Imieniny...

Smutno mi jak cholera...
Po raz pierwszy miałam okazję zrobić u siebie imieniny: zaprosić rodzinę, posiedzieć. Do tej pory nie miałam miejsca, żeby ich gdzieś usadzić. Teraz mamy już odpowiednio duży stół, itd i wszystko wyglądało na to, że uda mi się zaprosić rodzinkę do naszego domu. Cieszyłam się bardzo już od kilku tygodni, powoli zaczynałam wspominać wujkom, że fajnie by było widzieć się 25 listopada u nas. Aż dziś się dowiedziałam u mojego ojca, że dziadek planuje właśnie w sobotę 25-tego urządzić 80-te urodziny...
Wszystko fajnie, o jubileuszu wiedziałam, dziadka lubię i szanuję. Tylko dlaczego akurat musi się to dziaś w moje imieniny?? Dziadek nie ma urodzin właśnie w ten dzień, wypadają mu one w środku tygodnia - więc mógłby zrobić i tydzień wcześniej, też by pasowało. Mógłby i w niedzielę - bo u dziadków nasza rodzina nie przesiaduje do późna - wiadomo, oni wcześnie kładą się spać (a u innych siedzi się i do pierwszej w nocy, różnie to bywa). Nikomu nie kolidowałoby to z pracą w poniedziałek. To dlaczego, do diabła, akurat w ten, a nie inny dzień??
Jest mi potwornie przykro, smutek miesza mi się ze złością. Jestem osobą, która bardzo się "nastawia" na różne rzeczy; przygotowania do czegoś i myślenie o tym daje mi drugie tyle frajdy, co sama rzecz, która mnie spotka. Ale z drugiej strony, jak to, na co tak czekam, nie dojdzie do skutku, to jestem ogromnie zawiedziona... tak jest teraz.
Mam wrażenie, że moja rodzina, na którą tak w imienyny czekałam, lała mnie na całego. Nie mam pewności, czy to dziadek wymyślił obchodzić swoje urodziny akurat 25-tego, czy po prostu jego synowie uradzili, że wtedy do niego przyjdą - właściwie bardziej prawdopodobna jest wersja druga. A to oznacza, że nikt: ani mój ojciec, ani mój chrzestny, ani drugi wujek nie pomyśleli, że mam imieniny (de facto dość znane, trudno przegapić...). Łyso mi jak cholera.

Nie oczekuję prezentów i wielkich ochów na mój temat. Żadko mam okazję spotkać sie z rodziną, wiem, że np. babcia chciałaby mnie kiedyś odwiedzić (bo nie widziała, jak mieszkam) - a teraz byłaby taka okazja... ale nie będzie. Jak na złość imieniny wypadają mi bezczelnie w sobotę, więć to idiotyzm przenosić je na inny dzień. A konkurencji dziadkowi przecież robić nie będę.

W ten oto prosty sposób moje małe marzenie legło w gruzach, a ja mam cały czas wrażenie, że rodzina ma mnie w d...
Bo jak był Dzień Babci i Dziadka, to mój ojciec nie potrafił przyjąć do wiadomości, że chora i z gorączką nie chcę jechać przez całe miasto (minus 25 na zewnątrz), żeby osobiście wręczyć im po kwiatku - a jedynie zadzwoniłam z życzeniami. Tego pojąć się nie dało, bo przecież wyrodną wnuczką jestem. Moim obowiązkiem jest iść z badylkiem, cokolwiek by sie nie działo. Tyle, że w drugą stronę ta pamięć o czyimś święcie jakoś nie chce działać...

Strasznie dużo napisałam, przepraszam - bo pewnie dało się w trzech zdaniach.
Doła mam okropnego...