"I już żyć bez siebie przestaliśmy umieć"

Question

Jania odsłony: 6432

"I już żyć bez siebie przestaliśmy umieć"

I pooo ślubie

Było.... szybko :)

Ale od początku

czwartek – 4 maj

dzień tuningu – rozpoczęte od paznokci poprzez włosy zakończone na pedicure i maseczkach
polecam każdej przyszłej pannie młodej, pełen relaks

piątek – 5 maj
rano do pracy – zawierucha okropna, nie chce mi sie kompletnie nic robić ( odradzam każdej przyszłej pannie młodej – pomysł kompletnie nie udany – piątek przed ślubem obowiązkowo trzeba brać wolne), po południu PANIEŃSKIE, Mój ukochany wzial na siebie cale obowiazki przygotowan – dowożenia na sale napoi, ciast tortow, podczas gdy ja balowałam on kursowal i przygotowywal wszystko na nasz wielki dzien.

Ja pod koniec dnia stwierdzam, że nie chce mi się tego całego wesela, cichy skromny ślub – to to o czym marzę – stresu nie ma w ogóle

sobota – 6 maj

wstaję o 7:30 po chwili przypominam sobie, ze to JUŻ dziś ! biorę długą kąpiel, potem jem spokojnie śniadanie, czas dluzy sie niesamowicie – ciągle nie chce mi się całego wesela, stres nie przychodzi :( pełen spokój
o 9:00 jadę do fryzjera, na fotelu prawie śpię, nie przejmuje się kompletnie niczym, w tym czasie mój jeszcze narzeczony ma manicure, potem fryzurę i jedziemy do domu. W domu czeka już kosmetyczka, najpierw maluje mnie( niezbyt udany makijaż, zreszta jak i grzywka we fryzurze), potem moja mamę, mały retusz mojego słonka przed zdjęciami. W miedzy czasie połowa sąsiadów schodzi się z życzeniami, buziakami i prezentami. Nie spodziewałam się takich gestów. Ponieważ cały ubiór, błogosławieństwo i wyjście miało nastapic z hotelu , w którym mieliśmy wesele i goście nocowali, nie spodziewałam sie rownież. bramy przy wyjeździe z domu. I tu sie przeliczyłam – zaliczyliśmy 3 bramy jeszcze nie wyjezdzajac z osiedla :)

Dojechaliśmy do hotelu i tu poczułam przyspieszający czas. Musieliśmy jeszcze rozlozyc wizytówki na stołach i ubrać się bo o 13 była planowana sesja. Tymczasem godzina 12:40, ja nie ubrana, krzesła inaczej ustawione niż myśmy to przewidzieli, wizytówki nie poukładane, trzeba było je segregować – czarna mamba a czas leci, kwestię usadzania zostawiłam przyszłemu teściowi i mężowi ( świetnie sobie poradzili, bo usadzenie było lepsze niż pierwotnie zamierzone)

Ubieranie – na szczęście zabrałam wszystko co było trzeba, ledwo ubrałam bieliznę i pończochy ( welon już miałam zalozny u fryzjera) zaczęli schodzić się do mojego pokoju – siostry, kuzynki, mamy, fotografowie ( czyt każdy kto ma aparat), dzieci – obowiązkowo ( tych za żadne skarby nie można było się pozbyć ;) - każdy chciał pomoc, a ja przy 8-mej osobie przestałam się wstydzic, ze ganiam prawie naga po pokoju probujac sie ubrać. W końcu do tej swornej gromadki dołączył kamerzysta i wygonił polowę, gdyż wchodziła mu w kadr – ja dalej w samych majtkach pasie do pończoch ponczochach staniku i welonie. Zaczelo sie ubieranie. Gorset zwiazal mi moj kochany ku zdziwieniu wszystkich pań -że aż tak mozna scisnać kobietę :).

Po wcisnieciu mnie w gorset rozległ się płacz siostrzenicy, że jej ciocia wygląda ładniej niż ona :) Bardzo to sympatyczne było : ))))

Sesja

Wybralismy się do pobliskiego parku, mielismy sobie chodzic rozmawiac, mialo byc naturalnie – trudno zachowywac sie naturalnie gdy wszyscy tego oczekują, to był chyba najsztywniejszy moment tego dnia – czas znow sie dluzyl okropnie.

O 15:30 wyjazd do koscioła, pare zdjec przed.

