"Urodziłam pół roku temu. W kółko słyszę, że moje dziecko za dużo waży..."

*Publikujemy list od czytelniczki.

Od sześciu miesięcy jestem mamą. Karmię synka piersią na żądanie i nie zamierzam przestać

Od pół roku jestem mamą. Przed porodem chodziłam do szkoły rodzenia, przeczytałam też parę mądrych książek... Dowiedziałam się w tych źródłach, że niemowlęcia nie można przekarmić, zwłaszcza jeśli jest karmiony piersią.

Jednak w żadnej z tych książek nie napisano, że znajome i obce kobiety będą się wpier**lać niepytane, i to w każdy aspekt naszej opieki nad naszym dzieckiem...

Gdy urodziłam Adasia, czułam się względnie kompetentna do roli młodej mamy. Życie szybko to zweryfikowało, ale dzięki pomocy położnej i doradczyni laktacyjnej równie szybko udało nam się pokonać pierwsze trudności i wejść na mleczną drogę.

Wypracowaliśmy sobie niesamowitą więź i codzienną rutynę. Do dziś karmię synka wyłącznie swoim mlekiem i zawsze wtedy, kiedy on tego potrzebuje, choć lada chwila będziemy w końcu rozszerzać dietę.

Nie wstydzę się tego i jeszcze długo nie zamierzam kończyć. W końcu to moja sprawa, czym i jak karmię własne dziecko.

Canva

Urodziłam dużego noworodka. To prawdziwy głodomór!

Synek urodził się przez cesarskie cięcie ze względu na dużą wagę i ryzyko zaklinowania. Ważył lekko ponad 4,5 kg! Na tle innych dzieciaczków na oddziale wyglądał jak trzymiesięczne niemowlę, a nie noworodek. Duży chłopak z pyzatą buzią. Personel szpitala się dziwił, choć pozytywnie. Rozmiar 62 synek nosił przez 2 tygodnie...

Mimo cesarki moja laktacja ruszyła i już po dwóch dobach synek rozkoszował się ciepłym mleczkiem od mamy. Przystawiałam go non stop, tak często, jak tego potrzebował. Nawet 12 razy dziennie. A był prawdziwym głodomorem! Przybierał na wadze bardzo szybko, ponad przeciętną.

Ciągle słyszę, że moje dziecko za dużo waży i mną rządzi

Wszystko byłoby fajnie, gdyby nie to, że przez wygląd i gabaryty synka spadła na nas (i na moje karmienie piersią) fala krytyki...

Od teściowej wciąż słyszę lamenty, że przekarmiłam swoje dziecko. Jej zdaniem wnusio jest rozpuszczony, a wszystko z winy karmienia na żądanie. To on rządzi matką, a nie ja nim... Szok i niedowierzanie.

Jak można nazwać półroczne dziecko "rozpuszczonym"?! Ono nawet nie widzi wyraźnie świata, a co dopiero mowa o świadomych emocjach...

Otoczenie kobiece też miało zawsze coś do dodania:

Karmisz już sześć miesięcy? Za długo, powinnaś odstawić, bo zaraz będzie miał próchnicę...

Waży 11 kg?! Masakra! Czemu go nie odchudzisz? Kręgosłup ci pęknie...

Smoczek daj, to nie będzie tyle jadł...

Jak to pani dziecko ma pół roku? Niemożliwe, pani sobie ze mnie żartuje, taki wielki chłopak.

W końcu przestałam pokazywać się na dzielnicowym placyku zabaw i w parku, bo nie było dnia bez kręcenia nosem. Dom teściów też omijamy łukiem, żeby nie słuchać kolejnych mądrości.

Jedynymi osobami, których opinie uwzględniam w tym temacie, są: nasza doświadczona pediatra, której ufam, i ja sama. A reszcie wara od tematu. Nie dam sobie wmówić, że karmieniem na żądanie zrobiłam krzywdę dziecku.

Mama Adama