetnie, skakałam sobie na piłce i gadałam z mężem o głupotach lol

O 3.00 okazało się że mam już pełne rozwarcie (strasznie szybko) więc nie mogę dostac kolejnej dawki znieczulenia. Zaczęła się druga faza. Położna przychodziła na skurcze i zaczęłam przec. Coś mi jednak nie szło bo mała po każdym parciu się cofała, więc położna nastraszyła mnie że zaraz przyjdzie lekarz z kleszczami i tak się to skończy... To dało mi pierwszego pałera i nareszcie zaczęłam przec produktywnie lol

Przy kolejnym skurczu położna powiedziała że już widac czarne włoski :o , przy kolejnym zostałam nacięta i wyszła główka drąc się w niebogłosy :o a przy kolejnym miałam już maleńką na brzuchu :D

Mąż przeciął pępowinę i za chwilę udało mi się bez problemów urodzic łożysko.

Anusię od razu przystawiono mi do piersi i tak sobie leżeliśmy około 2 godzin we trójkę. Mąż był bardzo dzielny i znosił moje warczenie na niego przez cały poród. Ale widac że go to wykończyło nie mniej jak mnie

Po 2,5 godzinie umyłam się z pomocą męża, bo sama nie mogłam ustac na nogach i zawieziono nas na oddział ginekologiczny, bo na poporodowych nie było miejsc...

I tak oto zaczął się kolejny etap w naszym życiu :D

KIRSTEN - 11.09.2006 urodziła Kubusia

kirsten napisał(a):Termin miałam na 9 listopada, ale los chciał, że Kubuś urodził się 11 września 2006, a wszystko było tak...

Wszystko zaczęło się w poniedziałek 4 września od kontrolnej wizyty u Pani ginekolog. Jak zobaczyła moje wyniki badań tzn. płytki krwi poniżej 100tys, białko w moczu i wysokie ciśnienie to powiedziała tylko „O cholera” i zawołała do gabinetu męża. Kazała jak najszybciej najkrótszą drogą pojechać do szpitala, bo konieczna jest hospitalizacja. Zrobiliśmy więc, tak jak nam kazano, z trudem dotarliśmy na Izbę Przyjęć, bo znajduje się nie na terenie Instytutu tylko na terenie Szpitala Wolskiego, mąż zaniósł skierowanie i kazano nam czekać i tak czekaliśmy 2 godz. W końcu przyjęto mnie i zdecydowano, że zostaje w szpitalu. Niestety na patologii nie było wolnych miejsc i przyjęto mnie na blok porodowy gdzie leżałam jedną dobę, nasłuchałam się kilku porodów, jeden nawet widziałam i stwierdziłam, ze to wcale nie jest nic strasznego. Codziennie robiono mi jakieś badania głównie to białko, KTG kilka razy na dobę i kilka razy USG bo mały był jakiś niemrawy na tych zapisach KTG, co dwie godz. Sprawdzano maluchowi tętno i kazano leżeć, żeby białka nie przybywało. Wszystko było w porządku aż do nocy z soboty na niedzielę, kiedy to dostałam straszliwych boleści żołądka (tak mi się wydawało) ale niestety po Nospie w tabletkach i mięcie bóle nie ustępowały, całą noc nie spałam, ale dało się to jakoś znieść. Pani doktor powiedziała, że to nie żołądek tylko macica i to pewnie mały tak się ułożył, musiałam wierzyć na słowo. Niestety w nocy z niedzieli na poniedziałek bóle powróciły i te były już nie do zniesienia, musiałam wzywać lekarza, dwa razy podawano mi Nospę w zastrzyku, ale tez ciężko było wytrzymać. Oczywiście stwierdzono, że pewnie czegoś się najadłam i dlatego teraz cierpię wiec żeby udowodnić że to nie od jedzenia postanowiłam nic nie jeść następnego dnia, żeby mi tu nic nie wmawiano. Na porannym obchodzie lekarz przyjrzała się dokładnie ostatnim badaniom, zleciła nowe i padły słowa, które mnie zmroziły „Trzeba się zastanowić, czy nie zakończyć już tej ciąży”. Oczywiście poryczałam się strasznie, bo nie wyobrażałam sobie bycia w tej chwili bez maluszka w sobie, pocieszała mnie tylko myśl, że to najlepszy szpital do którego mogłam trafić i że profilaktycznie na początku podano mi leki przyspieszające rozwój płuc małego. Zapadła decyzja – cesarskie cięcie, całe szczęście, ze nic nie jadłam i o dziwo nic nie piłam. Poszłam do łazienki, ogoliłam sobie brzuch, przebrałam się w szpitalne wdzianko i pojechaliśmy na blok operacyjny, tam położyłam się na stole operacyjnym i wszyscy się śmiali, że mogłoby być więcej takich pacjentek co to same wszystko przygotowują do operacji. Bardzo miła Pani anestezjolog podała mi znieczulenie i czekaliśmy na chirurga. Niestety nie doczekaliśmy się go tak szybko bo z korytarza usłyszeliśmy, że trzeba szybko oczyścić blok porodowy bo sytuacja wymaga ratowania życia dziecka więc zdjęto mnie ze stołu i przeniesiono do Sali pooperacyjnej gdzie miałam poczekać na swój zabieg. Znieczulenie trwa jakieś 1,5-2h a jeden zabieg od 40min do 1godz. Wiec zostałam poinformowana, że jeśli znieczulenie zacznie puszczać będą musieli mnie uśpić, telepały mną drgawki poznieczleniowe, chciało mi się strasznie spać i właściwie zaczęło mi się robić wszystko jedno co ze mną zrobią byle moje dziecko było zdrowe. W końcu nadeszła moja kolej, sprawdzono znieczulenie, niestety w okolicy górnej, pod piersiami zaczęło już puszczać, ale wyjścia nie było. Zaczęła się operacja, wprawdzie nie czułam bólu ale czułam wszystko co tam na dole robią, wszystkie cięcia, ciągnięcia, obracanie i wyjmowanie malucha. W międzyczasie Pani anestezjolog cały czas pytała czy już czuję ból oraz poinformowała mnie, ze maluch kilkakrotnie owinął się pępowiną i dłużej zejdzie z jego wyjęciem, a jak poczuję ból to i tak dopóki nie wyjmą malucha to nie mogą mnie uśpić tylko podadzą środki przeciwbólowe i dopiero po wyjęciu uśpią, wizja niezbyt przyjemna, ale wyjścia już nie miałam, całe szczęście puściło dopiero przy zszywaniu powłok zewnętrznych i to nie do końca więc dało się wytrzymać. Okazało się, ze wody płodowe przybrały już lekko zielonkawy kolor więc decyzja o cieciu podjęta była w jak najwłaściwszym momencie. Niestety ze względu na wcześniactwo nie mogłam przytulić małego, ale słyszałam jak głośno płacze i widziałam go przez szybę. Anestezjolog poinformowała mnie, że maluch jest zdrowy, waży 1500g, ma 43cm i dostał 10pkt w skali Apgar i musi leżeć w inkubatorze, ale oddycha sam bez żadnych problemów.
We wtorek mogłam już z ledwością wstać, ale poszłam zobaczyć maluszka. Był taki malutki, kruszynka moja i tak słodko spał. Maluszka mogłam odwiedzać codziennie kiedy tylko miałam ochotę a ze szybko wracałam do sił to wciąż śmigałam między położnictwem a noworodkami. A żebyście nie myślały, że maluchy w inkubatorach to takie istotki kruche i wątłe to powiem wam, ze już od środy, czyli odkąd mogłam sama dłużej ustać, mogłam sama przewijać maluszka i głaskać go i w ogóle. Raz nawet dostałam go na ręce i mogłam przytulić, bo tak go bolał brzuszek, ze po moim krótkim masażu zakukał cały inkubator i trzeba było go wyczyścić. W sobotę ze szpitala mnie wypisano i do Kubuli codziennie dojeżdżam, żeby zawieźć mu pokarm, który udało mi się wywołać i żeby popieścić tą moja kruszynkę. Teraz z niecierpliwością czekamy, aż osiągnie odpowiednią wagę na wyjęcie z inkubatora i nauczy się jeść i oddychać jednocześnie bo jak na razie to albo jedno albo drugie.

KINIAK - 10.09.2006 urodziła Hadriana w szpitalu w Wołominie

Kiniak napisał(a):Tak szybko, ze w sumie nie ma co pisać :P . Po odejściu wód wlazłam do wanny, po której skurcze zrobiły się co 3 minuty, więc wylazłam z wanny i pojechaliśmy do szpitala. Rodziłam w Wołominie do wody.
Na sali porodowej spędziłam 20 minut, z czego jakies 3 minuty w wannie, na 2 ostatnie skurcze. W trakcie 2 skurczu Morel wylazł w całości. Nie było nacinania, lewatywy, golenia. Także poród do wody polecam w całej rozciągłości.

Gorzej z opieką poporodową Był koszmarny tłok, wylądowaliśmy zatem na patologii ciaży, gdzie w sumie nikt sie nami nie przejmował specjalnie, musiałam sama sobie radzić z Młodym (przez 2 doby nie spałam), sama się nauczyc przystawiać do piersi i jeszcze zgadywać, czy dziecko marudzi bo marudzi, czy coś mu dolega. Z ulgą poszliśmy do domu po 2 dniach. :)

IWO - 29.08.2006 urodziła Bartka

Iwo napisał(a):Mój Bartuś skończył wczoraj 4 tygodnie więc najwyższy czas się zmobilizować i opisać te moje 12 godzin. Zwłaszcza, że im więcej czasu upływa tym bardzie wydaje mi się, że wcale nie było tak strasznie.

Termin miałam na 20 sierpnia. Martwiłam się, żeby nie urodzić za wcześnie, bo 14 sierpnia otwierali do wakacyjnym remoncie szpital, w którym chciałam rodzić. O ja naiwna! ;) Termin minął i nic się nie działo. Zero skurczy przepowiadających, czopu i innych atrakcji. Ginka bez zmian mówiła, że szyjka gotowa do porodu i że wkrótce urodzę. Po tygodniu gdy nic się nie działo, podjęta decyzja – 9 dnia po terminie mam się stawić na patologię i będą wywabiać Bartka z kryjówki. Dzień wcześniej miałam dostać skierowanie. Tak więc nastał 28 sierpnia, 8 dzień po terminie. Dzień zaczął się od początku nie tak. Po 7 rano obudziło mnie pobolewanie w dole brzucha. Może wreszcie jakieś przepowiadające pomyślałam. Przed 8 zadzwoniła moja siostra z informacją, że mama jest w szpitalu. Prawdopodobnie zatrucie, chyba grzyby. Zestresowała mnie na maksa, ale zadzwoniła jak już wszystko było w porządku. Potem wizyta u ginki – skierowanie na patologię + szczegółowy opis, co po kolei będzie się tam działo. :o Optymizmem mnie to nie napełniło… Przy okazji stwierdziła rozwarcie 1 cm. Generalnie humor miałam kiepski, na tyle, że wpakowałam się mężowi do auta i postanowiłam spędzić z nim dzień pracy (mój mąż pracuje w firmie deweloperskiej i w ciągu dnia jest praktycznie cały czas w ruchu w aucie, przemieszczając się z budowy do sklepów, urzędów itp.). Spędziłam tak całe przedpołudnie i wczesne popołudnie. W międzyczasie stwierdziłam, że bóle w dole brzucha występują co jakieś pół godziny do godziny.

Wróciłam do domu robić obiad. Humor nadal kiepski. Mąż wrócił z pracy, zjedliśmy. Bóle co jakieś 20-30 min. Nawet przeszło mi przez myśl, że to może już to. Ponieważ byliśmy oboje zmęczeni, położyliśmy się ok. 20 spać. Ale właściwie leżeliśmy i rozmawialiśmy, ja w międzyczasie stwierdziłam, ze bóle jakby częstsze – co 8-10 min. Postanowiłam się wykąpać i zobaczyć czy przejdą. Tak wiec wskoczyłam do wanny pełnej piany, wymoczyłam się, umyłam włosy. Na wszelki wypadek mąż ponownie mnie ogolił w wiadomych miejscach. Potem zajrzałam na Forumę i tuż przed 22 produkowałam post, kiedy naszedł mnie taki ból, że aż krzyknęłam. :o W tym momencie mąż stwierdził: nie ma co, jedziemy do szpitala. Byłam trochę przerażona że to już… dopakowałam torbę, wypiłam lampkę wina (ponoć miało pomóc) i załadowaliśmy się do auta. Była 22.15. W szpitalu byliśmy przed 23. Na izbie przyjęć musieliśmy czekać na swoją kolej. W międzyczasie miałam już dość bolesne skurcze, chodziłam po poczekalni i jęczałam pod nosem. Nadeszła nasza kolej. Na IP niezbyt przyjemna położna i oschły doktor wysłuchali mnie, zbadali, stwierdzili 3 cm rozwarcia. Jest nieźle pomyślałam. Potem musiałam podpisać stertę papierów. Najmniej podobało mi się wskazanie osoby uprawnionej do odbioru dokumentacji medycznej w razie mojej śmierci. A najfajniejsze było podpisanie zgody na przesiewowe badanie słuchu u dzieciaczka. :taniec: Wtedy zdałam sobie sprawę, że naprawdę już rodzę i wkrótce maluch będzie z nami. Położna kazała mi włożyć swoją koszulę, bo szpitale się skończyły. :o Dobrze że miałam w zapasie, chociaż w szkole rodzenia podkreślała położna z tego szpitala że rodzi się tylko w szpitalnych… przebrałam się, potem standardowo lewatywka (wcale nie taka straszna) i „już” mogłam jechać na porodówkę. Mąż został poproszony windą dla odwiedzających. Na porodówce podpięto mnie pod ktg. Skurcze już naprawdę mnie bolały i leżenie na plecach było dość nieprzyjemne. Leżałam tam chyba z godzinę, zastanawiając się, czy ktoś poinformował mojego męża co się ze mną dzieje. W międzyczasie ucieszyłam się bardzo, że sala do porodu rodzinnego jest wolna i położna obiecała ,że ją dostaniemy. Młody lekarz przyszedł z urządzeniem przypominającym cyrkiel żeby zmierzyć czy dzidziol się zmieści. To mierzenie nie było zbyt przyjemne. Po jakiejś godzinie położna obejrzała zapis z ktg i stwierdziła że jakieś słabe te skurcze – były na poziomie ok. 40. A mnie mocno bolało. Brzuch mi twardniał w innym miejscu niż był podłączony aparat, więc jak przełączyła we właściwe miejsce, to od razu było ponad 60.

Wreszcie wypuścili mnie spod ktg i mogliśmy przejść na salę rodzinną. Uff. Zainstalowaliśmy się wygodnie, męża wygoniłam do leżenia na kanapie, żeby może choć trochę pokimał, bo miałam przeczucie, że to jeszcze potrwa. Była 1 w nocy. Zaczęłam korzystać z udogodnień – bujałam się na piłce, poszłam pod prysznic. Ani jedno ani drugi nie przynosiło mi ulgi… prysznic byłby nawet ok, ale woda była zaledwie letnia, więc marzłam pod nim. Nie przyspieszało więc to rozwierania szyjki… Ok. 2 w nocy przyszła położna, stwierdziła rozwarcie nadal 3 cm… :| rozczarowałam się, że przez 4 godziny nic się nie posunęło. Stwierdziła, ze może trzeba męża odesłać do domu a mnie na salę przedporodową żeby się wyspać, a salę rodzinną zwolnić, bo w międzyczasie zrobiła się kolejka chętnych do tej rodzinnej. (ciekawe tylko jak się wyspać z mocnymi skurczami co 5 min). Byłam już mocno rozczarowana. :( Ale położna stwierdziła, że jeszcze trochę poczekamy. Podpięła mnie znów pod ktg i posmarowała jakimś żelem rozkurczającym. Leżałam tak dość długo, chyba z półtorej godziny. Leżenie pod ktg ze skurczami to maksymalna porażka. Bolało mnie już strasznie – skurcze były w okolicach 100, dochodziły max do 135. tylko podobno dość krótkie – ok. 1 do 1,5 minuty, zbyt krótkie żeby efektywnie rozwierała się szyjka. Ponowne badanie – 4 cm… jest postęp, więc będziemy rodzić. Dostałam jeszcze czopki rozkurczające. Znów chodzenie, bujanie na piłce - w trakcie skurczu siedzenie na piłce było dla mnie męką. Naprawdę to mogłam skurcze znosić tylko w jeden sposób – opierając się o męża lub szafkę i kręcąc biodrami. Do tego mruczałam i jęczałam. Mąż próbował w międzyczasie drzemać ale moje jęczenie skutecznie to uniemożliwiało… po ponownym badaniu w okolicach 6 rano werdykt – 7 cm. Ucieszyłam się, położna powiedziała, że w ciągu 2 godzin może urodzę. Znów ktg. Byłam już okropnie wyczerpana, raz że skurcze, a dwa, że okropnie senna się zrobiłam. Między skurczami głowa mi sama leciała, oczy się zamykały. Chyba nawet przysnęłam. Później ze zmęczenia nie byłam nawet w stanie chodzić… rozwaliłam się na fotelu, padając na kolana przy każdym skurczu, a pomiędzy nimi drzemałam. Miałam już serdecznie dość. Bóle z zasadzie miałam cały czas z brzucha, krzyż nie bolał mnie mocno, tylko trochę. Mąż troszkę mnie masował, ale w pewnym momencie dotyk już mnie denerwował a nie pomagał. Tylko krążenie biodrami pomagało mi znieść fale bólu. Zrobił się poranek, jakoś przed 9 rano badanie – nadal 7 cm. To było maksymalne rozczarowanie. Jednak jest coś w „kryzysie 7 centymetra”. Skurcze były bardzo bolesne, a przerwy krótkie. Podczas jednego ze skurczów wszedł do sali tłum ludzi – poranny obchód. Ja klęczałam i jęczałam (skurcz), a jakiś lekarz beznamiętnym głosem relacjonował – „Rozwarcie 7 cm. Czekamy na poród fizjologiczny”. Chwilę po obchodzie przyszedł lekarz i nowa położna (nastąpiła „zmiana warty”) i stwierdzili „trochę pani pomożemy”. Po czym położyli mnie na łóżko i wyciągnęli kroplówkę. Bałam się wkłucia – strasznie boję się igieł. Jak na złość położna zainstalowała sprzęt dopiero przy trzecim wkłuciu. :x Leżałam więc sobie, mąż stał obok a oksotocyna kapała… Wtedy zaczęła się prawdziwa jazda. :x :o Skurcz za skurczem, praktycznie nie było przerwy! Już nie jęczałam ale krzyczałam. Biedny mój mąż stał i słuchał i martwił się, że nie potrafi mi pomóc. :( A dla mnie najważniejsze było to, że tam był, że mogłam do ścisnąć za rękę, a nawet gryźć. Bolało tak bardzo, że zaczęłam krzyczeć, że nie dam rady, że niech przyjdą tu i coś mi dadzą na ten ból bo nie wytrzymam. Podziwiam mojego męża, że wytrzymał te moje krzyki. Było mi wszystko jedno czy mnie ktoś słyszy. Nagle poczułam ogromne parcie i już bez skrępowania wydarłam się na cala porodówkę „Czuję parcie !!!”. Zleciała się ekipa lekarza i położnej. Położna zbadała mnie i palcami przebiła pęcherz płodowy (dopiero w tym momencie; myślę że gdyby zrobili to wcześniej to poród trwałby krócej…). Poczułam ciepłą wodę cieknącą ze mnie (nawet przyjemne uczucie). Za chwilę powiedziała, że spróbujemy przeć. Nagle zdziwiłam się że to już, że to prawie koniec. Pierwsze parcie mi nie wyszło , wypuszczałam powietrze przy parciu zamiast je zatrzymać - pomimo wskazówek ze szkoły rodzenia. W takiej chwili po prostu zapomina się wszystko. Od tej chwili wszystko pamiętam jak przez mgłę. Słowa położnej – pani Iwonko, nie tak, powietrze zatrzymujemy w brzuszku. Lekarza pytanie, czy może dam radę zmienić pozycję i położyć się na boku, żeby pomóc główce prawidłowo się ułożyć i moja gwałtowną odpowiedź, że nie dam rady. Wymianę zdań miedzy położną a lekarzem jak będzie mi wygodniej przeć (szkoda że mnie nie pytali o zdanie). Uczucie parcia i rozsadzania od wewnątrz. Słowa położnej „dalej, wypychamy te czarne włoski” (pamiętam, że się zdziwiłam, że czarne, skoro my oboje blondyni)… Wszystko działo się jakby poza mną. Zostałam ja sama i dzidziuś, który pchał się mocno na świat. Po chyba 2-3 parciach nagle poczułam że główka jest już częściowo na wierzchu. Mąż zaczął krzyczeć, że dam radę ,ze już prawie koniec, że Bartek już prawie jest. Ja krzyczałam że już nie mogę. Lekarz i położna kazali mi przeczekać jeden skurcz z główką na wierzchu bez parcia. To był najtrudniejszy moment II fazy!!! Kiedy całą sobą chciałam przeć a nie mogłam. Na szczęście to minęło i przy kolejnym skurczu dwa parcia, nacięcie (ała, boli!) i Bartek był z tej strony. Usłyszałam jego krzyk i otworzyłam oczy. Zobaczyłam fioletowego człowieczka leżącego brzuszkiem do dołu na ręce położnej. Pytam męża o pępowinę. Niestety okazało się, że położna już ją sama przecięła. Spojrzałam na zegar – 10.02. (samo parcie trwało może z 10, max 15 min.) Godzina po podłączeniu kroplówki i 12 godzin po wyjeździe do szpitala. Cała noc, najdłuższa noc w naszym życiu. :o I najważniejsza. :love: Chwilkę potem cieplutkie ciałko leżało na moim brzuszku. Ja byłam oszołomiona, że to już i szczęśliwa, że daliśmy radę. Wpatrywałam się w zdziwionego człowieczka leżącego na mnie i ogarnęło mnie ogromne szczęście. Maluszek był spokojny, leżeliśmy tak razem kilka minut, w trakcie których mąż zaczął sesję fotograficzną. Ucałowałam synka w główkę i umorusałam się przy okazji cała krwią. Nie mogłam uwierzyć, że to już.

W czasie parcia w sali pojawiło się wiele osób, nie wiem dokładnie ile, ale była pani neonantolog i jeszcze jakieś inne przyglądające się osoby. Ale przysięgam, że gdyby nawet oglądał mnie cały wydział studentów akademii medycznej i tak byłoby mi wszystko jedno. 8) To prawda, ze kobieta jest tak bardzo skupiona na zadaniu jakie wykonuje, że nie zauważa obecności i innych. Najważniejsze, że mąż był ze mną. Po kilku minutach przytulania zabrali dzidzia do badania, a mnie zaczęli szyć. To była najgorsza część porodu. :x Niby mnie znieczulili, ale wszystko czułam, każde wkłucie. Była mocno poharatana („tak pani poparła, ze aż wszystko popękało” – słowa położnej). Jęczałam, że boli. Maż w tym czasie fotografował i filmował Bartusia. Po jakiś kilkunastu minutach dostał go zawiniętego w becik do rąk, usiadł w fotelu jakieś 2 metry ode mnie i rozmawiał z synem. Niestety z konieczności słyszał te moje jęki (potem mi powiedział, że miał już wstać i walnąć szyjącego mnie doktora za to że tak mnie boli lol ). A najgorsze było szycie okolic cewki moczowej – cienką igłą, znieczulenie tylko jakimś sprayem, który nic nie dał… w międzyczasie doktor zagadywał mnie o pracę, o to jak wyobrażałam sobie poród itp. Wszystko trwało ok. godziny. Na koniec doktor kazał uważać na krocze, o było dużo niestandardowego szycia :| (to niestandardowe szycie dokuczało mi jeszcze mocno przez 2 tygodnie, ale do dziś się nie wygoiło). Wreszcie mogłam przenieść się z łóżka porodowego na normalne, położna umyła mnie i dostałam Bartka do pierwszego karmienia. Cudownie było patrzeć, jak pierwszy raz złapał cycusia i pięknie ssał. :love: Mąż obdzwaniał rodzinę i przyjaciół a my tak leżeliśmy sobie przez 2 godziny na obserwacji w sali rodzinnej. Wszystko mnie bolało, ale cieszyłam się niesamowicie bliskością tej kruszynki. I oboje cieszymy się do dziś każdego dnia na nowo i każdego dnia na nowo odkrywamy CUD jaki został nam dany. :love: :love: :love:

PS. Mały miał 3750g i 55 cm. Zakwaterowano nas w sali jednoosobowej, co okazało się super sprawą bo mąż mógł bez skrępowania spędzać z nami dużo czasu. Na opiekę nie narzekam – specjalnego entuzjazmu położne nie wykazywały, ale też i nie były jakoś bardzo niemiłe. Po prostu nie oczekiwałam cudów i wyszłam z założenia że każdy może mieć gorszy dzień, a krzywdy mi w szpitalu nie zrobią.

Poród był najtrudniejszą sprawą jaką robiłam w życiu... Ale dziś z perspektywy 4 tygodni choć jeszcze pamiętam ten ból i do końca nie jestem w formie, to jednak wspominam poród jako piękne wydarzenie.

NICZKA1 - 17.08.2006 urodziła Helenkę w szpitalu św. Zofii w Warszawie

niczka1 napisał(a):
Ponieważ miałam cukrzycę ciążową mój lekarz postanowił przyjąć mnie w 39 tyg. na patologię ciąży. Tak więc, zgodnie z jego zaleceniami stawiłam się 15.08 w Szpitalu na żelaznej. Z jednej strony cieszyłam się, że mam pewne miejsce na porodówce a z drugiej przybijała mnie myśl o pozostaniu w szpitalu – sądziłam, że będę się tam strasznie nudzić. Okazało się jednak, że zapewniaj tam full atrakcji i o nudzie nie ma mowy!
Pierwszego dnia zrobiono mi test oksytocynowy, który nie wypadł najlepiej. Właściwie żadnych skurczy nie miałam...
16.08 Z samego rana poszłam na usg i okazało się, że niestety mam za mało wód płodowych i Niunię trzeba będzie pospieszyć. Natychmiast podłączono mi oksytocynę i kazano nic nie jeść przez 6 godz. To był koszmar bo ociągałam się ze śniadaniem i w końcu prawie nic nie zjadłam. Te 6 godzin ciągnęło się w nieskończoność. Chodziłam po korytarzu i starałam się zmusić telepatycznie mój organizm do współpracy. Niestety, po wszystkich tych godzinach okazało się, że moje skurcze dochodzą do max. 7 ( a przed oksytocyną dochodziły „aż” do 20) więc się totalnie załamałam. Następnego dnia miałam odpoczywać i mieli mi założyć jakiś żel skracający szyjkę. Kolejna próba wywołania porodu była zaplanowana na osiemnastego.
17 wstałam rano już na pełnym luzaku, nauczona smutnym doświadczeniem dnia poprzedniego, najadłam się i zaczęłam roziwązywać sudoku. Koło dziewiątej rano mój lekarz poprosił mnie na badanie w trakcie którego oświadczyła, że musimy skrócić dzień pracy mojemu mężowi. Trochę się zdziwiłam i powiem szczerze nie wiedziałam o co jej chodzi kiedy obwieściła mi z uśmiechem, że rozwarcie jest na 2 cm. I w tym momencie odeszły mi wody (ale fajne uczucie). Byłam w takim szoku, że się prawie popłakałam ze szczęścia. Zadzwoniłam do męża, który chyba był w jeszcze większym szoku bo dzwonił do mnie co parę minut i mówi „Ale jak to?! Przecież mówiłaś, że dopiero jutro będziesz rodzić!!!” 8)
Szybko kazali mi iść się pakować a ja wciąż był w szoku i wszystko mi z rąk leciało. Na szczęście zjawiła się moja mama i pomogła mi pakować rzeczy (szykowałam się, że jeszcze trochę tam poleżę więc się urządziłam prawie po domowemu ;) ). A później poszła ze mną na porodówkę.
Nic mnie nie bolało ani w ogóle nie czułam, że zaraz mam rodzić więc byłam trochę zagubiona. Moja mama była cały czas ze mną, włączyłyśmy radio, ja wyregulowałam brwi i ciągle nic się nie działo. W końcu podłączyli mi oksytocynę i zaczeły się lekkie skurcze. Męża wciąż nie było więc mama masowała mi plecy kiedy ja siedziałam na piłce. W końcu zjawił się małżonek a skurcze zaczęły być coraz solidniejsze. Zapytałam więc położną kiedy będę mogła wziąć zzo. Okazało się, że to już ostatni dzwonek więc po chwili pojawiła się miła pani anestezjolog . Trochę bałam się tego wkłucia ale akurat złapał mnie mega skurcz i nawet nie wiem kiedy to było. Znieczulenie zadziałało na mnie piorunująco – straciłam czucie w prawej nodze a skurcze przestałam wogóle czuc. Położna zaproponowała, żebym trochę im pomogla krecac się na pilce. Był z tym maly problem bo nie mialam czucia w nodze ale z pomoca meza jakos dalo rade. I tak to zostalismz znowu sami a mnie znowu nic nie bolalo. Radio ustawilismy na Pogode wiec caly czas mielismy zlote przeboje i krecilismy niezłą beke kiedy ja stwierdzilam, ze musze zrobic.. kupe i to koniecznie. Chwile dyskutowalismy na temat tego, czy dojde z ta moja dretwa noga do wc aż w końcu podjęłam to wyzwanie i poczłapałam. Jednak w toalecie olśniło mnie, ze to chyba nie to. lol Wróciłam do pokoju, mąż zawołał położną i okazało się, że to już skurcze parte i, że za chwile urodze. Byłam w ogromnym szoku bo pierwsze skurcze pojawiły się o 12 a było dopiero po 14 (szykowałam się, że najwcześniej urodzę o 17). Położna pomogła położyć mi się na łóżku a ja już zwijałam się z bólu. Kazała mi się położyć na boku (ćwiczyliśmy tę pozycje w szkole rodzenia i byłam pewna, że na pewno akurat w tej rodzić nie będę) i podnieść nogę do góry – wtedy poczułam nieopisaną ulgę. Kazała mi raz poprzeć i poleciała szybko po jakieś rzeczy a ja już nie mogłam powstrzymać się przed kolejnym parciem – starałam się to zrobić jak najsłabiej bo ona ciągle coś szykowała. Kiedy do nas wróciła pozwoliła mi jeszcze raz mocno poprzeć, wbiłam paznokcie w rękę mojego męża, wydałam z siebie jeden stęk i główka naszego dziecka już była na zwenątrz. Kiedy jej dotknęłam poczułam niesamowitego powera, jeszcze jedno parcie i Niunia już była na moim brzuchu – taka mała i zdziwiona. Patrzyła na mnie zapuchniętymi oczkami i w ogóle nie płakała wtedy położna chciała nakłonić ją do odksztuszenia –przewróciła ją brzuszkiem w dół, klepnęła w plecki a ona nic. Wtedy się przeraziłam. Na szczęście okazało się, że wszystko jest ok. i Helenka wróciła na mój brzuch. To był najpiękniejszy i najbardziej wzruszający moment w moim życiu.
Udało mi się urodzić bez nacięcia ani pęknięcia, miałam tylko drobne otarcia. Położna (Jeanette Kalyta) była wspaniała, opieka na oddziale patologii też. Na oddziale położniczym praktycznie też – pierwsza noc była ciężka bo dyżurująca ekipa nie była zbyt życzliwa i czułam się jak jakiś nieudany egzemplarz bo nie umiem uspokoić ani dobrze przystawić do piersi własnego dziecka. Później było już znacznie lepiej i były położne, które były bardzo sympatyczne i pomocne (na szczęście zespół z pierwszej nocy powrócił dopiero jak ja wychodziłam). Niestety, mała dostała silnej żółtaczki i musiała być na „Hawajach” i się opalać. Strasznie to przeżyłam bo zabrali ją kiedy ja łapałam małego doła i dzięki temu złapałam mega doła. Na szczęście szybko minął. Panie z oddziału noworodkowego to zupełnie inna bajka. Na szczęście po trzech dniach naświetlania mogłyśmy wrócić do domu.
Poród wspominam jako przepięklne przeżycie i mimo towarzyszącego bólu chciałabym przeżyć go jeszcze raz.
Sorry, że się tak rozpisałam.

ASIA22 - 02.08.2006 urodziła Kacpra w Schwedt w Niemczech

Asia22 napisał(a):W końcu udało mi się znaleźć chwilkę czasu po powrocie ze szpitala i opisze mój poród czyli Kacperkowe przyjście na świat.

We wtorek 1 sierpnia wstaliśmy ok 6 rano i spakowani do auta ruszyliśmy w drogę do Schwedt gdzie miałam mieć cesarskie ciecie w 36 tygodniu ciąży. Od samego rana miałam bóle brzucha i strasznie mi się brzusio stawiał, ale wzięłam kolejną dawkę Fenoterolu i modliłam się aby dojechać na miejsce, aby nie zacząć rodzic w drodze. Nic nie mówiłam mężowi aby go nie denerwować. Bóle nie mijały ale nie robiły się silniejsze wiec z takimi bólami jechałam 6 godzin do Schwedt. Musicie sobie wyobrazić jak się cieszyłam gdy dotarłam na miejsce była to godzina ok 14 i czekałam na przyjęcie. Ból brzuszka nie mijał wiec w poczekalni nie miałam wesołej miny, ale nie było źle, jakoś się trzymałam :)

Ok godz. 17 przyszła moja kolej, USG i KTG wtedy zażyłam jeszcze kolejna dawkę Fenoterolu będąc nieświadoma ze skurcze są już skurczami typowo porodowymi a biorąc te leki aby wydłużam sobie poród.

Dostałam pokój i kazali mi obserwować bóle i dać znać jeśli cos się zmieni i oczywiście mam nie brać już Fenoterolu bo będą bóle a poród będzie się przeciągał.

Tak jak kazał lekarz odstawiłam leki, czekaliśmy i gdy cos zacznie się dziać miałam mieć zrobione cc. W pokoju rozmawiałam z mężem i nie było nawet tak ciężko chociaż bóle zaczynały się robić coraz bardziej dokuczliwe. Ok 22 nadal nie wiedziałam czy to poród czy nie bolało coraz mocniej ale byłam przekonana ze przejdzie i wysłałam męża aby jechał się wyspać.

Ok godz. 22:30 bóle były coraz częstsze i bardziej dokuczliwe wiec poszłam o tym poinformować lekarza. Niestety nie mogłam nigdzie znaleźć polskiego lekarza wiec zapytałam niemieckiej położnej, która poinformowała mnie ze nie ma polskiego lekarza, w tym momencie byłam przerażona, jak ja teraz wytłumaczę ze mam wskazanie do cc!! Położono mnie na KTG i leżałam 30 min na jednym boku i 30 na drugim, później kazano mi chodzić po korytarzach była już ok. 23:30 i zdecydowałam się zadzwonić po męża gdyż robiło mi się już słabo z bólu i chciało mi się wymiotować. O 24 był już mąż, który przysypiał i niestety wiele mi nie pomagał, ale sama jego obecność była lekarstwem przytulałam się do niego w czasie skurczy. Później znowu KTG i tak aż do 2:10 kiedy to odeszły mi wody i zaczęły się okropne skurcze parte, okazało się tez ze była polska lekarka. To było cos strasznego dla mnie, po 40 min partych nic nie zapowiadało końca a ja już totalnie nie miałam sil, mdlałam z bólu :/ wtedy to zaczęło spadać tętno małego i wypychano mi go z brzucha. Nic przyjemnego jak kładą ci się na brzuch. Po dwóch takich akcjach malutki się urodził. Mimo nacięcia popękałam i pęknął mi odbyt. Mały był zawinięty pępowiną i nie pokazali mi go nawet od razu zabrano go na pediatrie. Widziałam go tylko sekundkę jak nie oddychał i był cały siny, tego widoku nigdy nie zapomnęL. Później było szycie i po 2 godz. do pokoju wróciłam, Była 6 rano.

Na szczęście wszystko skończyło się dobrze i po 11 dniach pobytu w szpitalu jesteśmy już a domku. A to była właśnie nasza historia.

