"Gdy trafiłam do szpitala, dowiedziałam się, na kogo tak naprawdę mogę liczyć"

Publikujemy list naszej czytelniczki. Tekst został zredagowany przez Styl.fm. Czekamy na historie pod adresem: [email protected]. Wybrane teksty opublikujemy. Zastrzegamy sobie prawo do redakcji tekstu.

Chciałam kariery i wysokiego poziomu życia

Wyjechałam na studia i tyle mnie w domu i mieście rodzinnym widzieli. Wstyd się przyznać, że po czasie nie chciałam nawet mówić, skąd pochodzę, bo to prowincja, a ja w Warszawie odnalazłam się bardzo szybko i imponowało mi życie w stolicy. Nie chciałam wracać do domu, nawet na święta, czy ważne uroczystości.

Tak więc zmyślałam co rusz przy każdej okazji rodzinie i bliskim, dlaczego tym razem znów do nich nie przyjadę i świetnie bawiłam się w dużym mieście. Lata mijały, ja skończyłam studia, poszłam do pracy i awansowałam. W tym czasie nie poznałam przyszłego męża, choć kilka relacji było. Nie przejmowałam się tym i skupiałam na sobie i swoim dobrobycie.

Myślałam, że jestem szczęśliwa i otacza mnie masa wspaniałych ludzi. Z pracy, z klubu golfowego i ze studiów jeszcze starzy znajomi. Ogólnie nie narzekałam na nic. Jednak już teraz wiem, że te więzi były niczym.
canva.com

Znajomych zabrakło, gdy znalazłam się w potrzebie

Trafiłam do szpitala. Nawet nie pamiętam tego zbyt dokładnie, podobno runęłam w biurze na ziemię i tyle było z mojej świadomości. Obudziłam się w szpitalu, gdzie miałam zostać przez kilka dni. Wtedy zadzwoniłam po niby przyjaciół, aby mi przywieźli rzeczy i pomogli w tym trudnym czasie.

Jednak nikt nie mógł, każdy był zajęty i wszyscy przesyłali życzenia zdrowia. Kiedy wreszcie stanęłam pod ścianą, zadzwoniła do mnie mama. Wtedy powiedziałam jej prawdę, że jestem w szpitalu i potrzebuję pomocy. Ona wsiadła w najbliższy autobus i przyjechała do mnie z ojcem.

Razem mnie doglądali i mi pomagali. W tym czasie nikt ze znajomych z Warszawy nie raczył mnie odwiedzić, czy zadzwonić, a wiedzieli, że jestem w szpitalu. Gdy wróciłam do mieszkania, to tylko na chwilę, bo nie mogłam sama tam zostać podczas rekonwalescencji, a mama z ojcem musieli wracać do domu, więc pojechałam z nimi.

Teraz już wiem, że mogę liczyć tylko na tych, których ignorowałam przez ostatnie lata, a oni jedyni się ode mnie nie odwrócili. Nie to, co znajomi, którzy o mnie zapomnieli, gdy tylko na chwilę wypadłam z obiegu.

Kinga