„Rady babci były dla mnie zawsze czymś niesamowicie wartościowym. Zarówno te dotyczące prostych spraw oraz życia codziennego, jak i te dotyczące relacji z mężczyznami bardzo mocno mnie rozwinęły i pomogły stać się najlepszą wersją siebie. Dziś stoję przed ważnym życiowym wyborem i znów radzę się ukochanej babci, która nie chce, abym za kilkadziesiąt lat żałowała tak jak ona...”.
*Publikujemy list naszej czytelniczki
Wnuczka: „Moja babcia popełniła ten błąd i bardzo tego żałuje”
Jako że jestem jedyną wnuczką swojej babci, to jej największym marzeniem od zawsze było to, aby zobaczyć mnie przed ołtarzem w białej sukni ślubnej, co udało się zrealizować w zeszłym roku. Oczywiście ślub brała z miłości, a nie tylko dlatego, by zadowolić kogokolwiek z mojej rodziny.
Kolejnym punktem na nowej drodze życia powinny być teraz dzieci, ale razem z mężem ustaliliśmy, że najpierw chcemy mieć pewną sytuację mieszkaniową, co w dzisiejszych czasach jest niestety dość skomplikowane. Maciek chce wyjechać do pracy za granicę, bo jak argumentuje, dzięki temu szybciej uda nam się zgromadzić na wkład własny oraz remont. Mnie ten pomysł w ogóle się nie podoba i szanse są niewielkie, że zgodzę się na takie rozwiązanie...
Moja babcia popełniła ten błąd i bardzo tego żałuje. Dziś przestrzega mnie, abym trzymała męża przy sobie i żebyśmy szukali innego sposobu, ale takiego, który pozwoli nam być razem bez konieczności rozłąki. To, co od niej ususzałam, jeszcze bardziej utwierdziło mnie w tym, że nie powinnam go wypuszczać tak daleko na kilka miesięcy.
canva.com
Rada doświadczonej życiowo babci
Widziałam, że dziadek większość życia pracował w delegacjach. Pamiętam te wszystkie prezenty, które przywoził mi z wyjazdów, ale jako dziecko nie dostrzegałam tego, co działo się dookoła. Babcia jest święcie przekonana, że to między innymi ciężka praca sprawiła, że dziadziuś zaczął chorować i dziś nie ma go już z nami. On wiedział, jak zadbać o rodzinę i jeśli chodzi o finanse, to nigdy niczego im nie brakowało, ale brakowało czegoś, czego kupić się nie da za żadne pieniądze.
Babcia z perspektywy czasu nie może sobie wybaczyć, że nie interweniowała i nie zmusiła dziadka do pracy na miejscu lub sama nie spakowała walizek, aby być blisko niego i tworzyć normalną rodzinę, o jakiej zawsze marzyła. Moja mama i jej brat wychowywali się bez ojca. Dziadek nie widział pierwszych kroków swoich dzieci i nie słyszał pierwszych słów – przez ciągłą rozłąkę stracił wiele cudownych momentów. Stracił także wiele chwil obok swojej żony, które dziś żyje z myślą, że czasu cofnąć się nie da. Dziękuję Ci babciu, że mi to wszystko uświadomiłaś.
Lidia
