"Całe życie poświęciłam synom, a teraz nawet mnie nie odwiedzą. Dzwonią tylko, jak potrzebują pomocy przy dzieciach"

"w domu zawsze był ciepły obiad"

Dlaczego postanowiłam napisać ten list? Przede wszystkim dlatego, że czuję się bardzo samotna, a widzę, że niektóre młode osoby w lekceważący sposób podchodzą do relacji ze starszym pokoleniem. Będę bardzo szczęśliwa, jeśli swoimi przemyśleniami uda mi się zmienić nastawienie chociaż jednej osoby.

Najpierw nadmienię, że od 3 lat jestem wdową, a moją najbliższą rodziną są moi synowie. Obydwaj zbliżają się już do 40-tki, mają swoje rodziny i brak czasu dla własnej matki. Wiem, że brzmi to zdanie jak pretensja rozgoryczonej matki, ale mam ku tym pretensjom swoje powody. Adrian i Aleksander byli bardzo aktywnymi chłopcami w dzieciństwie. W tamtych czasach nie korzystało się raczej z pomocy opiekunek, bo mało kogo było na nie stać. Rodziny nie miałam w pobliżu, mąż pracował od świtu do nocy, żeby utrzymać mnie i synów, więc to ja byłam osobą odpowiedzialną za opiekę nad dziećmi oraz ich dobre wychowanie.

Nie pracowałam, bo nie było jak połączyć wychowywania żywiołowych chłopców z pracą na etacie. Adrian nie miał najlepszych stopni w szkole, więc po nocach siedziałam z nim przy biurku pomagając w lekcjach i w nauce do klasówek. Nigdy jednak się nad sobą nie użalałam, w domu zawsze był ciepły obiad, porządek, zrobione zakupy, a dzieci zadbane.

"Pamiętają o tym, że mają matkę, kiedy trzeba popilnować ich dzieci"

Zaznaczę, że nie traktowałam synów jak inwestycję na przyszłość i wcale nie liczę, że oni będą się mną teraz zajmować. Ja jeszcze sobie radzę sama z codziennymi sprawami. Jest mi jedynie przykro, że żaden z nich, nie wspominając o synowych, nawet nie pofatyguje się raz czy dwa w tygodniu, żeby mnie odwiedzić. Samochodem mają do mnie może z 20 minut, to chyba nie jest koniec świata, a mimo to nie mają czasu wpaść nawet na herbatę.

Natomiast doskonale pamiętają o tym, że mają matkę, kiedy trzeba popilnować ich dzieci. Ja wnuki kocham nad życie i zajmowanie się nimi praz wspólne spędzanie czasu jest dla mnie ogromną przyjemnością. Czuję jednak, że synowie myślą o mnie przedmiotowo. Całe życie im poświęciłam, wspierałam ich, pomagałam, a teraz przypominają sobie o mnie tylko wtedy, kiedy potrzebują pomocy i opiekunki do swoich dzieci.

Ileż ja się ostatnio naczytałam o złych teściowych, które to się wtrącają do życia młodych itd. Ja się nie wtrącam, pomagam, kiedy tylko mogę, a i tak nie zasłużyłam sobie na odrobinę czasu spędzonego z synami oraz ich żonami i dziećmi. Mam wrażenie, że moja obecność lub raczej nieobecność nic nie zmienia w ich życiu.

Mam nadzieję, że mój mail pokazał młodym, że naprawdę warto chociaż czasami tak bezinteresownie odwiedzić rodziców czy zadzwonić i zapytać o to, jak się czują.

Malwina

Czy istnieje "przepis" na udane relacje dorosłych dzieci z matkami?