żeby jedno chciało więcej dla drugiego niż dla siebie

Question

Gość odsłony: 4859

żeby jedno chciało więcej dla drugiego niż dla siebie

Wszystko zaczęło się tak dawno, zaręczyny, pierwsze ustalenia, pierwsze wyobrażenia jak będzie wyglądał nasz ślub, aż pewnego dnia bach - mamy datę!! Potem wielkie przygotowania, pytania, czy rzeczywiście tego chcemy, ciągłe czytanie Forumi, co skończyło się ciężkim uzależnieniem oraz tym, że stwierdziłam, że muszę jak najszybciej opowiedzieć Wam o tym jak byliśmy szczęśliwi w tym niepowtarzalnym dniu :love: :love:

Nerwy o sobie dały znać już we wtorek, kiedy to z Tomaszem, siostrą i resztą rodziny usadzaliśmy gości. Do północy wielkie kłótnie i przestawiania gości #/ Do drugiej w nocy mieliśmy już cały plan. Środa była pod znakiem robienia planów stołów, kupowania kolorowych alkoholi do baru i ciągłym wzdychaniem "o rany to już tak blisko" :D Wszystkie nerwy opadły w czwartek i piątek - te dni były przeznaczone na relaks - manicure, fryzjer, kosmetyczka i ostatnia lekcja tańca. Pierwszy taniec wychodził nam idealnie, wszystko było zgrane i zadowoleni byliśmy z siebie bardzo bardzo :D

W piątek, że było to święto, poszliśmy do kościoła i wracając do domu zaczęło lać, rozpętała się burza. Wzięliśmy nogi za psa i pobiegliśmy w strugach deszcze do domu, gdzie od godziny 20 do północy oglądałyśmy z siostrą doniesienia o tornadach, szkodach, które wyrządziła burza i nawałnica. Żeby nasze myśli oddalić od pogody z mamą udekorowałyśmy przedpokój i salon - wyszło nam pięknie - to chyba przez to, że wszystkie myśli skupiłam na tiulu, żeby tylko nie mysleć o tym, co się dzieje za oknem. Po chwili przypomniało mi się, że nasi osiedlowi ochroniarze mówili, żeby postawić buty ślubne na parapet skierowane w stronę kościoła po to by pogoda była wspaniała - w tym wszystkim nie chciałam cudnej pogody, chciałam tylko, żeby nie przeszło tornado i żeby nie lało siarczyście, więc jako że jestem daleka od wiary w zabobony stwierdziłam - stawiamy buty na parapet! :D I tak z siostrą budziłyśmy się raz na pół godziny w nocy, żeby sprawdzić czy pada jeszcze deszcz. Jak się okazało o 3 rano - nie było deszczu, ale jednak stwierdziłyśmy, że to chyba niedobrze, bo mogłoby sie wypadać przez noc, żeby w dzień było słonecznie. Jeszcze troszkę podziamgałyśmy w łóżku i zasnęłyśmy błogo myśląc, że to już już..

W sobotę obudziłam się bardzo spokojna, świeciło słońce :D Nawet czułam jak siostra obok drży z emocji, a ja nic. W związku z tym, że plan dnia zaczynał się dopiero od 8.30, więc stwierdziłyśmy, że nie możemy go naruszyć i poszłyśmy do rodziców, gdzie na wielkim łóżku leżeliśmy w czwórkę i opowiadaliśmy sobie śmieszne historie z dzieciństwa. Aha - i oglądaliśmy non stop pogodę. Potem rodzice wyruszyli po świeże owoce i mieczyki. Następnie przyjechała pani Jola, zobaczyłam bukiety ślubne, szybciutko zapakowaliśmy rzeczy dla tomka, potem chłopcy ruszyli do sali, żeby rozłożyć winietki, a damska cześć ekipy ruszyła do fryzjera, gdzie plotkowałyśmy, śmiałyśmy się...aż tu nagle moja mam wyszła z salonu, ale z salonu widziałyśmy jej łzy na policzkach. I to był ten moment, w którym zrozumiałam, że naprawdę ten dzień chcę przeżyć z bliskimi i nie jest ważne, że cały koszt wesele mógłby nam wystarczyć na masę innych rzeczy - chcieliśmy być z rodziną przyjaciółmi!

Po fryzjerze, makijaże - Goha była niezastąpiona! Nawet moja mama dostała kępki, mimo, że ona nawet nie tuszuje rzęs :D :D Moja siostra po zobaczeniu się w lusterku wypowiedziała słowa, które w związku z tym, że tu jest kulturalnie, nie nadają się do publikacji ^^D Jak dziewczyny były malowane ja chodziłam po domciu i ciągle się zastanawiałam dlaczego tu taki spokój, gdzie jest bieganina, gdzie emocje. Zdążyłam usiąść przed Gohą i się zaczęło, zaczęli zjeżdżać się goście i przybyli kamerzyści i fotograf. Wrzawa, głosy, śmiechy, to wszystko wskazywało na napięcie i ogromne emocje. Jeszcze telefon od Tomasza z pytaniem o to, gdzie jest butonierka, jeszcze wywiad i już ubieram wszystko i na końcu suknia. Czułam się w niej pięknie!