Kościół

Mój najpiekniejszy moment w życiu. Stresu dalej nie było, usmiech wrecz przyrósł mi do twarzy. Wiele osób mówiło mi, że jeszcze tak uśmiechniętej i radosnej panny młodej nie widzieli. Ja chyba tez nie widzialam, tak szczerzacej sie kobiety w dniu slubu. Ale jakos nie moglam sie opanowac. Moj kochany w lekkim stresie. Kazanie cudowne ( ślubu udzialal nam moj kolega z klasy – bardzo osobiste kazanie, piekne i wzruszajace – do dzis kreci mi sie lezka w oku) Mówił m.in. O wspolmazonku jako o skarbie cudownie zlozonym w nasze rece, ktorym mamy sie opiekowac i wiele innych pieknych słów. Do tego wszystkiego nasi tenorzy zaspiewali tak, że aż dreszcze przechodziły (zresztą orkiestra była swietna – polecam wszytskim MBART z Poznania – dziewczyny nie bedziecie zalowaly i nie jest to reklama, tylko szczerze dawana rada na udany zabawe i cudną oprawę mszy).

Przysięgę powiedzialam z pamieci, zalozenie obraczki też – stresu ciagle nie było, za to usmiech coraz wiekszy), mój już mąż – do którego stres jednak przyszedl - przysiege powiedział do mszału ;)

Wyjscie z koscioła

Obrzucono nas wszystkim mozliwym – monetami, chyba 5 kg ryżu, płatkami róż, dzieci puszczały bańki mydlane, a potem zyczenia zyczenia, życzenia – naprawde ich sluchalam, szczegolnie tych od serca – nie standardowych – pod koniec zyczeń – ojciec pana mlodego i jego kuzyn rzucili sie do nog mojego męza i założyli mu na kłódkę łańcuch z 5 kg kula na końcu. Śmiechu co niemiara, choć to co miało symbolować ten epizod w niezbyt pochlebnym mnie świetle postawiło ;) - Ja dostałam kluczyki do zamku gerdy w owej kłódce. Jak bedzie nie grzeczny, kluczyki wyrzucę ;)

Wesele

Drogę z kosciola okupilismy 6 bramami, poniewaz slub odbyl sie na wiosce, dzieciaki we wszelkich mozliwych miejscach porobily bramy, moja mama wzięła cukierki, wiec na kazdej bramie wykupowalismy sie pieniedzmi, troche nas to kosztowało – moglismy sie z tym liczyc , biorac kosciół w małej nie znanej nam miejscowowsci.
Przy wejsciu powitano nas chlebem i solą, wniesienie na salę na rekach pana mlodego, pierwszy toast. Obiadu nie wiele zjedlismy bo ciagle nas gdzieś wołano. Pierwszy taniec – mielismy wyćwiczonego walca angielskiego do Oczarowania Wodeckiego – niestety moja halka z kołami nie pozwoliła nam na odtanczego go. Co prawda dla laików tańca był to piekny walc, choc niestety nie wyszedł tak jak planowalismy.

I tu już czas leciał jak szalony – zatańczyłam z każdym gościem męskim i z częścią żeńskiego. Z parkietu nie schodziłam azdo 4:00, zresztą polecany tu już MBART grał jak szalony, ludzie w mgnieniu oka znajdowali się na środku. Na następny dzień nie mogłam ustać na nogach. Ale warto było – bo z tego co widziałam nie tylko ja bawiłam się znakomicie. Wiele osób podkreślało, że jest to jedno z najlepszych wesel na jakim było. Cieszę się, że się udało, że było pięknie i ujmująco, ale wiecie co - “już nigdy nie chce mieć wesela” -przygotowanie jednego wykończyło nas całkowicie.

A dziś juz jestem szczęśliwa żona mojego kochanego męża. I wszystkim Wam życzę tak dobrej zabawy i tylu pozytywnych emocji no i zero stresu. Bo do mnie już chyba nie przyjdzie ;)

zdjęcia wkrótce

Odpowiedzi (73)

Ostatnia odpowiedź: 2009-04-10, 10:08:42

Kategoria: Związki i Seks

Answer 1

Jania 2009-04-10 o godz. 10:08

0

wróciliśmy - cudownie wypoczęci i pieknie opaleni

jakże odległy wydaje mi się 6 maj, a jeszcze zdjec z pleneru ani filmu nie mamy :(

&quot;I już żyć bez siebie przestaliśmy umieć&quot;

"I już żyć bez siebie przestaliśmy umieć"