"Mąż zepsuł mojej córce święta. Wyznał, że święty Mikołaj nie istnieje"

Mąż zepsuł mojej córeczce święta

Święta Bożego Narodzenia są dla mnie bardzo ważne. Zawsze uważałam, że warto je celebrować, ponieważ to wyjątkowy, rodzinny czas. Dbałam o to, żeby w naszym domu panowała odpowiednia atmosfera. Skupiałam się zatem na tym, żeby każdy był zadowolony. Przygotowywałam pyszne potrawy, zawsze było ich dwanaście. Oczywiście nie zapominałam również o prezentach dla wszystkich. Zawsze były bardzo starannie dobrane. A teraz mój mąż zniszczył całą magię świąt, ponieważ powiedział mojej 10-letniej córce, że święty Mikołaj tak naprawdę nie istnieje! Jak on mógł to zrobić?

Przecież dzieci powinny wierzyć w świętego Mikołaja jak najdłużej! Ja zawsze przygotowywałam inscenizację. Razem piekłyśmy ciasteczka, zostawiałyśmy je na noc na stole, razem z mlekiem. Rano, gdy córeczka się budziła, talerzyk i szklanka były puste. Zostawały tylko okruszki, a pod choinką już czekały prezenty.

canva.com

Po co on to zrobił? Dla zabawy?

Mąż doskonale wiedział o tym, że to wyjątkowy czas dla mnie oraz mojego dziecka. Dlatego nie rozumiem, dlaczego zepsuł nam te niezwykłe chwile. Jak on mógł to zrobić? Czy czerpie z tego jakąkolwiek przyjemność? Przecież to drań bez serca! Uznał, że Amelka ma już 10 lat i jest wystarczająco duża, a dzieci w szkole w końcu zaczną się z niej śmiać. Ja naprawdę nie rozumiem tego podejścia. Przecież to mała dziewczynka, której wciąż zabawki i lalki w głowie.

canva.com

Nie wiem, jak mogę ukoić jej ból

Teraz Amelka płacze, kiedy przypomni sobie o tym, że wszyscy wokół ją oszukiwali. Powiedziała, że nie ma ochoty spędzać z nami świąt, nie chce prezentów, ani jedzenia. Odmawia spędzenia czasu w rodzinnym gronie! Wiem, że ma złamane serce, zupełnie jak ja. A mój mąż nic sobie z tego nie robi. Uznał, że nasza córka sama sobie z tym poradzi i powinniśmy ignorować jej głupie zachowanie, a wtedy zrozumie, że tak naprawdę nic się nie stało.

Teraz twierdzi, że jedynie wyolbrzymiam problem i tak naprawdę robię go z niczego. Czy rzeczywiście tak jest? A może powinnam spróbować jeszcze inaczej podejść do Amelki?