MÓJ PORÓD - wspomnienia

Było już po terminie. Trochę się martwiłam. Tym bardziej, że ruchy były coraz słabsze i rzadziej się pojawiały. Robiłam wszystko co mogłam (odkurzałam, myłam okna itp.). A Piotruś się uparł i nie chciał wyjść. W końcu umówiłam się z lekarzem, że jeśli do poniedziałku nic się nie wydarzy to muszę przyjść na oddział i będą mi wywoływać poród - jeśli to będzie konieczne (na oddział przyjmują na tydzień po spodziewanym terminie porodu).
Pewnego dnia zauważyłam na swojej bieliźnie malutkie krwawe plamki. Wtedy przestraszyłam się i pobiegłam do swojego lekarza ginekologa. Myślałam, że stało się coś strasznego (dziecko się nie rusza, a tu jeszcze jakieś „krwawienia”). Okazało się jednak, że to odlepił się czop zabezpieczający dziecko przed bakteriami i czynnikami zewnętrznymi. A skoro się odlepił, tzn., że dziecko układa się i przygotowuje do opuszczenia mojego brzucha. Odetchnęłam z ulgą.
W piątek pojechałam z mężem do swoich teściów. Zostaliśmy tam na kolację. Już wtedy czułam się źle. Bardzo bolały mnie krzyże, a ból promieniował na całe plecy. Siedziałam więc przy kaloryferze i grzałam plecy. To dawało mi trochę ulgi.
Pojechałam do domu. W zasadzie miałam przypuszczenia, że zaczyna się poród. Tylko dlaczego nie boli mnie brzuch, tylko plecy ? przecież czytałam (i tak też mówił lekarz), że bóle porodowe to bardzo mocne bóle w dole brzucha, przypominające bóle menstruacyjne o bardzo dużym nasileniu. Okazało się, że znowu nie miałam racji i że bóle mogą być też krzyżowe (TE GORSZE).
Przyjechałam do domu i poszłam się wysikać. Kiedy zaczęłam oddawać mocz coś tak strzeliło, jakby ktoś uderzył w papierową torbę (dosłownie). Była godzina 22.22 w piątek. Przestraszyłam się tak, że aż podskoczyłam (na sedesie, ha, ha). Nikomu nic nie powiedziałam, ale od tego czasu zaczęły się bóle krzyżowe (skurcze). Już nie pamiętam jak często się pojawiały, ale coraz częściej i coraz bardziej bolesne. Ale ponieważ lekarz mi mówił żeby od razu do szpitala nie jechać (bo to może potrwać) i czasem takie bóle po 2 godzinach ustępują, bo to jeszcze nie są te właściwe – czekałam. Minęły dwie godziny, ale ja tak przeciągałam, a może jeszcze pół godzinki, a potem następne pół. W tym samym czasie zauważyłam, że ciągle chodzę sikać. Ale nie tak normalnie – po troszeczku, prawie wcale, ale czułam jak mimowolnie wypływa ze mnie minimalna ilość (po kilka kropli) cieczy (myślałam, że moczu). Wytłumaczyłam to sobie większym parciem na pęcherz. Założyła podpaskę i położyłam się do łóżka. Podczas bólów bardzo pomagało mi masowanie przez męża pleców (a zwłaszcza części krzyżowej). To naprawdę przynosiło ulgę.
W końcu uznaliśmy z mężem, ze czas jechać. Wstałam, umyłam się. Zabrałam torbę i dokumenty i pojechaliśmy o 2.00 w nocy do położnej (kuzynki). Ona kazała mi się położyć na wersalce. Założyła rękawicę gumową i mnie zbadała. Wtedy wypłynęło resztę wód płodowych (które po woli wypływały cały czas, ale ja o tym nie wiedziałam). Zawsze myślałam (widziałam na filmach), ze wody płodowe to jedno wielkie chlupnięcie, a nie tak jak u mnie. Stąd ta pomyłka. Znowu okazało się, że nie miałam racji.
Położna ubrała się i pojechaliśmy do szpitala. Już po drodze moje bóle zaczęły zanikać, a kiedy przyjechałam wcale ich nie było (podobno ze strachu). Tam zaczęli mnie ważyć, mierzyć i wypytywać (o choroby w rodzinie, przebieg ciąży, kiedy odeszły wody itd.). Trwało to ze 40 minut. (ciekawe co byłoby gdybym nadal miała bóle ???). Potem zrobili mi lewatywę (OKROPNOŚĆ) i ogolili mnie. Większość personelu spała, bo to przecież środek nocy.
Ponieważ wody odeszły znacznie wcześniej, nie można było czekać na pojawienie się skurczy. Położyli mnie na łóżku (sama wlazłam). Przypięli pasami i podpięli mi różne elektrody i aparat monitorujący tętno płodu. Podłączyli kroplówkę wywołującą bóle. Mogłam leżeć tylko na jednym boku. Nie wolno mi było nic pić, choć usta i język miałam tak spękane i suche, że aż bolało. Dwa razy pozwolili mi zwilżyć usta.
Kiedy wchodziłam na porodówkę, po drodze mijałam 3 wijące się z bólu na innych łóżkach kobiety. Wyglądało to tak jakby korytarz przedzielono pół -ściankami i za każdą pół -ścianka stało jedno łóżko.
Położna poinformowała mnie, że gorzej już być nie może bo: bóle krzyżowe (najgorsze), rodzenie na sucho (wodę odeszły za szybko), skurcze wywoływane sztucznie (bardziej bolesne), poród po terminie i do tego olbrzymie hemoroidy odbytu.
