W tym miejscu do końca życia??

Na razie dylematów nie mam. Mieszkam w mieszkaniu, kiedyś przeprowadzę się do rodzinnego domu lub wybuduję swój. Zaczyna mi być powoli "ciasno" ale mieszkanie w samym centrum ma ogrom plusów. Może kiedyś będę chciała mieć świety spokój, żyć innym rytmem to siup za miasto. Nie planuję przrpowadzki w inne rejony, to co mam teraz - praca, rodzina, znajomi jest dla mnie zbyt cenne.

Nie mam dylematów, ale mam problem. Z tym że problem nie dotyczy sfery materialno- bytowej, kredytów, zadłużeń, wyposażeń, ale jest jednak bardziej filozoficzno- metafizyczny.
Przeraża mnie myśl, że buduję dom, z w którym będę mieszkać do końca życia. W tym zdaniu "buduję dom" jest mniej ważne od "do końca życia".
Boję się tej ostateczności, tak samo jak boję się rozmow o wykupie kwatery na cmentarzu. A temat jest świeży, bo ostatnio była na ten temat rozmowa.
Ogólnie przeciętny człowiek dąży do kilku powszechnych celów- chce mieć dom, chce mieć dziecko i przysłowiowe drzewko w ogrodzie.
Dziecko mam, dom mam, drzewek mogę sobie zasadzić w pytę. I jak to, to już koniec? Kurka wodna, AŻ taka stara nie jestem, gdzie moje cele długofalowe, domy kupowane kole czterdziestego piątego roku życia... Jak Puchatek mówił- ważniejsza jest chwila oczekiwania na miód niż jedzenie tego miodu.
I poczułam się jakoś tak wyposażona w ten miód. Spiżarka pełna, "do końca życia"...
Zazwyczaj nawet jak ktoś mieszkanie czy chałupę ma, to myśli o sprzedaży, remoncie, przeprowadzce i tak dalej. A ja w moim domu naprawdę będę żyć do końca z wielu przyczyn, głownie tych tyczących się powinności dziecka wobec rodziców (żeby było jasne: jest to dla mnie oczywistość życiowa). I nie powiem, czuję się co najmniej nieswojo, kiedy pomyślę o tym, że będę tam spędzać ostatnie chwile swojego życia.
Zapewne nie oswoiłam sobie jeszcze tematu śmierci i stąd to wszystko wynika. Ponadto niedawno straciłam bardzo bliską osobę i do dzisiaj nie mogę się z tego otrząsnąć.
Jezus Maria, o czym ja tu piszę?! Przepraszam za zakłócanie tego wątku tematami ostatecznymi, ale jakoś mi się zebrało.

kerala

mam nadzieje, ze nie do konca zycia, ze kiedys spelni sie moje marzenie o domu z przelomu XIXw. :love:

Asikk
Jakbym czytała siebie sprzed kilku lat
Oboje z mężem pochodzimy z niewielkiego miasta 60km od Łodzi.
Studiowalismy w Łodzi, ale los z powrotem rzucił nas do naszego rodzinnego miasta.
I ja cąły czas zyłam "tymczasowo". Nie robilismy wielkich remontów - bo przecież się przeprowadzimy. Nie to, nie tamto, itd - bo przecież tutaj na stałe nie zostaniemy.
Przez pięć lat taka sobie prowizorka.
Cały czas na topie był Toruń, Poznań, Łódź - z tym że Łodź najmniej
I nagle ja znienacka znalazłam pracę w Toruniu, decyzja zapadła - przenosimy się, większe miasto, większe możliwości.

Na początku wszystko wyglądało pieknie, z czasem zaczęło się sypać. Mój mąż nie znalazł tu pracy i znależć nie może. A pogorszyc sobie w sensie finansowym sytuacji nie ma co.

I zyjemy tak weekendowo, ja w Toruniu, on tam.
Prawdopodobnie ja wrócę.
Pisze to po to, bo ja też tak myślałam - więkse miasto, większe mozliwości.
Teraz myślę że nie do końca tak jest.
Jesli się wybijesz na maksa to tak. Wyprowadzka owszem - jeśli idzie za tym totalna podwyżka lub kochasz dane miasto. Lub zaraz po studiach, kiedy dopiero zaczynasz układać sobie życie.
Teraz wiem, że pensje w duzym mieście są porównywalne do małego (pomijam Warszawę).
Jeśli chcesz się rozwijąc, to rozwiniesz się wszędzie - to zalezy od Ciebie.
A zyć trzeba tu i teraz.

I ja sobie pluję w brodę że tyle lat się męczyłam - bez fajnej kanapy, oszczedząłam na wszystkim (np. założyłam na okno wstretne żaluzje bo były tańsze od rolet - bo to przecież na chwilę).

Decyzja należy do Ciebie, ja mam takie zdanie na ten temat.

My mieszkamy w Krakowie i tu (albo blisko granic Krakowa) chcielibyśmy mieszkać juz zawsze. Owszem, może się zarzyć nieprzewidziana sytuacja, któa zmusi nas do przeprowadzki - ale to jest możliwe tylko z tego musu, nie dobrowolnie. Bardzo lubię Kraków i nie wyobrażan sobie mieszania gdzieś indziej. W Polsce zresztą nie ma chyba takiego innego miasta, które by mi pasowało, a na wsi zabitej dechami się po prostu nie widzę. Więc ja jestem zdecydowana mieszkać tu zawsze :D .

