Opowieść o naszym cudownym ślubie!:)

Question

Alla odsłony: 3746

Opowieść o naszym cudownym ślubie!:)

Oto moja relacja;
Chciałam poczekać na zdjęcia, ale po prostu dokleję je później:)

Noc przed ślubem przespałam na rzepowych wałkach, za co siebie przeklinałam, bo wiadomo, ze sen na twarzy to nic przyjemnego;) Rano wstaliśmy na równe nogi i mój M. zawiózł mnie do rodziców. Tata właśnie wychodził do kwiaciarni, a Mama szykowała się do fryzjerki. Jak przyszła do domu moja wiązanka to skakałam do sufitu, taka byłam zachwycona:):)

Pojechałyśmy z Mamą do fryzjerki i - jak nigdy - o nic się nie martwiłam. Niebo było zachmurane. A fryzury się udały. Tyle, że nie mogłam już skakać pod sufit bo musiałam na nią już uważać:) W domu czekała już siostra z chłopakiem i Tata. Była 11sta. I nie pytajcie mnie - nie mam pojęcia co robiłam do 16tej...
Mój M. odebrał brata z dworca i zawiózł Go do nas do mieszkanka, żeby wyczekiwał na resztę rodziny która miała się zjawić za parę godzin, autokarem.
Razem z moim M. przystroilismy sobie samochód i jakoś czas szybko leciał.
Przyszło do szykowania się - kąpiele itd.
W międzyczasie zrezygnowałam z sypania płatkami, bo wszystkie jakie miałam wyschły albo podgniły.

Przystąpiłyśmy z Mamą do malowania. No i klops - bo nie wzięłam cieni z mieszkanka, którymi miałyśmy mnie pomalować. Klops klopsem ale wcale się nie przejęłam:)
Umalowałyśmy mnie inaczej:)
Tak czy siak - czułam się cudownie i makijaż też uważałam za udany:)

Przy zakładaniu halki okazało się, że druty mi sie nie trzymają w okręgu i trzeba było je kleić. Szybko i zgrabnie pomógł mi w tym chłopak mojej siostry:). W tym czasie Mama czesała moją siostrę.

Mój M. wtedy to już chyba wystawał przed domem i wyczekiwał rodziców i świadka, którzy mieli się niebawem zjawić:)

Krok po kroku coraz bardziej przypominałam Pannę Młodą. I jak przyszło mi zejść na dół w gotowym stroju na błogosławieństwo, to żeśmy się z Mamą popłakały - zupełnie nie wiedzieć czemu...

Przerażona, dzwonię do świadkowej, gdzie jest?? A ona się wraca do domu, bo dowodu zapomniała;) Agentka się znalazła! ;)

Nasze rodziny na dole czekały i musiałam jakoś się wziąć i iść. Więc poszłam... I takich emocji nie przeżyłam nigdy w życiu - jakie mi towarzyszyły w czasie błogosławieństwa. Niby nic, nie było klękania i święcenia, tylko słowa - i biblia i krzyżyk. To była jedna taka chwila w życiu...

Świadek tym czasem czekał przed domem i nie odstępował samochodu na krok, który to samochód po owielokrotnych doładowaniach - odpalił:)

Przybyła również świadkowa - i tym sposobem wyszliśmy z domu. Podjechaliśmu blisko kościoła 15 min wcześniej. Świadkowie poszli do kancelarii złożyć jeszcze jakieś podpisy a my sobie siedzieliśmy w samochodzie w ślepej uliczce z widokiem na tabuny samochodów zjeżdżających się na nasz ślub:)

2min po 17tej wjechaliśmy pod kościół. Tyle ludzi było - i wszyscy jacyś znajomi. I tam mi się prawie urywa. Pamiętam tylko niektóre twarze znajomych, ogrom słońca wpadającego przez główne drzwi, czerwony dywan i mnóstwo ludzi.
Ksiądz po nas wyszedł więc mieliśmy pewność, kiedy możemy wejść. Otuchy mi dodało, że razem z nim wyszedł mistrant - którym był mój znajomy jeszcze z liceum, za co jestem mu niesłychanie wdzięczna:)
Podobno kazanie było sugestywne i ciekawe. Ale ja tego nie wiem, bo patrzyłam się tylko w proboszcza jak w obrazek, żeby się tylko nie pogubić w tym co mam robić. I przyszło do przysięgi. Jak mówił mój M. to ja myślałam tylko, żeby nad sobą panować i nie rozryczeć się na całego. Myślałam, że głos mi nie przejdzie przez gardło jak przyjdzie moja kolej. Ale jak przyszła, to powiedziałam. I tak staliśmy się mężem i żoną:):)

