MOJE PORONIENIE :(((

Question

Gość odsłony: 42290

MOJE PORONIENIE :(((

Jestem tu już od jakiegoś czasu, ale dopiero teraz jestem w stanie opisać , to co mi się przytrafiło, a i tak klawiaturę zalewam łzami...
Od ponad 2 lat staramy się z mężem o dziecko. Nie udawało nam się, więc postanowiliśmy zrobić badania.
Mój gin. najpierw skierował mnie na hormonalne badania krwi. Wyniki jak powiedział "książkowe", a więc na badania szykował się mój mąż. Niestety zanim dotarł na nie musiał wyjechać na 3 mies.
Wrócił 8 listopada i zajęliśmy się kupnem nowego mieszkanka, a badania i dziecko odpuściliśmy na 2 miesiące.
Ostatnią @ miałam 30 X, więc na początku XII zdziwiłam się , że nie mam @. Pobiegłam do apteki po test, ale niestety wynik był taki sam jak przez ostatnie 2 lata, czyli 1 I. Zrezygnowana pomyślałm, że to przez te emocje związane z nową chatką mi się @ spóźnnia.
Gdzieś po tyg. zaczęły mnie pobolewać piersi i brzuch, więc już byłam pewna, że to spóźniona @. Ale nadal nic..
14 XII ponownie zrobiłam test i ... nie mogłam uwierzyć w jego wynik- II. Myślałam, że oszaleję ze szczęścia. Było to o 2.00 w nocy. Obudziłam mojego męża i do rana nie mogliśmy zasnąć. Całą noc rozmawialiśmy o naszym dziecku, o tym, że w końcu nam się udało i że w dobrym momencie, bo będzie pokoik dziecinny, itd... Na drugi dzień zrobiłam drugi test, bo nie mogłam nadal w to uwierzyć. Test znowu dał wynik pozytywny. Byłam taka szczęśliwa...
Niestety długo to nie potrwało...
Umówiłam się do gin. na następny dzień (czwartek 16 XII). Rano normalnie poszłam do pracy i jak w pracy odwiedziłam WC zamarłam - krwawiłam. Szybko pojechałam z mężem do gin. Zbadał mnie , zrobił USG. Stwierdził, że jestem w 5 tc, że ciąża prawidłowa wewnątrzmaciczna i że...natychmiast muszę iść do szpitala na podtrzyamnie ciąży.
To co spotkało mnie w tym cholernym szpitalu zakrawa na kpinę...
Na izbie przyjęć Pani spytała mnie czy, aby na pewno mój gin. powiedział, że mam przyjść dzisiaj, bo może jutro... Nie byłam w stanie nic jej odpowiedzieć, bo siłą powstrzymywałam się , aby nie wpaść w panikę. Wiedziałam, że to może tylko pogorszyć sytuację.
Mój mąż bardzo dosadnie wytłumaczył idiotce, że jutro może być za późno, więc kobita kazała mi IŚĆ na 3 piętro na oddział.
Jak już tam doszłam, to musiałam jeszcze trochę sobie pochodzić zanim położono mnie do łóżka i dano leki. Nawet nie zawieźli mnie na usg, nic nie zrobili. Po prostu położyli mnie i dali 2 zastrzyki.
Wieczorem salowa roznosiła kolację. Stanęła w drzwiach mojej sali i ryknęła "kolacja!". Ja jej na to, że nie mogę wstawać, a ona mi na to, że nosi tylko do drzwi Więc nie zjadłam kolacji. Ze śniadaniem było podobnie.
Rano po obchodzie zabrali mnie na badania, tzn. kazali mi zejść piętro niżej, a potem wrócić do sali, oczywiście piechotą.
Zrobili USG, obejrzeli moje dziecko. Po badaniu powiedzieli mi, że ze względu na mój wiek i na to, że tak bardzo zależy mi na ciąży, to poczekamy do poniedziałku, "ale jeżeli zmieni Pani zdanie, to już dziś możemy Panią wyskrobać". To są słowa lekarzy Lekarzy, którzy mieli pomóc mi i mojemu dziecku Zaczęłam płakać, a ich to bardzo zdziwiło, chyba oczekiwali, że się uśmiechnę i rozłożę nogi, żeby mogli mi zrobić zabieg.
Nic mi nie powiedzieli Nic mi nie wyjaśnili Nie wiedziałam co się dzieje, czemu skazali na śmierć moje dziecko... Na moje pytania zniecierpliwieni odpowiadali, że trzeba poczekać, że zobaczymy co się stanie do poniedziałku.
Starałam się opanować, ale było mi ciężko. Poszłam do sali, położyłam się i nie wstawałam przez cały dzień. Wieczorem musiałam iść do WC. Pielęgniarka powiedziała, że "za potrzebą" wstawać mogę.
Poszłam i ... PORONIŁAM Wybiegłam , zawołałm pielęgniarkę, ta zadzwoniła po gin., która miała dyżur. Przyszła i mnie zbadała. Powiedziała, że nie mogłam poronić, bo mam szyjkę macicy zamkniętą. Zrobiła USG i powiedziała, że wszystko OK, bo widzi puls w macicy
Chciałam to usłyszeć, więc uwierzyłam. Poszłam się położyć i tak przeleżałam cały weekend. W sobotę przestałam krwawić i tak się znowu cieszyłam. Znowu gadaliśmy z mężem godzinami o naszym dziecku.
Jednak przyszedł poniedziałek. Na obchodzie usłyszałam, że poczekamy do środy, bo zarodek musi podrosnąć, żeby na tym ich "super sprzęcie" było lepiej widać. Nawet nie mają w szpitalu USG dopochwowego.
Zdziwiło mnie to, no ale jak karzą, to zrobię wszystko, żeby uratować dziecko.
Jendak coś mnie tknęło. poprosiłam męża, żeby przywiózł mi test. Zrobiłam test i przeżyłam szok - wynik był negatywny. Pielęgniarka na tą wiadomość wzruszyła ramionami i kazała czekać do wieczora, bo lekarze nie mają czasu.
Nałożyłam kurtkę męża i wyszliśmy ze szpitala. Pojechaliśmy do prywatnej kliniki na badania. Zbadali mnie. Okazało się, że poroniłam wtedy w piątek i że muszę wrócić do szpitala na zabieg.
Zabieg zrobili mi na drugi dzień. minęły już 3 tyg. Nawet nie krwawiłam.
Gorzej jest teraz. Nie mogę się pozbierać. Jestem załamana i nie radzę sobie z tym. W czwartek musze wrócić do pracy i nie dam chyba rady.
Fizycznie też nie czuję się najlepiej. Czuję się jak napompowany balon. Gdyby mi nie zrobili zbiegu, to dalej bym myślała , że jestem w ciąży: ciągle mam zgagę, rosną mi piersi i strasznie bolą. Już się zastanawiam, czy sobie nie uroiłam...
Nie uwierzę już chyba żadnemu lekarzowi. To są konowały A tej kretynce, która badała mnie w piątek wieczorem chyba jakiś semestr na studiach wypadł Jak można tak niekompetentnego lekarza zatrudniac w szpitalu
Jutro idę do szpitala po wyniki badań "materiału" (jak to nazywają) pobranego w trakcie zabiegu. Ciekawe co wykażą, ale i tak nie wiadomo, czy można uwierzyć...

Odpowiedzi (49)

Ostatnia odpowiedź: 2013-11-12, 17:26:43

Kategoria: Ciężarówki i Mamuśki

Answer 1

Abrra 2013-11-12 o godz. 17:26

0

zuziazuziulka jak dla mnie to miałaś torbiel który pękł