NELA5 - 02.08.2006 urodziła Damiana

Nela5 napisał(a):opiszę krótko, bo tyle to trwało
środa godzina 7 rano pojechałam na izbę, bo coś mi nie grało, po zbadaniu lekarka stwierdziła do domu i o godz 14 z powrotem.
- wróciłam do domu, sprzątnęłam dom,
14.00- odeszły wody, ale byłam zdziwiona. zaczęlismy się z mężem zbierać do wyjścia
14.30- coś poczułam, jak przy okresie, o zaczyna się byliśmy już na izbie, okazało się, że mam 5 cm rozwarcia, nie było kolejki, nasza połozna od razu mnie przechwyciła i na górę
zajęłysmy pokój poporodowy po porodach rodzinnych, porzebrałam się
skurcze byly co 2 minuty, wiec o 15.00 ruszyłysmy na porodówkę. Skurcze odczuwalne, ale nie bolesne. mam 6 cm rozwarcia. O 15.30 zaczęło naprawdę boleć, błagałam o wzelkie możliwe znieczulacze, niestety było za późno na zzo, po zbadaniu przez lekarza miałam już 7 cm. skurcze przebolałam na leżąco tuląc się i jęczać do mężą. Nawet do wanny nie chciałam, ani na piłkę. o 16.30 już się darłam bo bolało. Lekarz przyszedł i powioedział , zebym wstała to zaraz urodzę bo mam już 8 cm. Więć się zwlekłam z łóżka i zaczęłam robić przysiady. NAGLE ból party !!! wiedziałam , ze to już. Wrtzasnęłam po lekarza, mąż mnie wsadził na łóżko, bo chciałam leżeć , następny ból party, wykonanie poleceń położnej u mały był na świecie. Poród odbierał Afroamerykanin, a pediatrą był również Afroamerykanin, więc czułam się jak w innym świecie. TO BYLI NAJCUDOWNIEJSI LEKARZE NA ŚWIECIE

DAR_MA - 02.08.2006 urodziła Jakuba w szpitalu św. Zofii w Warszawie

Dar_ma napisał(a):Pierwszy skurcz poczułam dokładnie o 5.57 rano. Był tak silny, że prawie postawił mnie na nogi. Za chwilkę odszedł i zasnęłam, po czym kolejny znowu mnei obudził. Spojrzałam na zegarek i był on 15 min póżniej. Od tej pory juz nie spałam. Następny znów po kolejnych 15 min i równie bolesny. Postanowiłam wziąć kąpiel i sprawdzić czy przejdą, tak się łudziłam ;)
O 8.30 miałam umówione KTG. Ale po kąpieli skurcze były już co 7 a następnie co 5 min. Ja naiwna myślałam, że one zaraz ustaną. Postanowiliśmy, że pojedziemy na KTG, w razie czego i tak będziemy w szpitalu. Torby nie zabraliśmy wierząc, że do domu powrócimy lol
Po drodze zawiadomiłam naszą położna co się dzieje i kazała odezwać się po zapisie KTG. Na zapisie nie dałam rady leżeć, położna zawołała szybko lekarza, badanie i werdykt: 4 cm, zapraszamy na Izbę Przyjęć. Byłam w szoku, że to juz i wogóle. Podczas gdy ja byłam przyjmowana mąż pogrzał po nasze rzeczy.
Skurcze w IP były już konkretne :x Była godz. 10-ta gdy dostałam salę morelową i czekałam na swoją położną. Niestety natychmiast zaczęły sie bóle z krzyża, nic gorszego nie doświadczyłam do tej pory. Upewniłam się, że mogą być tylko mocniejsze poprosiłam o znieczulenie. 10 minut które upłynęły do pojawienia się anestezjologa to była wiecznośc. Byłam na w pół przytomna z bólu i bezsilna zupełnie. Po ZZO zaczął się relaks 8) A wiadomość, że jest już 9 cm była nieprawdopodobna. Nie zdążyłam nawet poskakać na piłce, od razu przeszliśmy do drabinek, bo zaczęly się bóle parte. Mimo ZZO czułam keidy nadchodzą, choć nie były silnie odczuwane. Tak więc parliśmy przy drabince, a po kilku chwilach na łóżko. Położna zapewniła że wkrótce synek będzie z nami i nie mogła nadziwić się postępującej akcji.
Mąż parł i krzyczał ze mną, czułam silne parcie ale bałam się, że nie zdołam go wypchnąć do momentu aż dotknęłam główki. Była taka miękka. Dostałam silnego powera. Miałam wrażenie, że tracę kontakt ze wszystkimi, najważniejszy był nasz synek. No i kilka następnych parć i synek był już z nami :love: Była godz. 12-ta z minutami. Śliczny, cieplutki i wpatrujący się w mamusię :love: :love: :love: Ogromne wzuszenie, łzy i nieprawdopodobna radość.
Maluszek przytulił się do mnie i był taki kochany. Tak spędziliśmy kolejne dwie godzinki, tylko we trójkę.
To było wspaniałe przeżycie, cud narodzin, coś czego nie da się przekazać słowami. Mamusie napewno mnie rozumieją :D Cała reszta przestała się liczyć, byliśmy tylko my, nasza kochana rodzinka.
A teraz jest jeszcze cudowniej........

W kwestiach "technicznych" urodziliśmy bez nacięcia, pękniecia i zero szwów :D Nie było sławetnego odejścia czopa i wód przed porodem. Dosyć chwalenia teraz pokaże mojego synka:

AGNETTA - 02.08.2006 urodziła Jeremiego

agnetta napisał(a):Mój syn do samego końca postanowił sobie posiedzieć w brzuszku... A było tak:

1.08. przyjmują mnie do szpitala na oddział patologii. Jestem już 10 dni po wyznaczonym terminie porodu. Tego samego dnia od rana mam biegunkę. Mam jakieś dziwne przeczucie, że coś się w końcu dzieje, ale po tylu fałszywych alarmach wolę się tym nie podkręcać. Na izbie przyjęć nieprzyjemne badanie. Okazuje się, że mam idealne warunki do indukcji - szyjka zgładzona i 2 cm rozwarcia. Po tym badaniu zaczynam odczuwać już mocniejsze skurcze, ale bardzo bardzo nieregularnie.
Indukcja wyznaczona na 2.08 rano. Cały dzień na oddziale, ktg i przygotowania do porodu.
.
W nocy o godz. 24:00 przychodzi położna i sprawdza bicie serduszek wszystkich dzieci. Mówi mi, że spotkamy się na lewatywie między 5 a 6 rano :-/ Zestresowało mnie to i dokładnie od tego momentu zaczęły się moje skurcze. Są mocniejsze niż wcześniej, a mimo to zignorowałam je. Skurcze nasilały się, ale nie były takie straszne (przy pierwszym porodzie miałam bóle krzyżowe, więc teraz wydawało mi się, że to jeszcze nie to). Nie chciało mi się sprawdzać czy są one regularne i tak cichutko całą noc przekręcałam się z boku na bok, a skurcze nie ustawały.

Po godz. 5:00 lewatywa. Informuję położną, że mam mocne skurcze, ale że nie są tak regularne. Pytam, o której ma przyjechać mój mąż. Położna radzi mi, żebym zadzwoniła do niego dopiero kiedy będę na sali porodowej, bo nie wiadomo, o której będzie wolna. Po wizyce w wc skurcze nasilają się jeszcze bardziej (mimo wszystko muszę przyznać, że jednak lewatywa nie jest taka zła i że przyspieszyć może poród). Potem prysznic, a skurcze są coraz mocniejsze.
Po godz. 6:00 stwierdzam z przerażeniem, że są one co pięć minut. Na wszelki wypadek dzwonię przed godz. 7:00 do męża, żeby jednak pakował się w taksówkę i przyjeżdżał, ale że nie musi aż tak bardzo się spieszyć.
O godz. 7:00 położna zabiera mnie na salę porodową. Z moimi skurczami mam pierwszeństwo (były jeszcze inne indukcje w kolejce). O 7:05 podłączają mi ktg, a ja z ledwością mogę leżeć. Proszę o znieczulenie zewnątrzoponowe. Mam 5 cm rozwarcia. Dość szybko zjawia się anestezjolog, ale mam już 8 cm rozwarcia i na znieczulenie jest za późno. Lekarz mówi mi, że jeszcze dwa skurcze i urodzę. Grube krople potu lecą mi z czoła i czuję już parcie. Bardziej informuję niż pytam lekarza "czy w takim razie mogę krzyczeć?" i potem drę się na całą porodówkę. No, jakoś sobie trzeba było pomóc ;) Faktycznie, dwa parcia i słyszę pierwszy krzyk Jeremiego. Jest 7:25 .
Ma 55 cm długości i 3700 g. Dostaje 8 pkt Apgara - ma siną skórę.
Dziesięć minut później dzwoni mój mąż i pyta, gdzie ma przyjść. Mówię mu, że już urodziłam... Wszystko poszło tak szybko...
A potem zaczął się dla mnie koszmar. Nie mogłam urodzić łożyska - przykleiło się do macicy. Co chwilę jakiś lekarz naciska mi mocno na brzuch i próbuje je wypchać. Straszny ból. Dostaję oksytocynę, ale nic to nie pomaga. Wkurzam lekarzy - bo kiedy naciskają mi na brzuch odruchowo łapię ich za rękę i ciągnę w drugą stronę. W końcu jakoś współpracujemy, bo lekarz mówi mi, że czeka mnie zabieg pod narkozą. Udaje się w końcu, ale potem jeszcze łyżeczkowanie. Cała ta III faza porodu była dla mnie najbardziej nieprzyjemna i bardzo bolesna.

A teraz kiedy tulę mojego Istotka w ramionach zapominam o tym wszystkim... Bo takie szczęście jest w tym małym Człowieczku :)

JOANNA76 – 25.07.2006 urodziła Nadię w klinice Eskulap w Bielsku-Białej

Joanna76 napisał(a):Co prawda to było już jakis czas temu, bo 25 lipca ale dopiero od niedawna jestem na forum więc postanowiłam opisać mój poród teraz.

Termin porodu miałam na 19 lipca i w tym dniu byłam umówiona na wizytę kontrolna w klinice, w której chciała rodzić. Przyjechaliśmy z mężem rano ok. 8:00. Piersze mieliśmy iśc na ktg ale okazało się że zepsuła się głowica na izbie przyjęć i musieliśmy czekać do 10:00 aż zwolni się głowica na oddziale. W końcu udało się i z wydrukiem z ktg udaliśmy się do gabinetu ginekologa. Pani doktor stwierdziła, że są jakieś pojedyncze skurcze ale jeszcze nic się nie dzieje i umówiła się z nami za wywołanie porodu dnia 25 lipca.

W umówiony dzień stawiliśmy się z mężem o godzinie 8:00 z całym ekwipunkiem na izbie przyjęć i czekamy. Mielismy pecha, bo akurat w jednym ze szpitali w naszym mieście porodówka porodówka przenosiłą się na nowy oddział i w związku z tym we wszystkich pozostałych szpitalach włącznie z naszą kliniką byłą przepełnienie. Więc siedzieliśmy sobie na twardych krzesełkach w poczekalni już godzinę i czekaliśmy aż przygotują dla nas pokój. W pewnym momencie poczułam bardzo wyraźne skurcze :o , w miarę upływu czasu coraz silniejsze i pojawiające się praktycznie równo co 3 minuty. Wytrzymałam na tym wstrętnym krześle jeszcze godzinę ale skurcze zaczęły się tak nasilać, że mówię mężowi żeby powiedział recepcjonistce, że cyba coś się zaczęło.

Potem już był expres, szybko zaprowadzili nas na oddział, przebraliśmy się, przy badaniu okazało się że jest już rozwarcie na 2cm. Około 11:00 podłączyli oksytocynę i zaczęła się jazda, skurcze co 2 minuty i to tak silne i bolesne, że nie mogłam utrzymać się na nogach, momentami w ogóle nie kontaktowałam. O 14:00 powiedziałam mężowi że jak zaraz nie dostanę znieczulenia to ktoś zginie. Przy badaniu okazało się, że rozwarcie już na 4cm więc można znieczulać. Przyszedł anestezjolog, zaaplikowaqł znieczulenie w kręgosłup i zrobiło się znośnie. Poleżałam przy aparacie mierzącym tętno i ciśnienie 20 minut i mówię mężowi, że ie się zdrzemnąć, bo w ogóle mnie nie boli :D .

Wróciłam na swoje łóżko i .... właśnie zaczęłam się relaksować ale czuję, że natychmiast musze iść do toalety, zaczęłam czuć takie mocne parcie, że nie wiedziałam co się dzieje. Mąż szybko pobiegł po lekarkę a ta do mnie że już rodzę :o W pół godziny rozwarcie z 4cm zrobiło się na 10cm - podobno dzięki znieczuleniu.

Podczas skurczy partych przebito mi pęcherz płodowy i okazało się że wody są zielone. II faza porodu trwała 15 minut, włąściwie 4 skurcze i głowka była na zewnątrz i okazało się, że nasza córeczka jest owinięta pępowiną i nie oddycha, więc lekarka praktycznie w momencie przy pomocy kilku pielęgniarek wyszarpała ją ze mnie i zaczęła się szybka akcja ratunkowa. Całe szczęście udało się ale było nieciekawie, bo nasze dziecko było już w zamartwicy. Dwa dni spedziła w inkubatorze, dodatkowo jeszcze przyplątała się infekcja z zielonych wód i musiała mieć podany antybiotyk. Z kliniki wyszła po tygodniu zdrowa.

W tej chwili ma 3,5 m-ca i jest super rozwijającym się ślicznym bobasem :D :D :D

Ufff ale długie...

ANIKA76 - 22.07.2006 urodziła Mateusza w klinice na Dyrekcyjnej w Wrocławiu

Anika76 napisał(a):W końcu zebrałam się aby opisać mój poród, który do typowych na pewno nie należał....

W czwartek 20 lipca około 14:00-ej trafiam na patologie ciaży, bo po kontrolnym ktg zapis się lekarzowi nie podobał i w związku z tym, iz byłam juz 5 dni po terminie zatrzymali mnie w szpitalu... oczywiście zaczęłam się strasznie martwić o maluszka i to nieprawidlowe ktg...

Wieczorem robią mi kolejne ktg - i wszystko jest w porządku... całą noc w szpitalu nie śpię - po pierwsze jest strsznie goraco, po drugie się martwie, po trzecie zaczyna mnie boleć brzuch....

Rano 21 lipca - brzuch boli mnie coraz bardziej, zaczynam miec jakieś plamienia i pojawiają się pierwsze bóle krzyżowe....

Około 14:00 - bóle krzyżowe, coraz silniejsze, mam co jakieś 3-4 minuty, zaczynam krwawić... ide do swoejgo lekarza, który po badaniu stwierdza, że "coś z tego bedzie" - chociaż rozwarcie znikome -1,5cm.... Mówi , że póki co nie wyśle mnie na porodówkę, bo tam "mnie podepną pod ktg i każą leżeć, a tu mam dużo chodzić to przyspieszy rozwieranie szyjki"...

Dzwonie po męża, bo z bólu powoli zaczynam chodzić po ścianach... Około 18:00 bada mnie kolejny lekarz - rozwarcie nadal 1,5cm, robia mi ktg - które wykazuje minimalne skurcze, a mnie powoli bóle krzyżowe rozsadzaja kręgosłup.... Chodzimy z meżem po korytarzach, ale coraz gorzej zaczynam znosić nadchodzące bóle....

Około 24:00 - połozna wzywa dyżurnego lekarza z porodówki - bo już nie daje rady z bólu.... lekarz przychodzi, bada - rozwarcie nadal bez zmian - 1,5- 2 cm... Lekarz na szczęście jakis ludzki egzemplarz zabiera mnie na porodówkę na test oksytocynowy - sprawdzić czy mnie (a właściwie moja macicę) to ruszy.... Mąż rusza ze mna, na szczęście sala do porodów rodzinnych jest wolna....

Podłączają mi oksytocynę na 15 min, dodatkowo ktg... Tetno maluszka jest "takie sobie", oksytocyna nie wpływa na niego więc moga mi ja podawać...

Tu nastepuje zmiana akcji dzieki naszej położnej, której co prawda nie było na dyżurze, ale po telefonie do koleżanek zmienia się moja sytuacja. Po tescie dostaje od pana doktora zastrzyk z ketonalem, dzięki któremu na jakies 3-4h bóle krzyżowe staja sie mniej uciążliwe, plus zostaje podłączona do kroplówki z oksytocyną.....

4:00 rano - rozwarcie 3cm... połozna mówi, że zajmie to pewnie jeszcze kilka dobrych godzin i żebysmy sie uzbroili w cierpliwośc - odsyłam wiec męża do domu żeby sie troche przespał....

Okolo 7:00 przestaje działac ketonal, oksytocyna natomiast nasila swoje działanie w związku z czym zaczynam płakac z bółu.... nadal nie czuje skurczy macicy tylko te cholerne bółe krzyżowe...

8:00 rano- badanie -rozwarcie 8cm - decyzja lekarza - rodzimy!!! Położne pytaja czy mąż będzie przy porodzie - miał być!!! Dzwonie po męża - nie odbiera!!!! Za chwile oddzwania: już jedzie!!

Około 8:30 zaczynamy rodzic - nadal nie czuje skurczy tylko bóle krzyżowe, które rozsadzaja mi kręgosłup - krzycze, że nie dam juz rady z bólu... jest przy mnie 2 lekarzy, połozna i jeszcze jakaś pielegniarka.... wszyscy krzycża, że dam radę! Położna przebija pęcherz płodowy - odchodza wody - niestety zielone - trzeba przyspieszyć - podkęcaja oksytocynę - ja juz rycze z bólu - lekarz mówi mi kiedy przec bo on na zapisie ktg widzi kiedy mam skurcz - ja nadal czuje tylko rozrywajacy ból kregoslupa.... tak pre, pre a główka maluszka nie chce zejsc do kanału rodnego....

W końcu o 9:50 rodzi się maluszek- Mateuszek: główka, okazuje sie owinieta pepowiną... maluszek wychodzi siny... dostaje 7 punktów, pediatra zabiera go od razu pod tlen - przyniosą mi go wieczorem....

Ma 55cm i waży 3670g. Nasz Mały Wielki Cud.

LIBERTE - 21.07.2006 urodziła Marcelka w szpitalu św. Zofii w Warszawie

liberte napisał(a):doszłam już troche do siebie i opanowałam sytuację (przynajmniej wstępnie ) w domu więc mam chwilkę czasu na opis mojego porodu

Czwartek 20.07
Mija termin wg USG, ten z OM już minął 9 dni temu. Z niepokojem i niecierpliwością oczekuje na zwiastuny rozpoczynającego się porodu...
Ok. 14 gorzej się poczułam, kilka lekkich jakby skurczy w okolicy krzyża
Ostatnia przed porodem wizyta u lekarza prowadzącego, badanie niestety nie wykazało żadnego postępu od ostatniej wizyty na izbie przyjęć 5 dni wcześniej. Szyjka 1cm ale podatna.
Moja gin stwierdza jednak ze prawdopodobnie do poniedziałkowej konsultacji w szpitalu nie dotrwam. Moje pobolewanie w okolicy krzyza skomentowała: współczuję, prawdopodobnie bóle z krzyza będą towarzyszyły Pani również podczas porodu a te są najgorsze...taaaaa
Po powrocie do domu wszystko mi przeszło

Piątek 21.07

2.00 budzi mnie silny ból krzyża (moja gin się nie myliła) pierwszy z wielu tej nocy
kolejne pojawiają się co ok. 20 minut (zaczęłam notować godzinę). Od tej pory już nie udało mi się zasnąć. Mimo wszystko jednak inaczej wyobrażałam sobie bóle I fazy więc jakoś nie spieszę się z decyzją o wyjeździe do szpitala.

7.00 obudził się mój małżonek, poinformowałam go jaka jest sytuacja i ze jak mi nie przejdzie to jedziemy

12.00
ból zaczyna być nie do zniesienia, biorę ciepła kąpiel, łykam Nospę, mąż nalał mi lampkę wina
niestety nic nie pomaga, krzyż odzywa się coraz częściej do tego mam wrażenie ze zaraz mi rozerwie miednicę

14.00
ból pojawia się praktycznie co 5 minut – podejmujemy decyzję o wyruszeniu na izbę przyjęć. W samochodzie zajmuję miejsce na tylnej kanapie bo w czasie skurczu pozycja siedząca jest niemożliwa a tylna kanapa umożliwia przyjmowanie praktycznie dowolnej pozycji.

15.00
Izba Przyjęć na Żelaznej – dziki tłum, same rodzące. Ponad pół godziny czekamy aż ktoś się nami zainteresuje. Ból doskwiera coraz bardziej. Boję się że mogą mnie odesłać. W końcu udało się, zajęto się nami, musiałam podpisać tony papierów (podpis musiała składać między skurczami żeby móc utrzymać długopis w dłoni).

17.00
Niestety po wypełnieniu formalności, badaniu (rozwarcie 3cm) i rutynowym KTG odesłano nas do poczekalni bo wszystkie sale do porodu są zajęte. Trzeba czekać aż się coś zwolni. Przede mną dwie dziewczyny w kolejce w podobnej sytuacji. Jestem przerażona, M. zaczyna robić się mocno nerwowy i wchodzi w konflikt z kilkoma pracownikami izby przyjęć. „najwyżej urodzi Pani w Izbie Przyjęć, już się takie sytuacje zdarzały...” , „wybraliście Państwo nasz szpital, nie mamy miejsc, możemy Państwa odesłać do innej placówki” – to były najczęściej słyszane przez nas pocieszenia

18.00
ulokowano nas w jednym z pokoi do zapisu KTG, chyba żeby nie było widać że kobiety rodzą w poczekalni bo moje zachowanie przestało już przypominać ludzkie odruchy, z trudem powstrzymywałam się od chodzenia na czworaka po podłodze.
Przychodzi lekarz a ja błagam o znieczulenie – niestety nic poza ZZO nie pomoże a to dopiero na sali porodowej i przy rozwarciu 4cm. Na szczęście jestem już pierwsza w kolejce.

19.00
jest sala dla nas. Od razu mi ulżyło. Wiedziałam że za chwilę dostanę znieczulenie. Jeszcze tylko KTG, wywiad lekarski i przyszedł miły Pan anestezjolog. Założył cewnik (nawet nie wiem kiedy bo zupełnie nie bolało) i podał pierwsza dawkę znieczulenia. Ulga nadeszła natychmiast. Poczułam się jak nowo narodzona. Podłączyli mnie ponownie pod KTG a ja w końcu mogłam spokojnie rozmawiać, zostaliśmy sami z M.

19.20
Nagle zaniepokoiło nas ze odgłos tętna Marcelka zaczął się spowalniać. Patrzymy na aparaturę. Tętno 60. Marcin biegnie po położną (jak mogła w ogóle nas zostawić samych zaraz po znieczuleniu). Przybiegają dwie położne i zaczyna się robić nerwowo. Przebijają błony płodowe. Każą mi przeć. Nie wiem nawet dlaczego. Nie wiem jakie jest rozwarcie. Prę dwa może trzy razy po czym słyszę „robimy cięcie”. Przyjeżdża łóżko, na które mnie przerzucają. Ja jestem półprzytomna, nie wiem czy to od znieczulenia czy wyczerpana wcześniejszym bólem ale prawie nie wiem co się dzieje a działo się bardzo szybko bo zanim M. się zorientował już byłam na bloku operacyjnym.
Pamiętam tylko jak pędzę na łóżku przez korytarz, nad głowa migają mi lampy a w głowie najczarniejsze myśli dotyczące dziecka.

Sala operacyjna. Ponownie mierzą tętno maluszka i mnie uspokajają ze się wyrównuje. Dostaję znieczulenie w kręgosłup (tym razem podpajęczynówkowe). Pytają czy czułam zakładanie cewnika. Nie. No to zaczynamy. Czuję cięcie skóry a potem ból i szczypanie. Krzyknęłam że boli.
Anestezjolog podejmuje decyzję - narkoza.
Dostaję maseczkę i po kilku oddechach odpływam.
.....

19.40
nasz synek przychodzi na świat, ale o tym dowiem się za około godzinę jak mnie pozszywają i obudzą a w zasadzie dopiero na OIOMIE, kiedy pielęgniarka przyniosła mi mój telefon żebym mogła porozmawiać z M.

22.00
Przewożą mnie na oddział położniczy i przywożą Marcelka. Nareszcie mogę go zobaczyć.

Marcelek jest zdrowiutki i dostał 9 punktów (1 punkt odjęto z powodu zasinienia skóry). Na którymś z kolei obchodzie udało mi się dowiedzieć, że przyczyną całej tej akcji była zbyt krótka pępowina, która uniemożliwiała dziecku wyjście na świat zwłaszcza, że ZZO podziałało na mnie w taki sposób że akcja porodowa zaczęła bardzo szybko postępować, dziecko szybko zaczęło się wstawiać w kanał rodny i zaczęło odcinać sobie dopływ tlenu naciągając pępowinę. Prawdopodobnie z góry byłam skazana na CC.

PS przepraszam za długosc opisu ale tak mnie jakoś naszło zeby to w końcu komuś dokładnie opowiedzieć

TYŚKA - 19.07.2006 urodziła Nikodema w szpitalu św. Zofii w Warszawie

tyśka napisał(a):Bedzie to bardzo chaotyczne ,co napiszę ,ale mam tyle do powiedzenia i tak mało czasu bo mały krzyczy ,a było to tak:we wtorek zaczęły się koło 19 regularne skurcze co 3 minuty ,zadzwonilismy do naszej ginki koło 22 i powiedziała ,zeby zobaczyć jescze z godzinkę co się bedzie działo ,a akurat miała dyżur więc ,cieszylismy się bardzo ,o 24 dostarlismy na Żelazna ,tam mnie zbadała i zrobiła ktgi postanowiła mnie już zostawić ,trafilismy do sali morelowej (poród rodzinny ) ,skurcze stały się nie do zniesiania ,ale miałam za małe rozwarcie ,zeby mogli mi podać zzo ,tak więc od 24 do 6 rano strasznie się męczyłam ,a to przy drabince a to ponad godzine w wannie siedziałąm i nic ,koło 6 rano dostałam zzo i nadeszła błogość ,niestety nie na długo ,bo po badaniu przez Pana doktora odeszły mi wody i znieczulenie przestało działać ,nagle zaczęło spadać tętno małego ,a mnie dopadł potworny ból ,skurcz utzrymujacy sie 20 minut ,ja juz myślałam ,że umrę ,błagałam ,zeby mi pomogli , nagle zrobiło się zamieszanie wokół mnie mnóstwo ludzi ,,jedni zakładali mi cewnik ,ktos inny jakies kroplówki i w ciągu 5 minut przewieziono mnie na salę operacyjną ,tak się wyrywałam ,ze nie mogli mnie znieczulić w kręgosłup do porodu(to już nie zzo tylko takie znieczulenie paralizujace od pasa w dół) ,ale strasznie mnie bolało ,jak zrobili znieczulenie juz było lepiej ,ale byłam ,przerazona ,okazało się ,że mały owinął się pępowiną i miał zagrażajacą zamartwicę ,ale wszystko zakonczyło się szczęśliwie ,dostał najpierw 9 a potem 10 punktów , 9 za poczatkowe zasinienie, Niestety po porodzie leżałam na bloku operacyjnym i przez 7 godzin nie widziałąm małego ,potem przewiezli mnie na normalną salę ,ale byłam tak obolała ,ze nie mogłam wogóle zająć się Nikodemem.
Teraz jestesmy w domku nadal zle się czuję ,szwy bardzo ciągną i bolą ,ale pomaga mi mój mąz ,bardzo go za to kocham ,jak wspierał mnie przy tym cięzkim porodzie i jak był przy mnie przy cięciu i mówił mi ,że będzie wszystko oki,choć widziałam przerażenie w jego oczach teraz też wyręcza mnie przy małym i pociesza ,ze byłam taka dzielna to teraz nie mogę się poddawać. łapię straszne doły ,ciąglę płaczę ,że nie dam rady ,jestem potwornie zmeczona ,Niko jest dość absorbujacym dzieckiem,NIkt nie mówił ,ze bedzie łatwo ,dam radę to tyle

KITTY1 - 13.07.2006 urodziła Kacperka w szpitalu na Czerniakowskiej w Warszawie

kitty1 napisał(a):Witam wszystkich :stokrotka: .
W końcu znalazłam trochę czasu i siły, aby opisać moją przygodę z przyjściem Mojego Maluszka na świat.Młody nakarmiony i śpi, więc do dzieła. lol

Zacznijmy od początku.
Od 36tc jeździłam raz w tygodniu na kontrolne KTG- wcześniej słabo czułam ruchy Maluszka, więc dostałam takie zalecenie.
Na pierwszym i drugim badaniu wszystko było OK.Dzidziuś miał w porządku tętno a ja żadnych skurczy...
Jednak coś zaczęło się dziać.W nocy z 11 na 12/07 miałam po raz pierwszy w miarę regularne skurcze,
Co 20-15- poniźej 5 min.Miałam siłe je liczyć od 23 do 3 rano, później od ciągłego patrzenia na zegarek usnęłam.
Nie były oczywiście na tyle regularne by coś z tym zrobić.Były to jedynie skurcze przepowiadające.
12/07 trafiłam na IP szpitala Orłowskiego, m.in.do którego jeździłam na kontrole od kiedy zamknęli mój szpital na Starynkiewicza.
Na badaniu cisza. Dalej rozwarcie na 1 palec, szyjka 2 cm.
13/07 rano. ok.godz. 8 złapał mnie taki skurcz jakiego przyjemności czuć nie miałam nigdy wcześniej.Aż łzy same mi poleciały. Skurczybyk trzymał z 5 min.
Jak puścił to mi ulżyło.
Mąż się mnie w takiej chwili jak zwykle zapytał kąśliwie "Rodzisz?"- sam już nie mógł się doczekać godziny 0. ;)
Kazałam mu normalnie jechać do pracy. Przecież nie będzie brał kolejnego dnia urlopu ,bo jak zwykle to fałszywy alarm.
Przed 9:00 zdecydowałam się, że jednak pojadę na kontrolę do IP.
Wybrałam najbliższy szpital, w którym ewentualnie chciałabym rodzić.
Pojechałam do Praskiego. Z Ursynowa bądź co bądź jest to kawał drogi, sama się dziwię jak dałam rade tam dojechać.
Od chwili wejścia do metra poczułam pierwszy skurcz- zegarek w rękę i liczymy minuty. Następny po 5min.... niemożliwe,następny po kolejnych 5min :o
Oni jednak nie kłamią, że skurcze są w równych odstępach. I tak do 9:45 kiedy to ledwo co doszłam do szpitala
Na IP położna stwierdziła, że to może przepowiadające i podłączyła mnie pod KTG.
I jednak okazało się, że skurczyki wcale nie są takie słabe i to chyba właśnie sa te właściwe. A ja sobie myślę, że to niemożliwe, że to już, że za chwilę
zobaczę się ze swoim synkiem!!!!
Przyszedł lekarz i lekarka i ktoś tam jeszcze. Zbadali mnie. Rozwarcie na 2 palce i szyjka 1 cm. Decyzja- zostaje do porodu. Zrobili ze mną wywiad medycznyi kazali dzwonić po męża żeby przyjechał z torbą.
Czas mi się dłużył niesamowicie, mąż musiał wyjść z pracy jechać do domu po torbe i do mnie i dojechał jak mi się wydaje ok. 11-11:30.
Przebrałam się w koszule do porodu i zaprosili mnie na lewatywe. Nie protestowałam, bo niby dlaczego, będzie co ma być a ja będę czuć się swobodniej nie myśląc o jakiejś niespodziance.
Zabrali mnie do sali przedporodowej. Podłączyli do KTG i co chwila badali. Szyjka zgładzona i rozwarcia ileś tam. Nie pamiętam, ale zaczęło boleć jak cholera.
Stwierdziłam, ze nie dam rady rodzić bez zzo. A tak chciałam "świadomie" przeżyć poród mojego synka.
Położna powiedziała, że anestezjolog już jedzie. Jak to już jedzie? Pewnie z drugiego końca miasta, a ja tu umieram z bólu!!!!!!! :chlip:

Przenieśli mnie na sale porodową, aby mi podać znieczulenie. Czekając na zzo i leżąc na łóżku niemalże zwijałam się z bólu. Tańcowałam na nim,błagalam o znieczulenie, w końcu stwierdziłam, że muszę wstać,zerwałam sobie ktg, powiedziałam,że muszę iść do toalety, ale położna mnie zatrzymała, a ja dalej uparcie twierdziłam, że muszę stąd iść. Doczłapałam się.
Wróciłam i dalej czekałam.O 12:30 w koncu podali mi lek.O 12:50 przestałam czuć skurcze tak boleśnie. Samo wkłucie nie było bolesne.
Miałam uczucie jakby wkłuwał się w coś twardego.
A tak poza tym to leżałam na takim dodatkowym łóżku, bo typowe do porodu były tylko 2 i to zajęte.
W końcu jedną z dziewczyn szybko zabrali na cc, więc ja sie przeniosłam.
Mogłam wstać, chodzić,a raczej tuptać w miejscu z mnóstwem kabli i kroplówką.
Mąż cały czas mnie pocieszał,tak bardzo chciałam, aby ze mną tam był, ale kiedy go najbardziej potrzebowałam to nie mógł być na sali
(jak leżałam na dodatkowym łóżku). Podawał mi wodę, żartował,poprostu był.
Nawet milczący był bardzo pomocny.Widziałam po nim jaki był zdenerwowany, chociaż nie chciał tego pokazać. Był dzielny jednym słowem. :brawo:

Co jakiś czas przychodził lekarz mnie badać. Wszystko postępowało jak należy.
O 15:10 odeszły mi wody, dziwne uczucie, porostu coś ciepłego ze mnie się wylało.
Nie pamiętam kiedy i jaki był postęp rozwarcia, ale pełne było o 16:30.
O 16:35 lekarz stwierdził, że czas na parcie. Szczerze to byłam tak wkończona, że nie miałam już na nic siły, ale jak mi powiedzieli, że max do 17 urodzę synka to nabrałam sił.
Zaczęłam przeć i muszę się przyznać, że bardzo mi się wstyd zrobiło, że z trudem mi to przyszło. Myślałam, ze potrafię przeć. Przecież to takie proste.
Ale jak się okazuje, pierwsze 2 parcia to było nabranie powietrza w policzki. Właściwie to tylko raz parłam jak na leży- tak mi sie wydaje.
Gdyby nie lekarz i położna miałabym problem z wypchnięciem synka na świat.
Położna nakierowała główke synka a lekarz niestety musiał go wypchnąć. Niewiele pamiętam z tamtej chwili, strasznie mi się dłużyło i byłam na pół przytomna.
Miałam potworne wyrzuty sumienia, że ja baba i nie potrafię urodzić!!!!! O 16:50 w końcu zobaczyłam moje maleństwo na brzuszku.
Był taki cieplutki, miał taką delikatną skórke i nawet nie płakał tylko sobie kwilił. Był czyściutki, tzn, tylko trochę we krwi, najbardzej główka.
Nagle położna mówi "Szybko" (mąż mi później to powiedział, bo ja nic takiego nie słyszałam).
A więc szybko położne przecięły pępowine ( a tak chciałam, żeby mąż to zrobił!)- jak to zobaczyłam to wiedziała, że coś jest nie tak.
I rzeczywiście, jak wyjęli Małego to był siny. Przestraszyłam się. Zabrali go do wazenia i mierzenia i do zrobienia czegoś,
by było z nim wszystko w porządku. Mąż poszedł razem z nim, nie widząc, ze wychodzi z drugiego pomieszczenia wiedziałam, że z Maluszkiem jest wszystkow porządku, w przecinym razie ktoś coś by mi powiedział!

Kacperek urodził się w 38tc (13/07/2006- termin miałam OM miałam na 26/07)z wagą 3800 i 55cm, 7pkt Apgar w 1-ej minucie, 3-ej 9pkt i 5-tej 10 pkt.
Pierwszą rzeczą jaką chciałam zrobić po urodzeniu Go to wstać i iść do domu. Byłam tak szczęśliwa, że z uśmiechem na ustach to mówiłam. Położna czekała na łożysko, było OK.
Przywieźli mi Młodego był taki śliczniutki, opatulony w szpitalny becik, że tylko twarzyczkę było mu widać.
Dziwiłam się, że nigdzie mnie nie zabierają, zapomniałam, że przecież przez 2h muszę być pod obserwacją.
Przyszła do mnie jakaś lekarka ze "sprzętem" i mówi, ze będziemy szyć.Jak to szyć? A po co? Przecież nikt mnie nie naciął. :o
Okazuje się, że nic mnie nie bolało (w końcu miała zzo) i nic nie widziałam. Mąż widział i potwierdził, że taki jest fakt, bo ja nie chciałam w to uwierzyć.
Okazuje się, że w tym szpitalu nacinanie to standart.
Założyli mi 2 szwy- czyli nie tak dużo (chyba?)

O 19 wjechaliśmy całą rodzinką na sale poporodową. W końcu mogłam wziąć synka na ręce i wpatrywać się w Niego bez ustanku.
Niestety przez to, że poród był długi a ja nieudaczna to mały mial wybroczyny na buźce i spuchnięte oczka. Do teraz mam wyrzuty sumienia, że tak się stało :chlip:

Wieczorem pierwszy raz przystawiłam go do piersi. Wcześniej maluszek sobie grzecznie spał.Udało się nam za pierwszym razem. Zgodnie ze wszystkimi poradnikami usteczka były wywinięte jak u rybki, brzuszek do brzuszka-byłam z nas dumna :taniec:

Posumowując mimo bólu, o którym bardzo szybko zapomniałam poród to prawdziwy cud!
Cudem też jest mój kochany synek.
Po dwóch dobach wypisali nas ze szpitala i teraz już mogę się cieszyć w pełni ze swojego Słodkiego Szczęścia.
Jest bardzo grzeczny i spokojny.Je, śpi i robi kupki. Czyli jest wszystko w porządku.

I chyba to tyle, poród to dopiero początek nowego życia i naszego i Maluszka.
I takiego szczęścia jak teraz nigdy dotąd nie zaznałam a tak długo na to czekałam, aż w końcu jest.

KASKAK1 - 12.07.2006 urodziła Marysię w szpitalu na Karowej w Warszawie

Kaskak1 napisał(a):Hej!
zobaczymy ile uda mi sie napisac :)
We srode rano pan doktor zdjął mi pessar. I jak pisałam wcześniej miałam przeczucie, że jak mi wyjmie "korek" to pójdzie szybko :) ( szyjka miala 1 cm)
No i ok. 15 zaczely sie regularne skurcz, tak co 10 minut.
Poczkalam na meza i tak po 17 pojechalismy do szpitala na Zelazna. Tam sie okazalo, ze mam jeszcze 0,5 cm szyjki. Zrobili mi KTG itd. ale nie było miejsc i musiałam jechac na Karowa.
I tu sie zaczeło.
Bo panie stwierdzily, że skurcze sa takie sobie, kazały mi chodzic, coby przyspieszyc porod. Po pół godziny łażenia kolejne KTG, ktore trwalo ponad godzine. I stwierdzam, że nie lubie izby przyjec na Karowej. mój mąz musiał czekać tyle czasu na zewątrz, nie mógł być obok, tak jak na Żelaznej.
Zapis KTG zdaniem pan pokazywal psitki a nie skurcze. i do tego te moje byly takie z dolu brzucha.
No ale jak po ponad godzinnym zapisie stwierdzily ze moze mnie zbadaja to mialam 9 cm rozwarcia i panie gubily kapcie wiozac mnie na blok porodowy. Moj maz ledwo zdazyl na narodziny swojej cory, bo wystarczlo ok. 30 minut i Marysia Magda byla na swiecie
Na szczescie honoru szpitala bronia ludzie pracujacy na bloku. Tam juz bylo normalne traktowanie mnie i mojego meza.

