Problemy z facetem po porodzie- czas się rozstać?

i ciekawe jak sie sytuacja u madzi rozwinęła

madzia_86

Od dwóch tygodni mieszkamy razem. Jesteśmy na etapie urządzania kuchni. Póki co dobrze się dogadujemy.

madzia_86 pewnie , daj mu porzadnego kopa niech się ogranie

Anulka1984 napisał(a):madzia no Dziewczyny i Pan powiedziały wszystko.... skoro on CI mowi ze sie boi to zapytaj go czy nie bał sie jak staraliście sie o dziecko...
Albo wóz albo przewóz!!!

p.s. Pastor3 równy z Ciebie gość :)
takm zgadzam sie z ps :)

madzia no Dziewczyny i Pan powiedziały wszystko.... skoro on CI mowi ze sie boi to zapytaj go czy nie bał sie jak staraliście sie o dziecko...
Albo wóz albo przewóz!!!

p.s. Pastor3 równy z Ciebie gość :)

czarnaaj napisał(a):wygodnicki jest moim zdaniem
nom, albo ma na oku "lepszy model"

wygodnicki jest moim zdaniem

jarzynowa ujelas to po prostu idelanie

juz myslalam jak to ianczej napisac jesli nie potrafi podejmowac decyzji to jeszcze dzieciuch z niego

madzia_86 napisał(a):
ale on się boi i koniec.

ale czego się boi jak jeszcze niczego nie spróbował ?? :x :|
sorry ale dla mnie straszna cipa z tego faceta, albo w prawo albo w lewo, a nie chciałbym ale sie boje.... ja pierd.... :|

madzia_86 oczywiście ,że masz mu powiedzieć , ale raz i dosłownie , powiedz mu wszystko jak leci jak se czujesz wszystko , ja bym już potem nie nalegała , bo skoro nie czuje potrzeby bycia z Wami na co dzień to nie wiem czy to wszystko ma sens . możliwe że wreszcie tęsknota i uczucie wezmą górę i on będzie cię prosił żebyście do Niego przyjechały .
Ty piszesz ,że on przelał całą miłość na Waszą córcię ........... hmm jakoś mi się nie wydaje , bo gdyby tak było już dawno bylibyście razem , nie mógłby nawet spać daleko od córci , no ale każdy ma inny charakter .

kasiagio czyli wg Ciebie mam zostawic to tak jak jest? Nic nie mówic o wspólnym mieszkaniu?

madzia_86 skoro już prosisz o radę to napiszę Ci co ja o tym myślę .
Każdy facet po narodzinach dziecka czuje się niepewnie , my z mężem mieliśmy dwa kryzysy po narodzinach naszych dzieci , ja czułam się mało atrakcyjna ( wieloryb) wiecznie zmęczona , narzekałam , krzyczałam, płakałam stawiałam wysokie wymogi bo po prostu potrzebowałam wsparcia i pomocy , on czuł się oddalony ( słusznie) przez 1,5 miesiąca zero seksu , tylko dziecko małe płaczące które wisiało mi na piersi , było między nami hmm lodowato , czułam się czasami jakbym tego gościa w ogóle nie znała ( jesteśmy już ze sobą 10 lat )
Mimo wszystko rozmową i krzykiem doszliśmy do wielu kompromisów ( bo tylko tak się dało wszystko załagodzić )
Według mnie nie powinnaś w ogóle przekonywać , tylko powiedzieć że jesteście rodziną , macie Waszą córcie i On powinien się ze swoich obowiązków rozliczyć , to co potem się wydarzy między Wami będzie naturalnym rytmem waszego związku , po protu jeżeli będziecie mieli być razem to będziecie czy na odległość czy mieszkając razem jeżeli nie to wszystko umrze śmiercią naturalną .

