Mój poród

W poniedziałem 20-tego września zgłosiłam się raniutko do szpitala - załapałam się tak jak planowałam na poranny obchód i pan ordynator po badaniu stwierdził, że skoro mam 3 cm rozwarcia to spokojnie jutro (czyli we wtorek) możemy wywoływać poród. Prawdę mówiąc po 3 próbach z czopkiem, który z tego co słyszałam jest silniejszy niż oksytocony, nie bardzo wierzyłam, że to się uda i liczyłam na czwartek z moim lekarzem. O 20-tej w poniedziałek poszłam na lewatywkę (wyraziłam oczywiście zgodę) i poszłam spać.

Zaczęło się szybko, bo już o 22-giej mnie ruszyło, około 22:30 byłam już na bloku porodowym, po badaniu okazało się, że mam już 6 centymetrów rozwarcia!!! :) Bóle były bolesne, ale do wytrzymania, więc nie załamywałam się nadto faktem, iż w blok porodowy był totalnie zapełniony (około 8-10 kobiet rodziło na raz). Ale konsekwencja tej ilości rodzących miałam przyjść później. Dostałam kozetkę, nawet nie łóżko, bo nie było wolnego. Potem przenieśli mnie na salę PRZEDporodową, bo nie było innej wolnej, obok rodziła druga kobieta. Na drugim skurczu partym urodziła dziecko, więc myślałam, że i mnie pójdzie tak łatwo, gdy tylko dotrwam do 10 cm.

Bóle zaczęły się nasilać, nie dałam rady nie stękać. Wtedy już wiedziałam, że z porodu rodzinnego nici, choć widziałam, że w tym samym czasie były porody rodzinne, ale widać mieli szczęście, że zaczęli wcześniej... Poszłam do siostry i poprosiłam o znieczulenie. Spytała, czy mam kasę (u nas najpierw się płaci, potem dostaje znieczulenie), na co odparłam, że mąż w każdej chwili może przywieźć. Ale ona na to, że nie mają warunków żeby podać. HĘ?!!

Podczas kolejnego badania było 7-8 cm, potem już naprawdę głośno krzyczałam (na szczęście, że tak powiem, bez treści; znaczy nie rzucałam mięsem ani nie wzywałam Boga ani mamy ani nie wyzywałam męża, w końcu trzeba mieć odrobinę... no sami rozumiecie). Najgorszy moment nie w sensie bólu, ale samopoczucia był chyba, gdy położna stwierdziła 9,5 cm rozwarcia. Czaicie? Ja już mam skurcze parte, a tu 9,5!! :))

Tak czy siak około 4:30 w nocy zaczęłam przeć i muszę powiedzieć, że to było wręcz przyjemne i przynosiło niesamowitą ulgę. Niestety, malutka urodziła się dopiero o 7:40, czyli obie męczyłyśmy się na skurczach partych przez całe 3 godziny. W sumie potem się zastanawiałam, czemu mi nie zrobili cesarki, bo dziecko urodziło się niedotlenione. Trudno się dziwić, skoro tyle czasu się męczyło w kanale rodnym... sama już nie wiem co myśleć. Tak naprawdę to z jakiegoś powodu nie umiałam małej wypchnąć, nie wiem czy słabo parłam czy co, choć wydaje mi się że parłam z całych sił. W każdym razie pamiętam, że po jakiejś godzinie prób zostawili mnie na godzinę samą, bo pewnie się musieli zająć innymi (strach pomyśleć, jakby coś się z małą stało wtedy, a ktg nie podłączali i nikt nawet do mnie nie zaglądnął). Dopiero jak się zmieniła obsada (pielęgniarki i lekarze), to podjęto decyzję, że "pani doktor pani pomoże". Spytałam, czy to oznacza kleszcze, ale powiedziały, że nie więc byłam spokojna.

Zebrało się z nie wiem, 7 może 8 osób i przy kolejnym skurczu lekarka zaczęłam mi naciskać brzuch, a druga podejrzewam mnie nacięła, bo tak jakoś dziwnie się zrobiło (wolę oszczędzić fizjologicznych szczegółów) tam na dole, a przy następnym skurczy PLUM i już mała była na brzuchu. Niestety, porozrywało mnie w stronę odbytu mimo nacięcia, zszywanie trwało godzinę. Małą zaraz położyli mi na brzuchu, cała była fioletowa, krzyczała tylko przez chwilkę, potem nie, to nie wiem czy to z powodu tego niedotlenienia czy coś... Powiedzieli, że 9 pkt, a potem zabrali małą. Po chwili przyszła pani pediatra i mówi, że mała jest niedotleniona i ma wrodzone zapalenie płuc i że zabrana zostanie na patologię noworodków. Nie wiem, jak, ale byłam spokojna i nie histeryzowałam ani nie panikowałam.

I cóż... potem trafiłam na oddział septyczny, gdzie spędziłam 2 tygodnie. Od 3 dnia przystawiałam małą do piersi, karmiłam gdzieś od 4-5 dnia, bo dopiero wtedy uruchomiła się produkcja. ;) Patologia noworodków jest na parterze, septyczny na 1 piętrze, więc nawet w nocy schodziłam do małej ją karmić, średnio co 3 godziny (ale potrafi przespać nawet 5 godzin).

Dzisiaj mała miała zdjęcie płucek i w końcu okazały się być czyste i wypisali nas. :)

To tak ogólnie wszystko, pewnie jeszcze będą mi się różne ciekawe szczegóły przypominać, ale przyznam, że trochę jestem zawiedziona, że ani z mężem ani znieczulenia, ale najważniejsze, że jesteśmy zdrowe i już w domu!! :D