To chyba tyle.

kasia

SYLW - 10.07.2006 urodziła Tomka w szpitalu na Bródnie w Warszawie

sylw napisał(a):Zaczęło się wszystko chyba od tego, że w piątek - 7 lipca - pojechałam autem do Sulejówka do mamy spędzić miło w ogródku parę chwil. Jak wróciliśmy, nie minęło nawet parę godzin, jak dostałam skurczy i znajoma zapakowała nas w swój samochód i zawiozła do szpitala bielańskiego, w którym pracuje... Tam stwierdzili, że to raczej skurcze przepowiadające - choć jest 2 cm rozwarcia... I kazali mi wrócić do domu i przyjechać następnego dnia ranem. Znajoma się jednak uparła - znając sytuację w warszawskich szpitlach (4 zamknięte z powodu sepsy), że może nie być tak łatwo o przyjęcie w ciągu dnia wśród planowanych różnych porodów u pacjentek tego szpitala. Ostatecznie wyświadczyła nam "niedźwiedzią przysługę", bo niechętnie się do mnie odnosili... a koniec końców o 2 nad ranem dali zastrzyk wstrzymujący poród, bo stwierdzili, że mały wg oststniego usg jest 3 tyg młodszy i jeśli lek zadziała, to tylko z korzyścią dla dziecka (???????????!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!). I wylądowałam na noc na patologii ciąży :( Po rannym obchodzie, gdy lekarz stwierdził, że po tym leku mogę rodzić dziś lub za tydzień, wypisałam się na własną prośbę, nie chcąc spędzać tam ani chwili dłużej.
Sobotę zatem i całą niedzielę spędziłam z mężem w domku, czując się jednak już duuuuuuuuużo gorzej i słabiej niż przed tym całym piątkowym zamieszaniem.
Po finale mundialu w niedzielę - swoją drogą: MOJ MĄŻ TO JAKIŚ PROROK, bo powiedział, że co jak co, ale rodzić to ja mogę dopiero po finale!!!! ;) - emocje chyba sięgnęły zenitu i dostałam znów skurczy... Tym razem czekałam, aż będę miała pewność, że są conajmniej co 3 minuty, żeby mnie ponownie nie odesłali.
Tym razem - skorzystałm z pomocy innej osoby, bo było mi głupio kłopotać tą, co wcześniej, gdy sama się wypisałam ze szpitala, w którym z trudem mnie umieściła.
Zadzwoniłam zatem koło północy do położnej ze szkoły rodzenia (całe szczęście zostawiła nam swój namiar) i ona też poleciła bym nie spieszyła się do szpitala, tylko posiedziała troszkę a to na kibelku a to w wannie... - POMAGA!!!!
Tak dotrwałam bez większych boleści i trudów do 2 w nocy, kiedy już miałam skurcze co 3 minutki. Zadzwoniliśmy do położnej, że jedziemy i żeby ona się zbierała.
Nasz bliski przyjaciel - zerwany w środku nocy (zaspany, ale mile zaskoczony, że go prosimy o taką przysługę) - zawiózł nas na Bródno.
Na izbie szybciutko i bez problemów mnie przyjeli na oddział. Wszystko szło jak spłatka - skakanie na piłeczce, prysznic, różne pozycje do parcia, spacerek z mężem pod pachę... i tak do 9 cm rozwrcia. Była wtedy ok 6 rano.
Niestety wszystko się wtedy zaczęło komplikować, gdyż ja po prostu nie miałam już siły i odpłynęłam. Nie mogli już ze mnie wydobyć ani jednego dmuchu.
Podłączyli oksytocynę, kroplówkę, rozcieli krocze i wypychali małego przez brzuch. :(
Odzyskałam przytomność na chwilkę, gdy mi położyli małego na brzuszku:))))) a potem na krótko na szycie. Niestety jakieś naczynie nie mogło się zasklepić i usypiali mnie do zabiegu prucia i ponownego szycia, bo straciłam już za dużo krwi... Zeszyli mnie jednak okropnie, na pętelkę, tak że siedzieć nie mogę - bo coś sterczy!!!!!!!!!!!!!!!?????????????

A mój mąż to wszystko dzielnie znosił!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! Trzymając małego w objęciach i modląc się żebym była cała i zdrowa, bo myślał, ze mu tam zejdę w zaświaty...

Wypisali nas na 2 dzień po porodzie. Cieszyłam się, bo chciałam być w domku z mężem, ale stwierdzam teraz, że to dużo za wcześnie.
W nocy dostałam bowiem nawału pokarmu, lekkiej gorączki i wzywaliśmy tę znajomą położną żeby coś radziła - wyłam z bólu, jak masowała mi piersi i odsysała pokarm. Ledwo ciepła byłam a mały do 3 w nocy ryczał, bo chyba czuł co się dzieje.
Kolejna noc była podobna, więc z rana pojechaliśmy do tej położnej do szpitala na jej dyżur, by znów pomogła w rozmasowaniu piersi. Padałam już wtedy na twarz... a psychicznie myślałam, że nie wytrzymam dnia dłużej - bo w tym całym zamieszaniu nie mieliśmy z mężem chwili dla siebie i nie mogliśmy sobie opowiedzieć o porodzie - a ja byłam bardzo ciekawa, co się działo...

Teraz minęło już 14 dni odkąd Tomcio jest z nami, ale przeżycia nie dają spokoju wewnętrznego a obrażenia fizyczne nie dają możliwości samodzielnego funkcjonowania.
Znajomi i rodzice nam gotują. Ja wczoraj pierwszy raz wstałam i sama wyszłam przed dom. Nie mam też siły na zajmowanie się małym i co chwilę popadam w dołek psychiczny...

Mąż znosi to wszystko baaaaaaaaaaaardzo dzielnie i zapewnia mnie o swojej miłości. Gdyby nie to chyba bym nie przeżyła tych chwil...

Na szczęście mały przespypia już noce. A to daje siły do funkcjonowania w dzień.

Podsumowując:
- naprawdę polecam rodzenie z naszą położną - cód kobieta, która pewnie zapewniłaby mi niemalże bezbolesny poród, bez nacięcia krocza, gdybym jej nie padła na polu hwały... no i zna się na problemach laktacyjnych... no i była u nas w domu zdjąć mi szwy, gdy się dowiedziała jak trudno do siebie dochodzę...
- poród na Bródnie, wcale nie był zły; opieka nad noworadkami naprawdę w porządku; pediatrzy i lekarze bardzo życzliwi; czasem plątały się wściekłe na wszystko salowe, ale cóż...
- na jedzenie mogę jedynie ponarzekać, ale dokarmiali mnie znajomi i rodzinka.

EDZIAA - 02.07.2006 urodziła Julkę

Edziaa napisał(a):Trochę spóźniony opis męczarni Edzii :o

Termin miałam na 4 lipca 29 czerwca wybrałam się do lekarza był czwartek lekarz swierdził brak jakichkolwiek oznak rychłego porodu byłam załamana. W sobotę 1 lipca cały dzień czułam się fatalnie miałam muchy w nosie nic mi nie pasowała a mąż denerwował. W nocy ok 3 godziny poczułam coś mokrego między nogami ale jak to ja pomyślałam że się posikałam troszke co mi się w ciąży zdarzało i poszłam dalej spać ok 4:30 poczułam że coś mi cieknie wstałam z łóżka i zobaczyłam cieknące strumyki wody. Obudziłam męża i powiedziałam że wody mi odeszły na co on" Ok" i przewrócił się na drugi bok smacznie spiąc dalej. Więc musiałam mu dobitnie powiedzieć że czas jechac do szpitala. Do szpitala zajechalismy ok 5:30 zastałam podłączona do KTG i zrobiono mi badanie. Niestety nie mogli znaleśc u mnie szyjki bo jak to określili nie scentalizowała się jeszcze więc długo jej szukali ( bolało jak diabli) po czym stwierdzili rozwarcie na 1,5 palca. Skurcze były mizerne bardziej marne bym powiedziała a po zrobieniu lewatywy całkiem ustapiły więc podpieli mi kroplówke no i tak się z nią męczyłam że szok. Skakałam na piłce i wymiotowałam. Rozwarcie szło bardzo powoli jak o 6 mnie podpieli tak o 15:30 dopiero miałam pełne rozwarcie bolało jak diabli nie będę ukrywać nie miałam juz siły nie słuchałam ani męża, który dzielnie mi pomagał ani mamy, która się wcisnęła do pomocy ani położnej. Jedyne co pamiętam to jak mówiłam że ja już nie dam rady ja chcę do domu, skurcze były straszne. Za to skurcze parte to już formalnośc 15 minut i po bólu byłam już tak obolała że było mi wszytsko jedno cieszyłam się że za chwile będzie po wszystkim.

O 15:45 Julka przyszła na świat jest cudowna położyli mi ją na brzuchu i już nic nie bolało nic nie pamiętałam mąz krzyczał " Dziewczynka zobacz jak śliczna" a ja w tym szoku patrzyłam na nią i nic nie moga powiedzieć.

Potem było to całe łożysko szycie bo mnie nacieli ale to już nie boli już nic nie czułam znaczy może bolało ale przy całej reszcie to już nie boli nie czuje się tego.

Nie ma co ukrywać boli ale dziś już sama nie wiem jak...

Wytrzymałam choć krzyczałam na cały szpital bez pomocy męża było by znacznie gorzej to on krzyczał oddychaj kiedy ja już nie miałam siły, trzymał głowe do skurczy partych mobilizował do wysiłku podawał wode bez niego nie wyobrażam sobie jak bym dała rade.

Oboje zgodnie twierdzimy że wspólny poród jeszcze bardziej nas do siebie zbliżył, teraz jesteśmy pełna rodzina z naszym skarbem- Julką a mąż świata nie widzi poza nią i mna oczywiście ;)

Pozdrowionka...

*OLCIA* - 02.07.2006 urodziła Gabrysia

*oLcIa* napisał(a):Gabryś sobie smacznie śpi, więc postanowiłam opisać swój poród. Dzisiaj właśnie minęło 5 tygodni :D .

W piątek 30 czerwca miałam obronę pracy magisterskiej i mimo braku jakichkolwiek oznak przepowiadających poród mój mąż wioząc mnie na uczelnie śmiał się że obrona i stres z nią związany przyspieszą rozwiązanie. Na uczelni jeszcze mówiłam znajomym że ja to chyba prędzej przenoszę niż urodzę przed terminem wyznaczonym na 7 lipca.

Obroniłam się, wróciłam do domu, stres minął :D Wieczorem postanowiłam posegregować i poskładać wszystkie materiały i książki z których korzystałam przy pisaniu pracy i dałam mężowi do wyniesienia do piwnicy :P. I dobrze zrobiłam ...

Następnego dnia od rana miałam dziwne uczucie, jakbym „popuszczała” mocz :P. W południe pojechaliśmy na imprezę imieninowa mojego taty. Jak wróciliśmy do domu położyłam się na wersalce i usnęłam a maż poszedł odstawić samochód do garażu. Jak się okazało niepotrzebnie, bo jak wstałam odeszły mi wody (godzina 20).

Maż podekscytowany musiał wracać do garażu :P a ja pozbierałam się do kupy i czekałam gotowa i dopakowywałam torbę.
W szpitalu byliśmy po 21. Ja głodna bo wstałam z zamiarem zrobienia sobie kolacji.
Akurat na oddziale był spokój więc 2 położne troskliwie się mną zajęły, a maż dopełniał wszystkich formalności..

Humorek mi dopisywał (bo jeszcze nie wiedziałam co mnie czeka :P ) Nawet kilka razy dzwoniłam do mamy. Położna się dziwiła że nie czuje pokazywanych na ktg skurczy.
Lekarz po badaniu stwierdził rozwarcie na 2 palce ale uprzedził mnie że jak nie urodzę do rana to czeka mnie kroplówka.

Żeby przyspieszyć cała akcję położna kazała mi masować sutki ...i tak minęły mi 2 godziny.
Skurcze stawały się coraz mocniejsze i częstsze. Ale daleka droga była jeszcze przede mną.
Ponieważ rodziłam na sali ogólnej, w międzyczasie w 40 min urodziła inna dziewczyna. Przyjechała do szpitala z pełnym rozwarciem i migiem się uwinęła. Jak urodziła to o mało się z mężem nie popłakaliśmy. Już też chcieliśmy być po wszystkim.
Koło 6 rano podłączono mi kroplówkę. Ale że rozwarcie zatrzymało się na 3 palcach miałam kilka razy masaż szyjki.
Konkretny ból poczułam koło godziny 9 jak zaczęły się skurcze co 3 minuty. Bóle krzyżowe wytrzymałam dzięki pomocy mojego męża, który dzielnie masował plecki.
Do pełnego rozwarcia doszłam po godzinie 11. I po kilku skórczach partych przyszedł na świat nasz synek Gabriel Filip. Ważył 3300 gram i mierzył 53cm

Byłam tak zmęczona i wygłodzona(groziła mi cesarka, jak po 8 h od odejścia wód akcja się nie rozkręcała, a do tego okazało się że mam wąskie drogi rodne)że godzinę po porodzie od razu poprosiłam pielęgniarkę żeby przynieśli mi obiad. Ostatnim posiłkiem „przed” był sobotni obiad i 3 kawałki ciasta u taty na imieninach :P.

Cały poród wspominam baardzo miło. Trafiłam na fajne położne. Poza tym bardzo cieszę się ze był ze mną mąż . Nie miałam znieczulenia, ale prawdą okazało się to co słyszałam od wielu kobiet zanim urodziłam...tego bólu się nie pamięta jak zobaczy się swoje dziecko....

CIRI_77 - 27.06.2006 urodziła Anię i Olę

ciri_77 napisał(a):Podziele sie z Wami wspomnieniami tego bardzo pamietnego dnia ;)
długi upalny poniedziałek. W domu wszyscy marudzą że dzieci lada dzień na świecie a my nie możemy uporać się z remontem. Małżonek zabiera się za lakierowanie schodów skutecznie odcinając śpiącą żonę od reszty świata. Jedzenie dostaję w koszyku, mąż wspina się po balkonach. Jest ckliwie i romantycznie bo przynosi truskawki i bitą śmietanę, potem pędzi do swoich zajęć. Od totalnej nudy ratuje mnie Foruma.
wieczorem spadł długo oczekiwany deszcz a ja zaczynam mieć lekką biegunkę. Naiwnie zrzucam to na karb truskawek
godzina 23.30 budzę się w bardzo mokrym łóżku. Małżonek po bardzo długim dniu nie reaguje zbyt entuzjastycznie na prośbe o podanie ręcznika. Kilka sekund później przytomnieje i kilkakrotnie zadaje mi pytanie czy aby jestem pewna że to już.
24.00 po spokojnym prysznicu i ubraniu się z mężowską pomocą budzimy przyszłą babcię. Dostajemy na drogę całusa i życzenia zdrowia i spokoju. Zostawiamy pogrążony w ciemności dom i nieświadomych niczego mieszkańców. Ulice na których zwykle mnożą się korki, sa o tej porze zupełnie puste. W pozycji półleżącej docieramy do szpitala - zajęło nam to 12 minut a ja mam poczucie że całą wieczność. Wymieniam kolejny ręcznik, wszystko zdaje się pływać.
docieramy do izby przyjęć położnictwa. Dzwonimy sobie przepisowo, oddychając z ulgą żeteraz ktoś sie mną zajmie. Siedzimy na ławeczce w poczekalni. Za oknem wciąż pada deszcz
mija 40 minut. Pomimo kilkukrotnego dzwonienia za dzwiami izby przyjęć nie dzieje się absolutnie nic. Mój super cierpliwy mąż zaczyna się denerwować. W końcu zostawia mnie samą i rusza w odwrotnym kierunku, na poszukiwanie pomocy. (Dopiero rano dowiem się że postawił na nogi całą ochronę szpitala). Po chwili wraca a drzwi otwiera nam totalnie zaspana pani z pretensjami "bo trzeba było dzwonić". Dzwonek oczywiście nie działa, a pani była na oddziale. no comments. Deszcz leje, a w poczekalni pojawia się nastepna para.
po przebrnięciu przez formalności nareszcie bada mnie lekarz. Szybkie usg i okazuje sie że jedna dziewczyna, która absolutnie nie mogał się odwrócić fiknęła koziołka, druga uparcie stópkami w dół. Podpinają mnie do KTG na sali przedoperacyjnej. Mąż zostaje za dzwiami, ja udaję ze wcale się nie boję, tętna dziewczyn biją miarowo, a na KTG widać wyraźnie kolejne skurcze. Słyszę że ściagają anastezjologa i neonatologów. Zaczynam się bać (trochę)
słysze znajomy głos, to położna ze szkoły rodzenia, Beata. odpina ktg i razem idziemy do sali przygotowawczej. do cc obowiązkowe lewatywa i golenie. Skurcze coraz mocniejsze ale na szczęście nic nie boli. Adrenalina pulsuje, Beata stara się mni uspokoić. ze zdziwieniem spoglądam na zegarek - jest już 4 nad ranem.
cdn
ciri_77 napisał(a):Dziewczyny mają swoje prawa ;)
Czwarta nad ranem to strasznie magiczna godzina, dobra na pogaduchy w kuchni przy kubku herbaty, dobra na zwierzenia. Słyszę ciepły głos Beaty - "anastezjolog przyjdzie za chwilę, macie 15 minut dla siebie". Mój Mąż wykorzystał wszelkie umiejętności dyplomatyczne i negocjacyjne i uzyskał zgode na wejście do mnie na salę. Za chwilkę usłyszałam "czwartą nad ranem" SDM-u i słowa mężą których nie zapomnę do końca życia. Byliśmy razem i było tak pięknie. Tomek zapamiętał sobie moją opowieść w szkole rodzenia - że chciałabym spokojną muzykę i jego, bo góry są za oknem szpitala.
wchodzi baardzo przystojny facet (zrelaksowana zaczynam zauważać takie rzeczy ;) ). Zadaje mnóstwo pytań, po chwili wyrzuca Tomka. Zaczyna się mniej miła część - jakieś wenflony, cewnik, pobieranie krwi. Wjeżdżamy na salę operacyjną
Podobno jest bardzo ciepło. Ja trzesę się niczym osika. Teoretycznie wcale się nie boję, ale tłum na sali mnie przeraża - anastezjolog, pielęgniarki, dwie panie od dzieci, pediatra, dwóch ginekologów. Dostaję zastrzyk w kręgosłup, przekomarzamy się na temat urody cięcia i skuteczności znieczulenia. Za szybą mignęła mi buzia Tomka, choć może to tylko złudzenie. Ktoś głaska mnie po ręce i mówi "nie bój się, to tylko chwila i będziesz mieć dzieci". Podobno tną mój brzuch, podobno jest 5.30. Ja odpływam w swój świat
"pani Moniko, pierwsza córka, godzina 5.53" - to zdanie pamiętam już dokładnie. Adrenalina skacze, słyszę krzyk mojego dziecka, chwilkę póżniej "pani Moniko, druga córa, godzina 5.54". Płaczę ze szczęścia, słyszę że dziewczynki zdrowe, mają po 10 pkt. Czuję jak szarpią mój brzuch, ale to nie jest ważne. Chciałabym je przytulić, najlepiej natychmiast.
Za drzwiami mój małżonek dzielnie czeka. Gdy wyjeżdzają, robi dziewczynom pierwsze zdjęcia. Za chwilę wywożą także mnie. Znów zapadam w półletarg.
Jest mi potwornie zimno, ciśnienie leci w tempie ekspresowym. Znów ktoś zadaje mi mnósto pytań, podpinają mi kroplówki i krew. Znów zasypiam
Słyszę płacz dziewczynek, jest środek dnia, chyba upalnego bo wszyscy narzekają na gorąco. Nie mam siły na nic, Tomek przeciera mi buzię wodą. Następne kroplówki, znów krew. Powoli dociera do mnie świat zewnętrzny. Obok mojego łóżka stoi łóżeczko a w nim moje dwa szczęścia. Sa tak słodko usmiechnięte i smacznie śpią. Ich ojciec trzyma mnie za rękę i znów jest dobrze. Świat zaczyna toczyć sie swoim rytmem.
10 dni później wychodzimy ze szpitala - dumny Tata z dwoma nosidełkami, moje Księżniczki i ja - lżejsza o 15kg, ale przeszczęśliwa.

ANAIKA - 26.06.2006 urodziła Patryka

anaika napisał(a):Witam po długiej przerwie. Mały wypełnia mi teraz cały czas.
Jego droga na ten świat była długa... Termin miałam wyznaczony na 12 czerwca. Już trzy tygodnie wcześniej miałam skróconą szyjkę, więc wszyscy przepowiadali szybki poród...Termin jednak minął i nic się nie działo. Tydzień po porodzie nabawiłam się zatrucia pokarmowego, wymiotowałam całą noc, co w konsekwencji wywołało skurcze. Najpierw były nieregularne, choć bolesne, kiedy występowały już co 8-7 minut pojechałam do szpitala. Przyjęto mnie na oddział, na ktg zapisywały się piękne, silne skurcze, mnie już wszystko bolało, więc byłam pewna, że rodzimy. Po kilku godzinach skurcze osłabły i9 do wieczora nie został po nich ślad... Na badaniu okazało się, że i owszem, rozwarcie zrobiło się na trzy centymetry ale to tyle... ?Byłam bardzo rozczarowana ale lekarka powiedziała, że dostanę zastrzyki na wywołanie porodu i na pewno wszystko pójdzie piorunem. Brałam więc zastrzyki trzy razy dziennie, niecierpliwie oczekując tego "szybkiego" porodu i nic...
Po trzech dniach prowokacji zabrano mnie na blok porodowy i podłączono kroplówkę. Przemiła pani położna powiedziała, że teraz to mnie nie wypuści bez dziecka, więc nastawiona bojowo zaczęłam pielgrzymkę po korytarzu... Skurcze były regularnie co 2 min. dosyć mocne, więc byłam dobrej myśli. Mąż cały czas mi towarzyszył i nie mógł się już doczekać. Po pięciu godzinach odpięto mi kroplówkę. Na badaniu okazało się, że mam cztery centymetry rozwarcia ale akcja skurczowa się zatrzymała i nic się nie dzieje... Wróciłam do swojego pokoju. Następnego dnia znowu dostała zastrzyki, a kolejnego ponownie wylądowałam na porodówce... Podłączono mi oksytocynę i nic... Zero skurczów. Traciłam nadzieję, że wogóle urodzę. Następnego dnia znowu kroplówka i tym razem decyzja ordynatora - przecinamy pęcherz płodowy.
Dopiero, kiedy odeszły wody zaczęła się akcja. Szybko dostałam znieczulenie, bo zaczynałam rodzić z czterema centymatrami rozwarcia..
Mąż cały czas mi towarzyszył. Poród przebiegał szybko, tak cieszyłam się, że wreszcie rodzę, że nie zwracałam uwagi na ból. Dopiero w ostatniej fazie zaczęły się schodki...
Rozeszło mi się spojenie łonowe. Ból nie pozwalał mi przeć... Dopiero po kolejnych dawkach znieczulenia urodziłam i wtedy okazało się, dlaczego nasz maluszek tak opornie wychodził na ten świat. Miał 60 cm i 4500g wagi...Nie wiem jakim cudem zmieścił się w brzuchu...

Kiedy dostałam Patryczka do przytulenia, wszystko przestało być ważne... Pamiętam tylko łzy radości i szczęścia i uścisk mojego męża, który był cały czas przy mnie, wspierał i ocierał pot z czoła. Byłam bardzo szczęśliwa z moimi chłopcami, którzy są całym moim światem...

COCCOLINO1 - 26.06.2006 urodziła Dominika

Coccolino1 napisał(a):Z niewielkim opóźnieniem, ale w końcu spróbuję opisać mój poród...
Jak wiecie byłam już 11 dni po terminie, więc musiałam zgłosić się do Szpitala na Patologię Ciąży...
Następnego dnia z białego rana wzięli mnie do badania ginekologicznego.... Rozwarcie 1 cm, szyjka prawie zgładzona. Doktor założył mi balonik do jamy macicy, by przyspieszyć rozwieranie o godzinie 5.40... Kazali wziąć ciepły prysznic by sobie pomóc. Jak tylko zeszlam z fotela ,od razu zaczęły się skurcze... Poszłam pod prysznic raz, potem drugi raz i znowu... Już bylam taka czysta, a balonik nic sobie z tego nie robił i siedział w środku
Wreszcie 12.20 wypada mi balonik, doktor bada - jest 3cm rozwarcia :D
Ale na porodówkę można iść dopiero jak się ma 4 cm.... Cóż... Jakoś wytrzymam- myślę sobie...
Dalej skurcz za skurczem -co 4 minuty... O 14.00 dostałam czopki rozkurczające, by przyspieszyć rozwieranie, skurcze także ustały na 1.5h, więc mogłam sobie odpocząć...
15.30 Skurcze wracają, dzwonie po męża- czuję że jest coraz bliżej...
17.00 Badają mnie- rozwarcie 4 cm - WRESZCIE!!!!!! Wraz z małzonem udajemy się na porodówkę :D Oh jaka była moja radość!!!!!
19.00 Skurcze coraz mocniejsze, ledwo wytrzymuję... Rozwarcie 5 cm. Proszę o znieczulenie... I sprawdza się najczarniejszy scenariusz z moich snów- nie ma wolnego anestezjologa, gdyż trwają jakieś operacje i kogoś przywieźli z wypadku... A to ważniejsze niż znieczulanie porodu.. Może jakoś wytrzymam :(
Proponują mi poród w wodzie, by zmniejszyć ból. Zgadzam się na wszystko ,byleby mi tylko jakoś ulżyli!!!! Pół godziny przygotowują wannę... Dla mnie to trwało całe wieki!!!
19.30 Wchodzę do wody... Och!!! Ulga!! Ból znacznie mniejszy, taki to mogę wytrzymać ;)
20.00 Niestety w wannie nie można siedzieć cały czas, trzeba robić przerwy co pół godziny, więc każą mi wyjść z wody... Załamka totalna...
Wychodzę więc... Skurcze co 3 minuty, za każdym razem staram się skoncentrować myśli na czymś innym ,ale już nic nie działa... Już nie mogę... Modlę się by zjawił się jednak anestezjolog....
20.20 I z nieba spada dr anestezjolog :D - mówi że tamta operacja się skończyła... I przybiegł jak tylko mógł... Normalnie miałam ochotę rzucić mu się na szyję i wycałować, ale nie wypadało
20.30-20.45 Zakłada mi znieczulenie do kręgosłupa... To w ogóle nie boli, bo najpierw znieczulił skórę, a potem wbijał igłę głębiej, więc nie trzeba się bać.
21.05 Znieczulenie zaczyna działać :D Ufff!!! Co za ulga!!!! Normalnie jakbym była na wakacjach 8) Czuję skurcze ,ale zero bólu. Cóż za uczucie. Mogę rozmawiać z mężem, śmiać się i już nie krzyczę Rozwarcie 6 cm... Gin mówi: Wy jeszcze jakieś 3 godzinki. Ależ jestem zadowolona. Już nie mogę się doczekać jak zobaczę naszego Synka!!
22.00 Rozwarcie 7 cm- już coraz bliżej lol
22.45 Spadek tętna dzidzi na Ktg :o , położna podłącza mnie pod stały zapis...
23.00 Przychodzi ginekolog ,sprawdza... Po każdym skurczu spadek tętna dzidzi... :( Przebija pęcherz płodowy, wody są żółte :o Mówi: Nie będziemy ryzykować, trzeba zrobić cięcie! Powiedziałam tylko: O Boże!!
Cała zaczęłam się trząść- chyba ze strachu... Wszyscy przy mnie majstrują, zakładają mi jakieś cewniki, rozbierają... Mąż trzyma mnie za rękę, mówi: Nie bój, się jestem z Tobą!!! Jesteś bardzo dzielna...
23.05 Jedziemy na salę operacyjną.
23.08 Zaczynają ciąć, ale mimo ZZO czuję ból, znieczulają mnie całkowicie...W trakcie operacji budzę się kilka razy i zadaję różne dziwne pytania...
23.15 Wyjmują naszego Synka Dominika- 4120g, 58cm!!! Ale ja śpię, więc nawet go nie widzę...
23.40 Budzę się po raz kolejny. Kończą już! Pytam: Czy Synek żyje?? Żyj, żyje!!
A zdrowy?
Tak Zdrowy, ma po pięć paluszków przy rączkach i nóżkach...
A mogę go zobaczyć??
Nie!! Teraz pojedzie pani na położnictwo i przywiozą go pani do karmienia za 2 godziny.
Co?? Nie mogę go nawet zobaczyć????? I zaczęłam ryczeć...
Wyjeżdżam z sali operacyjnej, tam czeka mój mąż...Widziałeś Synka??
Tak! Jest śliczny i zdrowy!! Byłaś taka dzielna!!
I wiozą mnie na oddział położniczy...
Prawdziwe piekło zaczęło się gdy znieczulenie przestawało dzialać... Ból rozciętego brzucha w porównaniu ze skurczami porodowymi był dla mnie straszny!!! I to że człowiek jest potem taki słaby, nie może się podnieść, bo ma rozcięte mięśnie, nie można normalnie oddać moczu. Jak się wstaje, to kręci się w głowie...Nie można podnieść własnego dziecka. Jest się słabym i beznadziejnym przez kolejny tydzien, a może dłużej!!!
Wolę 100 razy rodzić naturalnie, nawet bez znieczulenia, niż przez cesarkę!!!!!!Oby nigdy więcej cesarki!!!
Tym razem niestety- tak musiało być, bo okazało się że Synek zaplątał się w pępowinę i przy każdym skurczu ona zaciskała się coraz bardziej, więc nie mógłby się normalnie urodzić - prawdopodobnie by tego nie przeżył... Więc całe szczęście że w medycynie są takie możliwości, by pomóc takiemu malcowi!!!
Teraz mój Synek jest zdrowy i śliczny... Ma już 9 dni, burzę czarnych włosków, rzęsy do nieba, duże granatowe oczęta, perkaty nosek i pełne usteczka... Prawdziwy przystojniak z niego. Na Oddziale wszytkie noworodki płci żeńskiej za nim szalały ;)
A w domku ja i maż szalejemy ze szczęścia!!!! lol Jestem w nim taka zakochana Warto znieść wszystko by móc tulić taaaaki Skarb w ramionach :heart:
Pozdrawiam wszystkie Forumowiczki
Przeszczęśliwa Coccolino

JUSTA_LUBLIN - 22.06.2006 urodziła Adasia

Justa_lublin napisał(a):Przed porodem byłam przekonana, ze akurat w tym dziale swojego posta nie założę, bo nie chciałam jako panikara straszyć innych mam. Jak widać życie płata nam figle i z wielką przyjemnością opiszę mój poród :) To tak na zachętę dla przyszłych mam, które boją się na zapas ;)

A więc po kolei. Nic, dokładnie nic nie wskazywało na to, że zacznę rodzić 21 czerwca. Od kilku dni czułam, jak mój Synio dzielnie napiera na szyjkę, ale bóli taki jak na @ ani też innych objawów porodowych nie miałam.

Przyszedł zatem pamiętny dzień 21 czerwca. Godzina tuż po 22 leżałam spokojnie już wykąpana na łóżku, rozmawialam z mężem i nagle ukłócie i poczułam jak odeszły mi wody... Szybciutko do ubikacji i radosny okrzyk po całym domu " Wody mi odeszły" Wszyscy oczywiście "nie żartuj", bo już kilka razy straszyłam, ze będziemy jechali do szpitala... ;)

Spokojnie z wielkim uśmiechem na twarzy mówiłam mamie co ma spakować. Zostały mi do spakowania tylko drobiazgi na ostatnią chwilę typu szczoteczka pasta i takie tam pierdołki ;) bo torby czekały na ten dzień już ponad miesiąc

Mąż w miedzy czasie nałożył soczewki i namówiłam go, zeby dla siebie zabrał gazety do czytania i laptopa, to znaim urodzę obejrzymy sobie film, przynajmniej się zrelaksujemy lol

No i pojechaliżmy do szpitala o 22:20.

Pierwszy skurcz dopadł mnie tuż przed wejściem na izbę przyjęć...
Potem oczywiście czekaliśmy na korytarzu, bo przyjmowali jakąś dziewczynę i potem wszłam ja. Z uśmiechem na twarzy mówiłam że rodzę :D zaprosiła mnie pani doktor na fotel i stwierdziła rozwarcie na półtorej palca. Przygotowały mnie do porodu, wypełniłyśmy dokumenty i pojechaliśmy z położną (ja i mąż) na porodówkę.
Tam złapałmy mnie tak silne skurcze, które powodowały mroczki przed oczami. Pytałam położną co będzie jak zemdleję a ona na to, ze pomartwimy się tym jak taki fakt nastąpi :)

W sumie na sali porodowej prócz mnie i męża była położna, lekarka i krążyła spokojnie pani od Noworodków.

Całą akcja porodowa zakończyła się o 0:15 pierwszym krzykiem Adasia :D Maluch mierzy 52 cm i ważył 3120g. Oczywiście dostał 10 ptk :P

Poród trwał od czasu odejścia wód dwie godziny. Lakarka śmiała się, że przy następpnym porodzie jak tylko zacznę coś czuć mam natychmiast jechać do szpitala, bo mogę urodzić w samochodzie ;)

Nie powiem Wam, ze nie bolało, bo bolało, ale tego bólu rzeczywiście nie pamięta się tuż po porodzie.
Położną będę chawliła każdemu, kto bedzie zamierzał rodzić tam gdzie ja. Zajęła się mna rewelacyjnie (i nie była opłacona wcześniej- takie moje przekonania, ze łapówek się nie daje ;) ) i to dzięki niej tak szybko wszystko się potoczyło.

Emocje niesamowite wiążą się z tym moim porodem.... Cieszę się, ze miałam okazję przeżyć takie doświadczenie, że utrzymałam ciążę (mimo przedwczesnych skurczy od 20 tyg) i że rodziłam razem z mężem. Był niesamowicie pomocny przy porodzie i jak się potem okazalo parł razem ze mną lol O tym nieświadomym dla niego parciu przypomniał sobie dopiero przy radach położnej, zebym wymieniła powietrze 8) Robił tez zdjęcia Adasiowi i nagrał jego pierwszy krzyk :love: Niesamowicie się sprawdził jako mąz i tata :usciski:

Byłam przerażona porodem, tym co mnie czeka i nastawiona na ból, który miał trwać dłużej, a wszystko potoczyło się rewelacyjnie szybko :D Także prośba do przyszłych mam, ktoire martwią się na zapas. Naprawdę nie warto. Podejście z jakim rodzicie (u mnie uśmiech schodził z twarzy tylko przy tych bolesnych skurczach) naprawdę moze pomóc lub przeszkodzic w akcji porodowej. Nie mówię, ze to przyjemne odczucie, ale naprawdę można urodzić i to bez znieczulenia (tak jak ja urodziłam)

Cały oddział rano wiedział o moim ekspresowym porodzie i nawet dostałam pochwałę przy obchodzie.... ;)

Od wczoraj z Naszą Kruszyką jesteśmy w domku. Jest cudowny :love:

Fotki wkleję później jak tylko zdecyduję, które wybrać :)

AGABA - 21.06.2006 urodziła Kamilka

agaba napisał(a):Całą środe miałam skurcze zaczęły sie o 10 minut potem ok godz 19 co 3 minuty,ale ja w zaparte,że wytrzymam do 3 lipca aby dzidzi urodziło sie w moje urodzinki( a to była środa 21 czerwca).Wreszcie przekonali mnie aby b jechać do szpitala,więc pojechalismy.Na izbie przyjęc stwiedziłam,że mnie nie boli tak bardzo i naprawde nie bolało.Przy badaniu okazało sie,że mam 6 cm rozwarcia i jade na góre na poród,że za jakieś 2-3 godzinki urodze.A ja od razu wstałam z fotela i ubieram sie ja dziś nie rodze pan sie pomylił,wracam do domu i widzimy sie za 2 tygodnie.Położna miała poczucie humoru zaczęła sie smiać ale lekarz ostro mnie op....ala.To ja na to no dobra pójde na góre i najwyżej poleze tam do 3 lipca.Nie wierzyłam,że to już tak szyko bede tulic nasze maleństwo.
Jestem na górze,połózne pytają sie o skurcze-mówie były co 3 minuty ale chyba przeszło bo nic nie czuje.Wysłano mnie na KTG skurcze sie zapisują a ja nic gadam z dzieczyną która lezy obok i tak sobie rozmawiamy w najlepsze,przychodzi położna i mówi ,że uparta jestem i chyna jestem robotem bo inne by krzyczały a ja gadam o du..ie marynie.Dostałam czopek o 20.30 i 15 minut pózniej zaczęło sie niesamowite skurcze ,okropny ból ,połozne cieszą sie ,że mnie w końcu boli i że zaraz urodze i pójde im z oczu bo nie miały takiej dziewczyny na porodówce.
O 21 przebito mi pęcherz i wysłano na łóżko na zapis.Mąż podaje mi tlen i ciągle mówi"spokojnie oddychaj ,powoli,wdech wydech..itd" a mnie szlak trafia więc go opierdzieliłam równo(teraz aż mi głupio). w końcu sie zdenerwowałam bo mnie boli a jeszcze nie urodziłam myślałam ,że mija wieczność wieć wstaje z łózka raczej próuje i mówie,że wróce pózniej może 3 lipca was odwiedze,babki już miały mnie dość,kropłówke dostałam i o 22.15 urodziłam synka.Tak więc byłam w szpitalu o 19.15 na porodówce o 20.00 a za 2 godzinki urodziłam,cieszyłam sie,że juz po wszystkim i połózne pewno też,pózniej tylko im marudziłam,że znieczulenie nie działa przy zszywaniu krocza po naięcięciu.A mąż pózniej przepraszał mnie ,chciał mi pomóc tym gadaniem ale wiadomo jak to jest w takiej chwili nic nie pomaga jak wszystko boli okropnie to i wszystko przeszkadza nawet te cenne rady.

Synek Kamilek ur 21.06.2006 godz.22.15 waga 3000g wzrost 55cm

AGUSIEK - 14.06.2006 urodziła Olę

Agusiek napisał(a):Wszystko zaczęło się w poniedziałek 12 czerwca wieczorkiem - zaczął mnie pobolewać brzuch dołem ale tak jakoś inaczej niż dotychczas i nie pomagało nic, ani zmiany pozycji ani kąpiel - nic. Ok. 23:00 rozkreciło się na dobre - pojawiły się regularne skurcze co 12 min. Zadzwoniłam do szpitala - kazali zostać w domu i czekać aż skurcze się ustabilizują (będą przez conajmniej godzinę) na poziomie 5 min. Ok - nastawiliśmy się z mężem na czekanie, położyliśmy się "spać", mąż z zegarkiem, notesem i długopisem w garści ;) Skurcze pojawiały się w miarę regularnie (towarzyszyła im mega biegunka) i ok 2 w nocy osiągnęły pułam 6 min. przy czym odeszło mi trochę śluzu z krwią - taką żywą czerwoną. Zadzwoniłam znowu do szpitala, kazali dalej czekać. Ok. godz. 4 rano surcze nagle jakby zwolniły, zaczęły pojawiać się co 15 min i nawet zdołałam się trochę przespać.