Pastor3 wiem, że Wy wszyscy macie rację. Ja chcę spróbowac, tylko że on się opiera, bo się boi. Ja nie umiem do niego dotrzec. Mówi że mam rację ale on się boi i koniec. A ja mam dosyc takiego życia w zawieszeniu. Bo w tej chwili to prawdę mówiąc to nie jesteśmy ani razem ani osobno.

Jak się nie uda, to nie będziecie razem, czyli będzie tak jak jest teraz - ale będziesz miała pewność, że to nie ten facet, nie będziesz miała sobie nic do zarzucenia. A tak, murowana deprecha, że pozbawiłaś dziecka ojca, bo zabrakło jaj, żeby spróbować.
Jak to mówią - najgorzej nie zjeść śliwki, bo zabrakło odwagi, by potrząsnąć drzewem.
10 pań + 1 facet udzieliło Ci tej samej rady. Powodzenia i do dzieła.

PS. A jak ja się bałem, że moja kobieta okaże się jędzą, że nie będzie mi takich obiadków gotować jak mamusia, nie posprząta na czas, piwa ze sklepu nie przyniesie! I co?
No i bywa jędzą średnio raz na miesiąc, nie gotuje, bo wraca zmęczona z pracy, nie sprząta, bo ma to w dupie, piwo to ja już nie pamiętam jak smakuje. Ja natomiast nauczyłem się śmiać z tych wszystkich męskich "wydumanych" potrzeb, a przy okazji odkryłem świetnego chińczyka na rogu Marszałkowskiej i Trasy Ł.

madzia_86 powiedz że musicie zamieszkać razem inaczej to nie ma sensu, bez wzgledu na wiek dziecka ma to wplyw na jego rozwoj emocjonalny

Jestem na etapie przekonywania. On boi się tego co będzie jak się nie uda

madzia_86 napisał(a):Pastor3 mam mu powiedziec ze albo mieszkamy razem albo sie rozstajemy?
na pewno nie od razu, to już taki ostateczny argument - najpierw go przekonuj, potem zażądaj, no a jak nie pomoże, to chyba nie pozostaje nic innego, tylko ultimatum
ale jak mówię, daj mu jeszcze trochę czasu do namysłu, ale niedużo, bo traci na tym dziecko, ono rośnie i nie będzie czekać aż tatuś się łaskawie ogarnie

Pastor3 mam mu powiedziec ze albo mieszkamy razem albo sie rozstajemy?

Madzia, wiem jak smakuje samotne wychowywanie dziecka i jeżeli jest cień szansy na ratowanie związku, wykorzystajcie ją.
Jeżeli się nie uda, to trudno, będziesz wiedziała że próbowałaś. Jeśli nie spróbujesz, do końca życia będziesz pluła sobie w brodę i zastanawiała się, co by było gdyby... co by było gdybyśmy razem zamieszkali.
Jednak
Pastor3 napisał(a):
jeżeli twój partner nie zgodzi się mimo wszystko na wspólne zamieszkanie, będzie się wykręcał, zwodził, odwlekał, rzucał nierealnymi terminami, że może jutro, pojutrze... no to czarno widzę, nie ma co się oszukiwać - przecież go nie przywiążesz do stołu i nie każesz kochać

na odległość, to się nie da - nie wyobrażam sobie takiego związku
z drugiej strony, na siłę też nic z tego nie wyjdzie...
ale, ale... macie dziecko, tak?, a to zobowiązuje was do tego aby przynajmniej spróbować, powalczyć o miłość
więc na mój łeb to tak - pierdyknij pięścią w stół i ZAŻĄDAJ kategorycznie od faceta, żeby zamieszkać razem, jako argumentu użyj stwierdzenia, że ojciec musi mieszkać przy dziecku (żeby nie było, że to jakieś twoje widzimisię, tylko konkretna potrzeba, podyktowana dobrem dziecka - takiego argumentu nie odeprze, tym bardziej że napisałaś, że dziecko bardzo kocha)
dajcie sobie zatem pół roku razem w jednym mieszkanku, a co potem? czas pokaże... może się "skleicie" i "dotrzecie", może się pozabijacie? nie wiem, ale na pewno będziesz o pół roku mądrzejsza... jeśli będzie piekło, no to nie ma sensu w nim tkwić, jeśli będzie jakaś szansa, no to warto się jej uczepić...
natomiast, jeżeli twój partner nie zgodzi się mimo wszystko na wspólne zamieszkanie, będzie się wykręcał, zwodził, odwlekał, rzucał nierealnymi terminami, że może jutro, pojutrze... no to czarno widzę, nie ma co się oszukiwać - przecież go nie przywiążesz do stołu i nie każesz kochać