Potem jeszcze składaliśmy jakieś podpisy, przyjęliśmy komunię i działo się jeszcze parę rzeczy ale dla mnie to był moment. Zanim się obejrzałam usłyszałam marsz weselny i wychodziliśmy z kościoła. Obsypano nas ryżem i pieniędzmi. (Tych monet to wcale nie chciałam - ale to taki dowcip moich znajomych). I nie żałuję. Fajnie je było zbierać. Ale co tu dużo mówić - potem to już wszystko było fajne. Zdjęcia grupowe i przyjmowanie życzeń. Przyszło bardzo dużo znajomych. Tym więcej - że chodziłam do dwóch liceów. :)

Potem samochód znów nie chciał odpalić ale Tata strategicznie stanął samochodem za nami i szybko razem z moim M. i świadkiem kabelkami doprowadzili wszystko do porządku:). Jechaliśmy i trąbiliśmy. I inni trąbili:). Tylko potem moja koleżanka z siotrą i chłopakami odczytali wdzięczne machanie mojego M. jako znak, żeby przestali i przestali;) To było dopiero nieporozumienie!:)

Jadąc powoli na salę mijaliśmy się z korowodem innego ślubu. To tez było fajne!:) Na sali odtańczyliśmy naszego walca do "Niebieskiej Piosenki". Parę razy legalnie się całowaliśmy na zawołanie "gorzko gorzko":) i bawiliśmy się do rana. Zespól się spisał nie na medal, ale na kilka medali. Byli wspaniali i grali ile weszło. Do rana oczywiście:) Pomogli nam zrobić ładne podziękowanie dla rodziców grali na prawdę super. I to też było niesamowite szczęście widzieć ile ludzi się bawi razem z nami:) Tak na prawdę - to bylismy pierwszą parą która weszła na salę i ostatnią która z niej wyszła. W domu byliśmy o 6.45:) Był już nowy słoneczny dzień - pierwszy dzień naszego małżeństwa. Przespaliśmy się ze 2 godzinki i potem rozpakowaliśmy prezenty. Co bym nie odpakowywała - to mój M. mówił :"jakie sliczne! ojej! jakie śliczne!" - bez względu czy to były filiżanki z dzbanuszkiem, czy sztućce, czy pościele, czy garnki , czy odkurzacz, czy robot kuchenny. - A inna sprawa, że to wszystko na prawdę jest śliczne:)

Marcinek trochę jeszcze pospał, ale mi się już nie chciało:) Nawet wesele przetrwałam bez ani jednej kawy. Chyba się szczęściem upajam:) Potem pojechaliśmy z moim Tatą na salę odebrać jedzenie (przez pół roku będziemy to jesć!) i alkohol (mieliśmy wrażenie, że wynosimy go więcej niz żeśmy przywieźli!) :) i zabraliśmy jeszcze kwiaty, które teraz stoją porozstawiane po całym mieszkaniu i pachną:) jak w kwiaciarni:) jest cudownie.

Nie mogę się doczekać zdjęć i filmu. Na pewno wkleję zdjęcia:) Nie było w moim zyciu cudowniejszego dnia od dnia naszego ślubu. Było cudownie i życzę wszystkim Pannom Młodym, żeby ich całe wysiłki i stres jaki przeżywają w związku z organizacją slubu był niczym w porównaniu ze szczęściem jaki towarzyszy zaślubinom!:)

Pozdrawiam Wszystkie Panny Młode!

Odpowiedzi (63)

Ostatnia odpowiedź: 2009-05-09, 06:28:53

Kategoria: Związki i Seks

Answer 1

Gość 2009-05-09 o godz. 06:28

0

wszystkiego naprawde najlepszego :D :D :D