O 7 rano akcja ruszyła na nowo, skurcze co 6, potem co 5, aż w końcu co 4 min i z takimi dojechałam do szpitala. Na miejscu okazało się że rozwarcie mam tylko na jeden palec, szyjka długa nie zgładzona, no ale KTG faktycznie wykazało ładną akcję skurczową. Zapadła decyzja że mam zostać w szpitalu.
Uczucie jakie mnie wtedy ogarnęło było cudowne - zdałam sobie sprawę z tego że już niedługo zobaczę na świecie moją kruszynkę - nie mogliśmy się z mężem doczekać :)
No ale jak się okazało przyszło nam jednak poczekać i to niekrótko ;)
Co godzinkę przychpdziła położna sprawdzać postępy porodu (w ogóle z opieki byłam super zadowolona ale o tym później). Ok. godz. 14:00 przyszła lekarka i zapytała czy w związku z nikłym postępem (szyjka się co prawda zaczęła zgładzać ale rozwarcie było na 3 cm tylko) zgadzam się na podłączenie oksytocyny. Po konsultacji z położną, doszliśmy z mężem do wniosku że skurcze i ta w końcu się nasilą więc raz kozie śmierć zgadzamy się na tą oksytocynę.

O 15:00 dostałam kroplówkę, wcześniej z glukozą i elektrolitami bo od poniedziałkowego wieczora nic nie jadłam To co się działo po południu i w nocy to był jeden wielki zły sen :( poród (rozwarcie) postępował dosłownie po kilka milimetrów na godzinę, wody się cały czas sączyły (miałam otworek gdzieś z boku) ale nie odeszły, ze zmęczenia nie byłam w stanie panować nad własnym ciałem :( w nocu położne się zlitowały i pozwoliły mi wejść pod prysznic (wcześniej nie pozwalały żeby nie hamować akcji skurczowej). Byłam tak zmęczona że po każdym skurczu zamiast odpoczywać dostawałam drżonki całego ciała i musiałam się koncentrować na tym żeby to opanować (pierwszy raz w życiu szczękałam zębami ). Byłam w takim stanie że chciałam prosić lekarza o cesarkę Niestety w związku z ciągle mimo oksytocyny nieregularnymi skurczami nie było nawet mowy o znieczuleniu Nie będę pisać co czułam tej nocy bo tego się nie da opisać. Powiem tylko że zasypiałam nawet na piłce w przerwach między skurczami mąż mnie łapał jak z niej spadałam
Wreszcie o 7:00 rano rozwarcie doszło do 7 cm, myślałam że radości aż podskoczę.
Lekarz zdecydował że trzeba mnie od oksytocyny odpiąć (zeszła cała butla) i troszkę "nakarmić". Po 15 min. po odpięciu od oksytocyny wszystko ustało przestałam czuć jakiekolwiek skurcze.... myślałam że się załamię, miałam dość i było mi wszystko jedno co się ze mną stanie byleby mi dano święty spokój.

Faktycznie pozwolili mi pospać do 10:00 pod tymi kroplówkami. O 10:00 na obchodzie okazało się że moje rozwarcie się cofnęło do 3 cm :( ręce mi oapdły (w ogóle wszystko mi opadło).
Lekarz stwierdził wtedy że należy mi jeszcze raz rąbnąć oksytocynę tyle że 3x mocniejszą i jeśli nadal wody nie odejdą to przebić pęcherz, Ok, zgodziłam się ale pod warunkiem że dostanę znieczulenie. Ok, zrobili mi wszystkie badania (nie robiłam wcześniej bo byłam zdecydowana na poród zupełnie naturalny) i po przyjściu wyników miałam dostać 1 dawkę, a w międzyczasie "rozkręcały" mi się pod wpływem oksytocyny skurcze. Kiedy się rozkręciły na dobre lekarz faktycznie przebił mi pęcherz płodowy i wrszcie odeszły całe wody (ulga niesamowita).

Niestety pech to pech. Pani anestezjolog po obejrzeniu wyników rezonansu mojego kręgosłupa powoiedziała, że ona znieczulenia mi nie poda bo boi się że to wywoła komplikacje załamałam się kompletnie :( skurcze się rozkręciły, bolało jak cholera i to coraz częściej, a ja czułam że nie mam już sił tego znosić.

I tu padam na kolana przed panią Anią - moją położną - złota kobieta. Która widząc co się dzieje kompletnie przejęła inicjatywę, klasnęła w dłonie i ani się obejrzałam a znalazłam się pod prysznicem gdzie kazała mi stać i kołysać tak długo aż mi główka nie wyjdzie ;) chwała jej i cześć za to co dla mnie zrobiła Przede wszytkim jeśli chodzi o moją psychikę.

Po nie jakiejś 1,5 godz. spędzonej pod prysznicem poczułam że wreszcie zaczyna się coś dziać - jakieś takie delikatne popieranie, które w bardzo krótkim czasie przerodziło się w bardzo mocne popieranie. Mąż pobiegł po położną, wyciągnęli mnie spod tego prysznica i okazało się że "wypracowałam" sobie rozwarcie na 8 cm :) no ale nadal mam kawałek szyjki Pani Ania zarządziła powtórny prysznic ale jakoś tak mi się nie chciało, stwierdziłam że zostanę chwilę na piłce. Po 15 min. potężnych skurczy już delikatnie popierających (cały czas niezbyt regularnych ) pojawił się mega skurczybyk trwający 5 min. Oczywiście przeć mi nie było wolno żeby szyjka nie pękła.

Prezy tym skurczu położna i lekarz biegem do mnie przybyli, położyli mnie na łóżko, jeszcze w pokoju przedporodowym no i wreszcie stwierdzili że zaczęło się na dobre :) niestety nadal było 2 cm szyjki Pan doktor usiłował małą wstawić jakoś porządniej w kanał rodny ale mu uciekała figlara mała :) Zostawili mnie na tym łóżku i kazali delikatnie popierać żeby pomóc małej rozszerzyć tą szyjkę. Przu ytrzecim skurczu na tym łóżku okazało się że ja nie dam rady popierać bo parci jest tak ogromne że nie jestem w stanie do powstrzymać. Znowu biegiem do mnie, ale sytuacja ta sama czyli szyjka nadal jest. Położna stwierdziła że idziemy na łóżko porodowe tak czy siek bo potem może być mi trudno przejść.

Ok. posżłyśmy - była godzina 15:15 jak weszłam na łożko porodowe. Przy następnym skurczu stwierdzili że nie jest wesoło i trzeba nadziewać moją szyjkę na główkę małej bo inaczej mnie jednak rozerwie musze przyznać że to było nawet przyjemne bo "rozładowywało" bólk skurczowy.
Przy trzecim skurczu (połowę z niego zmarnowałam na wrzask ) czułam już główkę Oleńki :) A przy czwartym Oleńka cała wyskoczyła na śwsiat :D No i Oleńka znalazła się na moim brzuszku - taka śliczna, maleńka :love:

W ogóle to jeszcze minuta a niezależnie od wszystkiego byłabym krojona bo Ola oddała smółkę w momencie wyciągania jej z brzucha Tutaj miałam duuuużo szczęścia że uniknęłyśmy obie komplikacji.

Muszę przyznać że dostałam ogromnego kopa przy tych skurczach i parcie szło mi rewelacyjnie. Tutaj też pokłon w stronę mojego męża. Tylko jego słowa słyszałam na tym fotelu a powtarzał mi to co mówi lekarz (stojąc za mną wołał, Aguś przyj bo już widzę główkę ;) ).

Reszta - rodzenie łożyska, szycie to już była przyjemność ;) Pan doktor opowiadał mi kawały szyjąc mnie ;) a ja byłam tak szczęśliwa że nie czułam ani bólu ani zmęczenia :)

W godzinkę później miałam już swoją maliznę przy piersi, no i od tamtego czasu się praawie nie rozstajemy :)

ADRIANA - 08.06.2006 urodziła Wojtusia

adriana napisał(a):Nie wiem czy ktokolwiek zdoła przebrnąć przez moją pisaninę, ale nie potrafiłam się streścić…

Zaczęło się wszystko w sobotni poranek 3 czerwca, w pierwszy dzień 33 tygodnia ciąży, kiedy to rano odszedł mi czop śluzowy. Wydawało mi się to nie możliwe, ale wszystko wskazywało na to, że to jednak czop. Troszkę się z mężem przeraziliśmy. Byłam umówiona na kontrolną wizytę u swojego lekarza na następną sobotę, jednak zadzwoniłam do niego. Na początku lekarz kazał mi tylko zwiększyć dawki leków i spokojnie poczekać jeszcze tydzień, ale gdy usłyszał, że w nocy troszkę twardniał mi brzuch kazał przyjechać na ktg, żeby sprawdzić, czy wszystko w porządku.

Pojechaliśmy, podłączyli mnie do ktg i okazało się, że są skurcze. Jednak nieregularne i małe, więc lekarz tylko zwiększył mi dawkę fenoterolu i kazał się oszczędzać. Dodatkowo dowiedzieliśmy się, że udało mu się w końcu zdiagnozować wadę naszego synka (wiedzieliśmy już od dłuższego czasu, że Mały ma wadę jelita, jednak nie było do końca wiadomo jaka to wada i jakiej części jelita). Okazało się, że to prawie na pewno zrośniecie jelita cienkiego. Nie była to dla nas dobra informacja, gdyż oznaczało to, że nasze dziecko będzie musiało być operowane, bo nie ma innej możliwości usunięcie takiej wady. Na dodatek nasz lekarz nie był pewny, czy w Gdańsku istnieje możliwość takiej operacji i być może będziemy musieli pojechać do Łodzi. Troszkę się podłamaliśmy, bo cały czas mieliśmy nadzieję, że uda się uniknąć operacji. Lekarz mnie zbadał, obejrzał szyjkę, kazał się oszczędzać i powiedział, że w 36 tygodniu odstawimy leki i zobaczymy co będzie. W każdym razie powoli zaczynało być oczywiste, że do terminu nie dotrzymam (tym bardziej, że ta wada jelita u synka wiązała się z wielowodziem u mnie, czego początki już się dało zauważyć). Wróciliśmy do domu nieświadomi czekających nas wypadków…

W poniedziałek dostaliśmy informację od lekarza, że załatwił nam we wtorek konsultacje w Szpitalu Wojewódzkim z chirurgiem dziecięcym. Tam dowiedzieliśmy się, że jak najbardziej podejmą się operacji. Synek po urodzeniu nie może być przystawiony do piersi, zostanie dokładnie zbadany i jeśli diagnoza się potwierdzi zostanie przewieziony na operację. Mieliśmy sporo szczęścia w tym wszystkim, bo okazało się, że ta wada jest bardzo rzadko wykrywana na poziomie prenatalnym. Trochę się uspokoiliśmy, bo już wiedzieliśmy co nas czeka i mogliśmy się powoli oswajać z tą sytuacją. Czas pokazał, że jednak musimy przejść błyskawiczny proces ‘oswajania się’ a to dlatego, że…

…już w środę wieczorem zaczął mnie dziwnie boleć brzuch. W zasadzie podbrzusze. Takie jakby kłucie. Nagle zorientowałam się, że te bóle trwają chwilę, po czym przechodzą i za chwilę znów to samo. Trochę nas to zastanowiło i zaczęliśmy mierzyć czas trwania (jak się potem okazało skurczy) i odstępy pomiędzy nimi. Skurcz trwał około 40 sekund i powtarzał się co 3-5 minut!! Wszystko zaczęło wskazywać na to, ze to są TE skurcze i coś trzeba robić! Więc znów chwytamy za telefon. Lekarz każe mi przyjeżdżać na Kliniczną a ja w płacz. Przeraziłam się okropnie. Zaczęłam płakać, że to za wcześnie, ze nie chcę rodzić. Mąż starał się mnie uspokoić, ale ja gdzieś pod skórą czułam co się święci. Na wszelki wypadek wzięłam prysznic, szybko spakowaliśmy do torby, to co mogło być ewentualnie potrzebne i ruszyliśmy do szpitala. Ja ciągle przerażona, a skurcze ciągle nie przechodziły…

Zajeżdżamy na izbę przyjęć. Schodzi do nas lekarz. Bada mnie i mówi ‘proszę pani, pani rodzi’ więc ja go pytam, kiedy? A on mi mówi, że postarają się, żeby to było jak najpóźniej, kieruje mnie na salę porodowa i każe podłączyć kroplówkę, która ma za zadanie powstrzymać skurcze. Jeśli to zadziała położą mnie na patologię i tam już sobie poczekam tyle ile będzie trzeba.

No dobrze… Przebieram się w koszule, szlafrok i chcemy iść na tę porodówkę, a tu się nagle okazuje, że owszem pójdę, ale sama, bo męża nie wpuszczą. My na to, że chcemy poród rodzinny, że zapłacimy itd… ale oni uparcie twierdzą, że w 33 tygodniu ciąży nie pozwolą być mężowi przy porodzie. No więc ja już całkowicie rozdygotana zaczynam znowu płakać. Żegnam się z mężem przed salą, ale na wszelki wypadek, każe mu jeszcze trochę poczekać. Wiozą mnie na usg, wszystko oke, Mały ustawiony głową w dół. Tam się pytam lekarza, czy mąż może być ze mną na tej porodówce, a on na to, że nie widzi przeciwwskazań. Znowu mnie zawożą, a tam znowu problemy. Wpuszczają męża, ale tylko na 15 minut… Mąż przychodzi, jest już po 22, ja już jestem pod kroplówką i podłączona pod ktg, które pokazuje puls Małego i siłę moich skurczy. Skurcze jakby trochę osłabły, sięgają 30 w 100-stopniowej skali. Mamy nadzieję, że wszystko się wyciszy, umawiamy się na rano, mówią, że wpuszcza męża po 8. Żegnamy się i zostaję sama.

Sala jest ładna, jednoosobowa, obok łazienka, ale tylko z kibelkiem. Widać, że wszystko świeżo po remoncie. Łóżko też nowoczesne, mogę je sama regulować tak jak mi wygodnie. Z wrażenia jednak nie mogę zasnąć. Dzwoni mąż, dzwoni mama. Wszystkich uspokajam, że skurcze się wyciszyły. I nagle po tych telefonach czuje większy ból. Patrzę na monitor, a tam skurcze dochodzą do 70. Myślę sobie, acha, za szybko się pochwaliłam, no ale nic, może to chwilowe. Ale nie… znowu silny skurcz. Na szczęście tętno Małego bez zmian, wszystko wydaje się być w porządku. Jednak skurcze nie słabną, wołam siostrę, ta zwiększa mi kroplówkę, może to pomoże? Każą mi spróbować zasnąć, ale ja z emocji na razie nie mogę. Skurczybyki nie ustępują. Siostra bada rozwarcie (mimo różnych strasznych opowieści na temat tego badania, wcale nie było ono takie okropne, trochę tylko nieprzyjemne). Rozwarcie nadal na 1,5 palca, czyli szyjka trzyma się w miejscu, ale skurcze nie ustępują. Powoli zaczynam być zmęczona. Czas baaaardzo mi się dłuży. Minuta, za minuta, kwadrans za kwadransem. Liczę godziny do 8 rano, bo wtedy ma być obchód i być może jakaś decyzja co ze mną, no i ma przyjechać mąż. Skurcze jak w zegarku co 4-5 minut, tylko coraz mocniejsze, o 3 nad ranem jestem już bardzo zmęczona, próbuję zasnąć, ale niestety skurcze się nasilają, więc nic z tego. Teraz już prawie każdy dochodzi do 70, a to już boli… Znowu wołam siostrę, znów podkręca kroplówkę, ale to dalej nie pomaga. Czas się wlecze, ciągnie, mam wrażenie, że stoi w miejscu, a mi zaczyna brakować sił… Zaczynam już z bólu jęczeć, skurcze są coraz bardziej dokuczliwe. Kiedy będzie ta cholerna 8 rano?? Kroplówka zupełnie na mnie nie działa, nad ranem powiększa się rozwarcie, jest już 2,5 palca. Ciągle nie odłączają kroplówki, ale ja czuję, że już się chyba nie da nic zrobić, że Synek pcha się na ten świat… Tylko po co tak szybko? No trudno… ból sprawia, ze powoli zaczynam myśleć tylko o tym, żeby w końcu to się skończyło. O 8 przychodzi mąż, ja jęczę z bólu, mówię, że nie dam rady. Jestem wycieńczona. Mam wrażenie, że przy następnym skurczu stracę przytomność. Zaczynam już krzyczeć. Krzyczę że nie dam rady, że już nie mam siły… Czuję się fatalnie… Jeszcze nigdy w życiu nie byłam taka zmęczona jak wtedy. Mam wrażenie, że jest to wysiłek ponad moje siły. W końcu zjawia się lekarz, który decyduje o odłączeniu kroplówki, która zupełnie na mnie nie podziałała i decyduje, że będziemy rodzić. Jestem mu wdzięczna i nawet się zaczynam cieszyć, że już niedługo… Na szczęście pozwalają zostać mężowi.

O 9 przy badaniu rozwarcia odchodzą mi wody. Bardzo dziwne uczucie. Mam wrażenie, że jest ich baaardzo dużo. Pytam siostry czy są czyste, ona mówi, że nie, ale od razu mnie pociesza, ze bardzo brudne tez nie są (cokolwiek to znaczy…) Każą mi zejść z łóżka, bo chcą sprzątnąć. Nie mam siły stać. Mąż mnie podtrzymuje, a ja mu się przelewam przez ręce. Skurczybyki ciągle narastają, a ja _marzę_ o znieczuleniu, choć zdaję sobie sprawę, że to nierealne. Rozwarcie postępuje i siostra mówi, że niedługo pojawią się bóle parte. No i nagle pojawia się ta niesamowita potrzeba parcia. Krzyczę, że to już. Robi się zamieszanie. Przychodzi położna, jakieś studentki. Krzątają się, przygotowują narzędzia. Prę. Jest ciężko, ale czuje niesamowitą ulgę. Ta faza porodu, to wręcz wybawienie. Znowu parcie. Staram się myśleć, że to już niedługo. Położna mnie znieczula miejscowo do cięcia. Jestem zaskoczona, bo myślałam, że skoro synek jest mały to nie będzie to potrzebne. Ale ona mówi, że to konieczne dla dobra dziecka. Znieczulają mnie i potem… tną. Ja wrzeszcze. Bardzo bolało, jakbym w ogóle nie była znieczulona. Ale położna mówi, że jeszcze jeden skurcz i urodzę. I nagle faktycznie czuję jak jak wychodzi główka i znów chlustają wody. Przestraszyłam sie, czy wszystko dobrze? Mąż się uśmiecha i mówi, że już dobrze, że już koniec. Nagle słyszę krzyk, to nasz mały synek. Cieszę się! Krzyczy – to dobry znak. Kładą mi go tylko na moment na brzuchu… jest cały fioletowy, ale ciągle bardzo głośno krzyczy. Mąż przecina pępowinę, poganiają go, a ja tylko proszę, żeby mi pokazali jego buźkę. Pokazują i zaraz go zabierają. Mąż idzie z nim. Zostaję sama. Jestem potwornie zmęczona i martwię się o Synka. To dopiero 33 tydzień, czy wszystko dobrze? Ile dostał punktów? Ile waży? Nic nie wiem…

Muszę jeszcze urodzić łożysko, ale nie mam już siły. Wypychają go ze mnie. Potem jeszcze położna mówi, ze musi mnie wyłyżeczkować. Trwa to długo i jest bardzo nieprzyjemna. No i potem jeszcze szycie… Krzyczę, że mnie boli, dają mi jeszcze jedną dawkę znieczulenia. Znów próbują, ale mnie ciągle boli… wszystko czuję. Kolejna dawka znieczulenia, więcej już nie chcą. Niestety ciągle wszystko czuję. Mam już dość… Jestem zbyt zmęczona…

W końcu wraca mąż. Wojtuś to silny chłopak. Waży 2660g i ma 50 cm długości. Dostał aż 9 punktów (odjęli jeden za kolor skóry). Czuję ulgę i radość. Mąż pokazuje mi zdjęcia i film, i znów do niego idzie. Ja na razie nie mogę. Zasypiam. Po 2 godzinach przenoszą mnie na inne łóżko. Powinnam pojechać na salę poporodową, ale nie ma tam miejsc. W między czasie zbadali Wojtusia i potwierdzili diagnozę. Ma być przewieziony do Szpitala Wojewódzkiego. Pytam się czy mi go pokażą przed wyjazdem. Niestety są niechętni, mogę najwyżej podjechać na wózku na salę do niego. Próbuję siąść na wózek. Jest to ciężkie zadanie, ale w końcu się udaje. Mąż mnie wiezie do synka. Wojtuś czeka już w inkubatorze na transport. Jest już różowiutki i bardzo grzecznie sobie leży. Mogę go podtykać przez chwilę a potem go zabierają. Ja znów opadam z sił… Nie ma siły wejść na łóżko. Znowu zostaję sama, mąż jedzie za synkiem. Ja zasypiam. Ciągle czuję się fatalnie, nawet na leżąco kręci mi się w głowie. Po kilku godzinach przychodzi położna i krzyczy, że jeszcze leże w łóżku ‘w końcu minęło już 6 godzin od porodu i powinnam próbować chodzić’. A ja nawet nie mogę usiąść. Chce mi się płakać… Nie mam siły. W między czasie przychodzi mąż, próbuje mi pomóc, ale nie mam siły usiąść na łóżku. Personel dziwnie na mnie patrzy i każą mi chodzić. Mówią, że się rozczulam nad sobą, że powinnam teraz myśleć o dziecku a nie o sobie… a ja czuję niemoc, największą w życiu niemoc, skrajne wyczerpanie i totalny brak zrozumienia. W końcu robią mi morfologię. Wyniki są dobre, więc uparcie twierdzą, że się nad sobą użalam. W końcu jednak podejmują decyzję, ze na noc zamiast na salę poporodową trafię na pooperacyjna, gdzie będę miała lepsza opiekę. Tam mnie już inaczej traktują. Pielęgniarki są miłe. Dają mi środki przeciwbólowe. Czuję duża ulgę i zasypiam. W nocy kontaktuję się z mężem. Po północy skoczyła się operacja Wojtusia, wszystko poszło dobrze. Znów zasypiam.

Nad ranem czuję się zupełnie inaczej. Czuję przypływ sił, sama idę pod prysznic. Kryzys minał. Po porannym obchodzie lekarze decydują, że mogę już wyjść ze Szpitala. Po południu jadę do Wojtusia…

I tu zaczyna się nasza długa i trudna, ponad trzytygodniowa przygoda ze Szpitalem Wojewódzkim, ale to już całkiem inna historia…

P.S. Poród mnie przytłoczył, a dokładniej przerosło mnie zmęczenie… Bardzo się cieszyłam, ale po czasie mogę stwierdzić, że nie do końca byłam świadoma faktu, że urodziłam dziecko… To wszystko działo się jakby gdzieś obok. Dopiero gdy minął pierwszy szok zaczęłam się cieszyć, ale i tę radość przyćmiewał fakt, że nasz ukochany, maleńki Synek musi spędzić trochę czasu w szpitalu. Wtedy jednak jeszcze nie wiedzieliśmy, że czeka go walka z sepsą. Dziś na razie jesteśmy w domku i mamy nadzieję, że nie będziemy musieli więcej wracać do szpitala.

KAMA24 - 06.06.2006 urodziła Maksia w szpitalu przy ul. Inflanckiej w Warszawie

Kama24 napisał(a)::arrow: 06.06.06. godzina 10.00. - Oprócz słabych i nieregularnych skurczy, nie miałam żadnych objawów. Pojechałam sobie jak co dzień do szpitala na ktg. Po dojechaniu do szpitala okazało się, że jednak zaczynam już rodzić i mam już 3 cm rozwarcia :o . Z ktg skierowano mnie prosto na Izbę Przyjęć, ale skurcze nie dokuczały mi jeszcze aż tak bardzo, pojechaliśmy więc jeszcze do domu po rzeczy i w szpitalu zjawiliśmy się po godzinie 12.00 ;)

Następnie rozlokowaliśmy się w przyjemnej kolorowej salce do porodów rodzinnych. Podłączono mnie pod ktg. Skurcze były coraz bardziej bolesne, ale dosyć krótkie, dlatego znośne. Mąż stał obok mnie, liczył do 15 i już było po skurczu 8)

Około 15.00 przebito mi pęcherz płodowy i na moją prośbę podano zzo – co prawda ból był jeszcze znośny, ale i tak wiedziałam, że wezmę znieczulenie, więc musiałam to zrobić teraz ;) . Wkłucie w kręgosłup, którego wcześniej bardzo się obawiałam, w ogóle nie bolało (nawet nie czułam kiedy to nastąpiło), po chwili poczułam przyjemne ciepło od pasa w dół i żadnego więcej bólu :D . Było gdzieś przed godziną 17.00

Siedziałam sobie z mężem i gadałam o duperelach. Za 2 godziny miałam dostać następną dawkę znieczulenia, ale nie zdążyłam. Poczułam że mnie coś rozrywa od środka. Wrr Co za okropne uczucie :o . Przyszła położna, zbadała mnie i powiedziała, że mamy już 10 cm rozwarcia i zaczynamy przeć. Wpadłam trochę w panikę, że to już, że tak szybko... dopiero co się rozluźniłam po podaniu znieczulenia... i zupełnie nie byłam jeszcze na to gotowa.

No i wtedy zaczął się najmniej miły okres porodu. Parcie…
zzo chyba przestało nagle działać, bo czułam bóle parte doskonale. Położna cały czas stała przy mnie i pokazywała mi jak mam przeć (na początku kompletnie mi nie szło, załapałam dopiero za którymś razem). Pokazywała mi też jak mam oddychać. To też mi z początku nie szło

Darłam się w niebogłosy, nie tyle z bólu co z ogromnego wysiłku. Położna i lekarka cały czas mnie dopingowały, krzyczały razem ze mną, ja, że nie dam już rady, one że na pewno sobie poradzę ;)

0 18.20 położna zapytała mnie czy nacinamy i kończymy poród czy próbujemy rodzić bez, ale wtedy to jeszcze trochę potrwa i nie ma gwarancji, że się uda. Oczywiście wybrałam to drugie ;) . Pomęczyłam się przez kolejne 20 minut okropnie (musiałam dokładnie słuchać wskazówek położnej i powstrzymywać się od parcia, wtedy kiedy mi kazała, co wcale nie było takie łatwe), ale się udało :D Na niewielkie obtarcia założono mi 2 szwy.

18.44 położono mi Maksia na brzuch, był gorący, śliczny i darł się w niebogłosy. Później zabrano go do badania i za chwilę znowu przyniesiono :D Ważył dokładnie 3480 g, miał 53 cm i dostał 10 pkt Apgar :D

Nie potrafię opisać co wtedy czułam…bo tego nie da się wyrazić słowami, trzeba to po prostu przeżyć...

MARTUŚ - 06.06.2006 urodziła Miłoszka w szpitalu Bielańskim w Warszawie

Martuś napisał(a):Groszek nakarmiony smacznie sobie obok mnie śpi więc mam trochę czasu, żeby opisać to co stało się dokładnie tydzień temu :D

Jak część z Was wie, prace remontowe w naszym mieszkanku trwają już ponad 3 miesiące. Dużo z tym zamieszania .... i syfu. Na szczęście pomagają nam wójkowie Rafa - Li i Tomek. Do tego stopnia się angażują, że nawet zamieszkaliśmy u nich a codziennie rano Raf z Tomkiem wyruszają na plac budowy ..... tak było też i tym razem.
Przed wyjazedm na roboty zjedli śniadanko na które ja tez wstałam (bo tak o 6 rano zawsze mnie straszny głód łapał ;) ) . Kiedy panowie się już zabrali z domu stwierdziłam, że nic pilnego do roboty nie mam więc poszłam jeszcze sobie troszkę pospać.
O godzinie 8:20 obódził mnie telefon od Rafa który prosił, żebym poszukała gdzie w tępie ekspresowym można zamówić płytki do łazienki tak, żeby na następny dzieńmożna było je odebrać (remontujący się wiedzą, że to wcale takie proste nie jest, bo termin oczekiwania na kafelki to około 7 dni ). Pomarudziłam sobie jeszcze pod nosem w łóżeczku, że o tak barbażyńskiej godzinie mnie budzi - a tak dobrze mi się spało - i o 8:30 poszłam tam gdzie nawet królowie piechotą chadzają. Zasiadłam na tronie i .... :o :o :o coś mi poleciało - niby normalne w takim miejscu ;) - ale to nie byłam ja. Ciężko to wytłumaczyć bo przecież poleciało ze mnie ale czułam, że ja nad tym nie panuję. Odczekałam chwilę, żeby sprawdzić co dalej będzie się działo ... no i znowu poleciało. Nie była to żadna fontanna ani wodospad ale zignorować tego też nie można było. Sprawdziłam jakiego było koloru (tzn. czy wody są czyste czy mają zielonkawy odcień - uff były czyste). Założyłam podpaskę (a tak swoją drogą to kosmicznie chodzi się w stringach ze zwykłą podpaską ;) ) i musiałąm zacząć liczyć do dziesięciu, żeby zebrać myśli i uspokoić się choć trochę. Niestety nie mogłam od razu zadzwonić do Rafa, że to już i żeby przyjeżdżał bo się zaczyna bo teściowa jeszcze nie wyszła z domu a ona była ostatnią osobą któej chciałam o tym powiedzieć . Boszsze ile ja jej jobów w myślach nasłałam, żeby już sobie poszła a ta jak na złość guzdrała się okropnie . No ale w końcu wyszła i mogłam zadzwonić do Rafa - zanim mu powiedziałam zapytałam najpierw czy jedzie samochodem i grzecznie poprosiłam, żeby wypadku nie spowodował ;) . Chwilę musiałam na nich poczekać bo musieli dojechać z bielan na wyścigi ale to nawet dobrze bo zrobiłam listę rzeczy które trzeba kupić (bo przecież wyprawki nie zaczeliśmy nawet kupować wszystko przez ten remont).
Po niedługim czasie przyjechali Raf z Tomkiem i zaalarmowana przez nich Li. Szybko spakowaliśmy najpotrzebniejsze rzeczy i ja z Li pojechałyśmy do szpitala a Raf z Tomkiem po wyprawkę.
Do szpitala Bielańskiego dotarłyśmy około 11:30 ......

....i na tym narazie muszę zakończyć ....

cdn.
Martuś napisał(a):.... no i nareszcze mam trochę czasu ;) ....

Przeprowadziliśmy się już z Groszkiem od moich rodziców do wyremontowanego mieszkanka :lizak: i mimo, że na nasz przyjazd zostało dokładnie wysprzątane to i tak został jeszcze cały ogrom roboty .

... a teraz c.d. opowieści :magic:

Tak więc kiedy dotarliśmy już do szpitala musiałam jeszcze po drodze na izbę przyjęć pójść do laboratorium po wyniki ostatnich badań i po grupę krwi - tak więc latałam po szpitalu z mokrym tyłkiem ;) ale na szczęście miałam przewiązaną bluzę więc nikt się niezorintował lol
Kiedy trafiłyśmy już na izbę przyjęć tak trochę dziwnie się zrobiło bo wydawało mi się, że jak tam wejdę i powiem, że wody mi odeszły to zrobi to na kimś jakieś wrażenie - a tu nic :o normalka - tylko położna stwierdziła, że muszę poczekać bo wszystkie KTG są teraz podłączone . Powiem szczerze, że mnie to trochę z tropu zbiło ale, że byłam bardzo spokojna i wyluzowana (nie wiem jak to możliwe ale byłam bardzo opanowana :o za to Li zaczeły puszczać nerwy ;) ) to grzecznie usiadłam i poczekałam. Za jakieś 10 minut przyszła Pani Doktor i zaprosiła mnie na badanie podczas którego spóściła ze mnie miskę wód płodowych i ułożyła główkę Groszka tak, żeby zadziałała jak korek - nie było to zbyt przyjemne ale dało radę . Po tym "badaniu" zwolniło się KTG więc zostałam podłączona - pierwszy raz zresztą więc zrobiło to na mnie wrażenie :taniec: tak sobie słuchać serduszka Groszka - na szczęście wszystko było ok . W międzyczasie przyjechał Raf z Tomkiem i Raf dostałankietę do wypełnienia i z tego całego przejęcia wpisa moje panieńskie nazwisko i podpisał się za lekarza
lol :brawo: lol
Położna która wypełniała moje przyjęcie miała chyba nienajlepszy humor i starała się być niezbyt przyjemna ale Tomek ma coś takiego w sobie, że każdego potrafi rozbroić i doskonale oczyścił atmosferę i wszystkie położne zaśmiewały się pod nosem z tej "naszej" dopuki i ta się nierozluźniła. W zasadzie to chodziło jej o to, że musi wypełniać stosy papierów a jest położną .... no ale taka praca :| .
Na salę porodową trafiłam o 12:30 - dwuosobowa, bardzo przyjemna, z łazienką (w niej przysznic), piłeczką, workiem sako i sofą dla zmęczonego tatusia ;) .
W zasadzie nic się nie działo - zero skurczy. Podłączyli mnie znowu do KTG - z Maleństwem nadal wszystko ok. Przyszedł do mnie bardzo miły Doktor i po szczegółowym wywiadzie powiedział, że jeżeli nic się nie będzie działo to o 14:00 będą wywoływać skurcze. Jako, że nic się nie działo Raf pojechał do domu załatwiać przyspieszenie remontu (mieszkamy blisko bielańskiego więc w ciągu 10 min mógł się zjawić spowrotem).
O godzinie 13:30 skurcze zaczeły już być nieprzyjemne więc zadzwoniłam do Rafa żeby w ciągu godziny się zjawił.
W zasadzie to nie wiem kiedy przyjechał bo zamknełam oczy i kiedy znowu je otwożyłam to On juz przy mnie siedział i trzymał mnie za rękę a obok mnie krzątała się położna (podłanczała mi kroplówkę - nawadniającą) - w zasadzie wyglądało to tak jakby siedział obo mnie już jakąś chwilę a ja jakbym przez jakiś czas była w jakimś letargu. Dziwne . Nie wiem, chyba po prostu zasnełam.
Kiedy skurcze były już bardzo bolesne położna zaproponowała mi żebym poskakała na piłce. Wszystko było dobrze dopuki nie zaczął się skurcz :o . Na następny wróciłam już na łóżko ...
Od rozwarcia 4 cm a 10 cm upłyneło jakieś 30 minut i zanim się obejrzałam stał przy mnie tłumek ludzi i wszyscy coś do mnie mówili tzn. położne mówiły a wszystko co powiedziały zaraz powtażał mi Raf, no i oczywiście mówił jaka to jestem dzielna i kochana i piękna no i wogóle strasznie się starał podtrzymać mnie na duchu ... no i oczywiście między tymi wywodami oddychał jeszcze razem ze mną ;)
Kiedy padło hasło do parcia położne raz mówiły, że świetnie mi idzie a raz, że wogóle się ich nie słucham :yawinkle: ciężko było za nimi nadążyć ;) Nacięcie krocza nie było zbyt przyjemne - tym bardziej nieprzyjemne, że po opisach, że to nic nie boli i się tego nie czuje nie byłam przygotowana na to, że mnie jednak zabolało :o . jednak zaraz poczułam cieknące wody silne parcie i ulgę - główka była już po naszej stronie świata :D - jeszcze tylko dwa parcia i Groszek był już z nami :stokrotka: Położna położyła mi go na chwilkę na brzuchu. To było naprawdę niesamowite uczucie :love: .
Po urodzeniu łożyska Raf został wyproszony z sali a Groszka zabrali na badania.
Niestety po nieprzyjemnym nacinaniu krocza czekało mnie jeszcze bardziej nieprzyjemne szycie . Pomimo znieczulenia czułam wszystko a i niestety nacięcie nie było jedyną rzeczą którą szyli bo pękłam jeszcze w drugą stronę Na szczęście szycie nie trwało wiecznie - chociaż mi sie tak wydawało. Gdy już skończyli się nademną pastwić przyszła Pani Doktor która badała Groszka i powiedziała, że wszystko jest z nim dobrze, dostał 10 punktów apgar tylko w związku z tym, że przyczedł na świat o miesiąc za wcześnie dadzą go do inkubatora na noc żeby go ogrzać.

Na tym muszę zakończyć w tej chwili ale dopiszę jeszcze nasz pobyt w szpitalu bo wiem, że niektórych to też interesuje.
Martuś napisał(a):To będzie część opisu którym będą zainteresowane ciężaróweczki chcące rodzić w szpitalu bielańskim.

..... Na sali porodowej po szyciu spędziłam ponad dwie godziny, nie dostałam Groszka do karmienia ponieważ zaraz zabrali Go do inkubatora. Przez te dwie godziny Raf mógł ze mną posiedzieć. Rodziłam w sali dwuosobowej ale tak mi się udało, że byliśmi sami. Później przewieziono mnie do sali na oddział. Ja leżałam w trzyosobowej salce, czystej, schludnej, z łazienką (toaleta, prysznic), miejscem do kąpania i przewijakiem.
Dzień zaczynał się mierzeniem temperatury, następnie śniadanie. Potem były obchody - jeden dla mamuś drugi dla maluszków. Po obchodach czyli między 10 a 12 wpuszczali odwiedzających którzy w zasadzie mogli siedzieć do 19 ale w praktyce do 20. Trochę to było męczące bo jeden tatuś siedział przez cały dzień u nas w pokoju bo mamusia bała się dotknąć swoje dziecko :o :o Potem obiadek, kolacyjka i około godziny 20 przychodziły położne które ważyły i kąpały maluchy. Sprawdzały też jak pępuszek się goi. Zawsze też były dostępne jak na zawołanie i świeżo upieczonym mamusiom pokazywały np. jak się przewija maluszka. Ogólnie można powiedzieć, że były miłe i pomocne. I na tym w zasadzie dzień się kończył.
Ale wracając do mnie to noc po porodzie nie była zbyt przyjemna ponieważ krocze strasznie mnie bolało a nie mogłam dostać nic prócz paracetamolu - noc z głowy :Hangman: :ghost: :Hangman: - dopiero rano mogłam dostać coś mocniejszego. Około godziny 14tej przywieźli mi Groszka i już byliśmy razem :love: . Za jakieś dwie godziny przyszła położna i pomogła przystawić mi Małego do piersi.
Do domu mieliśmy wyjść w piątek ale rano okazało, że poziom bilurbiny (chyba dobrze napisałam ) u Groszka jest za wysoki i musi znowu trafić do inkubatora tym razem na naświetlanie W zasadzie spodziewałam się, że tak wyjdzie ale jak lekarka mi o tym powiedziała to się :chlip: - nerwy mi puściły. Ale najlepsze było to, że za chwilę przyszła do mnie położna z kieliszkiem i butelką kazała odciągnąć sobie pokarm :o . Męczyłam się z tym kieliszkiem strasznie dopuki Raf nie przywiózł mi laktatora. Jak zanosiłam mleczko na OIOM pielęgniarka która miała dyżur (jak się potem okazało znajoma SYLW :D ) pozwalała mi chwilę posiedzieć przy Groszku :D za co jestem Jej ogromnie wdzięczna. Następnego dnia (sobota) popołudniu przywieźli mi Groszka i po 13tej kiedy okazało się (po badaniach), że wszystko jest ok a poziom bilurbiny się unormował zostaliśmy wypisani do domku.

