"Od lat zajmuję się chorymi rodzicami, a oni i tak wychwalają moją siostrę. Gdzie tu sprawiedliwość?"

"Od lat zajmuję się chorymi rodzicami, a oni i tak wychwalają moją siostrę. Gdzie tu sprawiedliwość?"

"Od lat zajmuję się chorymi rodzicami, a oni i tak wychwalają moją siostrę. Gdzie tu sprawiedliwość?"

zdjęcie ilustrujace/canva

"Dlaczego często pomija się takie tematy jak starość, choroby i nierówne traktowanie rodzeństwa? Myślę, że te wszystkie wymienione przeze mnie aspekty mają największy wpływ na to, jak się czuję. Moi rodzice są bliscy 80-tki, więc naturalnym jest, że ostatnio nie czują się najlepiej. I tak trzeba im przyznać, że długo dopisywało im zdrowie. Nie jestem jedynaczką, a tylko ja angażuję się w pomaganie przy codziennych czynnościach. Czy dostaję za to jakieś miłe słowo? Wręcz przeciwnie".

Reklama

Publikujemy list od czytelniczki.

"Rodzice mało nie pękali z dumy"

Moja siostra, Barbara od zawsze uchodziła za tę lepszą - mądrzejszą, lepiej wykształconą i taką światową. Basia ukończyła prawo z wyróżnieniem, a kiedyś to było coś. Od zawsze lubiła się uczyć i moim rodzicom bardzo to imponowało. Odkąd pamiętam, Basia spędzała całe dnie w książkach, nie bawiła się jak wszystkie dzieci na placu zabaw, tylko zdobywała kolejne dobre oceny. A ja? Nie byłam w klasie ani najlepsza, ani najgorsza. Nie traktowałam edukacji jako priorytet, za to zawsze byłam towarzyska i lubiana przez innych.

Gdyby chodziło tylko o oceny w szkole, to nie byłoby w ogóle tematu. Basia była numerem jeden również w domu. Rodzice mało nie pękali z dumy, kiedy przedstawiali swoją uzdolnioną córeczkę znajomym. Opowiadali o niej sąsiadom, sprzedawczyniom w sklepach, współpracownikom.

Kobieta w kremaowych spodniach i bluzce w paski chowa twarz w dłoniach CANVA

"Nie pofatyguje się, żeby przyjechać chociaż na kilka dni"

Po ukończonych studiach Baśka wzięła ślub z Krzysztofem - mężem i zięciem na medal. Tak samo mądry, wykształcony i zaradny, nie to co mój Sławek. Ale czego się spodziewać po takiej osobie jak ja, która nie była prymuską, nie skończyła studiów? Wcześnie zaszłam w ciążę, nie mieliśmy czasu ze Sławkiem na bieganie po uczelni, bo biegaliśmy z Asią po parkach, lekarzach i placach zabaw.

Na całe nieszczęście dla moich rodziców, ich ukochana córeczka wyprowadziła się w rodzinne strony swojego męża i okazało się, że już nie ma takiej potrzeby ciągłego doglądania rodziców. Od ponad 30 lat pojawia się jedynie na święta i okazyjnie podczas letnich urlopów. Tylko, że nasi rodzice młodsi już nie będą i coraz częściej potrzebują pomocy - trzeba ich zapisać do lekarza, nierzadko zawieźć na taką wizytę, pamiętać o wykupieniu leków i zrobieniu zakupów. Czy Barbara w tym uczestniczy? Absolutnie nie. Ona jedynie zdalnie wydaje rozkazy i od czasu do czasu dzwoni do rodziców, zapytać, jak się czują. Nie pofatyguje się, żeby przyjechać do nich chociaż na kilka dni.

To jest jej wybór, nie rozumiem jednak, dlaczego według rodziców to wciąż ona jest najwspanialszą córeczką. Ciągle o niej opowiadają i podkreślają jak to ciężko pracuje. A ja? Ja też pracuję, też zajmuje się domem, dziecko akurat mam już dorosłe, ale mam sporo innych obowiązków. Mimo to zawsze znajduję czas, żeby zajrzeć do rodziców. Dbam o to, żeby regularnie odwiedzali lekarzy i mieli zawsze świeże jedzenie w lodówce. Nigdy nie usłyszałam nawet zwykłego "dziękujemy, że można na Ciebie liczyć".

Staram się tym nie przejmować, w końcu jestem już kobietą w średnim wieku. Jednak jako dziecko i nastolatka potrzebowałam wsparcia rodziców, a otrzymywałam jedynie porównania do siostry. Gdzie tu sprawiedliwość?

Beata

Poznaj 7 oznak toksycznej relacji!
Źródło: Unsplash
Reklama
Reklama