Ale każde mieszkanie czy dom można sprzedać. Również z kredytem - nie widzę problemu w tym. Czym się przejmować? A może za 5 lat będzie koniec świata? To czy nie lepiej przez te 5 lat mieszkać wygodnie? ;)

Dobry temat, sama sie nad tym zastanawiałam, i wiem o co Ci chodzi.
Mieszkamy w małym mieście (40 tys mieszkaców). U nas z pracą jest kiepsko, ale narazie oboje pracujemy.
Ja pracuję na miejscu, mąż dojerzdza 50 kilometrów w jedną stronę.
Mieszkamy w małej kawalercę, ale narazie na nas dwojga jest wystarczająca. Pozatym jesteśmy szczęśliwymi posiadaczami działki budowlanej nad stawem na obrzeżach miasta.
Ja mam wciąż dylemat, czy warto się budować. W kawalerce nie chcemy wychowywać dzieci. Potrzebny większy kąt, a w bloku też nie chcemy mieszkać całe życie. Jedynie własny dom by nas uszczęśliwił. Ale czy warto?
Ja wciąż się zastanawiam, co będzie gdy pracy zabraknie? Jak będziemy musieli wyjechać w poszukiwaniu pracy? Obecnie polska polityka gospodarcza jest tak chwiejna, że strach się bać o jutro.
Mąż uważa, że nigdzie się nie ruszamy, a tymbardziej za granicę. Uważa, że ma na tyle intratny zawód i dobre wykształcenie, że nawet gdyby przyszło mu samemu pracować z nas dwojga, to damy sobie radę. Ja mam wciąż dylematy.

:) dotychczas głównie wypowiedziły się osoby z Warszawy :)

Może uściślę, mi chodzi o budowę/ kupno wiekszego mieszkania w mieście małym bądź średnim, w którym nie ma zbyt dużych mozliwości.. Moja obecna praca jest OK, na teraz (przez to że mieszkam w średnim mieście zarabiam nie za dużo, za taką samą pracę w Warszawie miałabym o wiele więcej - wiem wiem, że tam są wyższe koszty..). Za parę lat, jeśli chciałabym się rozwijać, nie znajdę tu raczej firmy w której mogłabym to robić. Czyli pewnie przeprowadzka...

Z kolei mam koleżanki, które już teraz mówią, że na pewno się nie przeprowadzą, że będą tu mieszkać... I się urządzają "tak na stałe"...

Dla mnie to nie jest powód do zamartwiania się. Planujemy budowę niedużego domku. Może mówię tak bo mieszkam w Warszawie a przeprowadzimy się pod.
Jeżeli zdecydowałabym się na zmiany to nie byłby dla mnie wielki problem. Urządzanie, remontowanie to kolejne wyzwanie, coś co sprawia mi bardzo dużą przyjemność i nie stanowiłoby dla mnie problemu. Mogłabym wprowadzić w życie nasze nowe pomysły, wprowadzić zmiany.

Kupiłam dom w Warszawie, właśnie jestem na etapie jego przebudowy. Wielkością starczy mi do końca życia spokojnie, ale to nie znaczy, że muszę tam do końca życia mieszkać - przecież mogę go sprzedać i kupić inny?

Nasze mieszkanie było kupione na kilka lat. Myslimy o zamianie na większe (jesli tu zostaniemy) lub o wyprowadzce do naszego kochanego Trójmiasta.
Dlatego jakos specjalnie nie martwi mnie to, że mieszkanie nie jest urządzone tak jakbym chciała. Brakuje nam mebli, przydałyby się również płytki w łazience i kuchni. Ale w obecnej sytuacji nie zdecydowałabym się na remont, mimo, że zapewnie wzrosłaby wartość mieszkania.
A kupna i urządzania swojego mieszkanka, w którym zamieszkamy ze świadomością że "tu zostajemy" nie mogę się juz doczekać.

W życiu różnie bywa .... Dlatego chyba nieodważyłabym się powiedzieć, że to miejsce w którym teraz mieszkam jest tym na całe życie ....
Mieszkania, domy .... to tylko mury .... Moje miejsce na ziemi jest tam gdzie jest mój N., gdzie są moje koty i gdzie w przyszłosci będą moje dzieci. A czy to bedzie mieszkanie/dom tu czy gdzieś indziej nie ma dla mnie żadnego znaczenia....

Ja.... ja mam takie ssanie od czasu do czasu, że znów bym się zajęła remontami, wykańczaniem... i czasami nachodzi mnie myśl " a możeby tak znaleźć coś nowego, coś fajniejszego"... i znów szukać kafelków do łazienki i znów zastanawiać się jaki parkiet w pokoju ;)

Mieszkamy w dużym mieszkaniu pod Warszawą, pracujemy w Warszawie i na razie nie zamierzamy tego zmieniać.

Ale jak mówią "nigdy nie mów nigdy", więc nie mówię że nigdy się stąd nie wyprowadzę. Tym bardziej, że tak jak mieszkania tak i domy, do pewnego momentu zyskują na wartości by potem tracić. I najważniejsze to wyczuć moment kiedy sprzedać by nie pójść z torbami ;) lol

My właśnie kupiliśmy 3 pokojowe mieszkanie, 66m2. Średnie ;)
W Warszawie.

Będziemy je teraz meblować i urządzać, ale z pełną świadomością, że to na max. 10 lat.
Potem chcialibyśmy wrócić do naszego rodzinnego miasta i wybudować tam dom, już na zawsze.

A nawet jesli powrót się nie uda, to i tak się wyprowadzimy do czegoś większego. To mieszkanko jest i tak "z zapasem", ale mimo wszystko - dostosowane do naszych możliwości finansowych. Myślelismy nawet, czy nie wziąć większego kredytu i nie kupić czegoś w okolicach 80-100m2, ale wydało nam się to za duże na teraz.

Cóż, pożyjemy - zobaczymy ;)