Zastrzeżeń do opieki w Szpitalu Bielańskim nie mam żadnych.
Za żadną usługę nie płaciłam więc nie byłam traktowana w sposób "specjalny" a i tak wszystko było ok.
Położne były miłe i pomocne.

Jeżeli chodzi o sam poród to w zasadzie wystarczyło żebym miała koszulę i małą wodę niegazowaną. Nic więcej nie było mi potrzebne.

Mam nadzieję, że mój opis był w miarę zrozumiały i że nie nawaliłam za dużo byków ale ten typ tak ma, że byki sadzi straszne ;)

AKNA74 - 03.06.2006 urodziła Kubusia

Akna74 napisał(a):teraz juz moge o tym myslec, wiec opisze Wam jak to z nami bylo:
Moj porod zapowiadał sie bardzo dobrze. Do szpitala trafiłam o 17:30 z 3 cm rozwarciem z bolami jak "okresowe" silnymi ale do wytrzymania. Zawsze odgrazałam sie ze bede rodzic naturalnie bez zadnych znieczulen itp. Po badaniu pani doktor powiedziała ze mam juz 3 godziny porogu za sobą;-) hmm niezła perspektywa. Przeszlismy na sale porodową. Bylismy sami z mezem, pozostałe 3 porodówki były puste. Spacerowalismy, zarowalismy, maz przygotował kamere, aparat, podzwonił po rodzince... luzik;-)
Tymczasem bole coraz wieksze ale i rozwarcie postepujace bardzo ładnie. Wszystko szło w dobrym kierunku. Chodziłam pod prysznic a tam maz polewał mi plecy zeby przezyc te skurcze. Zaczeło sie robić naprawde nie wesoło bo skurcze były tak straszne ze niemalze zwalały mnie z nóg i to jeden za drugim. Maz poszedł do położnych zeby moze jakos pomogły, moze piłka albo inne pomoce? a one stwierdziły ze piłka to przyda sie dopiero przy skurczach partych zeby wprowadzic dobrze dziecko w kanał rodny. Mialy racje??? zawsze myslałam ze własnie piłka pomoze w tych poczatkowych skurczach zeby sie rozluznic zeby ja jakos przezyc...Ja chwytałam sie za krawedz łózka i spinałam tak bardzo zeby tylko przetrwac ten bol!! zadna technika oddychania ani nic w tym stylu!! Sztywnienie i czekanie az przejdzie!! Koszmar!!! wyłam z bolu , darłam sie wniebogłosy. W koncu pełne rozwarcie i parcie. Oj to juz inny rodzaj bolu, przynajmniej mozna było sie jakos zaangazowac w przezywanie jego - przec!!.Badanie lekarza " jeszcze 3 skurcze i juz pani urodzi"... a tu 5, 10 i nic. Niestety po 80 min parcia, po 4 badaniach w czasie skurczy postanowiono ze nie dam rady urodzic i przewiezli mnie na sale operacyjna. tiaaa przewiezli- sama musiałam przejsc. Kładąc sie na łózko operacyjne kolejny skurcz- tym razem w łydkę! Przed podaniem znieczulenia w kregosłup kolejny skurcz, a potem tylko ciarki drzenie i brak bolu...... odpłynał jak dobrze. Słysze jak kroją i jak wyciagają i mowia jaki duzy, jaki sliczny. Godzina 22:50. Kłada mi Kubusia na klatce piersiowej jest taki sliczny i patrzy na mnie. to moje dziecko?? pomyslałam, naprawde moje?? popłakałam sie.. zabrali Kubusia do mycia i dali go tacie. A mnie pozszywali.. Kubus wazył 4100 i mierzył 57cm.
teraz juz moge o tym myslec, ale cc była dla mnie wielka porażką wtedy. Nie dałam rady go urodzic.. kołatało mi sie po głowie, moze dlatego zaczeły sie problemy z laktacją i w sumie z akceptacją wszystkiego...
teraz juz jst dobrze rana goi sie a wspomnienie bolu rozmywa....
a ja moge powiedziec ze zrobiłam wszystko co w mojej mocy..

KROPKA** - 29.05.2006 urodziła Marysię w szpitalu przy ul. Inflanckiej w Warszawie
kropka** napisał(a):Niedziela.
Nic nie wskazywało na to, ze "za chwilę" się zacznie. Tego dnia byłam jeszcze w szkole na zajęciach, dzielnie siedziałam do samego końca. Wieczorem wybraliśmy się do znajomych... może to ten jeden kieliszek wina mnie tak rozluźnił, he he... Wrócilismy do domu o 23.00... i pół godziny później złapał mnie pierwszy skurcz. Oczywiście wtedy nie podejrzewałam jeszcze, że to już TO.
Skurcze są raz dłuższe, raz krótsze i powracają średnio regularnie co 10 - 15 min. Jednak cały czas zastanawiamy się "Rety, czy to już, czy może to fałszywy alarm??". Wody nie odchodzą. Zrobiła się 2.30, a sytuacja bez zmian. Wysłam więc Darka do łóżka, gdyby w razie czego miało się uspokoić i musiał wstawać rano do pracy, a sama próbuję zdrzemnąć się w drugim pokoju. Nic z tego. Koło 5.00 mam już pewność, że "chcę do szpitala!". Skórcze dość mocne i co 5 - 6min.
Łapiemy torbę i w drogę.

Szpital.
Na izbie przyjęć (wredna) pielęgniarka robi wywiad, lekarz mnie bada, stwierdza 2 cm rozwarcia i że „to jeszcze trochę potrwa”... Kierują nas do sali porodów rodzinnych – ostatniej! Mamy szczęście bo tej nocy zjechało się mnóstwo kobiet do porodu. Jedna sala jednak się ostała, uff...
Około 7.30, po badaniu KTG, mam 3 cm rozwarcia i bóle takie, że za chorobę nie potrafię znaleźć sobie miejsca. Co prawda bóle są jeszcze do wytrzymania, ale przemyka mi przez głowę myśl o znieczuleniu. Pytam więc położną kiedy najlepiej je wziąć. „Jeśli chcesz brać to teraz” – odparła – „Chcesz?” A ja na to, że „yyy... nie wiem..., na razie wytrzymuję, ale...” rety, rety, nie potrafię podjąć tej decyzji. „Ok., to przemyśli to jeszcze chwilę i daj znać” – mówi położna i wychodzi. I wtedy łapie mnie taaaaki skórcz, że mam wrażenie, że się przekręcę na drugą stronę. „Chcę znieczulenie, chcę!!!” nie mam już żadnych wątpliwości lol Po znieczuleniu: "Uff... co za ulga, jak przyjemnie" :) Mogę spokojnie poleżeć, pochodzić, porozmawiać z mężem... To była jednak bardzo dobra decyzja.
Około godz. 10.00 przychodzi lekarz, bada mnie, stwierdza, że już ¾ za nami :o i do południa urodzę. O, fajnie! Tego się nie spodziewałam :)
I właściwie od tego momentu wszystko toczy się już bardzo szybko. Po ok. godzinie mam 8 cm rozwarcia, za chwilę 9 i zaczynają się bóle parte. Nie wiem kiedy ląduję na fotelu drąc się niemiłosiernie. Niestety sama końcówka jest dość ciężka, bo Marysia wychodzi z jedną ręką do przodu, przy główce. Ciężko było, oj bardzo ciężko. W pewnym momencie słyszę, że położna wzywa lekarza. Wystraszyłam się na dobre. „Lekarz” równa się „jakieś komplikacje” – myślę, ale ona cały czas powtarza, że wszystko jest ok. Mimo tego za jakieś 5 minut jest już koło mnie niezły tłum ludzi: 2 położne, 3 lekarzy, nawet salowa się kręci. Z jednej strony prę, padam, nie mam już siły, a z drugiej bardzo dokładnie słyszę wszystkie ich rozmowy – zdecydowane, krótkie polecenia, ale jednocześnie niesamowicie spokojne i opanowane...

Marysia.
Prę i prę, mąż dzielnie i czynnie (!) pomaga, położne dopingują jak na jakimś meczu piłkarskim, lekarze stoją tylko z boku i patrzą. Już sama nie wiem ile czasu to wszystko trwa. Chcę tylko, żeby ona już w końcu wyszła. Gdzie ta główka?? ... Jest! :D Chwila, moment i Marysia leży już na mnie – taki mały umorusany ufoludek. I zaraz mi ją zabierają. Ale tylko na moment. Badania, ważenie, mierzenie. Darek biegnie za położną, chce być przy wszystkim, robi małej pierwsze zdjęcia. I za chwilę wracają już razem. „3350g” – słyszę – „54 cm”... To niesamowite, nie chce mi się wierzyć, że „To nasze dziecko!” Tulę Marysię w ramionach, śmieję się i jednocześnie płaczę. Od tego momentu już cały czas jesteśmy razem. Nasz mały Skrzacik i my – rodzice :D I już nie wyobrażam sobie, że kiedyś mogło jej z nami nie być. :love:

LIBERALES - 24.05.2006 urodziła Julkę

Liberales napisał(a):Julka właśnie ucina komara, więc mam chwilkę żeby opisać naszą przygodę z niezapowiedzianym przyjazdem córci ;)

Tego dnia nic nie zapowiadało, że niedługo zobczymy naszego szkraba.Ponieważ szykujemy się do remontu mieszkania miałam dużo biegania....kafle, brodziki, kosztorysy.W między czasie telefon od koleżanek czy jestem jeszcze 2 w 1....."Ależ oczywiście, że tak...przecież termin na 16 czerwca...a poza tym to myślę, że Julka pojawi się w okolicach 20 czerwca.Nic nie wskazuje, żeby miało się coś zmienić w tej kwestii" lol
Wróciłam do domu i szybciej położyłam się spać...Poprosiłam Tygrysa, żeby nie siedział jak zwykle zbyt długo przy komputerze
Przebudziłam się po 24.00, a on nadal pykał w jakąś gierkę....Przed godziną 3.00 obudziło mnie coś mokrego :o
Poszłam do łazienki sprawdzić co to....w sumie nie za dużo tego bezbarwne więc pewnie nic takiego. Położyłam się znowu do wyrka, leże na plecach i czekam.....czekam....czekam...a tu nic się nie dzieje. No to łup na prawy boki idę dalej kimać. Nagle czuje jak po udzie...."gdzie strumyk płynie z wolna" :o No to wyskakuje z wyrka i budzę Tygrysa, który położył się jakieś 1,5 h wcześniej
Patrzymy na to wyrko i tylko niewielka mokra plamka....Myślę sobie, że chyba będę musiała podjechać do szpitala, żeby sprawdzili co to....Jest godzina 4.00 i wystrojona czekam na wyjście....a tu nagle Niagara i moje ukochane sztruksy wymagają natychmiastowej zmiany.Poza tym, że odeszły mi wody nic nie wskazywało na to ze za chwilkę zobaczymy się z Julką :D
W szpitalu przywitała nas uśmiechnięta ruda Pani położna.Lekarz po zbadaniu stwierdził..."Niewątpliwie sączą się Pani wody( jakbym nie wiedziaal lol ) i ma Pani rozwarcie na 2 palce :o Nie wiem kiedy to się stało, zresztą lekarz powiedział, że też nic o tym nie wie, bo on spał lol
Najpierw zabrali mnie do pokoju, gdzie podłączyli ktg, które o godzinie 9.00 zaczęło wskazywać pierwsze skuczyki. Do godziny 11.00 chodziłam sobie po korytarzu, ucinałam pogawędkę z niewsypanym mężem 8) i dotleniałam Julkę. Około 12.00 zabrali nas do pokoju porodów i tam bujałam się na drabinkach, siedziałam w sako, bujałam sobie biorekami, a mąż masował mi plecki. Zaczęło boleć.....więc położna wsadziła mnie do wanny, żeby się zrelaksować, a efekt był taki, że skurcze rozkręciły się na dobre, więc szybko wygonili mnie do sali podłączyli znowu do ktg i położna stwierdziła, że jeszcze trzy, cztery skurcze i będziemy przeć :o Jak to...ja nie jestem jeszcze gotowa...ratunku.
Tygrys dzielnie mi towarzyszył, chociaż na początku zapadła decyzja, że na końcówce wyjdzie ale ostatecznie towarzyszył do samego końca :)
Końcówkę pamiętam jak prze mgłę...nie wiem czy to były dwa czy trzy parcia.....lekkie uszczypnięcię i Julka już nas przywitała donośnym krzykiem :love: Za chwilkę miałam ją taką malusią na brzuchu.....najpiękniejsza istotka na świecie...Nasza mała Pszczółka.
Zabrali ją do ważenia, a mnie zaczeli zszywać. Okazało się, że przy nacięciu poszło jakieś naczynie i zaczęło mocno krwawić, z czego szybko zdałam sobie sprawę, bo zaczełam odlatywać....To chyba będę najmniej mile wspominać z porodu. W końcu lekarz zakończył haftować, a ja w końcu mogłam przytulić moje maleństwo......
Pediatra przyszła poinformować, że Julka waży 2750, ma 50cm i że uzyskała 10 punktór apgar.
No i wiadomość, która nas zasmuciła.....Julka ma jedno zniekształcone uszko i zarośnięty kanał słuchowy :( Na dzień dzisiejszy nie wiele wiemy. Ta wada nazywa się mikrocja. Julka miała już konsultację z laryngologiem i musimy się stawić na dokładne badania w Akademii Medycznej. Na dzień dzisiejszy że wstępnych badań wynika, że Julka słyszy na to drugie uszko, a co będzie z tym zobczymy.Może to kwestia plastyki i otworzenia kanału ale może być również tak, że będzie slyszeć tylko na jedno uszko :(
Staram się trzymać...wiem, że ważniejsze jest to że jest zdrowa i śliczna i że wszyscy na nią długo czekaliśmy, ale łzy same kapią po policzkach. Chyba nie potrafię jeszcze o tym mówić

Julka.....Nasza kochana Pszczółka

LALKA_GO - 27.05.2006 urodziła Wiktorię w Łodzi

lalka_Go napisał(a):zbierałam się, zbierałam i w końcu piszę...
na wstępie pokrótce streszczę wcześniejsze miesiące.
Nosiłam pod sercem dwa dzieciątka ale niestety jedno było chore i nie miało szans na przeżycie.Dowiedziałam się o tym pod koniec 4 miesiąca.2 tyg. później na badaniu Echo lekarka powiedziała że u drugiego dziecka jest jakaś wada serca i cos nie tak z jelitkami.Załamałam sie wtedy bo miałam nadzieję że chociaż z jedną dzidzią będzie wszystko dobrze.
Kolejne 2 tyg. minęły i kolejne badanie.Sprawdził się czarny scenariusz lekarzy.Dowiaduje się że ten bardzo chory dzidziuś nie żyje.Zaczynam płakać i boję się zapytac co z drugim.I nagle słyszę że z drugim wszystko dobrze.Jelitka dobrze pracują, w serduszku wszystko wróciło do normy.I będzie córcia.
Tak więc jednego dnia dostałam dwie skrajne wiadomości.ale wierzyłam że zmarła dzidzia zaopiekowała sie siostrzyczką i byłam pełna wiary że wszystko będzie dobrze.
wtedy zaczęło się oczekiwanie czy drugiemu dziecku nic nie będzie. Szczęściem w nieszczęściu było to że ciąża była dwuowodniowa i dwukosmówkowa.Lekarze pocieszali nas że w tym przypadku wszystko się może udać, że znają przypadki gdzie po obumarciu jednego dziecka drugie rodziło się zdrowe.Co 2 tyg. mieliśmy kontrole czy wszystko w porządku.i tak przetrzymaliśmy 9 tyg.w miedzyczasie pojawiły sie plamienia ale jakoś lekarze to zbagatelizowali.ale to już wątek na inną historię.
26 maja poszliśmy zrobić kontrolne Echo i wszystko wyszło w porządku więc spokojnie wróciliśmy do domu.
Po paru godzinach zaczął mnie pobolewać brzuch ale szczerze mówiąc nie łączyłam tego ze skurczami tylko miałam wrażenie że chce mi się kupę
W pewnym momencie zaczęłam liczyć przerwy między bólami i wyszły mi około 10 minut. Nie zdążyłam zareagować bo właśnie poczułam chlupnięcie i nagle zrobiło sie mokro.
Zaalarmowałam męża i 5 minut później jechaliśmy do szpitala.
Baliśmy się okropnie bo to był dopiero 31 tydzień.Poza tym w naszym szpitalu nie mają takiego sprzętu jak w szpitalu w Łodzi gdzie byłam pod kontrolą.Bałam sie jednak jechać prosto do Łodzi ponieważ to 60 km. a nie chciałam ryzykowac porodu w aucie.
W naszym szpitalu po badaniu okazało sie że szyjka jest rozwarta na 1 cm. i karetką zdążą mnie przewieźć do Łodzi.
W Łodzi przeleżałam całą noc na porodówce pod kropłowką i KTG. Zrobili mi USg okazało sie że z dzidzią wszystko w pozrądku i ma wody.
W sobotę rano na obchodzie okazało sie że KTG dalej pokazuje skurcze.
Po godzinie usłyszałam że w południe będę miała cesarkę.
Zadzwoniłam po męża żeby zdązył dojechać i czekałam nieprzytomna ze strachu.
Potem wszystko przebiegło szybko.Golenie. cewnik i zaraz jechałam na salę operacyjną. Pożegnalny buziak z mężem który był spanikowany ale starał się to przede mną ukryć.
Na sali znieczulenie i się zaczęło.
Nagle słyszę:" dziewczynka,12:20". Czekałam na płacz ale usłyszałam tylko 3 piśnięcia i cisza. Bałam się nawet zapytać co się dzieje. w koncu o 13:00 wywieźli mnie z sali.zobaczyła męża i od razu poczułam sie lepiej.Ale gdzies w sobie miałam taki strach że jego tez nie zapytałam o dziecko. Zawieźli mnie do sali pooperacyjnej i tam czekałam na męża. W końcu zdobyłam sie na pytanie co z dzieckiem i usłyszalam że jest malutka i nie umiała sama oddychać ale lekarze sie nia zajęli i leży sobie teraz w inkubatorku. wysłałam męża żeby zrobił zdjęcia i co chwilę goniłam go z pytaniami do lekarki.
Wieczorem przewieżli mnie na salę na oddział gdzie leżały matki z dziećmi.byłam tak nieprzytomna że mało pamiętam z pierwszej nocy. Na drugi dzień kazali mi wstać a ja czułam taki ból że musieli mi pomóc i wstawałam ze łzami w oczach. czekałam na męża żeby zawiózł mnie do Małej. Kiedy ją zobaczyłam to oczywiście poryczałam się bo leżała taka mlutka podpięta do respiratora i kilku kabelków.
I tak zaczęło się nasze oczekiwanie na każdy kolejny dzień
Wiktoria urodziła się w 31 tyg. z wagą 1520 i długa na 42 cm :)
Spędziła w szpitalu 5 tyg. a teraz od 3 jest w domu i podwoiła już swoją wagę i ma już ok. 50 cm. Jest bardzo silną i żywotną dziewczynką co podkreślali lekarze. Przed nami mnóstwo kontroli ale ja cały czas jestem pełna wiary że wszystko będzie dobrze bo nasz Aniołek czuwa.

SOLARES - 27.05.2006 urodziła Kubusia

Solares napisał(a):Ale zrobiłem mamie psikusabo wyszedłem na świat 2 tyg. i 2 dni przed planowanym terminem porodu :love: . Na początek pozdrawiam wszystkie ciotki.
A teraz po kolei.
Zaczęlo się w Dzień matki tuż przed północą - odeszły wody, po chwili pojawiły się skurczybyki (krótkie, ale co około 3-4 minuty). Mamę troszkę bolało, ale była dzielna. Szybki telefon do położnej - umówieni jesteśmy na drugą w szpitalu.
Mama bierze kąpiel, ubiera się z pomocą taty...
dobrze, że torba była spakowana (jakby rodzice coś przeczuwali ;) )
Tata dzwoni do położnej, że już jedziemy do szpitala i będziemy ok. 1.30.
Tata jechał szybko - dobrze, że była noc i nie było korków.
1.30 - jesteśmy w szpitalu...jeszcze 2 w 1. Mama ma 3-4 cm rozwarcia.
Idziemy do naszej sali w pieknym pomarańczowym kolorze.Poród przebiega ekspresowo - mama nawet nie zdążyła wziąć znieczulenia, bo o 2.50 tuliła mnie już do siebie.
Acha...
Mam na imię Jakub, waga równe 3 kilo i 52 cm. Dostałem 10 punktów :D .
I to tyle. - szybko i w sumie bezboleśnie.
Teraz jesteśmy w domku - cali i zdrowi.

Jeszcze raz całuski dla forumowych ciotek...

TYGRYS - 22.05.2006 urodziła Maciusia w szpitalu Bielańskim w Warszawie

TYGRYS napisał(a):Długo się zbierałam zeby opisać mój poród ale się udało - oto mój opis .
Całą sobotę 20/05 miałam skurcze . Jedne bolesne inne nie i raczej nieregularne .
Po ktg zostałam odesłana do domu i miałam przyjechać jak rzeczywiście zacznę rodzić .
Po bardzo aktywnej niedzieli (wizyta u rodziców , zakupy) tuż przed północą odeszły mi wody .
Pierwsze co pomyślałam : i co ja mam teraz robic ?
Jakoś wyszłam z szoku , ubrałam się i pojechaliśmy do szpitala bielańskiego.
Od razu napiszę , ze opieka w tym szpitalu była bardzo dobra , ludzie rózni : sympatyczni i trochę mniej sympatyczni ale z wszystkimi można się było dogadać . Niestety położna i lekarz którzy mnie przyjmowali sprawili , ze mialam ochotę płakać , dać sobie spokój z rodzeniem i wrócić do domu .
Połozną obudziliśmy - było trochę po północy . Była niegrzeczna , jadła ciasteczka i zadawała pytania z pełnymi ustami .
A ja miałam skurcze , mokre spodnie i łzy w oczach .
Lekarz powiedział , ze oddają mi ostatnie wolne miejsce przeznaczone dla rodzącej z pełnym rozwarciem a moje rozwarcie to tylko 1,5 cm . Na szczęście mnie przyjeli .
I się zaczelo .
Na sale trafiliśmy okolo 1:30 .
Jak dla mnie wszystko trwalo bardzo długo . Miałam nadzieję , ze rozwarcie ``zrobi się`` w ciągu kilku godzin .
Jeszcze pamietam jak rozmawialiśmy z mężem , ze pewnie do 7:00 urodzę . Nic z tego .
Najgorsze było badanie . Nadzieja , ze połozna powie jest pełne rozwarcie . A tu było 2-3 cm , 3-4 cm jak usłyszałam 7-8 centymetrów to się prawie z radości popłakałam . A pozniej przyszedł lekarz i powiedział , ze jest 6-7 centymetrów .
Modliłam się zeby szybciej się rozwierało . Na to rozwarcie dostałam czopki , jakis zastrzyk .
Skakałam na piłce (średnio mi pomogło) , spacerowałam po pokoju , siedziałam na worku i pod prysznicem (to mi nawet pomagało).
Chyba to powolne rozwieranie zdenerowało lekarza bo kazał podłączyć oksytocynę . Miało byc szybciej ale bardziej bolesnie .
I rzeczywiście bolało .
Ostro zrobiło się przy 9 centymetrze . Połozna robiła masaz bo nie było pełnego rozwarcia a ja juz chciałam przec .
I sobie parłam . W sumie ponad dwie godziny . Jak połozna powiedziała , ze widzi głowke myslałam , ze pojdzie szybko . A glowke widac było a parcie nic nie dawało . Myslałam , ze umrę - i to własnie przez te dwie godziny mówiłam mężowi .
Krzyczałam zeby odłączyli oksytocyne , ze umrę , ze nie dam rady , ze nie mam juz siły .
Nie chciałam robic tego co połozna kazała . Gdyby nie moj mąż lezałabym na tym łózku bo nie miałam siły na nic .
Ale mnie ciagle zwlekali z lozka i parlam na stojąco (wlasciwie w kucki).
Ciagle pytałam ile jeszcze , dlaczego to tak długo trwa .
Wreszcie kazli mi się połozyc . Pojawił się lekarz , 3 albo 4 położne . Kazli ostro przeć . Nogi miałam przygiete prawie do twarzy , jedna polozna mocno naciskała na brzuch . Poczułam lekkie uszypnięcie (nacięcie) . Ostatniego parcia nie pamietam dokładnie.
Czułam się tak jakbym odleciała . Nagle poczułam ulgę i ciepłe ciałko na brzuchu . Pierwsze co zobaczyłam to małą stopę .
Złapałam to ciałko i trzymałam bardzo mocno . Była 14:15 . Nie mogłam uwierzyć , ze to juz . Jak zobaczyłam łzy na twarzy męża (pierwszy raz w życiu) wiedziałam , ze to już .
Położna pokazała tylko , ze to chłopak . Zabrali go do wazenia i mierzenia . Dostał 10punktów . Płakał bardzo głośno .
Jeszcze tylko łożysko , zakładanie szwów (nie było bolesne) i przez dwie godziny siedzielismy z naszym synem na sali porodowej. Był opuchniety , maleńki i taki słodki owiniety w pieluchy .
Wiele razy słyszałam , ze po porodzie przechodzi cały ból i wracają siły . Nie do konca mogłam w to uwierzyc . A kilka minut po tym jak krzyczałam , ze nie dam sobie rady byłam uśmiechnięta , dzwoniłam do mamy i taty i mogłam wracac do domu .
3 godziny po porodzie byłam już pod prysznicem (mąz pomagał) i cały wieczór na nogach - siedziec nie mogłam jeszcze przez 5 dni !
Ból poczułam dopiero następnego dnia . Bolały wszystkie miesnie , żebra (połozna mocno naciskała) .
Przez żółtaczkę długo siedzieliśmy w szpitalu . Macius 3 dni leżal w inkubatorku i się naswietlał . Nie mogłam go karmic - był sztucznie karmiony . Pielęgniarki noworodkowe bardzo mi pomagały , pogadały ze mną trochę , pocieszyły .
Od kilku dni jesteśmy z Maciusiem w domu . Pierwsze 3 dni były ciężkie . Mamy problemy z karmieniem ale z dnia na dzień jest coraz lepiej .
Teraz maluszek słodko śpi w swoim łóżeczku a ja mu się przyglądam i nie mogę uwierzyć , ze to cudo jest moje .

KAMAJLA - 20.05.2006 urodziła Lilę

kamajla napisał(a):w piątek 19-go nie mogłam zasnać, wszystko mi przeszkadzało i drażniło... w sobotę 20-go wstałam o 6.30, bo już miałam dosyć tej nocy i po chwili zaczął boleć mnie brzuch. Do 9-tej smęciłam się po mieszkaniu, mąż sobie jeszcze smacznie spał. Bóle takie sobie, trochę mocniejsze niż okresowe. W końcu obudził się i mąż i tak sobie przeżywaliśmy te skurcze wspólnie. Lekkie one były i krótkie, ale średnio co 5 minut, więc dosyć upeirdliwe. Po 11 zadzwoniłam do znajomej położnej, powiedziała, żeby jechać do szpitala, bo zawsze to lepiej jak zbadają. Tak też zrobiłam. Po wszelkich administracyjno-różnych sprawach wylądowałam na porodówce o 14-stej. Badanie wykazało 1 cm rozwarcia, czyli prawie żadne... położna na to, że być może noc spędzę na patologii jak nic się nie zmieni. Długo nic się nie zmieniało i już zaczęłam tracić nadzieję, na poród tego samego dnia. Skurcze jednak w końcu się nasiliły i wydłużyły (co wywołało mieszane uczucia - coraz ciężej mi było, a z drugiej strony cieszyłam się, że coś się dzieje). O 19-stej zbadali mnie znowu i już było 6 cm!! Jak ja się ucieszyłam :D Gorzej, bo okazało się, że mam długą szyjkę macicy (taka ponoć moja "uroda") i czekaliśmy co się będzie działo dalej. Potem już straciłam rachubę czasu. W którymś momencie przekłuli mi pęcherz płodowy, bo wody absolutnie same nie miały ochoty odejść. Skurcze non stop. W końcu podali mi oxytocynę, przy czym w międzyczasie pękła mi żyła w dłoni, bo nie chciał się welflon wkłuć... Kolejną "dawkę" energii zafundowali mi, jak zobaczyłam, że szykują już stanowisko dla maleństwa i likwidują część łóżka porodowego. Całkiem zapomniałam, że chciałam w wodzie rodzić... Krzyczałam trochę, chociaż przed porodem pewna byłam, że nie będę 8) Jak zobaczyłam główkę to już byłam w siódmym niebie!!! Do końca nie znałam płci, więc szybciutko oznajmili mi, że dziewczynka i położyli mi na brzuchu - i już było cudownie...
Potem zajęła się nią pani pediatra. Dostała 9 punktów, ważyła 3300 i mierzyła 58 cm. I na pierwszy rzut oka wszytko ok, ale przy badaniu stetoskopem, pani doktor się zdziwiła, bo nie usłyszała bicia serduszka - a tu dziecko się rusza i na nią patrzy. Wzięli ją na usg i inne badani (dobrze, że nie miałam siły się wtedy martwić - zresztą pani doktor w taki sposób oznajmiła mi konieczność wykonania tych badań, że byłam spokojna). No i okazało się, że mam wyjątjkowe dziecko - ma "situs invertus", po naszemu odwrócenie trzewi - lustrzane odbicie. Serduszko w prawo, wątroba, wyrostek i takie tam odwrotnie. Ale wszystko prawidłowo zbudowane i funkcjonuje jak trzeba, tak więc z moim "cudem natury" od czwartku jesteśmy już w domku.
Mój mąż w czasie porodu był cały czas ze mną i nie wyobrażam sobie, żeby mogło być inaczej. Był bardzo spokojny, a po wszystkim powiedział, że bardzo się cieszy, że był przy narodzinach jego kochanej córeczki ;)

Długo trochę, ale mam nadzieję, że jakoś przebrniecie.
Zdjęcia wkrótce.

OKRUSZEK - 20.05.2006 urodziła Mateuszka w szpitalu na Solcu w Warszawie

okruszek napisał(a):Termin porodu mialam wyznaczony na 18ego maja (czwartek, dzien moich imienin zreszta :D). W czwartek nie wydarzylo sie nic. W piatek z rana pojechalam na Madalinskiego (tam mialam rodzic) na KTG - wynik: tetno maluszka ok, skurczy brak. Potem pojechalam polazic po sklepach i wpadlam do tesciowej na herbate. Tak sobie rozmawialysmy ze jutro (sobota) to moglabym juz urodzic bo po pierwsze zakonczylismy sprzatanie po remoncie i przeprowadzce a po drugie wreszcie sie wyspimy bo maz nie musi isc do pracy a normalnie to wstaje o 6:30!!! W piatek pozno polozylismy sie spac ale moglismy wstac o ktorej nam sie chcialo.
Sobota, 20 maj. Po sniadaniu wybralismy sie na zakupy - mielismy kupic kinkiet i zyrandol. Do sklepu dotarlismy ale zakupow nie zrobilismy bo poczulam jakies ciepelko i ... spodnie zaczynaly sie robic mokre. Czym predzej poszlismy do domu. Zaczelo sie (godz 11:30), powoli saczyly sie czyste wody plodowe. Wzielam prysznic, pozmywalam, posprzatalam i ok 13:30 poszlismy do moich rodzicow zeby nas zawiezli na Madalinskiego. Ja zupelnie spokojna, maz chyba tez tylko moja rodzina zaczela panikowac :D Skurcze sie zaczely jak tylko wsiedlismy do samochodu ale byly bardzo nieregularne co 3,5,10 minut i czas trwania tez rozny. Ok 14ej bylismy na miejscu. Rodzice wrocili do domu i czekali na informacje. Na izbie przyjec nie bylo nikogo wiec zostalismy od razu przyjeci. Dokonalismy formalnosci, przebralismy sie juz do porodu (maz tez do porodu rodzinnego) i przyszla pani doktor, ktora zbadala mnie (2 cm rozwarcia), podlaczono mnie do KTG i... okazalo sie ze mnie nie przyjma bo nie ma wolnego miejsca na porodowce. Skurcze coraz silniejsze (dochodzily juz do 100), ja jeszce bardziej sie zestresowalam brakiem miejsca i tym, ze nie mamy jak sie przetransportowac do innego szpitala. Byly momenty ze myslalam ze nie dam rady. Po telefonie do szpitala na Woloska (brak miejsc) i na Solec (pierwotnie tam mialam rodzic i tak sie stalo), wezwano karetke. I tu kolejny stres bo lekarz z karetki zabronil mojemu mezowi jechac z nami, ale na szczescie kierowca sie zlitowal.Pedzilismy na sygnale bo lekarze bali sie ze zaczne rodzic w karetce (mialam dopiero 2 cm rozwarcia) a nie chcieli odbierac porodu. Postawili Solec na nogi (bylo ok 15ej) i od razu trafilam na porodowke (na izbie przyjec moj maz zalatwial formalnosci) na sale ogolna. Podlaczyli mnie do KTG ale nie podobal im sie zapis - skurcze jak najbardziej maksymalne, rozwarcie nadal na 2 cm tylko z tetnem maluszka bylo niefajnie i od razu padlo pytanie kiedy jadlam. Pomyslalam, nic, bedzie cesarka, ktorej tak bardzo nie chcialam. Zdenerwowalam sie jeszcze bardziej, skurcze bolesne, zle oddychalam i to wszytsko spowodowalo ze mialm totalny kryzys - plakalam ze nie dam rady, ze nie chce rodzic i takie tam. Maz byl caly czas przy mnie, masowal mi kregoslup, trzymal za reke, dodawal sil i otuchy.Bardzo mi pomogl, gdyby nie on, nie udaloby sie bez znieczulenia. Podano mi Buscolizyne na szybsze rozwieranie szyjki, ktora zdziala cuda. Ok godz 16:45 mialam rozwarcie na 8 cm i zaczely sie bole parte jednakze zakazano mi przec. Ale jak tu nie przec jak samo wychodzi!!! Bardzo glupie uczucie kiedy trzeba powstrzymac, kazano mi krzyczec wiec krzyczalam. Miedzy skurczami podsypialam a kiedy doszlo do pelnego rozwarcia (16:55) totalnie nie chcialo mi sie nic, bylam jak po narkotykach, chcialam tylko spac. Do parcia zmobilizowalo mnie zanikajace tetno maluszka. Parcie mi nie wychodzilo, polozna bardzo sie denerwowala, wogole atmosfera byla napieta. Po kilku partych powiedziano mi ze widac czarny lepek, dotknelam go :) Potem okazlo sie ze maluch jest owiniety pepowina i to dwa razy i ze rodzi sie z raczka przy buzi. Konieczne bylo naciecie; musiala docinac zeby maluch szybko sie urodzil. Wiem kiedy to sie zdarzylo, nic nie bolalo. Parlam i parlam i nic. W koncu lekarz polozyl sie na moim brzuchu i wypchnal syneczka. Uslyszlam glosny placz maluszka. Plakalam ze szczescia jak bobr :) Spojrzalam na meza ktory stal prawie w moich nogach i zobaczylam lezki ktore spywaly mu po policzkach :) Nie spodziewalam sie takiej reakcji z jego strony.Jeszce bardziej sie rozkleilam. To byl najszczesliwszy moment w moim zyciu :) Potem polozyli mi synka na brzusiu i wreszcie moglam zobaczyc jego sliczna buzke i gestwine czarnych dlugich wloskow :) Na pytanie poloznej jak maluch bedzie mial na imie - spojrzalam na meza i z jego ust padlo: Mateusz (do konca nie moglismy sie zdecydowac czy bedzie Mateusz czy Krystian, ja wolalam Mateusza wiec wszytsko wlasciwie zalezalo od meza). Potem ja bylam szyta a maz zajal sie synkiem. Kiedy przyszli do mnie dowiedzialam sie ze wazyl 3300 i mial 58cm i dostal na poczatku 9 pkt ale po 3 min juz 10pkt :D Od razu przysssal sie do cyca i tak spedzilismy we trojke troche czasu na sali porodowej a potem pojechalismy na poloznicza.
Ze wzgledu na czarne, geste, dlugie wloski Mateuszka na noworodkach i na oddziale polozniczym nazywano go Cypiskiem :)

DINA - 12.05.2006 urodziła Gabrysię w szpitalu na Madalińskiego w Warszawie

DINA napisał(a):Postanowiłam napisać troszkę i o porodzie i o samym szpitalu (żeby post był uniwersalny) lol

Do szpitala (na Madalińskiego) trafiłam w terminie porodu wg OM na obserwację (KTG wykazywało już skurcze macicy a rozwarcie było na 2cm). Na sali byłam sama (mąż mógł zostać dosyć długo bo wyszedł ok 21-ej a i tak go nikt jeszcze nie wyganiał) - ale nie zmrużyłam tej nocy oka (za oknem krakały wrony, kruki czy inne ptaki, na korytarzu paliło się światło i raczej nie było zbyt cicho).
Rano rozwarcie na 4cm, skurcze wyczuwalne ale mało dokuczliwe - po 14-tej trafiliśmy na porodówkę.

