Piękne i prawdziwe

Oto jakie opowiadanie dostałem kilka dni temu:

Pewnego dnia, wiele lat temu, spotkały się w niebie dwa Anioły. Spoglądając przez zasłony chmur w dół, omawiały sprawy śmiertelników, których losy były im bardzo dobrze znane długo, długo na przód…

- Spójrz na tę dwójkę dzieci. Na tego chłopca i na dziewczynkę. Są dla siebie stworzeni, są dwoma pasującymi do siebie połówkami, ale ich losy tak się potoczą, że nie odnajdą się dość wcześnie i nigdy nie będą razem. Nigdy się nawet nie poznają, choć będą mieszkać w tym samym mieście.

- To niesprawiedliwe. Jeśli tak idealnie do siebie pasują, powinni przejść razem przez życie. Czy nie można tego zmienić?

- Przeznaczenie? Nie, to nie leży w naszej mocy, a ich przeznaczeniem są inni partnerzy, inne życia. Z dala od siebie. Ale nie martw się. Będą szczęśliwi, tylko nie poznają tej magii, tej iskry spełnienia, która pojawia się razem z prawdziwą miłością.

- Czy nie możemy zmienić, chociaż części ich przyszłości? Żeby się poznali? Zaprzyjaźnili? Może niech połączy ich, chociaż przyjaźń?

- Możemy sprawić, że ich drogi połączą się w pewnym momencie życia, tylko, po co? Oni nigdy nie zostaną przyjaciółmi. Za bardzo między nimi będzie iskrzyć, za bardzo się przyciągają. Chcesz, żeby się spotkali, pokochali i uświadomili sobie, co stracili? Żeby poznali gorycz niespełnionej, grzesznej miłości?

- Chcę, żeby poznali, co znaczy prawdziwa miłość, skoro nie doznają jej w przypisanych im małżeństwach. Nawet, jeśli odkupią to bólem i cierpieniem. Nawet, jeśli będą musieli to ukrywać. Chcę, żeby mieli, co wspominać pod koniec życia. Jeśli się nie spotkają, przez całe życie nie opuści ich świadomość, że coś im umyka, coś wyjątkowego, nienazwanego, ale bardzo ważnego. Będą umierać z pustką w sercu. Czy tego dla nich chcemy?

- Nie, masz rację. Każdy człowiek powinien swoim życiu doświadczyć prawdziwej miłości, nawet nieszczęśliwej. Inaczej jego życie można uznać za stracone.

- A może istnieje jakaś szansa, że wcale się sobie nie spodobają?

- Na to nie licz. Jedno jest przecież dopełnieniem drugiego. Dobrze, ułożymy ich losy tak, żeby się spotkali i poznali, a ich wolna wola, którą posiada przecież każdy człowiek pomoże im podjąć właściwą decyzję.

- A jeśli ich miłość okaże się tak silna, że zdecydują się porzucić dotychczasowe życie i dotychczasowych partnerów?

- Nie, tego im nie wolno. Nie możemy dopuścić do takiej sytuacji. To by zamieszało w losach zbyt wielu osób. Zbyt wielu ludzi cierpiałoby przez ich miłość. Tym samym przestałaby być idealna. Możemy dać im powiedzmy rok. Co zrobią z tym czasem zależy tylko i wyłącznie od nich. Mogą go zmarnować, a mogą przeżyć ze sobą wspaniałe chwile, które zapamiętają na całe życie. Ale kiedy ich czas będzie dobiegał końca spotkamy się ponownie i zrobimy wszystko, żeby ich rozdzielić i żeby wrócili na właściwą drogę.

- Skoro tak musi być… Ale do czasu ich spotkania otoczymy ich wyjątkową opieką, żeby na ich drodze nie stanęła żadna przeszkoda, żadne wydarzenie, które mogłoby to zmienić. Oni muszą się poznać, muszą poznać siłę uczucia, o którym ludzie śnią i wyobrażają sobie w najskrytszych marzeniach.

- Dobrze, stanie się jak ustaliliśmy...