Pastor3 żeby było między nami jak dawniej, żeby wróciła miłośc

madzia_86 --> chciałbym coś poradzić ale nie bardzo rozumiem, czego tak naprawdę chcesz...

eternity to co ja mam teraz robic??

madzia_86 skoro mowi ze nie kocha to moim zdaniem nie ma sensu, oboje bedziecie sie meczyc, a i dziecko przy okazji
ale to tylko moje zdanie

też mu tak mówię, ale niewiele to daje

no to ryzyk fizyk jak nie sporbujecie nigdy sie nie przekonacie przecież jesli nie wypali to przynajmniej nie będziecie żałowali ze nie podjęliście wyzwania

możliwosc jest tylko ze on chyba sie boi. mowi a co bedzie jak nam sie nie uda? a ja wiem ze wspolne mieszkanie wiele by pomoglo bo jak jestesmy razem to sie swietnie dogadujemy i wogole. tylko jak go przekonac?

chyba was czeka poważna rozmowa w końcu świadomie zaplanowlaiscie wspólnie dziecko--współczuje depresji jak sie czujesz teraz ?jak wiez z córeczka ?ja mailma depresje przy pierwszym porodzie tez jak uc cieibie byly komplikacje z dzieckiem wiec cie doskonale rozumiem ---dobrze by bylo jakbyście dali sobie szanse wspólnego mieszkania czy jest to moziliwe?a czy on wie o twoich uczuciach?>

On mnie nie kocha :( wczoraj napisał mi, że nie wie czy potrafi byc z kimś kogo nie kocha. Mówi, że mnie nie kocha, ale jak jesteśmy razem, to zachowuje się inaczej, jest szczęśliwy i wogóle. Już się pogubiłam.

myślę tak jak dziewczyny,spróbowałabym na Twoim miejscu z nim zamieszkać,może on też jest zagubiony w tej całej sytuacji,facetowi o wiele trudniej jest przyjąć do wiadomości i przyzwyczaić się do faktu że jest dziecko i wszystko się zmieniło,ja myślę że on Cię kocha,tylko też jest mu ciężko tak na odległość.
Chyba większość kobiet po porodzie czuje się mniej kochaną,ale w rzeczywistości tak nie jest,poprostu sytuacja się zmienia i trzeba się przyzwyczaić.
Daj Waszemu związkowi szansę

Pepper napisał(a):
Trudno jest tworzyć rodzinę na odległość.

i to sa swiete slowa. mysle ze musicie dac sobie szanse. zobaczyc jak bedzie gdy bedziecie widziec sie codziennie. duzo ryzykujesz, bo przewprowadzasz sie do jego miasta, ale mysle ze wszystko sie ulozy. dotrzecie do siebie i wroci wszystko to co bylo przed porodem

Pepper napisał(a):
dopóki nie zamieszkacie razem, nie sprawdzicie czy ten układ działa

i wszystko w temacie

Moje zdanie jest takie, że dopóki nie zamieszkacie razem, nie sprawdzicie czy ten układ działa. Trudno jest tworzyć rodzinę na odległość. Warto spróbować się porozumieć, w końcu z jakiegoś powodu chcieliście być razem i chcieliście mieć dziecko :)

Całą swoją miłósc przelał na naszą córeczkę