Salę do porodu wzięliśmy tą o podwyższonym standardzie z prysznicem. Miałam do swojej dyspozycji drabinki, piłkę no i ww. prysznic (korzystałam ze wszystkiego). Mąż był przy mnie cały czas - dzielny z niego meżczyzna że to wszystko zniósł! A jego obecność wpływała na mnie uspokajająco i dodawała otuchy na następne minuty, godziny :) Położnej nie opłacaliśmy - w sumie obsługiwały nas trzy dyżurne położne:
1 - wsza - nie była zbyt rozmowna i po naszej prośbie o nie podawanie oksytocyny - więcej się nie pokazała :) Ale prośbę uszanowała!
2 - ga - przez większość I fazy doglądała nas położna Aneta ... nie pamiętam nazwiska, bardzo sympatyczna, na prośbę o nie przebijanie pęcherza, powiedziała: "Może i ma Pani rację, co nagle to po diable" - chciałam urodzić jak najbardziej naturalnie i żeby pęcherz pod wpływem podskoków na piłce i napierania główki pękł sam. Tym bardziej że skurcze były dość silne a rozwarcie pełne i szyjka - nie stanowiły już problemu...
3 - cia - ok 19-tej była zmiana położnych i tu ster przejęła położna Krystyna Golba z czego bardzo się cieszę :) Też była przeciwna przebijaniu pęcherza, powiedziała że różne rzeczy się mogą przytrafić...
I tak sobie skakałam, prysznicowałam się, aż do stanu wycieńczenia organizmu (nie przespałam ani minuty poprzedniej nocy w szpitalu, a skurcze zaczęły mi się rano) - wtedy zawołałam położną, wydawało mi się że zaczęły się skurcze parte, a pęcherz nie pękał, główka nie chciała zejść do kanału rodnego - była wciąż wysoko ... położna chciała mi na chwilę podłączyć KTG żeby zobaczyć tętno Maleńkiej - ale już nie zdążyła ;) Chciała sprawdzić rozwarcie i w tym momencie pęcherz pękł a zaraz potem zaczęły się silne skurcze parte. Przyznam szczerze że w tym ostatnim okresie to byłam tak skupiona na parciu i darciu się ;) że nie wiedziałam co się dzieje dokoła. Napiszę krótko że te 10 ostatnich minut było ostro. Mój mąż stał blisko mnie, trzymał mnie za rękę, zjawił się dr (Zwoliński) - niesamowity człowiek, pocieszał mnie, że dam radę (ja się darłam że nie dam rady... ;)) i opowiadał jakieś śmieszne historie, tudzież kawały (niewiele z nich pamiętam - ale mąż mówił że opowiadał). Trzy, cztery skurcze parte podparte kroplówką, nacięcie krocza i Gabrysia była już na moich piersiach - taka piękna, kwiliła,taka cieplutka, czarniutka a potem kiedy ją troszkę przykryli leżała u mnie jeszcze 40 minut, przygasiliśmy światło, próbowała otwierać oczka i słuchała jak do niej z tatusiem przemawialiśmy po cichutku :) Strasznie się cieszyliśmy. Wspomnienie bóli od razu odeszło w dal!
Po tych 40 minutach - w tym samym pokoju Gabi była ważona i mierzona i potem znowu trafiła do mnie na karmienie - to niesamowite jak dziecko wyczuwa pierś i pokarm, przyssała się i wydawała przy tym takie niesamowite odgłosiki... Zostaliśmy w pokoju tylko ja, mąż i Gabi na conajmniej trzy godziny... to były cudowne chwile!

Przez najbliższe dwie doby byłam z córeczką prawie non stop - nawet kąpiele, badanie słuchu i badanie przez lekarza odbywało się w naszej sali.
Lekarze w porządku, położne i pielęgniarki też, jeśli ktoś miał jakieś wątpliwości co do Maleństw - to przychodziły i coś radziły ...
Mój mąż mógł przy mnie być codziennie prawie od rana do wieczora - przyjeżdżał po obchodzie ok.10 i wychodził przed 21-wszą - co dla mnie i Gabi było bardzo ważne (mogłam np. pójść pod prysznic :)).
No i chyba na pochwałę zasługują też studentki które z poświęceniem i dużą chęcią pomagały mamom przystawiać dzieci do piersi, pokazywały jak dbać o pępek itp.

MYCHA526 - 10.05.2006 urodziła Zuzię

mycha526 napisał(a):mam wolna chwilke, wiec opisze moj wielki dzien

termin miałam na 14 maja a ze była to niedziela wiec miałam sie zgłosic w piatek, 12 maja na planowana cesarke. nie mogłam sie juz doczekac tego dnia, odliczałam godziny :) w nocy, z wtorku na srode 9/10 maja, poszłam do łazienki na małe siusiu. gdy zobaczyłam wkładke ogarneła mnie panika. była na niej jakby krew z woda. byłam w takim szoku, ze hej. obudziłam mame mowic :mamo, musimy jechac do szpitala, wody zaczeły mi odchodzic". była godzina 1.30. mama pobiegłą obudzic tate, ja włozyłam gruba podpaske i budziłam męża. ubralismy sie, mąż zabrał moja torbe i pojechalismy do szpitala. izby przyjec w połozniczym u nas nie ma wiec od razu pojachałam na oodział porodowy. tam podłaczono mnie pod ktg, połozna wypełniła sterte papierków, dopiero po jakiejs godzinie poszła po lekarza. pokazałam panu moje zaswiadczenie od okulisty ze wskazaniem do cc, na co pan dr prychnął, że co oni za bzdury wypisuja, o cc decyduje lekarz a nie okulista. usłyszałam to i normalnie sie załamałam. nie byłam przygotowana psychicznie do porodu naturalnego :( lekarz wypełnił kolejne papierki (przy okazaji zapytała, czy jurek to moj tato- znali sie ze szkoły). w koncu kazał mi podpisac, ze poinformował mnie o skutkach cc. byłam juz wniobowzieta.:) nastepnie pan dr mnie zbadał-matko jedyna, jak to bolało :(:( stwierdził, ze dziecko małe i wszytsko jeszcze pozamykane. kazał podłaczyc kroplówke, zeby zaczeła sie jakas powazniejsza akcja porodowa i na ok godz 4 zapowiedział cc. ubrałam sie w szpitalny worek/koszule, połozna załozyła mi cewnik, podgoliła, wstrzykneła jakies lekarstwa i kazała isc do męża do poczekalni. zleciały dwie kroplowki, skurcze miałam co chwila (pomyslałam wtedy, ze nigdy nie chce rodzic naturalnie, strasznie bolałao). po godz 5 rano połozna zawołała mnie, kazała wypic jakies swinstewko, anastezjolog chwilke ze mna porozmawiał i zaczał mnie znieczulac . był bardzo miły, mowił po kolei, co bedzie robił, kiedy zaboli itp. opierałam sie o pomagajaca mu pielkegniarke i nawet tak bardzo nie bolało. po chwili poczułam leciutkie mrowienie i połozyłam sie na stole operacyjnym. przykryli mnie tymi swpoimi zielonymi szmatkami, podłaczyli do monitora. weszło 2 lekarzy i instrumentariuszka. usłyszałam "zaczynamy?" na co jeden z nich odpowiedział, ze jeszcze nie bo poszedł ktos po mojego mężą, żeby zza szyby mógł obserwowac cała operacje. pamietam, ze strasznie sie bałam, ze zaczna mnie kroic a znieczulenie jeszcze nie zacznie dziaąłc. ale było ok. nie czułam bólu, tylko ich ruchy. byli tacy niedelikatni, ze cały stól sie ruszał. pamietam, ze zazartowałam do anastezjologa, ze zamast mnie tak szarpac, rownie dobrze mogli posłuzyc sie piła elektryczna . nagle usłyszałam płacz, płacz mojego maluszka :) lekarz pokazał mi jej pupcie i zapytał, czy miała byc dziewczynka :) ponoc macha nią w kierunku mojego mężą i pytał, co miało byc, ale ja tego nie pamietam.. popatrzyłam na zegar na scianie- była 5.45. zostałam mamą :) łzy same płyneły mi po policzkach... potem zabrali mała a mnie doprowadzali do porzadku, szyli, myli, przełozyli na łózko i wywiezli na korytarz. a tam powitał mnie mój mąż z nasza córeczka na rekach :) mielismy dla siebie kilkanascie minut. nareszcie mogłam ja zobaczyc, dotknąć :) tyle czekałam i wreszcie mała pojawiła sie w naszym zyciu:)
potem zawiazli mnie na oodział noworodkowy, tam zuzie zwazyli, zmierzyli itp. poprosiłam, zeby mi ja przyniesli i nreszcie mogłam ja przytulic :) pielegniarka bardzo szybko przystawiła mi ja do cycusia, wycisneła kropelke siary a ja byłąm najszczeskliwsza osoba pod słoncem:) prawie cały dzien miałam malenka w swoim łózku, przystawiałąm do cycusia.
najgorsze było to, ze mąż mógł przebywac ze mna na sali tylko jeden dzien. pozniej musiałam zostawiac dziecko i wychodzic do niego do pomieszczenia odwiedzin. to było straszne. on mnie przytullał, ja płakałam i tak wygladały nasze krotkie wspolne chwile. on ogladał dziecko przez szybe w drzwiach, ja biegałam co chwile sprawdzic, czy mała nie płacze:( ogólnie pobyt w szpitalu wspomniam koszmarnie :( depresja poporodowa stała sie moim udziałem, płakałam, teskniłam, płakałam. chwilami nie potrafiłam cieszyc sie z obecnosci malenstwa :( przy niedzielnym obchodzie, lekarz powiedział, ze mnie dzisiaj nie wupuści, ze musze poczekac do poniedziałku. wtedy juz nie wytrzymałam. zaczełam tak przerazliwie płakac, ze po obchodzie połozna zawołałą mnie i powiedziała, ze moge wyjsc na włase zadanie bez zadnych konsekwencji. podziekowałam jej, zadzwoniłam do męża, podpisałam papierek, ze wychodze wbrew zaleceniom lekarza i pojechałam do domu. zuzia mogła wyjsc juz 2 dni wczesniej, to mnie po cc chcieli jeszcze trzymac, mimo, ze wszytko było ok. w domu nikomu nie powideizłam, ze zwiałąm ze szpitala , wie tylko mój mąż...
w domu tez pierwsze dwa dni były płaczliwe, nie potrafiłam znalzc sobie miejsca, płakałam. ale teraz jest juz ok :) wielka pomoca i wsparciem był i jest dla mnie mój mąż , za co mu dziekuje:)

zastanawia mnie, dlaczego w moim szpitalu nie wpuszcza sie tatusiow na oodział noworodkow? przeciez w wiekszosci szpitali nikt nie zabrania młodym rodzicom byc razem. gdyby moj mąż mógł byc ze mną, wszytsko byłoby inaczej. a tak pierwsze dni swojego macierzynstwa wspominam strasznie. wiem jedno, drugiego dziecka w tym szpitalu nie urodze!!!

przepraszam, ze tak długo i chaotycznie, ale chciałam opisac wszytsko i zdazyc zanim malenstwo sie obudzi:)

PATTY - 05.05.2006 urodziła Mateuszka

Patty napisał(a):Oj dlugo sie zbieralam..., ale dzis Mateusz konczy miesiac wiec juz czas opisac jak pojawil sie na swiecie

Termin mialam wyznaczony na 6 maja, wiec w piatek pozegnalam sie ostatecznie z praca i zapowiedzialam ze pojawie sie za kilka miesiecy. Zaczal sie dlugi weekend majowy. 4 maja po poludniu zaprosilam meza na spacer smiejac sie ze to pewnie ostatni spacer z brzuszkiem. Moj maz rowniez ze smiachem stwierdzil ze w takim razie uwiecznimy go na kamerze i tak tez sie stalo :)
Okolo 20.00 dziwnie sie poczulam, nie moglam znalezc sobie miejsca...nagle poczulam dosyc ostry bol w krzyzu... (wczesniej nie mialam zadnych boli przepowiadajacych wiec byla to dla mnie zupelna nowosc), ... po jakims czasie znowu poczulam bol, i pozniej znowu... zaczelam sie zastanawiac czy to przypadkiem sie nie zaczyna... na lezaco bardziej bolalo wiec chodzilam po domu do 3 nad ranem, probowalam mierzyc czas miedzy skurczami ale kompletnie mi to nie wychodzilo. Obudzilam meza i powiedzialam ze bede spokojniejsza jak sprawdzimy co sie dzieje... pojechalismy do szpitala, podlaczono mnie do KTG, maz obserwowal zapis i informowal mnie jak wyglada wykres ;), a potem zbadala mnie lekarka i powiedziala ze jak bardzo chce to moga mnie juz przyjac, ale moge tez poczekac w domu i zobaczyc czy sie rozkreci, wtedy pomyslalam ze pewnie to jeszcze nie to i bole przejda, ale nie przechodzily. W domu krazylam miedzy kuchnia a pokojem a bole sie nasilaly i zaczly sie tez skurcze z brzucha, zadzwonilam do meza i powiedzialam ze chyba powinnismy jechac jednak do szpitala.
Podpinaja mnie do KTG. Przychodzi polozna i sprawdza rozwarcie, ktore jest malutkie 2 cm, ale decyzja jest ze zostaje. Pytam "czy to oznacza ze dzis urodze?" Smiejac sie polozna odpowieda "no zobaczymy". Razem z męzem przenosimy sie na porodowke... jest strasznie cicho... nikt nie rodzi w tym czasie. Polozna mowi mi z czego moge korzystac i zebym sobie chodzila i sie rozciagala. Pyta tez kiedy ostatni raz jadlam... jak mowie ze wieczorem poprzedniego dnia jedna kanapke podpina mnie do kroplowki abym miala sile rodzic :) pozniej robi mi lewatywe i sprawdza tetno dziecka. Po jakiejs godzinie przychodzi doktor sprawdzic rozwarcie i postep... jakie bylo moje rozczarowanie gdy slysze ze jest tylko 3 cm... dzidzius jednak schodzi powoli do kanalu ... pozniej bole narastaja, dostaje pilke do skakania... troche pomaga ale niewiele i mowie mezowi ze chyba mocniej juz nie moze bolec...mimo tych roznych wygibasow wody plodowe nie odchodza i lekarz po kolejnym badaniu decyduje o przebiciu pecherza... strasznie sie boje ze to bedzie bolalo, ze mnie ukluje albo zrobi cos dziecku, ale nic nie czuje oprocz cieplej wody. Rozwarcie - 4 cm... "jeszcze strasznie dlugo to potrwa skoro tak wolno idzie", wody sacza sie powoli ... niedobrze ze maja kolor zielony...wiec znow mnie podpinaja do ktg i monitoruja tetno... rozwarcie sie nie powieksza a mnie juz okropnie boli, ide pod prysznic i maz polewa mi plecy i brzuch a ja mowie ze tak bardzo mnie juz boli, ze chce znieczulenie, ze nie wytrzymam...a moj maz dodaje mi otuchy, mowi ze na pewno wytrzymam, ze jestem dzielna i ze juz niedlugo zobaczymy naszego synka...
polozna mowi ze jesli chce to ona wola anastezjologa... patrze pytajaco na meza zeby to on zdecydowal (tak jak by to on wiedzial czy tak mnie boli ze nie wytrzymam czy jeszcze moze jednak wytrzymam)... probe podania znieczulenia wspominam najgorzej z calego porodu... najpierw na lezaco anestezjolog propuje mi sie dwa razy wbic... w tym czasie malo chyba nie lamie reki mojemu mezowy tak go sciskam... i 2 razy sie nie udaje podac mi znieczulenia... kaza mi usiasc i 3 raz anestezjolog probuje mi sie wkuc i 3 raz jej sie nie udaje. Wtedy sie nie wytrzymuje, mowie ze juz nie chce zadnego znieczulenia, zeby mnie zostawila, ze ja chce juz rodzic i sie ruszac (caly czas nawet podczas skurczu nie wolno bylo mi sie ruszyc :( ) i po tym wydarzeniu wstapuja we mnie nowe sily... chce jak najszybciej urodzic... wracam pod prysznic i klecze przy scianie - jakbym sie modlila - a tak naprawde pamietam tylko ze moj maz caly czas byl przy mnie i ze mowi "juz niedlugo moja dzielna zonko", pamietam jak urywam raczke od prysznica...ze mowie ze nie chcialam...potem przenosze sie kolo lozka, mam przec podczas skurczu... rany jak boli, ale prę "synku jeszcze troche ... juz niedlugo sie zobaczymy", polozna kaze mi sie polozyc, przygina mi glowe do brzucha i kaze przec w skurczu...jestem juz zmeczona...zamiast przec przy skurczu do konca wypuszczalam w ostatniej fazie powietrze...przychodzi lekarka, Marcin trzyma mnie za glowe a ja pytam jeszcze dlugo? polozna mowi ze to juz ostatni raz, zebym parla, lekarka zartuje, ze ona juz mocniej przec nie moze.. przyciaga mi jeszcze mocniej glowe a ja pre... slysze jak polozna mowi "jest glowka, chce pan zobaczyc" i na trzy cztery z moim mezem odpowiadamy: NIE, i znowu pre i znowu i nagle slysze krzyk dziecka... mojego synka, jego cieple cialko laduje na moim brzuchu... podobno mowie w kolko jaki sliczny, jaki on sliczny... a moj maz odcina pepowine. Pozniej synka zabieraja i widze jak go mierza, waza, jak lekarz mowi ze dostaje 10 punktow i ze taki duzy chlopczyk :) przynosza go owinietego w pieluszki i klada przy nas... tak spedzamy razem 2 godziny zachwycajac sie kazdym szczegolem naszego malenkiego syneczka... Mateusza :heart:

KINGA_W - 04.05.2006 urodziła Oliwkę w szpitalu na Staryńkiewicza w Warszawie

Kinga_W napisał(a):A więc miałam termin na 3 maja, ale wcześniej nic nie zapowiadało że urodzę, tak więc przez 2 dni jeździliśmy zwiedzalismy, byliśmy nawet w Czersku! Trzeciego nic się nie działo więc nawet pojechaliśmy z psem na długi spacer po lesie, wychodziłam się, potem mąż mnie wytrząs po wertepach, ale nic... później jeszcze byliśmy u mojej cioci, siedzielismy chyba ze 2,5 godziny, i było hi,hi, ha,ha że to dzidzi się nie śpieszy no i żeby dać znać jak coś się będzie działo! Była 18 jak wrócilismy do domu i stwierdziłam że się położę bo jestem zmęzona - w końcu wielogodzinne wyprawy poza dom to juz nie były dla mnie. No leżę sobie i czuję jak by "Pyrkanie" i pobolewanie w szyjce no to mówię weznę sobie proszek bo juz wcześniej tak pyrkało, ja na wznak a tu takie ciepełko, 19.10 Odeszły mi wody! Mówię mężu "odeszły mi wody" a on : "żartujesz " lol
Widzę panikę w jego oczach, leci po teściową a ja siedzę na kibelku.
W końcu dzwonię do rodziców że to juz a ich w domu ni ma, bo na spacer wsyszli i zaniosło ich do ciotki w drugi koniec miasta! :)(ja tego nie wiem) wiec robię rundę telefoniczną gdzie mgą być no i takim sposobaem mama po powrocie do domu nie mogła spokojnie na kibelek usiąść bo telefony się urywałay lol. Mama na to żeby poczekać to ona zadzwoni do koleżanki która nas umawiała z położna ze szpitala (jak mnie przyjmą na oddział) i powie jaka jest sytuacja. Co się okazuje Starynkiewicza od południa (jest 20.30) nie przyjmuje w ogóle dziewczyn do porodów bo niema miejsc itp :| to ta juz przerażenie, kurcze gdzie teraz ( bo miła byc połozna i znieczulenie - byłam happy że się mnią napewno zajmą a tu taki numer) no ale koleżanka zadziałała i znalazło sie miejsce 8) no zostaje przyjeyta na oddział z 2 cm rozwarciem i dużym ubytkiem wód, dostaje lewatywkę, jadę na porodówkę, mam bóle co 8 minut na poródówce pytaję mnie czy to do mnie ma przyjechać koleżanka, ja w tym stresie że "nie" ale po momencie pytam czy chodzi o p.Grazynkę i mówią zę tak, ja potwierdzam!!. Po przyjeździe połoznej wszystko toczy się błyskawicznie, podłancza mnie pod te wszystkie aparatury, kroplówki przygotowóje do znieczulenia, i mówi anestezjologowi że za 1,5 godziny może przyjść znieczulać!! se myśle krótko jakoś wytrzuma, ale po podaniu oksytocyny zrobiły się skurczybyki pomogła piłka na której skakałam ale po jakimś czasie zaczełam się modlić oby szybciej przyszedł ten anestezjolog! No i w końcu o północy modlitwy zostały wysłuchane i przyszłi mnie znieczulić więc już lepiej mi się zrobiło na samą myśl. Najgorsze było wkuwanie, kazali mi się tak zgiąc a tu skur nastąpił, myślałam że urwę z bólu rączkę od łózka którą trzymała, ale wkońcu czuję ukucię znieczulenia miejscowego a potem już wielką ulgę. No i myślałam że że będzie tak do samego końca, a tu dupa... 8) co prawda bóli rozciągających szyjke nie czułam wcale za to bóle parte jak najbardziej, najpierw było spoko ale potem już nie!! no i oczywiście po tych wszystkich kroplówkach wymiotowałm, to było okropne bo i na początku bóle i wymioty!! potem same wymiotyjest 00.40 jak położna mówi że zaczniem ppomału przeć ale na boczku podkurczając do piersi jedną nóżkę, nie było łatwo zaczeło boleć, że miałam chwile zwątpienia że nia dam rady, mój kochany mąż podawał mi cały czas maseczkę z tenem ale miałam dwa odloty z wysiłku!! w końcu kazała mi połozyć się na wnak zrobiło się wokół sporo ludzi, kazano mi przeć, oddychać, przeć poczułam bolesne pieczenie a ja stwierdziłam że już nie mogę .. ale przy kolejnym parciu widzę główkę mojej dzidzi i myslę jeszcze raz i będzie po wszystkim i miałam rację jedno parcie i moje niuniu było na tym świecie, najbardziej byłam ciakawa co się urodziło(bo nie byliśmy do końca pewni) ale zobaczyłam śliczną "bułeczkę" miedzy nogami i myślę to mój moż napewno happy! i w tym momencie mała wylądowął na moim brzuszku, była taka malutka, cieplutka i śliska!! Tak mocno ją do siebie przyciskałam że połozna się śmiała że pępowiny mało nie urwałam.
Potem mąż pstrykał foty a ze mnie zaczęto przygotowywać do szycia. Moż na korytarz a zemnie wyciskano łóżysko bo nie bardzo chciało wyść a potem jeszcze łżeczkowano bo coś zostało! Samo szycie wspominam bardzo dobrze dostałam 2 znieczulenia miejscowe i byłam tak heppy że nawet przysypiałam podczas szycia, miałąm tylko drgawki nóg - ale jak tak zawsze, na punkcie nerwowy.
Po wszystkim leżałam jeszcze na porodówce, a po sprzątaniu mąż przyszedł do mnie z malutką i została przystawiona mi przez połozną do cyca, nawet ładnie ssała, później przeniesiono mnie na salę! było OK!
Leżałam jeszcze z dwoma dziewczynami, niunia była brarrdzo grzeczna więc mogłam trochę odpocząć!

Sam pobyt nie był najgorszy, ale moje dziecko było bardzo grzeczne, ja bardzo dobrze sobie radziałam i nie potrzebowałam pomocy położnych , szwy mi nie doskwierały więc nawet miło wspominam sam pobyt.

ANGIE77 - 01.05.2006 urodziła Majkę w szpitalu nr.1 w Sosnowcu

angie77 napisał(a):Rodziłam w Sosnowcu, w szpitalu nr 1. Wcześniej chciałam się umówić na poród z położną, ale otrzymałam informację, że nie mam raczej takiej możliwości, bo szpital musi wyrazić na to zgodę, a raczej nie jest skory....
Od mojego ginka znałam konkretne nazwisko, ale nie znałam tej położnej osobiście.. No trudno, pomyślałam, urodzę z kimś innym
Nad ranem 30 kwietnia w niedzielę, po 5.00 złapały mnie regularne skurczybyki...Były co 10 minut i bolały niewąsko, a ja nigdy nie miałam bolesnych @@, więc wydawało mi się to strasznym bólem...
Zaczęłam łazić po mieszkaniu w nadziei że mi przejdzie...No way...
Wzięłam prysznic i... depilacja wiadomo gdzie. Chciałam coś zjeść, ale już się bałam ewentualnych konsekwencji ... Po 7.00 obudziłam męża...Latał jak oszalały po mieszkaniu pytając ,,jesteś pewna, że to już????"
Zrobiłam mu śniadanie, ale z nerwów nie mógł biedaczysko nic przełknąć...
O 8.00 byliśmy już na izbie przyjęć...Przyszła po mnie położna (cudowna pani Jola W., z którą to miałam się umawiać :o :D - akurat zaczęła dyżur, a to ci fart lol ) i zabrała na porodówkę do sali porodów rodzinnych. Przebrałam się, zostałam podpięta do ktg i zbadana...Ktg nie wykazało czynności skurczowej, po badaniu orzeczono ...brak najmniejszego nawet rozwarcia , położna wytłumaczyła mi , że to przepowiadacze i może m nie tak łupać jeszcze i 3 dni . Nie chcieli mnie już wypuścić do domu, więc położono mnie na patologio-ginekologii, gdzie leżąło już 5 kobitek- każda przyjechjała do porodu, którego nie stwierdzono lol
No to sobie załatwiłam długio weekend w szpitalu Bóle nie opuszczały mnie przez całą niedzielę w ciągu dnia i w nocy z nd na pn....Nocy nie przespałam...Nawalało mnie już równo co 5 minut i przez jakieś 20 sekund...Łaziłam po oddziale, siadałam, zgięta w pół kiwałam tyłkiem na wszystkie strony, ylko żeby sobie ulżyć...Dodatkowo, nawet jeśli udałoby mi się zasnąc, to w sali 3 kobitki biły na głowę mojego małża w chrapaniu - masakra po prostu..... I tak przemęczyłam sie do 10 rano, kiedy to pielęgniarka ponownie wysłała mnie na ktg i badanie...
Już po badaniu ,,ręcznym," , a przed ktg położna powiedziała:
,,zbieraj się dziewczyno, idź spakuj najpotrzebniejsze rzeczy, jest rozwarcie na 3 palce, ty zaraz będziesz rodzić”
Zszokowana i trochę wystraszona poszłam po moje klamoty...Zadzwoniłam do męża i rodziców, że TO JUŻ.. Około 11 byłam już po lewatywie, i podpięta pod oxytocynę....Przy skurczach położna instruowała mnie jak oddychać...Co jakis czas sprawdzał postępy porodu, dodawał otuchy...Mąż stał przy mojej głowie, ściskał moją rękę i dopingował...Te skurcze były gorsze, niż parte które pojawiły się po11. O 11.20 odeszły wody.... Poparłam chyba z 9 razy, wcześniej usłyszałam od położnej ,,ooooo, blondynka będzie”....Zdopingowało mnie to bardzo, poczułam delikatne uszczypnięcie( a to było nacięcie) i nawet nie wiem kiedy Majcia wyskoczyła jak z procy...Była 12.30...Położono mi ją na brzuchu, pocałowałam główkę, małż odciął pępowinę (trochę krzywo- położna musiała poprawić) i zabrano do mierzenia, ważenia itp. Jeszcze tylko łożysko i szycie..Szycie wspominam gorzej niż sam poród...Wywijałam tyłkiem, bo czułam takie nieprzyjemne ciągnięcie...Wydawało mi się, że trwa to w nieskończoność, bo ciągle pytałam lekarza ,,długo jeszcze”???? a w głowie kłębiła się jedna myśl-,, czy on tam jakiś haft artystyczny robi?????”
Tak więc mój poród trwał raptem 1,5 godziny ...Wszyscy się dziwili, że szybko jak na pierwiastkę i że dzidzia taka duża... W kilka godzin po porodzie hasałam jak sarna, bez problemu siadałam na łóżku i wszyscy mówili że zachowuję się, jakby w ogóle nie bolało mnie krocze, na co ja zgodnie z prawdą odpowiadałam, ,,bo mnie nie boli”. Wiem jedynie tyle, że po cc miałabym większe problemy, doświadczona operacją w zeszłym roku, kiedy to miałam cięte jedynie powłoki brzuszne, nie macicę a cierpiałam za miliony....Mój poród wspominam wspaniale....Potem ze względu na fakt, że zabrali mi małą w 3 dobie, kiedy to miałam największy napływ pokarmu miałam ,,przyjemność” przeżyć masaż piersi...Odepchnęłam na chama pielęgniarkę i z płaczem stwierdziłam, że wolałabym jeszcze 5x pod rząd rodzić, niż przeżyc ten masaż- czyli nie było tak źle...Za poród nic nie płaciłam. Spokojnie mogę urodzić drugie dziecko...
Tęsknię za kopniaczkami w brzuszku, no ale teraz mam malutką live lol

JOJKA - 26.04.2006 urodziła Zosię

Jojka napisał(a):Nasza kochana córeczka Zosia przyszła na świat 26. kwietnia o godz. 18.22 i miała 55 cm, 3840 g i 10 pkt. Apgar. Ale po kolei...

Byłam już około tygodnia po terminie, kiedy mój lekarz „zarządził”, że mam się zgłosić do szpitala i będzie wywoływać poród (KTG jeszcze było w porządku, ale już coraz mniej wód i łożysko nie za bardzo). Dzieciątko nie spieszyło się na świat, więc mamusia posłusznie poddała się woli pana doktora. 24. kwietnia, w poniedziałek przyjęli mnie na patologię ciąży i kontrolowali stan mój i Zosi. W środę od 7. rano byłam już na porodówce (Zosi nadal się nie spieszyło). Najpierw dostałam dożylnie glukozę, a potem oksytocynę. Zaczęły się skurcze, ale dość słabe. Miałam więc trochę czasu na rozmyślania, zerkanie za okno (była piękna pogoda) i oczekiwanie... Ok. 9.30 lekarz przebił pęcherz płodowy.
No to już nie było odwrotu :) Zadzwoniłam po Męża, żeby nie leniuchował, tylko rodził ze mną :) Szybko przyjechał i wspierał moje wysiłki. Początkowo akcja była spokojna – i ja też, bo jeszcze bardzo nie bolało. Mogłam sobie spacerować na odległość „smyczy” od kroplówki i KTG, stać, siedzieć na piłce i czasem wychodzić do łazienki (prysznic był dużą ulgą). Ale jak ok. godz. 13. rozwarcie było zaledwie 2cm, to zwiększyli mi dawkę oksytocyny. Skurcze zwiększyły siłę i częstotliwość. Ja coraz gorzej to znosiłam. Nauka ze szkoły rodzenia – bardzo cenna, ale coraz trudniej było wykorzystać ją w praktyce. Zaczęłam się zastanawiać nad znieczuleniem. Niestety przegapiliśmy moment, bo już rozwarcie było na 7cm. No trudno – myślałam - będę dzielna! Nie bardzo mi to wyszło, bo przy ostrym bólu pogubiłam się w oddychaniu. Na szczęście Mąż i położna byli dzielni i mi pomagali.
Tak nadeszła II faza, 10cm rozwarcia – można przeć. Ledwo żywa, ale parłam z całych sił... a Zosia nadal nie spieszyła się na świat... Po kilku parciach, położna i mój lekarz stwierdzili, że dziecko kręci główką na wszystkie strony, ale nie wstawia się dobrze do kanału rodnego. Przy tym też coś działo się z tętnem. Sama już nie wiedziałam czy mam przeć czy nie, bo oni zajęli się badaniem, a ja już słabo kontaktowałam... W końcu dotarło do mnie, że mówią coś o wyjściu ostatecznym. Konieczna okazała się cesarka (jak później dopytałam – Mała była tak niefortunnie okręcona pępowiną, że nie dało rady jej wyprzeć). Zapytali nas o zgodę. Mówię do Męża, że jak trzeba, to trzeba, byle z Maleństwem wszystko było dobrze.
Dalej wszystko potoczyło się błyskawicznie. W biegu niemalże dali mi do podpisu zgodę na cc i na znieczulenie, przewieźli na salę operacyjną, pomajstrowali przy kręgosłupie i po chwili poczułam wielką ulgę (wreszcie przestało boleć :) ). A po dwóch chwilach usłyszałam płacz Zosi. Ze zmęczenia i wzruszenia nawet rozpłakać się normalnie nie mogłam. Byłam bardzo szczęśliwa, że Ona jest już po tej stronie i wszystko z nią w porządku. Żałowałam tylko, że Mężusia nie wpuścili. Jeszcze tylko na krótko mi Zosię pokazali, potem ją zabrali na standardowe zabiegi i oddali Tatusiowi. A mnie pozszywali.
Trafiłam zaraz na salę pooperacyjną i tam dochodziłam do siebie. Byłam oszołomiona, myśli kłębiły mi się w głowie... Nie spodziewałam się takiego zakończenia porodu. Przez całą ciążę wszystko było w porządku i nie podejrzewałam, że może się skończyć cesarką... Ale najważniejsze, że Zosia jest cała i zdrowa i najukochańsza na świecie :D
Ze szpitala wyszłyśmy dopiero po sześciu dniach z powodu różnych badań i wątpliwości lekarzy co do stanu zdrowia Małej. Ale ostatecznie okazało się, że wszystko jest w porządku. Teraz jesteśmy w domu i uczymy się siebie nawzajem. Uczę się nowego życia...

ENTROPIA - 06.04.2006 urodziła Filipa w szpitalu nr.5 w Sosnowcu

Entropia napisał(a):Chodziliśmy do szkoły rodzenia w sosnowieckim szpitalu nr 2 (a tak właściwie nr 5, to teraz jest już częścią szpitala górniczego) i m.in. dlatego zdecydowaliśmy się na poród właśnie tam. Nie żałujemy ani troszkę :D
Wody odeszły mi o 2 w nocy (10 minut leżałam nieruchomo i wmawiałam sobie, że to na pewno jeszcze nie to ;) ). Taxi przyjechało szybciutko, a kierowca po oglądzie sytuacji deklarował chęć łamania przepisów drogowych :D
Przyjęto nas miło - oczywiście mnóstwo pytań i podpięcie do KTG. Mąż ciągle ze mną. Kładą nas na porodówce, ale ciągle nie ma skurczy. Pytają o wszystko. o wszystim informują. Czuję się spokojna, pod dobrą opieką. Lewatywa na życzenie. Wenflon coś kiepsko wbity, kroplówka nie chce kapać. Powtórne wkłucie. Wielu lekarzy przewija się podczas naszego wielogodzinnego leżenia i łażenia - wszyscy bardzo mili, konkretni, podchodzą do nas spokojnie i z cierpliwością. Żartujemy - mi.in. dlatego, że mąż wzbudza sensację ubrany w T-shirt z napisem "Super Mąż". Położne - boskie kobietki (p. Żaneta i p. Renata) - już w trakcie porodu bardzo pomagają, podpowiadają, jak ulżyć, co robić. Przed rozpoczęciem akcji przychodzą często, sprawdzają rozwarcie, robią KTG, pocieszają.
Filip przychodzi na świat o 15:45, waży 3650, a mierzy 54 cm.
O opiece połogowej napiszę za jakiś czas, bo właśnie mnie Bejbi wzywa.
Entropia napisał(a):
A teraz obiecany ciąg dalszy.
Przypomniało mi się jeszcze kilka rzeczy, których ja się obawiałam...
W szpitalu nr 2 pozwalają wstawać w trakcie porodu, wręcz do tego namawiają. Można iść pod prysznic (z kimś), można korzystać z worków sako i piłek.
Po porodzie (zaraz po zbadaniu dziecka) dostajesz malucha na pierś. Nigdzie go nie wywożą :D
Szpital nr 2 to szpital noszący miano "Przyjazny dziecku". Robi się tu maksymalnie wszystko, żeby udało się karmić piersią. Jest Poradnia Laktacyjna, z której porad można korzystać telefonicznie i osobiście - również po wyjściu ze szpitala. Dzieciaczki ma się przy sobie, ale można je oczywiście zostawić pod opieką pielęgniarek (tylko jedna z oddziału noworodkowego nie należała do zbyt sympatycznych). Personel służy radą, przychodzi z mini wykładami o karmieniu, odciąganiu pokarmu, diecie mam karmiących itp. Można brać udział w kąpieli swej pociechy. Podczas codziennych obchodów wyjaśniane są wszystkie wątpliwości, nie ma tak, że się czegoś nie wie. Ordynator i lekarz - to konkretne, rzetelnie przekazujące informacje kobiety.
Nawet jedzenie było dobre w tym szpitalu :D
Tak więc - dziewczyny z Zagłębia - jeżeli macie jeszcze jakieś wątpliwości, proszę pytać...
Aha - nie płaciliśmy za poród rodzinny, choć słyszeliśmy, że się płaci.
Nie dawaliśmy nikomu 'w łapę'
Nawet mój lekarz prowadzący nie pracuje w tym szpitalu (dopiero ma zamiar).