Po całej ceremonii związanej z ustrajaniem tej coraz bardziej nerwowej kobietki, wyszłam z pokoju i powędrowałam do salonu, gdzie miało być błogosławieństwo. Nagle słyszę - Tomek już jest! Serducho wali, motylki fruwają. Jeszcze tylko słyszę, że moja żywiołowa chrzestna negocjuje i próbuje wódkę przed wejściem do domu i już już jest! Wchodzi piękny i wzruszony, mały kiss, przytulenie i już klęczymy. Tato miał przygotowaną mowę, nie powiedział nic oprócz błogosławieństwa, mama zapomniała mnie pobłogosławić, tata Tomka złożył piękne życzenia. Nie płakałam, patrzyłam tylko na rodziców i byłam z nich dumna i z tego, że jestem ich córką!

Wychodzimy z domku, jeszcze fotki, już w aucie, wychodzimy przed szlabanem osiedlowym, życzenia, całusy, buziaki od dzieci, które piszczały i się śmiały. I już jedziemy, telefon do brata , żeby zawracali bo nie wzięliśmy tego i tamtego, ale już wszystko pod kontrolą. Jedziemy obok kościoła, a tam patrzę jacyś żołnierze, myślę sobie - to chyba jeszcze nie nasz ślub. Jeszcze długie schody, patrze a my już u przedsionka kościoła, słyszę komendy - o rany!! To kompania reprezentacyjna! Prezent od mojego taty! Piszcze wewnętrznie z emocji, czuję nagle, że to nie Tomasz mnie trzyma za rękę tylko tata, jeszcze dwie minuty, słyszę dzwonek, wszyscy wstają, harfa, idziemy, mówię do taty wolniej (potem mi powiedział, że myślał, że stoi w miejscu , a ja tu wolniej ;) ). Podniesienie welonu, pocałunek najczulszy na świecie od taty i już Tomasz. Stoimy obok siebie, ksiądz ze łzami w oczach. Widzę gest rękoma bliżej i patrzę gdzie ja stoję gdzieś skrajnie daleko od Tomka, ale już jesteśmy obok siebie. Zaczęło się...

Piękne przywitanie, potem mój brat,który tak szybko przeczytał czytanie, że nic nie zrozumieliśmy, ale troszkę się pośmiał wracając od czytania i już lżej na serduchu. Piękne kazanie, myślę, chyba mam zwidy ksiądz stoi przy nas z mikrofonem i o coś pyta - co to jest miłość. Kurcze widzę tylko jak Tomasz mówi, żeby ksiądz zaczął ode mnie i już mam mikrofon, coś mówię - chyba to, że miłość to jest to, żeby pierwsze chciało dla drugiego więcej niż dla siebie :love:

Potem myślę to ja powiedziałam, Tomasz w swojej kwestii tylko przyznał mi racje , potem świadkowie - opowiedzieli coś, czego nie pamiętam, ale wymienili nasze imiona. Potem przysięga - widzę tylko Tomasza mimo, że czuję, że jest pełno ludzi obok, flesze.

I już obrączki na palcach, piękne granie harfy i skrzypiec, klęczymy, modlę się z całych sił o wszystko. I już wyjście, jeszcze tylko dostaliśmy różaniec i się odwracamy! Marsz i słyszę komendy. Wychodzimy z kościoła idziemy obok żołnierzy i dostaję z szabli po tyłku. Co to było, dalej nie idę w obawie, że każdy mnie będzie lał :D Odwracam się, pytam kogokolwiek czy iść dalej, żołnierze kamienna twarz tylko jeden zamrugał oczami, ok idziemy. Uff tylko jeden strzał!! Pieniądze, ryż, życzenia. Wszyscy tacy piękni, uśmiechnięci i szczęśliwi!

Wsiadamy do auta - kamerzyści proszą abyśmy jeszcze raz podjechali do kościoła, jedziemy i już wyjazd na salę. Jedziemy śpiewamy jakieś głupoty, gadamy o tym, że może skręcimy gdzieś na piwko :D Całuje się z Tomaszem, za nami trąbi wujek i oświetla nas bardziej. O deszczu totalnie zapomniałam - nie było go wcale, a jednak te zabobony!

I już sala - ale może żeby nie męczyć, to opisze później. I tak już pewnie wykończyłam moimi głupotkami ;)

Odpowiedzi (70)

Ostatnia odpowiedź: 2010-08-03, 20:20:35

Kategoria: Związki i Seks

Answer 1

Gość 2010-08-03 o godz. 20:20

0

karola82 napisał(a):
Trzymałam kciuki za Ciebie i pogodę w sobotę
I to pewnie dzięki tym kciukom udało się z pogodą ;)

Dziękuję za wszystkie miłe słowa!