CARMEN - 27.03.2006 urodziła Kubusia

Carmen napisał(a):No wreszcie mam chwilkę! Dziękuję za wszystkie gratulacje!!
Otóż u mnie było tak:
Już z soboty na niedzielę źle spałam, bo pobolewał mnie brzuch. W niedzielę od rana to samo. Mąż pojechał do pracy, a ja sobie polegiwałam,w nadziei, że przejdzie. To był taki ból jak miesiączkowy w dole brzucha. Z każdą godziną jednak zaczęłam się bardziej niepokoić i zrobiłam sondę wśród znajomych czy taki ból może już oznaczać TO. Jedna kumpela napisała mi, że miała dokładnie tego typu ból! Wieczorem wszystko się nasiliło. Po 17tej zaczęłam sobie mierzyć częstotliwość skurczów, bo były regularne. Po 20tej już miałam co kilka minut ok.40sekundowe! Chwilę wcześniej rozmawiałam z siostrą na gadu i jak spytała kiedy jadę do szpitala powiedziałam jej, ze mam zamiar jeszcze obejrzeć "Taniec z gwiazdami" ;) . I obejrzałam, ale połowę :) . Umyłam sobie jeszcze głowę, spakowałam kilka drobiazgów i pojechaliśmy.
W szpitalu okazało się, że owszem, zaczęło się, ale to dopiero 1cm rozwarcia A ja już miałam takie częste skurcze!! Po załatwieniu formalności dali nas na porodówkę ok.23ciej. Tam niestety trafiłam na bardzo niefajny personel. Jedna wstrętna starsza babka-położna miała dyżur. Miała okropny stosunek do pacjentów. Mój mąż sie z nią pokłócił i coś jej tam powiedział to dopiero zmieniła ton.
Generalnie na tej porodówce była masakra, bo miałam bardzo częste regularne skurcze, a rozwarcie się robiło strasznie powoli :( Starałam się chodzić do ubikacji, po sali, siedziałam parę razy na tym stołku porodowym. Ale na tym stołku to już w ogóle myślalam, że się przekręcę. W końcu zaczęłam błagać położne o jakiekolwiek znieczulenie, ale te się upierały, że poród zawsze boli i one nic mi nie dadzą. Dopiero jak dwa razy zwymiotowałam z bólu(przy skurczach!!) łaskawie dały mi czopek i zastrzyk w wenflon. Oczywiscie nie poskutkowało Miałam też prawie cały czas potworne dreszcze, trzęsłam się jak galareta, szok! I drętwiałam co jakiś czas. Poprostu takie dziwne mrowienie i nie czułam rąk i twarzy, nie mogłam poruszać palcami!! Położne twierdziły, że to się zdarza...
Generalnie do rana ledwo to wszystko przeżyłam. Chociaż jestem twardą osobą w najśmielszych najgorszych oczekiwaniach nie sądziłam, że poród będzie aż tak bolesny i trudny.
Wreszcie nad ranem pojawiły się skurcze parte. Niestety moja radość, że już dzieciątko szybko wyskoczy na świat nie trwała długo. Nie mogłam wcale wyprzec dziecka! Próbowałam w 6ciu pozycjach, personel mi pomagał jak mógł, na szczęście już się zmieniły położne i lekarz. Położne były super, kochane, widziały jak się męczę i starały się pomóc. W końcu zrobiło się koło mnie konsylium, bo poprzyłazili inni lekarze i położne, ktorzy zjawili się na nowym dyżurze Ale mnie już było wszystko jedno, ledwo żyłam. Miałam już przed oczyma widmo cesarki. Ale wreszcie po wielu bojach cofania się główki Kubusia udało mi się go wyprzeć całkowicie. Już za chwilę leżał na brzuszku mamusi :) ,a ja dyszałam jak ryba,bo nie miałam już nawet siły oddychać. To było takie dziwne uczucie zobaczyć tego szkraba, że ten maluch właśnie wyszedł z mojego brzucha :D . No i ogromne szczęście oczywiście!
Szczęśliwy tatuś przeciął pępowinę, pokazali nam siusiaka, że to chłopiec ;) i go zabrali.
Łożysko było ok, szycie bolało, ale to już pikuś przy porodzie.
Kubuś wylądował na parę godzin w inkubatorze, bo też ciężko i zniósł poród i był lekko niedotleniony. Miał też przedgłowie. Ale już ma ładną główkę!
Później w szpitalu musze przyznać, że miałam naprawdę bardzo dobrą opiekę. Położne i lekarze byli życzliwi. Leżeliśmy tylko 3 doby na szczęście. Kubuś miał żółtaczkę, ale fizjologiczną,czyli w normie. Ja dostałam nawału pokarmu w 3ciej dobie. Straszne to było! Musiałam sobie ściągać pokarm, myslałam, że zwariuje.
Teraz już jesteśmy w domu i jest super. Uczymy się siebie.
Muszę jeszcze dodać, że mój mąż spisał sięna medal przy porodzie! Bardzo mi pomógł swoją obecnością.
uuf, koniec.
życzę Wam wszystkim lżejszych porodów
:D

ARDABIL - 21.03.2006 urodziła Wojtusia na Karowej w Warszawie

Ardabil napisał(a):Wojtek urodził się dokładnie w terminie (21 marca) – jak na razie jako jedyny z forumowych szkrabów w tym roku 8) , a wszystko zaczęło się tak…
W związku z cukrzycą ciężarnych miałam na 20 marca skierowanie do szpitala. Zawiozłam się rano sama do szpitala 8) i trafiłam tak jak się spodziewałam na patologię, do pokoju w którym byłam dwa tygodnie wcześniej – więc wszystko było znajome włącznie z towarzyszką w pokoju. Na wszelki wypadek byłam na czczo i powoli zaczynały mi kiszki marsza grać, tym bardziej, że moje na czczo było tylko na wszelki wypadek i miałam ze sobą kanapki.
Jak już zainstalowałam się na patologii miałam amniopunkcję – czyli badanie wód, bo dwa tygodnie wcześniej było ich mało. No i pani doktor powiedziała że są czyste i jest wszystko ok. potem mnie wyśle na USG, i że mogę zjeść obiad – pełnia szczęścia.
No i tuż po obiedzie trafiłam na USG, gdzie pierwsze pytanie było kiedy jadłam. A że jadłam wówczas dokładnie przed chwilą pan dr się zmartwił, bo chciał mi już wywoływać poród. Miałam b. mało wód. W każdym razie miałam się szykować na wywoływanie albo na wieczór, albo na rano.
Ostatecznie o 19 zostałam przeniesiona na porodówkę, podłączona najpierw pod glukozę, bo moje cukr spadały na łeb na szyję, a potem pod oksytocynę. Pierwotnie miał być żel, ale ja już miałm własne skurcze, więc w grę wchodziła oksytocyna. No i się zaczęło. Dość szybko miałam mocne i bolesne skurcze, ale rozwarcie było cały czas mizerne, szyjka długa i tak przez kilka godzin, mimo zwiększanej dawki oksytocyny.
Około 10 przyszła moja umówiona położna i powiedziała ze idzie do domu, bo jest wykończona (była po dyżurze i po skończonym umówionym porodzie), ale gdyby się na dobre rozkręciło, to mam się kontaktować z inną położną
Generalnie z biegiem czasu nic się nie zmieniało, regularne skurcze co 2 minuty bolały, a rozwarcia ciągle nie było. Około 2 odeszły mi wody i dowiedziałam się ze już nie ma odwrotu – rodzimy. Zostałam przewieziona na jednoosobową salę, zadzwoniłam po męża i po położną – ostecznie żadna nie przyjechała. Ale w sumie nie mam im za złe, bo w końcu to pewna oszczędność, a położne na dyżurze były super.
Podkręcili mi oksytocynę i skurcze były już bardzo bolesne, przechadzałam się na smyczy z kroplówki i ktg, wsparcie męża okazało się zbawienne. Taki stan rzeczy trwał do 6 rano, kiedy położna powiedziała, że można uznać, że rozwarcie jest na trzy palce. Zbawienny moment nadszedł i mogłam dostać znieczulenie. Troche to trwało jeszcze, ale się udało. Znieczulenie jest boskie!!! Dostałam łącznie dwie dawki co połtorej godziny i odpoczęłam, zregenerowałam siły i było super. Po trzech godzinach okazało się że rozwarcie jest 9 i zaraz koniec – tzn początek parcia. Niestety pojawiły się wahnięcia w tętnie maluszka.no i poza tym znieczulenie przestało działać.
Położna wyprosiła męża, ale jak się wszystko rozkręciło wrócił sam. Zaczęły się skurcze parte, bolało na maxa, a na dodatek skaczące tętno wprowadzało nerwową atmosfetrę. Było po 10-tej więc na porodówce pełna obsada i chyba wszyscy u mnie w sali. Ogolili mi brzuch, bo mogło to się skończyć cesarką, ale jednocześnie nie mogło, bo sala operacyjna była zajęta, więc co chwila sprawdzali czy się zwolniła. Wojtek był ułożony główką, ale był źle ustawiony w kanale rodnym i nie chciał wyjść. Zajęta sala operacyjna i wciąż skaczące tętno spowodowały, że lekarze podjęli decyzję o użyciu próżnociągu. Musiałam podpisać zgodę, ale chyba tak mnie to przeraziło, że przy kolejnym skurczu urodził się Wojtek. Dzielnie asystujący tata przeciął pępowinę, pan doktor wręczył mu nasz aparat i kazał robić zdjęcia ,
bo Mikołaj był za bardzo przejęty, żeby myśleć o tak prozaicznych rzeczach.
Wojtuś dostał 10 punktów, a ja gratulacje od tłumu lekarzy i położnych.
I tak oto pojawił się w naszym życiu młody człowiek, który dziś ma już prawie dwa tygodnie.
Rodziłam na Karowej

DARKANGEL – 10.03 2006 urodziła Olgę

darkangel napisał(a):Ja nie wspominam mojego porodu jako wspaniałego przeżycia.
Do szpitala pojechałam tydzień po planowanym terminie porodu. Termin miałam na 26 lutego a do szpitala udałam się 6 marca (poniedziałek). Nic mi nie było, ale lekarz stwierdził, że będzie lepiej leżeli będę już pod stałą opieką.
We wtorek lekarka zrobiła badanie i powiedziała, że wody są czyste.
W środę zaprowadzono mnie na porodówkę, podpięli Oxytocynę i leżałam tam od 7 do 14. Koszmar, na łóżku obok dziewczyna rodziła, aż mi włosy dęba stawały jak słyszałam jej krzyki. Niestety nie dostałam skurczy i wróciłam na patologię.
W nocy z czwartku na piątek po 24 obudziłam się, bo bolał mnie brzuch. Zaczęłam spacerować po korytarzu, skurcze były rzadkie i niezbyt bolesne, choć wtedy wydawało mi się, że są silne. Koło 1 obudziłam położną, zbadała mnie i powiedziała, że mam rozwarcie na 2 cm. Spacerowałam sobie do 2, znowu mnie zbadała i stwierdziła, że mam rozwarcie na 4 cm, zadzwoniła na porodówkę, spakowałam się i poszłam rodzic ;)
Na bloku porodowym koszulka, lewatywa, telefon do męża i się zaczęło…
Skurcze były coraz mocniejsze i częstsze i do godziny 8 rano miałam rozwarcie na 7 cm, wydawało mi się, że szybko pójdzie. Przez większość czasu leżałam, choć nie był to przymus, bo pozwoliły mi położne robić co chce, ale tak mi było najlepiej. Jak lekarka po badaniu powiedziała, że szybko idzie i do 10-11 urodzę to ucieszyłam się jak dziecko.
Mój mąż był cały czas ze mną i spisywał się na medal, trzymał mnie za łapkę, głaskał, nawilżał usta – to było bardzo miłe.
Koło 10:30 znów przyszła lekarka i zrobiła coś strasznego, po badaniu na głos przy mnie powiedziała, że nie ma postępu i dalej jest 7 cm. Trzy godziny i nic. To mnie podłamało, poczłapałam do ubikacji, rozryczałam się i powiedziałam mężowi, że nie dam rady. Skurcze miałam, co 1 -2 minuty, a postępu brak. Zaraz potem podpięto mi Oxytocynę, ból był straszny. Po 11 rozwarcie powiększyło się do 9 cm i znów stanęło.
Przed 12 przyjechała moja mama i zmieniła męża na godzinkę. Zaraz po 12 znów mnie zbadano i dalej było 9 cm i te 9 utrzymywało się do 13. O 13 przyszła lekarka i po badaniu powiedziała, że będą się przygotowywali do cesarskiego cięcia. Ucieszyłam się jak jeszcze nigdy w życiu. Odpięli Oxytocynę, anestezjolog przeprowadziła wywiad (bardziej z moją mamą niż ze mną, bo nie bardzo mogłam się skupić  ), założyli cewnik i kazali przejść na salę obok.
O 13:45 urodziła się moja córeczka (3760 i 58).
Mała urodziła się w lekkiej zamartwicy i gdyby nie to cesarskie cięcie to nie chce myśleć, co by było. Na szczęście po 10 minutach dostała 10 pkt. Przynieśli mi ją jak mnie kończyli operować, była taka śliczna i różowiutka.
I tak wyglądał mój poród. Cieszę się bardzo, że był ze mną mąż i mama, bo nie wiem jakbym to wszystko zniosła sama…

ANECZKA1806 - 21.02.2006 urodziła Bartusia

aneczka1806 napisał(a):w końcu się zebrałam i postanowiłam opisać swój poród :) bo już powoli zapominam jak to było ;)

a było to tak...

20 lutego w poniedziałek jak zwykle bylismy na szkole rodzenia. Położna jak zwykle żartowała sobie i wyganiała mnie na porodówkę :) A mi się wcale nie spieszyło i mogłabym sobie pochodzic jeszcze z brzuszkiem. Ale późnym wieczorem odszedł mi kawałek czopu, tym razem już z krwią. Mówiłam mężowi, że całkiem prawdopodobne że bedę do niego dzwonić jutro do pracy :D Spokojnie poszłam spać, obudziłam się około 2 w nocy na siusiu, znowu odszedł czop. Budzę mężą i nawijam mu, że poród się zbliża. A on do mnie: śpij lol A ja juz nie mogłam spać. Nawet myślałam, czy przypadkiem nie wstać i nie pochodzic sobie, aby nie przyspieszyc porodu. ale w końcu stwierdziłam, że nie bedę się wygłupiać, w końcu nie czuję jeszcze skurczy... więc tak sobie leżałam... ale nie spałam... aż tu nagle czuję jak po nogach cieknie mi coś ciepłego, zrywam się z łóżka a tu wody płyną :o jest 3:20 - budzę męża, tate, szybko się myjemy, ja zdążyłam jeszcze pościelić łóżeczko - puku puku ;) i jedziemy do szpitala. W szpitalu wypełniam dokumenty, lekarki mnie badają, wody cały czas ciekną. Dziwne uczucie tak siedziec na fotelu ginekologicznym a tu ciurkiem coś ci leci ;) Niestety zero skurczy a rozwarcie tylko na 2 cm. W końcu jadę na porodówke, na szczęście sala do porodu rodzinnego jest wolna, więc pielęgniarka schodzi po mężą i zaprasza go do porodu ;) kładą mnie na łóżko, podłączają pod ktg i każa leżeć. Jest około 4:30... Lekarka mówi, że nie ma wyjścia, musze dziś urodzić, gdyz odeszły mi wody. Mija godzina, dwie, cały czas zero skurczy. Około 7 pojawiają sie takie mini skurcze, ledwo wyczuwalne. Lekarz decyduje o podłączeniu oksytocyny - jest 9:50. Cały czas leżę na łózku podłączona pod ktg, jest mi niewygodnie, ale nie mogę wstawać, gdyż odeszło zbyt duzo wód. Około 11 kończy mi się pierwsza kroplówka, czuję juz takie silne skurcze, że wysyłam męża po lekarza, wydaje mi się, że za chwilę urodzę ;) oj ja naiwna ;) nadal 2 cm :-( jest mi przykro, że wszystkie wyuczone pozycje ze szkoły rodzenia mi sie nie przydadzą do łagodzenia bólu. No nie mogę chodzić, muszę tylko leżeć :-( raz na plecach, raz na boku... ale ile tak można... Godzina 13:15, kończy się druga kroplówka a ja już prawei umieram na łóżku. Wszystko mnie boli, mówię mężowi, że kolejny poród to tylko cesarka, że już rozumię kobiety, które decydują się świadamie na cesarkę... błagam o badanie. Przychodzi lekarz, rozwarcie dopiero na 4 cm. to mnie załamuje... tyle godzin i postęp dpiero o 2 cm :-(. Wydaje mie się, że już nie wytrzymam, ale jednak kobieta jest w stanie znieść bardzo wiele :) Około 14:50 bardzo częste (praktycznie jeden po drugim) i bolesne skurcze, nie do wytrzymania. Połowa czwartej kroplówki. Ponowne badanie, 6 cm. Bada mnie jeden lekarz, drugi, raptem robi się zamieszanie :-( lekarka pyta mnie kiedy miałam ostatnie usg i zadaje mi inne pytanie. coś jest nie tak. Wyczuwają u mnie jakąś kość, która może uniemożliwić osodzenie się główki w kanale. Zastanawiają się nad cesarką. Ja już wręcz marzę, aby mi ją zrobili. Juz zaczynam się cieszyć. Jednak wołają mojego lekarza prowadzącego a ten uzaje, że ta kość się ugnie pod uciskiem główki. Jestem nieszczęśliwa, chcę cesarkę Zostajemy z mężem znowu we dwójke. Nagle około 15:10 nachodzą mnie 2 bardzo długie skurcze złożone tak jakby z kilku krótkich. Są tak mocne i bolesne, że zwijam sie na łózku i mam wrażenie, że zaraz się uduszę, brak mi tchu. Mąz leci po połozną, ona bada mnie i każe przeć. Ja nie dowierzam, ze to już, że w końcu mogę przeć. Upewniam się położnej, czy na pewno moge przeć (mąż później się ze mnie śmiał, że zamiast przeć, to ja sobie dyskutowałam z położną i niepotrzebnie straciłam kilka skurczy) ;) Prę.. raz drugi, trzeci... nacięcie krocza, boli i to bardzo, :o :o znowu prę... połozna mówi, że widac już włoski... a ja myslę, jakie włoski... nasze dzieciątko miało być bez włosków ;) mysle sobie, że pewnie mnie pociesza, że to już niedługo ;) znowu prę, ogromny ból, coś mnie rozsadza i nagle mamy już Bartusia lol :P lol :P lol :P z włoskami lol jest 15:30
jestem szczęśliwa, mąż przecina pępowinę, dostaję synka. Nagle połozna przypomina mi, że jeszcze musze urodzić łożysko. Parę parc i nie ma go już wewnątrz mnie. Jeszcze tylko szycie...

cdn :)
teraz kończę, bo synek obudził się na mleczko :P

MONIA1983 - 20.02.2006 urodziła Olę w szpitalu Rejonowym w Kłodzku

Monia1983 napisał(a):Witam Was Serdecznie

Dziekuje za wszystkie kciuki i gratulacje...bardzo bardzo Wam dziekuje

Jak wiecie wszystko zaczeło się w niedziele około 22....zaczełam czuć skurcze i jak brzucholek mi się stawia....poszłam zapytać mamy i po konsultacji zadzwoniłam do ginka...a była już 23....ginek mówi, że zaczyna się powoli i kazał jechać do szpitala....

Rodzice pełna panika....tato biegiem po samochód do garażu...mama ostatnie pakowania....ja prysznic, telefon do męża, ze jadę....MĄŻ W SZOKU

Około 24 byliśmy już w szpitalu...na izbie przyjęć poszło raz dwa...i zaraz zabrali mnie na porodówkę...tato wrócił do domku a mnie podłączyli pod KTG i oczywiście 100 pytań do....na KTG wyszło ,że skurcze są...ale jeszcze dość żadko i położna kazały mi iść spać....Boże jak ja miałam spać w takiej chwili....zadzwoniłam do mąż a było już po 1 w nocy...a On w pracy....oczywiscie nie zasnełam...czekałam jak ktoś pojwi się na korytarzu i ja też wyjdę...i tak po 5 rano zaczął się ruch - zabrali mnie znowu na KTG...ale akcja nie posuneła się do przodu...rozwarcie na 3 cm....i nic....

Po godzinie znowu KTG....i nadal żadnego postępu...wszystko stało w miejscu...jedynie to bardzo mi się brzuszek stawiał...co nie dawało im spokoju....

Przyszła zmiana położnych i znowu badanie i znowu KTG....jejku...czekam na lekarza...bo mi to zaraz dziurkę w pipuszce zrobię...tak mnie te okropne baby badały

Po 8 pojawił się mąż...a ja spacerowałam po korytarzu aby coś ruszyć....zaczeły mnie boleć krzyże i skurcze były coraz częstsze tylko dlaczego KTG tego nie zapisało a mnie bolało po 9 pojawił się mój ginek...zbadał mnie i dał popychacza w postaci czopka....miało mi to coś pomóc już po 30 minutach...ale nie pomogło ...po 2 godzinach znowu badanie i nadal nic się nie dzieje....i zapada decyzja....o 14 będzie cc.....

Poszłam sobie spokojnie wziąść prysznic wracam a tu połozna pędzi i mówi...kochana prędko bo zaraz jedziemy na cc ...a było przed 13....no nic....zabrali mnie znowu na porodówkę....ogolili brzuszek, podłączyli cewnik, krąplówkę....przełożyli na drugie łóżko i w drogę......

Zadzwoniłam tylko do męża...który cały czas czekał w pokoju wizyt...że jadę na cc..troszkę szybciej....

Przyjechała na sale operacyjną.,...powiatał mnie aneztezjolog, lekarka, pielegniarka i jakiś pomocnik.....

Co do znieczulenia....najpierw ktoś mi powiedział ,że to ZZO...a potem powiedzieli, że będę mieć znieczulenie dordzeniowe....czyli jakie dokładnie to nie wiem....znieczulenia poszło raz dwa....po kilku sekundach już nie mogłam się ruszyć....nic nie czułam...zaraz przyszedł lekarz i zaczeło się.....
Atmosfera na sali panowała super...wszyscy z uśmiechem na twarzy...mój ginek jak zawsze pełen humoru kazał mi powiedzieć wierszyk o GÓRNIKU
Jedyne co poczułam to moment kiedy wyciągali mi Niunię....była tak duża, że czułam moment wyciagania jej nóżek spod żeber...ale nie był to jakiś ból...tylko poprostu to czułam...wszyscy byli w szoku...jak zobaczyli Biszkopcika....była naprawdę duża....ginek mówi do mnie....ALE NAM SIĘ DZIEWCZYNKA UDAŁA CO....

I zabrali mi Niunię....pojechała na noworodki....zaraz wróciła położna i powiedziała, ze Niunia ma 56 cm i waży 4100 gram.....i wszystko jest dobrze....
Ależ płakałam....nie mogli mnie tam uspokoić....
Operacja skończyła się raz dwa...i zaraz zabrali mnie na sale po cc....

Najgorsze co wspominam to dreszcze...jejku jak mną rzucało po znieczuleniu...ale tak miały wszystkie te pacjentki....2 godzinki tak mną trzepało....zaraz przyszedł do mnie mąż i we dwoje nie mogliśmy w to uwierzyć...a łzy płyneły Nam po policzkać....cudne chwile....
Przynieśli Nam Niunię na chwilę i zaraz zabrali spowrotem....

Pobyt w szpitalu ogólnie wspominam dobrze...
Najgorsze były chwilę kiedy córcia pogryzła mi brodawki i nie mogłam jej karmić...ale mnie bolało...do dziś jak ją już przystawiam do piersi to mi łzy lecą...ale wszystko ładnie się goi.

JOANNAO - 14.02.2006 urodziła Julkę w Klinice św. Rodziny w Poznaniu

joannao napisał(a):Moje drogie, nasze maleństwo urodziło się w walentynki, a poród był tak niesamowity, że muszę się podzielić z Wami wrażeniami.
Około południa 14 lutego podjechałam do szpitala, zgodnie z zaleceniami mojej lekarki na wersję A, bo byłam już 3 dni po terminie. Lekarka stwierdziła 1,5 cm rozwarcie. Poszłam na ktg i skurcze były minimalne - połozna stwierdziła, że to nie są skurcze porodowe. Oczywiście jak to w państwowych szpitalach bywa, w pewnym momencie Julka uciekła nadajnikowi i zapis ktg był przerywany, więc lekarz z izby przyjęć podesłał mnie jeszcze raz naktg. Tym razem (po jakieś godzinie) skurcze były silniejsze, ale nadal małe (ale ja sobie pomyślałam, że może jednak dziś urodzę). Moja lekarka, wiedząc o tym jaką jestem panikarą (szpital mnie przeraża, przy pobraniu krwi mdleję i uprzedzałam ją, że pewnie przy porodzie tym bardzie będę mdlała) powiedziała, że mam dwa wyjścia albo zostanę w szpitalu, albo przyjade do szpitala najpóźniej w piątek i wtedy wywołamy poród. Oczywiście stwierdziałam, że lepiej w piątek, no bo nie będę leżeć sama w szpitalu, wolę siedzieć z mężem.

Wyszliśmy ze szpitala i poczułam skurcz - taki z rodzaju silniejszych miesiączkowych. Po dłuższym czasie znów się powtórzył. Mniej więcej od godziny 16.30 zaczęłam czuć nieregularne skurcze coraz mocniejsze, z tym że przy najmocniejszych poprostu oddychałam jak w szkole rodzenia, a między nimi było spoko :) około 20 czułam skurcze co 10, 15 minut i zastanawiałam się czy jechać do szpitala czy jeszczepoczekać. No więc zajęlismy się z mężem oglądaniem m jak miłość. Patrzę patrzę a tam Marta zaczyna rodzić, zaczynam to komentować a tu nagle chlust, odeszły mi wody - godz. 20.40 - skurcze zaczęły się powtarzać co 2 minuty i były coraz trudniejsze do przetrwania. O 21 byłam w szpitalu z 4 cm rozwarciem. Zostałam ogolona i zaprowadzona na lewatywę (nikt mnie o zgodę nie pytał). Siostra zrobiła mi lewatywę i wyszła, zostawiając samą, żebym zrobiła co mam zrobić i wzięłą prysznic. Powiem Wam, że na szczęście w pomieszczeniu była ze mną teściowa, bo bym urodziła zanim ta siostra by wróciła. Tesciowa jednak zauważyła, że przy moich bólach partych pojawiła się krew i stwierdziła, że nie ma na co czekać. Wtedy pojawiły się skurcze tak silne, że myślałam ,że nie przeżyję. Zawieziono mnie (oczywiście powoli i bez pośpiechu) na salę porodów rodzinnych. Od razu prosiłam o znieczulenie ale położna (miła i sympatyczna na szczęście) mówiła, że to jeszcze za wcześnie. Ale jak zobaczyła jak bardzo mnie boli, i jak często ból powraca (mój mąż nie zdążył się nawet przebrać w szpitalne ciuchy między skurczami) zadzwoniła po lekarkę i sprawdziła rozwarcie - 6 cm. Jak przyszła lekarka to okazało się że na ZZo jest już za późno. Jak mi podali dolargan to byłam już prawie nieprzytomna z bólu, za dużo nie kojarzyłam i skupiałam się, żeby nie przeć. Kiedy po chwili powiedziałam lekarce, ze już nie wytrzymam i muszę przeć te sprawdziła i powiedziała, to przyj :) Uczucie było okropne - bolało wszystko, miałam wrażenie, że rozerwie mnie calą, także przy odbycie. Ale pomyslałam sobie, że jak dam z sibie wszystko, to będzie to krócej trwało.... no i po 4,5 skurczach partych o godz, 22.14 urodziła się Julka.

Wierzcie mi ból jest duży, ale tylko w czasie skurczów. A widik dziecka naprawdę pomaga matce o wszystkim zapomnieć, nawet o mało przyjemnej czynności szycia krocza. Więc nie bójcie się !!!! Przeżyjecie, skupcie się nie na bólu, tylko na efektywności swojego oddychania lub parcia tak aby pomóc dziecku i sobie szybko to zakończyć.

A co do szpitala, w ktorym rodziłam -Klinika Św. rodziny - POłożne są super, lekarze bardzo mili, ale pielęgniarki (nie wszystkie oczywiście) masakryczne. Pokoje Płatne - jednoosobowe są miłe, łóżka są na pilota, co jest bardzo wygodne, kiedy trzeba karmić dziecko piersią, a krocze boli cię masakrycznie i nie masz siły. W salach wieloosobowych masakra. Ale opieka lekarska nad dzieckiem jest bardzo dobra. A i Pani wydająca dzieci do domu jest okropna, ochydna, niemiła i po szpitalu zostaje niemiłe wrazenie.

KRYSIA - 12.02.2006 urodziła Franka

Krysia napisał(a):To już 3 tygodnie, a ja dopiero teraz zabieram się za opisywanie porodu... No cóż, nie miałam czasu.
Termin porodu ustalony był na 06.02; w tym dniu zgłosiłam się też do szpitala. Mały miał być dzieckiem hipotroficznym (miał ważyć 2800 a faktycznie miał... 3620!!!), więc lekarze chcieli mieć wszystko na oku i pod bokiem. Oczywiście, nic się nie działo. 2 dni później miałam próbę oksytocynową, żadnych postępów. Na następny dzień już kroplówka na wywołanie. Owszem skurcze jakieś tam się pisały, natomiast rozwarcie na 1 cm. Nic z tego - Franusiowi się nie spieszy... Dodam jeszcze, że takie podpięcie pod kroplówką trwało 5 godzin:?
Następną kroplówkę miałam mieć w poniedziałek 13.02. Ale w niedzielę obudziłam się z lekkimi pobolewaniami w podbrzuszu. Nie zaniepokoiły mnie one w ogóle, tym bardziej, że były co 5 minut :o Po obchodzie lekarz wziął mnie na badanie i okazało się, że rozwarcie jest już na 3 cm Dobra, myślę, to może dzisiaj się coś zacznie. Nie wiedziałam tam w szpitalu co z sobą zrobić - spać nie mogłam, pozycja żadna mi nie pasowała. Ok. 17.00 bóle stały się już bardzo silne, a ja ciągle myślałam, że to te na rozwarcie, tym bardziej, że na KTG nie było jakoś szczególnie mocnych skurczy... O 19.00 poszłam na porodówkę na zapis KTG (leżałam na patologii, a że było sporo ciężarówek, to część z nas szła na zapis na porodówkę). Tam mnie zbadała położna, bo ją o to poprosiłam i okazało się, że rozwarcie jest już na 8 cm Już zostałam... Dzwonię do męża, żeby się szykował w drogę, a że miał akurat zepsuty telefon i co chwilę tracił zasięg, nie byłam pewna, czy dosłyszał, o co mi chodzi... Ból był dość silny, ale nie znowu na tyle, żebym wyła. Wręcz przeciwnie - żartowałam sobie z położną (cudowną p. Beatką), łaziłam po całej porodówce tylko w tej nędznej ichniejszej koszulinie i w skarpetkach (jak pomyślałam o założeniu kapci, to mnie coś trzepało ;) ) i w momencie najgorszego bólu przytulałam czoło o kafelki na ścianie... Nagle poczułam parcie na pęcherz. No i musiałam się już położyć. Poczułam potrzebę parcia, a męża jak nie ma tak nie ma (do szpitala miał 10 km)... P. Beatka pyta, czy już przemy, a ja jej na to, że jeśli da się jeszcze poczekać, to czekamy lol Wstrzymałam jeszcze ze 2 parcia, w końcu pojawił się blady Rafał... Dałam z siebie wszystko i po 10 min. wyskoczył nam Franuś.

Poród był bardzo szybki i jak dla mnie mało bolesny. Jak trafiłam na tą porodówkę o 19.00 to o 20.10 przyszedł na świat nasz synek. Gorzej od porodu wspominam szycie, późniejsze ciągnięcie tych cholernych szwów. A już najgorszym, prawi traumatycznym dla mnie przeżyciem był pobyt na oddziale położniczym - zero zrozumienia dla niedoświadczonych i proszących o pomoc matek... Na początku miałam mało pokarmu, Franek krzyczał z głodu (ssał dobrze, ale ja nie umiałam mu podać piersi), więc go dokarmiały, potem już nie ssał prawie wcale...

Ale nauka ssania piersi to już całkiem inna historia. Pełna łez, cierpienia, histerii i awantur. Powoli się uczymy obydwoje, jak ssać cycusia bez stresów.

Wszystkim przyszłym mamom życzę tak fajnego, mało bolesnego i cudownego porodu, jaki ja miałam

WHITERABBIT - 11.02.2006 urodziła Filipa w szpitalu w Pucku

WhiteRabbit napisał(a):6 rano - pobudka. Coś mnie boli, to chyba jelita, idę na kibelek. Udało się. Kładę się do łóżka. Zasypiam na chwilkę, znowu ten sam ból. Zaczynam się zastanawiać, czy to nie to ;) Znowu kibelek, z powodzeniem. I tak cztery razy pod rząd. Za każdym razem ból silniejszy. Przestaję mieć wątpliwości. Troszkę boli. Nie mam w sumie sił liczyć minut. Budzę męża. Liczy. Są średnio co 5, 6, 7 minut. Wiemy chyba, że to to. Pakuję się do końca. Godzina 8:00, skurcze co trzy minuty. Ubieram się, jem kanapki z serkiem. Wszystko robię z przerwami na skurcze i z pomocą męża, na którym zaciskam pięści. Dzwonimy do szwagra. Odbiera telefon dopiero koło 10tej. Jedziemy, ból coraz silniejszy. W plecach! :(
W szpitalu przebieram się, skurcze lżeją nieco. Pielęgniarka spisuje dane, ja jakoś się trzymam. Nie jest źle. Mąż jedzie do domu na chwilę. Nie pamiętam po co. Idę do sali nr1, tej przy oddziale porodowym. Podpinają mnie do ktg. Skurcze silne (ok. 60 w skali), przyjeżdża R. Jem jakoś obiad. Na ktg skurcze ogromne: powyżej 90 w skali. Idę na badanie - skurcze są za duże jak na moje małe rozwarcie - 2 palce. Czopek rozkurczowy i czekamy na wannę. ok. 18tej wchodzę do wanny, czuję się jak w niebie! Siedzimy, wygłupiamy się trochę, R. robi mi zdjęcie w wannie ;) To ostatnie takie chwile ;)
Po pół godzinie muszę wyjść, nie chcę! Idziemy na salę porodową...
Badanie rozwarcia - cztery palce. Przebijają mi pęcherz z wodami, fajne uczucie, ciepło rozlewa się między nogami :) Czuję, że chcę przeć. Dziwne uczucie, ciężko je pohamować :) Ale staram się z całych sił, nie chcę popękać przecież. Położna proponuje pozycje. Nie wiem, którą wybrać. Najlepiej na klęczkach. Od tego momentu niewiele pamiętam. Wiem, że szybko opadam z sił. Wspieram się na mężu non stop. Położna ciągle dotyka mnie w miejsce, gdzie zaraz powinna pojawić się główka. Podczas skurczu kucam i prę, z całych sił. Mam nie charczeć, mam nie zaciskać rąk na mężu, ale jak? Mam wkładać siły tylko w parcie. Nie mogę! Kiedy mija party, wstaję i trzymam się Rafała za szyję. Skurcz - kucanie. I tak dwie godziny. R. mnie dźwiga, pomaga mi kucać, położna pomaga mężowi mnie dźwigać. Siadam na worek sako, jakimś cudem zjawiło się trochę więcej ludzi. To lekarka, położna, dwie pielęgniarki i pielęgniarka od dziecka. Na worku prę ostatnimi siłami. Nie mogę i muszę. Czuję szczypanie. Nie wiem, kiedy mnie nacina. Czuję że coś wielkiego ze mnie wyszło, jeszcze jeden party i chlup, coś ląduje na mojej piersi. To on :) Płacze :) Ja też płaczę :)
Zabierają go, mnie podnoszą (chyba trzy osoby), kładą na łóżko. Wiem, że muszę urodzić łożysko. Jakiś zastrzyk, kroplówka. Ciągle chce mi się przeć. Wylatuje ze mnie coś małego. I krew. Dużo krwi. Znowu zastrzyki, dużo zastrzyków. W pośladki, w okolice krocza. Szyją mnie. Kolejne cierpienie. To trwa godzinę, w trakcie której uczę się na pamięć pęknięć na suficie. Okazało się (później mi powiedziano), że mimo nacięcia nieźle pękłam - pęknięcie drugiego stopnia, a są trzy. Straciłam dużo krwi. Przerzucono mnie na łóżko, wwieziono na salę. Jestem ta słaba, że nie mam siły jeść. Ciągle leci mi krew. Zasypiam. Na następny dzień nie mogę podnieść się z łóżka, mdlęję. Kolejny dzień - przetaczają krew. Od tej pory jest lepiej...
Zaczęło się o 6 rano, urodziłam o 20:55.

AGUGU - 10.02.2006 urodziła Anię w szpitalu na Solcu w Warszawie

Agugu napisał(a):Mala spi wiec wykorzystuje chwilke zeby opisac moj blyskawiczny porod :)

W piatek rano (10.02) pojechalam na wizyte kontrolna do swojej ginki. Giagnoza po badaniu brzmiala dzisiaj albo jutro pani urodzi, zdziwilam sie bo termin mialam dopiero za dwa tygodnie. Pani doktor porobila jakie sztuczki i stwierdzila porod bedzie szybki i latwy wieczorem prosze jechac z bolami brzucha do szpitala bielanskiego, napewno tam pani zostanie.
Po wizycie pojechalam do mojej mamy spanikowana, ze to juz nie chcialam byc sama w domu wiec postanowilam u niej poczekac na meza. Do domu dotarlismy okolo 18 taksowka bo mialam skurcze co 15 minut ale niezbyt bolesne raczej bylo mi do smiechu. Okol 19 pojechalismy do szpitala bielanskiego tam zrobiono mi KTG na, ktorym skurczy nie bylo :o - jak to przeciez ja je czuje. Przyszedl doktor zbadal mnie i odeslal z kwitkiem do domu twierdzac, ze nie wczesniej niz za 12 godzin nie zaczne rodzic a w szpitalu nie ma miejsc wiec mnie nie zostawi. Zdziwiona i troche zla wrocilam do domu okolo 21. Zawiedziona zadzwonilam z zalami do tesciowej i nagle................godz. 22 dostaje kopniaka w krocze takiego ze omalo sie nie przewracam z bolu i czuje, ze cos sie saczy ze mnie.Doszlam do lazienkii okazalo sie, ze zaczely sie saczyc wody i dostalam skurczy najpierw co 3 potem co 3 minuty. Wezwalismy taksowke i pojechalismy na Solec wydawalo mi sei, ze cala wiecznosc tam jade.
Na miejscu o 22.50 mily pan doktor zaczal mnie badac i stwierdzil, ze widzi juz glowke a rozwarcie mam na 8 cm. Biegiem zabrali mnie na gore na porodowke (maz podpisywal za mnie wszystkie dokumenty :) ). Jak wdrapalam sie na lozko mialam juz rozwarcie 9 cm i przy nastepnym skurczu juz 10. Oczywiscie chcialam znieczulenie ale juz bylo za pozno, 4 parcia i mala wyszla na swiat o 23.25. Niestety musieli mnie naciac bo raczka byla podwinieta pod glowke i zaczelam pekac.Dostalam mala na chwile na brzuch i zobaczylam niezly czarny lepek. Potem mi ja zabrana i niestety nie widzialam jej do nastepnego dnia do godz. 15 Malutka trafila do inkubatora bo byla owinita pepowina, zachlysnela sie wodami i byla strasznie blada i zimna, musieli ja ogrzac.
Lekarz zszywajac mnie nazwal mnie Polskim Expresem :)
Kazdej dziewczynie zycze tak szybkiego porodu jak moj.

TULIP - 07.02.2006 urodziła Jasia w szpitalu na Wałbrzyskiej w Warszawie

tulip napisał(a):Może powinnam opisać wrazenia na gorąco, bo teraz ciężko tak wszystko opowiedzieć...

DLATEGO OPIS BĘDZIE DLA CIERPLIWYCH lol

Ale ad rem... Wieczorem 06.02 napisałam na mamusiach styczniowo-lutowych, że nic się nie dzieje, nudaaaaaaa, żadnych skurczy, wód itd, mimo, że 2 dni wcześniej odszedł mi czop śluzowy 8)

Mój małż - Jelonek Bambi ;) przyszedł bardzo późno z pracy. Poszedł się kąpać, a ja poczłapałam do niego do łazienki, żeby sobie pogadać. Mąż zaproponował, żebym namalowała na brzuszku oczki i buźkę, a pępuszek będzie noskiem. Tak nam się spodobało, że zrobiliśmy sesję zdjęciową temu brzuszkowi - pierwszą w ciąży lol
Poszliśmy spać po drugiej w nocy.

A już o czwartej rano poczułam, że leci coś ciepłego :o Zdążyłam krzyknąć do przebudzonego moim nagłym ruchem Jelonka Bambi: "Chyba mi wody odeszły...". A Jelonek Bambi zawył: "Taaaaaaa..." lol
Kłusem - zupełnie nie jak wieloryb ;), wyskoczyłam z łóżka i wskoczyłam (dosłownie) do wanny. Tam stało się już jasne, że faktycznie odeszły mi wody. Zaniepokoiłam się, bo były różowe, ale potem się okazało, że tak miało być.
Umyłam się. Nawet nózki wydepilowałam po raz setny, żebym piekna była i gładka:lol: , dopakowaliśmy torbę kosmetykami i o piatej rano zadzwoniłam do położnej, z którą umówiłam się o 6.15 na Wałbrzyskiej w szpitalu.

Za oknem śnieżyca. Pogoda się załamała totalnie. Warszawa nieprzejezdna A powodem tego wszystkiego - nagły spadek ciśnienia, który stał się również przyczyną odejścia moich wód. No, jakoś dojechaliśmy, ślizgając się na Puławskiej na zimowych oponachod krawężnika do krawężnika 8)

Na Wałbrzyskiej czekała już na nas pani Wiola-położna. Zaraz też doczłapał lekarz, który szczęśliwie mieszka obok i przyslizgał się piechotą. Podłączono mnie do kg. Skurcze były, ale nieregularne. Wody odchodziły coraz intensywniej. Rozwarcie na 2 palce.
Pan doktor powiedział, że niczego nie będziemy przyspieszać i na razie poczekamy do 10.00, żeby natura zrobiła swoje.
Poszliśmy do naszego pokoju. Dostałam piłkę, na której sobie krążyłam i skakałam, oglądając TV Jelonek Bambi przysnął :) Akurat leciała na "2" muzyka góralska i to poprostu dodało mi skrzydeł. Skurcze stały się regularne.

Pani anestezjoog utknęła w śnieżycy, gdzieś na mieście, także radziłam sobie bez zzo, ale naprawdę było to do wytrzymania, mimo, że koło 11.00 podłączono mi oksytocynę, bo natura nie za bardzo się spieszyła ;)

W ten sposób doszłam do 5 cm rozwarcia. Zrobiono mi cewnik do zzo. Tak się bałam tej procedury - u mnie wiązało się to z ryzykiem, bo am poważne skrzywienie kręgosłpa, że cała dygotałam. Szczęśliwie cudowna pani doktor wkłuła sie w mó krzwulec za pierwszym razem i podała mi pierwszą dawkę.
Poskutkowało, bo za pewien czas i dwa masowania szyjki później zrobiło się już 7 cm. Tyle, że szyjka nadal była twarda i nie chciała spóścić głowki dziecka. Skurcze stały się bardzo bolesne, bo na mnie zzo działa dobrze, ale bardzo krótko :( Zrobiło się nerwowo, bo nie było postępów. Ból był rozpierający i zamiast taki jak na stolec był skierowany ku przodowi. Wyglądało na to, że głowka żle się sadziła. Wchodziła do kanalu rodnego w skurczu, a potem się cofała :( Pan doktor powiedziła, że jeszcze chwila i będzie cesarka.

Byłam nieszczęśliwa. Nie brałam tego pod uwagę. Tyle już wytrzymałam. Pomyślałam sobie: "NIE ZGADZAM SIĘ". I za 15 min. - przy następnym badaniu było już 9 cm. Mój pan doktor bardzo się ucieszył i powiedział, że wiara i chęć do życia mu wróciła i że będziemy rodzić.

Skurcze były bardzo, bardzo bolesne, mimo kolejnej dawki zzo. Kazano mi spróbować parcia. Poszło nieźle.Widać załapałam o co chodzi ;) Ale przy kolejnym skurczu, żeby główka dzieciąka uległa rotacji, kazano mi próbować różnych pozycji (na boku, w klęku). I to było fatalne, bo myślałam, że mi kręgosłup pęknie. Płakałam z bólu.

Potem poszło szybciutko. Pozwolono mi wrócić do pozycji klasycznej. W pięciu parciach, o godz. 17.05 urodził się nasz synek. Jeszcze zdążył na Teleekspress lol Jak się okazało - przyczyną złego osadzania się główki było to, że Jaś rodził się z rączką przy główce :o Położóno mi go na brzuszku. Takiego cieplutkiego i śliskiego jak rybka. Jelonek Bambi płakal i mówił;" Jaki on piękny". Ja byłam strasznie zaskoczona, bo dzidziuś był blondaskiem totalnym (my obydwoje jesteśmy ciemne masy) i zupełnie naczej go sobie wyobrażałam.

Badano go pół metra ode mnie, więc mogłam sobie go dokładnie obejrzeć. Wazył 4,040kg i mierzył 58 cm. I był NASZ :D

Pan dotor, zgodnie z tym, o co go wcześniej poprosiłam kazał Jelonkowi Babmi wyjść na hol i poczekać. Ja w tym czasie z Jasiem przy piersi. mogłam spokojnie urodzić łożysko i zostać pozszywana.Nie chciałam, żeby mój małż to oglądał. Byłam szyta aż 50 min, bo obustronnie pekła mi szyjka macicy... :( Po paru minutach przekazałam Jelonkowi i babci Eli (mojej mamie, która czekała z płaczącym Jelonkiem w holu) naszego Jasia, żeby się nim nacieszyli.

Potem pani anestezjolog uprzedziła mnie, żebym się nie wystraszyła, bo do szycia dała mi końską dawkę zzo i miałam miałam nie czuć nóg. Patrzę się na kobietę i nie wiem, o co chodzi :o, bo ja miałam tylko takie mróweczki w palcach stóp :D Przyjechali do mnie z łóżkiem, żeby przenieść mnie na salę. I dawaj mnie przenosić z łóżka porodowego na wózek :o Przystopowałam ich i sama się przetransportwałam. Poprostu na mnie bardzo krótko działają wszelkie znieczulenia lol

Moja mama powiedziła, że ja po porodzie wyglądałam tak, jakbym właśnie wróciła z manicuru. Nawet się nie spociłam lol

Prawda jest taka, że było ciężko, ale dałam radę. Nie wiedziałam, że mam tyle siły, że jestem taka odporna na ból i zmęczenie. Ogromnego wsparcia udzielił mi mój mąż, będąc przy mnie. Podajac mi picie. Masując plecy. Mówiąc, że jestem dzielna i płacząc, gdy urodził się nasz synek.
W trakcie porodu przyjechała moja mama. Myślę, że ją to uspokoiło, kiedy zobaczyła, że nie dzieje mi się krzywda :) A naprawdę - nie działa się żadna krzywda. Obsługa lekarsko-położnicza, była CUDOWNA. DYSKRETNA. DELIKATNA. SERDECZNA. PROFESJONALNA. BRAK MI SŁÓW. Niczego się przy nich nie bałam. Wiedziałam, że jesteśmy w dobrych rękach.

Ze szpitala wyszlismy w drugiej dobie po porodzie. Mimo licznych szwów, już 6 godzin po porodzie poszłam do łazienki. Nic mnie nie bolało, mimo, że odmówiłam leków przeciwbólowych. Mogłam siadać, chodzić. Tylko szpagatu chyba bym nie uskuteczniła. Chociaż - kto wie ;) lol

Teraz jesteśmy już piaty dzień w domku. Jestem zmęczona, ale szczęśliwa.Poród - to dopiero początek i to najłatwiejszy. Uczę się roli mamy. Jelonek Bambi - tatuś, jest absolutnie zakochany w Jasiu.

Życzę wszystkim Gimbówkom pięknego porodu!

Zdjęcia Jasia - wstawimy, jak tylko wywołamy film i zeskanujemy zdjęcia.

P.S. Wybaczcie długaśny opis.

EWIKA - 05.02.2006 urodziła Pawełka

ewika napisał(a):Nareszcie mamy internet, więc napiszę klka zdań o porodzie.
Tak więc od 30 stycznia(poniedziałek) leżałam w szpitalu( 10 dni po terminie). Leżałam, leżałam i nic... 31.01. lekarze zrobili mi tzw test Smisa i okazało się, ze najprawdopodobniej jutro urodzę. Wzięli mnie więc 01.02. na porodówkę podłączyli krpolówkę z oksytocyną i czekamy... Po męża nawet nie dzwoniłam, bo chyba przeczuwałam, że nic z tego nie będzie. Zleciała jedna pompa, zleciała druga pompa, skurcze co 3 minuty, ale brak postępu porodu. Przychodzi moj lekarz prowadzący ciążę, bada i : Pani Ewo wracamy na patologię. Nic z tego :( Łzy, smutek i załamanie. Miałam ju z naprawdę dość. Było mi ciężko. Trudno. Założyli mi kolejny cewnik do szyjki macicy, żeby spowodować rozwarcie. I znowu czekanie... Podczas badań usg wychodziło, że dziecko będzie ważyło ok 4600 gr. To mnie przerażało. W sobotę na obchodzie ordynator powiedział: jutro kolejna próba - obiecuję, że jutro Pani urodzi. ufff Niedziela, 6 rano idę z torbą na porodówkę, podłączają mnie pod pompę. Mąż już jest i drzemie. Ja modlę się, żeby w koncu coś ruszyło. Przychodzi lekarz, budzi męża, M. wychodzi. W tym momencie lekarz przebija mi pęcherz płodowy. Nawet przyjemne uczucie. Wody czysciutkie, ale bardzo ich mało. Wstaję z łózka, wchodzi mąż i... wtedy się zaczeło. Już męża nie puscilam na krok. M. zaprowadził mnie do toalety, bo czułam, że zaraz zwymiotuję, ale tylko na odczuciu się skonczyło. Wchodzę pod prysznic, cały czas mam podłączoną pompę. Mąż mnie trzyma,masuje krzyż, nie mam siły stać. Wracamy na salę porodową, błagam o znieczulenie ( w czasie ciąży zaklinałam się, że dam radę i nie wezmę:)). Za jakis czas przychodzi pani anestezjolog i znieczula. Czuję jak zimny strumnien leci mi po plecach. - Pani doktor, leci mi po plecach! - Nie, wydaje się pani. - Pani doktor naprawde mi leci - Ale to niemozliwe. Na pewno się pani wydaje. Mowie męzowi, żeby sprawdzil. Zdenerwowana pani doktor sprawdza te wszystkie rurki i słyszę: _rzeczywiście leci na złączeniu. W rezultacie nie wiadomo bylo ile podano mi znieczulenia i ile można jeszcze poodać. Nie poczułam żadnej ulgi NIC ABSOLUTNIE NIC. Dobrze, że był przy mnie mąż - gdyby nie on, nie urodziłabym. Troche się jeszcze pomęczyłam, nie pozwolono mi wstać z łóżka Z resztą chyba nawet nie mialabym sily wstac. Nagle po zbadaniu położna ( kochana kobieta) stwierdza, ze mamy pełne rozwarcie i przy nastepnym skurczu przemy. Jaka była wtedy moja radość. Pamietam ,że spytałam wtedy, czy to znaczy, że zaraz bedziemy mieli dziecko??? hehe Niby to oczywiste, ale najgorsze było dopiero przede mną. Parcie brrr. Nie miałam zadnych bóli partych, poprostu nie wiem co to jest. Kazali przeć, to parłam. Parłam godzinę. Przez godzinę było widać główkę, i nic. Traciłam przytomność podczas parcia, mąż trzymał mi głowę, bo zwisała mi za łózkiem, jakis lekarzkładl sie na mnie, a ja odjeżdzałam. Nie miałam już siły.Z tego okresu pamietam niewiele. M. mi opowiadał, że jak odzyskiwałam przytomność, to błagałam wszystkich, żeby nie robili mi cesarki. Wkoło mnie było pełno ludzi. Później od lekarza dowiedziałam się, że o mały włas bylaby cesarka. Położna podjęła decyzję, że mnie znieczulą miejscowo i natną nie podczas skurczu. Mowiła, ze wtedy urodzę. Mowię ok, zgadzam sie, byleby juz było po. Znieczulili mnie i na to wpada ordynator: Co wy robicie? Co to ma znaczyć? Ma rodzić naturalnie! Na piłkę ją! Nie miałlam siły ruszyć ręką. Znieśli mnie z łóżka, posadzili na piłce, cztery osoby trzymały mnie, zebym nie spadła. Mąż cały czas szeptał mi do ucha, ze damy radę, że już niedługo. Telefon - ordynator pilnie proszony na ginekologię. Poszedł. Położna mówi - robimy swoje. Położyli mnie z powrotem na łózku, położna nacięła. Obiecała, że przy tym skurczu urodzę. Jest skurcz. Pani Ewo przemy, ostatni raz. Lekarz lezy na mojej klatce piersiowej , mąż trzyma za głowę, ja ostatkiem sił prę. Nagle słyszę........... płacz. JEST Synek. Mąż płaczę, ja płaczę, słyszę przy uchu łamiący się głoś męża: Dziękuję! Ja tylko powtarzam, Synku, synku.... Kładą mi go na klatce i nagle płacz ustaje.. To najpiękniejsza chwila w naszym życiu....Czuję tyakie cieplutkie ciałko. Synek patrzy mi prosto w oczy, ja czuję cieplutki strumień na brzuchu. Wszyscy się smieją, syn obsikał mamę.Po chwili M. idze z synkiem na badania, mnie szyją, trochę jeszcze boli, ale teraz to niech sie juz dzieje wola nieba :)M. wraca, Paweł dostał 10 pkt. 3750gr i 56cm. Synek miał bardzo dużą główkę i dlatego nie mogłam urodzić. Własnie przez dużą głowę usg pokazywało taką duzą wagę.
Jesteśmy najszczęsliwsi na swiecie. Ten cały ból to nic, naprawde, warto to wsztstko przezyc. Jestem gotowa na kolejną ciążę. Nie boję się porodu, mogę rodzić. To najwspanilsze chwile w zyciu, pomimo tego, że bolą. :D

BENIAMINA - 01.02.2006 urodziła Karolinę

Beniamina napisał(a):Mimo, że nie był to książkowy poród i taki na jaki się nastwiłam tj. odejście wód, skurcze, jazda do szpitala itd. moje wrazenia z porodu sa bardzo pozytywne.
30.01 zgłosiłam się na KTG, po którym stwierdzono, ze ogólnie nadaję się już na pozostanie w szpitalu (mimo, ze KTG nie wykazało żadnych skurczy). W zwiazku z tym, ze wczesniej stwierdzono, ze mam zmniejszoną ilosc wód płodowych wyraziłam zgodę na pozostanie.
31.01. po obchodzie miała zrobione USG, gdzie nadal podtrzymano info. o wodach i poinformowano mnie, ze dobrze dla dziecka byłoby wywołanie porodu.
W związku z tym, od śniadania nic nie jadłam, bo o 15 mieli mnie cewnikować. Cewnikowanie przeniosło się na 20. po długim KTG stwierdzo, ze jestw szystko OK, ale, ze zbliżała się noc podano mi rozkurczowe czopki. Cewnikowanie miało być do godz. 12 dnia kolejnego.
01.02 po odpięciu mnie od cewnika podłączono mnie do kroplówki. kroplówkę podłączono około 14 ale prawie do 17 nic nie czułam, mimo, ze zwiększali ilość płynu tj. oksytocyny.
po jakimś czasie zaczęłam odczuwać skurcze, ale KTG nic nie wykazywało (nawet mieli mnie już odłączać od kroplówki i przesunąć poród na dzień następny). Okazało się jednak, ze żle podłączony był jeden z pasów od kTG. Gdy poprawiono TG wykazało skurcze i zaproponowano mi piłke.
przy porodzie najpierw była moja mama a potem przyszedł mój M i był ze mna prawie do końca, uciekł z ostatniej fazy :D . Ogólnie połozne i lekarze bardzo mili i pomocni. Poród przebiegł szybko i bez komplikacji trwał zaledwie 4 godz i 40 min.
Bóle były ale do wytrzymania.warto dodac, ze nie miałam zniczulenia.

EBE - 31.01.2006 urodziła Piotrusia

ebe napisał(a):Skarbek śpi wózeczku,tata z pieskiem na spacerze wiec mamusia przystępuje do relacji... :)

Było to tak...

Jak niektóre z Was wiedzą 3 tygodnie przed terminem trafiłam na szpitala aby być pod lekarskim nadzorem ze względu na nietypowe ulożenie Piotrusia-miednicowe, a żeby było lepiej stopkowe. Istniało ryzyko,ze przy gwałtownym odejsciu wód i braku "korka" w postaci pupki lub główki, wypadnie pepowina...

Wiec pojechaliśmy do spzitala w środę 11 stycznia.Zamiast na patolgi polożyli mnia na porodówce z braku miejsc. I żeby zludzeń mnie pozbawić od razu przez niezmknięte przez pielęgniarki drzwi (sic!) obejrzałam sobie poród. Dziewczyna była b.dzielna,urodziła synka a ja czułam sie jak złodziej w tej pięknej intymnej chwili...Wzruszyłam sie,ale i wytraszyłam,mimo,ze wiedziałam że dzieki Bogu ja na tym "nowoczesnym" łóżku porodowym pamiętajacym pewnie czasy porodu naszych mam rodzić nie bedę....Och jakże naiwna byłam tak myśląc jak sie później okazało.
W sumie przeleleżałam na każdym z tych mega "wygodnych" łóżek trzy nocki-raz gdy niepokojące było tętno Piotrusia,drugi gdy myślano,ze odeszły mi wody i trzeci,gdy wody faktycznie mi odchodziły...

Nie bedę opisywać całego prawie miesiecznego pobytu w szpitalu,powiem tylko,ze było ciekawie z socjologicznego punktu widzenia... ;)

Pierwszy raz "coś" ze mnie wypłyneło dwa tyg. przed porodem-lekarki nie stwierdziły jednak pęknięcia pechęrza płodowego,a że tej nocy miały dwa ciecia,po calonocnym zapisie ktg kazały wrócić na patologię.
Potem coś sie ze mnie sączyło,ale ciagle słyszałam ,że czekamy na skurcze..

W weekend poprzedzający narodziny mojego synka w nocy od piątku miałam dosć bolesne skurcze z krzyża, które mimo ,ze bolały jak cholera nie zapisywały sie na ktg. Zaproponowano mi zastrzyk z ketonalu i czekamy...

W poniedziałek kilka minut przed północą mały szalał mocno,krzyż bolał bardzo,obróciłam sie w łóżku na lewy bok i nastąpił gwałtowny wypływ czegoś przezroczystego. Pielęgniarka zadzwoniła po lekarza i wzięła na ktg.
Lekarz mnie zbadał i dopochwowo i usg i stwierdził że pęcherz jest w całosci. Skurcze z krzyża były już bardzo silnie i regularnie i..jak sie domyślacie nie pozostawiające śladu w postaci zapisu na ktg Chodziłam po korytarzu zwijając sie z bólu co 2 min.tabletka,zastrzyk i czekamy...
Gdy ból troche złagodniał polożyłam sie i za kilkanscie mimut po raz kolejny coś ze mnie wyciekło. Było już teraz tego calkiem sporo i zabarwine krwią..
Znów ktg i nic...
Lekarz odesłał mnie-nie badając nawet drugi raz!na porodówkę gdzie znów moje ulubione łóżeczko,znów ktg na którym nic, a mnie boli tak,ze nie mogę sie obrócić..Przeleżałam w bólu i strachu o moje dziecko całą noc. Mąż przyjechał o 5 nad ranem, ale go nie wpuścili...
Rano byłam już tak psychicznie wyczerpana,ze coś sie dzieje, a nie rodzę,że leżę tu już 3 tyg.,że cały ranek plakałam jak bóbr.
Lekarz który nie kwapił sie zająć sie mna w nocy przyszedł i powiedził,że pogada z ordynatorem, zebym już nie cierpiała tyle i żeby mnie już wzieli na stół. Za kilka chwil przyszedł nastepny,kazał nie płakać i powiedzial że dziś urodzę.
O 7.55 przyszedł zbadać mnie kolejny lekarz,spojrzał na moją wkładke i zapisał,ze odeszły wody. Widziałam-były zielone-czemu,nikt mi nie wyjasnił.
Potem to już tylko migawki z filmu,,
wkłuwanie wenflonu,które niezbyt wychodzilo,zakładanie cewnika-jak dla mnie obrzydlistwo!windą na dół,do góry,światła sali opreacyjnej.lekarze w zilonych kitlach i maseczkach na twarzy, nade mna wkurzona baba,ze czemu nikt jej nie powiadomił że narkoza,ja zdziwiona czemu narkoza a nie zzo tak jak mialo być,ona ze to nagłe cięcie-nagłe,do cholery!jestem w tym szpitalu od trzech tygodni!...
Potem zamknęły mi sie oczy...obudzilo mnie szarpniecie rany i głosy lekarzy "zenek sie urodził" i godzina porodu 8.21...

Na dole już na sali poopreacyjnej przybiegł mój mąż,powiedził że nia zdążył,a ja że to nic bo i tak by go nie wpuscili.Kazałam iść zobaczyć Piotrusia...

Mi przynieśli skarbka ok 9.30,a wiec ok godzinki po porodzie...

I cóż... te które są już mamami do wiedzą...
Spotkaliśmy sie po długiej podróży,wróciliśmy do siebie...
Cały ból gdzieś sie ulotnił,cały strach...
Mój mały ssaczek od razu szukał dziubkiem piersi,nieporadnie, w gąszczu kroplówek przystawiłam go i ...pięknie sie przyssał...

Tak oto odnalazłam MIŁOŚĆ.

SYLWIA11 - 29.01.2006 urodziła Adasia w szpitalu na Karowej w Warszawie

sylwia11 napisał(a):przyszedł na świat nasz malutki Skarbeczek lol Czy Wy tez kojarzycie, ze wiekszosc mszy sie o tej godzinie zaczyna 8) I jeszcze Adaś Kamil czyli nasz Kamyczek ciagle sklada rece jak do pacierza :D

Ale po kolei...
Mielismy termin na 28 a ja ubzduralam sobie, ze to bedzie duzo wczesniej i niestety... naczekalam sie tylko i nadenerwowalam. W zwiazku z cukrzyca ciazowa mialam sie stawic w szpitalu w dniu wyznaczonego terminu. Bylam pewna, ze poloza nas na kilka dni na patologie, co oczywiscie mi sie nie usmiechalo, bo sie swietnie czulam, ale jak trzeba to trzeba. Jeszcze dyskutowalam ze styczniowkami czy sie nie wybrac dopiero w pn, ale maz mi nie pozwolil i w sobote 28 stycznia pojechalismy po krotkim telefonie czy na patologii sa miejsca (były :o ) na Karowa.

Szybko przyjela nas przecudowna pani doktor, ktora nas zbadala dosc bolesnie i zapytala, o ktorej ostatnio jadlam, bo bedziemy WYWOLYWAC porod. Tego sie nie spodziewalam. Wystekalam, ze jakas godzine temu i dlatego zostalismy odeslani do domu zeby na glodniaka spedzac ostatnie chwile z mezem, odpoczac, porobic zdjecia. Zjawilismy sie spowrotem o 15. Maz zostal odeslany do domu, a mnie polozyli na takiej ogolnej sali, gdzie wywolywali juz oksytocyna jedna dziewczyne. Lezala tam juz prawie dla dni i bylam zalamana, ze mnie tez to czeka. Lezalam tak sobie pod aparatem i czytalam Wysokie Obcasy, o zlym traktowaniu w szpitalach polozniczych i o minusach cesarki lol
W koncu ktoras polozna mnie zapytala jak wyraznie czuje skurcze wiec odpowiedzialam, ze wcale.. wybauszyla na mnie oczy, bo okazalo sie, ze aparat wskazuje, ze sa juz co 3 minuty. A ja po prstu myslalam, ze to po tym bolacym badaniu mnie tak brzuch boli lol Poniewaz juz wiedzialam, ze to skurcze to mnie zaczely bolec (po co ona mi to mowila ) Na szczescie wiedzialam, ze moze to trwac dlugo wiec zadzwonilam tylko, zeby maz przyjechal bez rzeczy, na chwilke, przytulic i dodalam, ze do porodu to jeszcze ho ho... Pojawil sie obchód i jak bardzo wazny pan doktor z moja ukochana pania doktor dyskutowali o moich skurczach i tym, ze sama sobie wywolalam porod bez oksytocyny, ja poczulam cos jeszcze i grzecznie powiedzialam: "Przepraszam czy moge panstwu przerwac?? Chcialabym tylko dodac, ze wlasnie odeszly mi wody". Wszyscy rykneli smiechem i zostalam zawieziona do sali porodow, wrzosowej.
Przez ta zmiane maz mnie nie mogl znalezc, bo szukal po salach ogolnych. Oczywiscie byl w szoku, ze to juz i byl dumny, po pierwsze dlatego, ze na wszelki wypadek wzial jednak rzeczy dla siebie i Malucha, a po drugie , ze tak samo jak on synek byl punktualny i postanowil przyjsc na swiat w wyznaczonym terminie.
Przez prawie caly czas lezalam w lozku podlaczona pod aparature i tylko raz poszlismy pod prysznic i przejsc sie po pokoju. Najgorsze, ze nie wzielismy zadnych kaset i ciagle sluchalismy radia z doniesieniami o wydarzeniach w Katowicach Kolo drugiej bylam spiaca i poprosilam o znieczulenie. Spalismy sobie tak slodko do 7 rano, z przerwami na kolejne dawki znieczulenia. Strasznie sie rozpisuje wiec napisze tylko, ze kolo 9 na obchodzie bardzo wazny lekarz powiedzial, ze pomimo 8 cm rozwarcia, glowka nie schodzi do kanalu, byc moze jest tez za duza by przez niego przejsc i jezeli przez godzine nic to CC. Lezalam wiec do 10 i wymyslalam pozytywne strony cesarki. Maz powiedzial, ze nawet kilka sensownych wymyslilam.
Przed 11 zabrali nas na stol, gdzie dyskutowalam z lekarzami i lekarkami o kupowaniu samochodow :P W koncu poczulam cos dziwnego, co absolurnie nie bolalo i uslyszalam krzyk, a chwile potem glos lekarza: "Ale bokser nam sie urodzil". Kiedy pokazali mi Adasia mialam lzy w oczach, ale ze zdziwieniem stwierdzilam, ze ja go nie znam. To bylo smieszne uczucie, nie wiem czemu wyobrazalam sobie, ze skoro bylismy razem przez tyle miesiecy to jego buzia bedzie dla mnie dobrze znana. Natychmiast chcialam wstac z lozka i go przytulic. Byl taki duzy, sliczny, czerwoniutki i niesamowicie ruchliwy, szczegolnie machal piastkami i kopal, stad bokser. Niestety tylko mi go pokazali i od razu zabrali
Po chwili podszedł lekarz, zeby sprawdzic czy dane z paska sie zgadzaja. bylo tam moje imie nazwisko, data urodzenia dziecks i "S". W pierwszej chwili pomyslalam, ze "S" to ... rozmiar dziecka ;) Zdziwilam sie, ze nie dali Adasiowi XL w koncu wazyl 3950 i mial 57 cm.
Nastepny raz zobaczylam go dopiero po 18... to chyba jedyna rzecz o ktora mam zal do tego szpitala. Na sali pooperacyjnej bylysmy we dwie z dziewczyna, ktora tulila swoje dzieciatko i przez szybe widziala tez moje. Ja chociaz prosilam wiele razy to nawet na sekundke mi go nie przyniesli, bo w sali gdzie lezal bylo cieplej. Bylo mi zle, przykro i to dla mnie chyba jedyny duzy minus CC.

KOTLOSIA - 18.01.2006 urodziła Oliwię w szpitalu na Karowej w Warszawie

kotlosia napisał(a):Witam!

Jak już wcześniej pisałam o 5 nad ranem 18.01.06 odeszły mi wody...ledwo dobiegłam do kibelka a i tak zalałam podłoge... lol
wg informacji p. Komosy miałam ok. 6 godzin na bezpieczne dotarcie do szpitala...wiec spokojnie przemyślałam od czego zacząć.Zajrzałam jeszcze na net, żeby sprawdzić swoje informacje na temat wód płodowych...Marcina nie budziłam, bo po co miał się denerwować, a ja wolałam zrobić co mi jeszcze zostało w spokoju... lol
Miał rano jakiś termin w pracy i usmiechaam się sama do siebie, że niestety zamiast do pracy pojedzie ze mną na porodówkę...zresztą bardzo już tego chciałam...dień wcześniej były urodziny moje ukochanej śp. babci i wierzyłam,że może nasze maleństwo wybierze ten właśnie termin, bo wiedziałam, ze ona nad nim cały czas czuwała....

Spokojnie zrobiłammężowi 4 kanapki,...no bo przecież nie wiadomo ile tam posiedzimy...no i czas szybciutko zleciał...Mąż jakby instynktownie wstał już o 6.30 bo ponoć nie mógł spać...widziałam trochę strachu i niedowierzania w jego oczach gdy mu oznajmiłam, ze sorry kochanie,ale zamiast na spotkanie jedziemy na Solec...oczywiście chciał jechac od razu, ale powiedziałam,ze wystraczy jak bedziemy na 9.00...;)

Zabraliśmy swoje toboły i do autka...Skurcze juz jakieś się pojawiły, ale to raczej maluch mnie bardziej uciskał niż skurcze bolały...teraz tylko myslałam o tym, żeby były miejsc i żeby mnie nie odesłali...

No i prawie punkt 9.00 byliśmy na Solcu....Musieliśmy swoje odczekać na izbie przyjęć, bo było troche ludzi na planowane różne zabiegi, a mnie jak Pan doktor zobaczył to się zaczął śmiać, ze wcale nie wygladam na rodzącą, bo chodziłam cały czas uśmiechnięta od ucha do ucha, ale w duchu chciałam, żeby jak najszybciej przyjeli mnie na ten oddział...żebym mogła w spokoju urodzić jak już sie zacznie.... lol Chodziłam więc w tą i z powrotem bo tez zaczęły się lekki skurcze...ale takie z brzucha jak przy okresie...
Pan doktor przesympatyczny za moja zgoda przyjął te planowane osoby...i znów była moja kolej...wcześniej tylko spojrzał w karte ciązy i zadał kilka pytań...W końcu młoda pielęgniarka poprosiła mnie dośrodka na Ktg i zaczeliśmy wypisywać karte przyjęcia...ja miałam taką napisaną ściągawkę z chorobami i takimi tam, żeby czegoś nie pominąć...
No i juz się miałam rozbierać , gdy znów wszedł Pan doktor zajrzał w karte a tam info, ...że mam wadę wrodzoną serca...no i mi się trochę dostało, że wcześniej nic nie powiedziałam, ze te wyniki, które mam to za mało i nie mam na nich info, że nie ma przeciwskazań do porodu naturalnego, a on na słowo nie może mnie przyjąć...Zaczął bardzo serdecznie mnie przepraszać, że tak wyszło i powiedział, ze on niestety nie może mnie tu zostawić i mam jechac na Karową lub Starynkiewicza...
O Starykiewiczu wiedziałam, ze jest w remoncie, wiec od razu udaliśmy sie w poszukiwaniu drogi na Karową...oczywiście najpierw podjechaliśmy od złej strony....
Poza tym nie brałam tego szpitala pod uwagę, bo tam tłok choc bardzo chciałam tam rodzić, ale nie wiedziałam nawet co tam jest czego nie ma, bo byłam już zdecydowana na Solec... :)

Dotaliśmy na izbę przyjęć...a tu jak zwykle na izbach trochę ludzi...potem nie było Pani w rejestracji, następnie Pani zapytała...czy była PANI UMÓWIONA?...głupawo zapytłam...na poród raczej nie...;))

No więc jak już jej wszystko wyjaśniłam od poczatku do końca pozabierała ode mnie potrzebne dokumenty...miała jakieś ale do potwierdzenia z ZUS, ze jestem ubezpieczona, ale kolezanka jej pomogła w podjęciu decyzji...i znow kazali mi czekac a byla juz 10.50...po odejsciu wód płodowych 6 godz. to bezpieczny czas na rozpoczęcie porodu potem juz daja antybiotyk... :(
wiec sobie grzeczniutko czekałam i widziałam tylko jak mąż mnie obserwuje spod oka...;)

No i w końcu ja...Na oddziale przyjeła mnie Pani położna Ania...której znów musiałam wszystko opowiedziec...a ona w tym czasi kazała mi sie wdrapać na fotel...własnie zaczelam zdejmowac buty gdy powiedziała, ze tak własciwie to nie powinnam tez do nich trafic tylko gdzieś tam jeszcze...no wiec ja zrozumialam to jednoznacznie buty z powrotem na nogi i sie ubieram...a ona do mnie,ale ja już Pani stad nie wypuszczę, tylko sprawdzę, czy się znajdą jakieś miejsca na połogach, bo porodówki puste, moze Pani rodzic...kamień spadł mi z serca....zrobili mi KTG...a Pani Ania w tym czasie robiła papierkową robotę....mąż cały czas czekał pod rejestracja, bo na oddział jeszcze go nie wpuscili...

Okazało się , że mam tylko rozwarcie na 1 oalec i szyjke na 1 cm, ale było już późno, wiec musieliśmy się spieszyć...zapytałam tylko jak tu jest z porodami rodzinnymi, bo chcemy rodzić razem...okazało się , że nie ma problemu, jeśli się płaci 400 pln... lol Dobrze, że Marcin miał karte ze sobą, bo ja nie miałam nic...

No i wkroczyliśmy na oddział...Marcin dostała jednorazowe ubranko, ja się przebrałam w koszule i zawieźli nas na góre na blok porodowy...
tu na recepcji spotkaliśmy się z cielym przywitaniem i zaraz dostaliśmy salę, jak się okazało drzwi w drzwi z recepcją...
Zaczęło się od papierków i od razu podłączyli mi antybiotyk, glukozę i oksytocynę...i tak się zaczęło...na poczatku nie miałam żadnych skurczy bo z tego wszystkiego gdzieś mi przeszły..;))

Pani Ela położna która się nami zajmowała, wszystko mi objaśniła co gdzie jest z czego mogę korzystać itp...
o 11.30 leciała juz oksytocyna i na razie leżałam sobie spokojnie na łóżku...w miarę nasilania się skurczy zaczęłam chodzić...położna zostawiłam nas samych i mogłiśmy sobie być tylko we troje...bardzo dużo dawało mi to, ze Marcin był ze mną i o ile wcześniej byłam prawie pewna, ze to nie dobry pomysł, to teraz doceniałam jego obecność,,..a on nie pouczał mnie i nie zartował sobie niepotrzebnie...poprostu był i usługiwał jak ja czegoś nie mogłam zrobić...oddychał ze mną, proponował zmainę pozycji...nawet nie kaprysiłam za bardzo...cały czas obserwowalam tetno dziecka na KTG I NA TYM SIĘ SKUPIAŁAM...raptem okazało się, ze jest już 5 cm rozwarcie...a zarazem pecherz płodowy pękl gdzieś od góry i część wód jeszcze była, wiec położna to obluzowała i znów chlustęło...juz niedługo może będzie po wszystkim....w chwili obecnej kleczałam juz na podłodze z głowa oparta na łózku porodowym to mi pomagało....na tym etapie pamietalam nawet o oddechu choc nie bardzo moglam sie wpasowac w skurcze...;)
schodzilam coraz nizej do parteru...teraz juz kleczalam na podłodze i cały czas miałam skurcze jeczałam, bo to mi chyba pomagało i miałam wrażenie, ze jakoś szybko idzie....Marcin poprosil połozną, bo zaczełam miec parcie na stolec, a to moze onzaczać, ze bede rodzic, czyli finał...przyszła inna i powiedziala,ze to jeszcze nie czas i mam nie przec jak bede miec takie odczucie...łatwo powiedziec jak ja w jednym skurczu miałam juz 2 parci i miałam wrażenie, ze mnie zaraz rozwali...po kolejnych 20 minutach kolejne badanie i okazało się, że miałam racje....raptem zrobiło sie wokól mnie jano, wszyscy zaczeli sie ubierac w fartuszki, maseczki...przyszła pani pediatra, lekarz...dzis akurat miałam murzynka jako ostoje medyczna...i wreszcie pozwolili mni przec...Marcin parł ze mna...i przytrzymywał mi razem z położna nogi co mni pomagało i kierowali mnie przez ten tunel...cały czas w przerwach dykutowałam z połozna czy już jest główka, czy dam rade...w mocnym skurczu naciła mi krocze, i zaraz w kolejnym główka była juz na zewnatrz....niesamowite uczucie....az płakac mi sie chce ze szczescia na sme wspomnienie...w nastepnym skurczu malutkie całko wypłynęlo ze mnie a ja zostałam najszcześliwaszą mamuską...Marcin przeciał pępowinę a mała trafiła do mnie na klate..;)) była taka umorusana...i taka niewnniutka...teraz WKROCZYLI MEDYCY i wzieli Oliwię do pomiarów a ja wziełam sie za rodzenie łozyska, a to byl jeden skurcz i juz...poprsoilam zeby mi pokazali to słynne lozysko, a oni mi jeszcze wszystko wytlumaczyli co i jak...Marcin w tym czasie tulił już Oliwie w ramionach...ona nawet nie plakala...teraz zaczela sie koronkowa robota przy zszywaniu i juz było po wszystkim....po dłuzszej chwili trafilam juz na sale razem z mezem i malenstwem...i tak jakby mi skrzydla ktos dodal, bo pomimo,ze nie spalam poprzedniej nocy...nie było mowy o snie...patrzylam tylko w te ciemne oczka mojego Klamara / w Facetach w Czerni Smith odbiera poród małego Kalmara i ona też miała takie piękne oczy...dlatego pierwsze skojarzenie...i zostało Kalmar... lol /

Cały poby to 7 dni w szpitalu jak dla mnie wspaniałych choć nie bezstresowych...Gdyby ktos miał jakies pytani co do szpitala chetnie odpowiem jak wiem...Osobiście polecam i za jakies 2 lata tez chciałabym tam trafic...;))