Po chwili zostałam sama. Nad moim łóżkiem wisiał zegar. Chodził, ale mnie wydawało się że minuta trwa wieczność. Leżałam i modliłam się by już było po wszystkim. Obiecałam sobie, że wytrzymam i nie będę krzyczeć. Przyrzekam Ci nie dało się. Ja nie krzyczałam tylko wyłam.
Miałam bóle krzyżowe, potem nawet parte, ale rozwarcie było za małe. Co chwila przychodziła położna i badała mnie podczas skurczu (I TO BYŁ NAJWIĘKSZY KOSZMAR). Ból wręcz nie do wytrzymania !!! Mężowi położna kazał dzwonić koło 6.00 rano. Zadzwonił. Słyszałam dźwięk telefonu. On też mnie słyszał (moje jęki). Potem kazały mu dzwonić za godzinę. Dalej nic. Potem za pół godziny i znowu nic. On też nie spał i dzwonił co chwilę. Nie wpuścili go na salę (takie były czasy).

Kiedy zaczęły się bóle parte byłam sama. Bałam się, że dziecko „wypadnie”, a tu nikogo nie ma. Zaczęłam powstrzymywać i zaciskać nogi. W końcu przyszła położna i powiedziała, ze jak mam bóle parte to żebym parła i będzie mniej bolało. Rzeczywiście trochę pomogło. Ale rozwarcie nadal było za małe.
Pozwolili mi się położyć na drugim boku. Cały czas słyszałam jak bije serduszko mojego Piotrusia. Czasem wolniej i ciszej. Wtedy truchlałam. Trwało to w nieskończoność. Bolało coraz bardziej. W końcu podali mi morfinę (wyczytałam to później w karcie informacyjnej ze szpitala). Bolało tak samo, tyle tylko, że pomiędzy skurczami (czyli co 2 minuty – minutę) udawało mi się zasypiać, po czym budziłam się z bólu i znowu zasypiałam na dwie minuty. I otwierałam oczy, a przede mną ciągle ten zegar...
W końcu przyszła położna, nachyliła się nade mną i poczułam, że się PALĘ. Takie miałam wrażenie, jakby mi ktoś pochwę podpalił. Okazało się, że polały mnie jodyną i dokonali nacięcia krocza. Potem podeszły do mnie jeszcze dwie pielęgniarki. Złapały mnie za zgięte kolana i pchały mi je do głowy. Kiedy przychodził skurcz kazały nabrać powietrza i z całej siły przeć. Już nie miałam sił nawet przeć. Byłam u kresu wytrzymałości (choć wcześniej myślałam, że człowiek tyle wytrzymać nie potrafi – a jednak...).
Powiedziałam położnym, ze nigdy, przenigdy żadnych dzieci i że niech się stanie co chce i na niczym mi nie zależy tylko żeby już było koniec tych męczarni. Wtedy jedna z położnych uśmiechnęła się i powiedziała do mnie: poczekaj, zobaczymy czy powiesz to samo za chwilę, kiedy podamy Ci dziecko.
Parłam i parłam. W końcu położna powiedziała: „nie przerywaj bo go udusisz, jest główka”. Wtedy trwało to już tylko chwilę. TO SYN. Wiem powiedziałam, bo, wiedziałam o tym od pierwszych dni ciąży. Byłam pewna, chociaż lekarza prosiłam i nic mi nie mówił jakiej płci dziecko urodzę. To miał być Piotruś i już. Nawet nie wymyśliliśmy imienia dla dziewczynki, bo po co, skoro to Piotruś ? Była godzina 8.10 w sobotę.
Szybko oczyścili mu drogi oddechowe, owinęli go w pieluchę i położyli mi na brzuchu. TO BYŁA NAJPIĘKNIEJSZA CHWILA W MOIM ŻYCIU !!!!! Nigdy nie zapomnę tego uczucia. I co ? – zapytała mnie położna. Nadal nie chcesz mieć więcej dzieci ? – Mogę nawet zaraz !!! – powiedziałam. Warto było tyle wycierpieć, żeby poczuć to co wtedy czułam. Nic tego nie zastąpi. Uwierz mi!
Potem zabrali Piotrusia, żeby go zbadać, umyć i przewinąć w czysta pieluszkę. W tym czasie przyszedł lekarz i zszył mi krocze. Wcześniej jednak badał czy uszkodzeniu nie uległy jakieś organy wewnętrzne. Złapał za macicę i poszarpał. Czułam jakby mi wszystkie wnętrzności z brzucha chciał wyciągnąć przez pochwę. Niemiłe uczucie. Był niedelikatny i niegrzeczny (musiał się obudzić, a ja nie byłam jego pacjentką).
W końcu mnie zszył, ale nieładnie (wiem to od położnej) i żyłkę tak zawiązał, ze jej sterczące twarde końce wbijały mi się do ciała przy każdym ruchu. Musiała tak sobie zakładać watę, żeby była pomiędzy tymi stojącymi końcami, a ciałem.
Przewieźli mnie na 2 godziny na salę poporodową. Mała salka z jednym łóżkiem. Piotruś leżał ze mną na jednym łóżku. Kazali przystawiać go do piersi, bo to bardzo ważne, żeby od razu nauczył się ssać. Przystawiałam, ale to nie wyglądało na picie. On po prostu trzymał sobie sutka w buzi i spał.
Po 2 godzinach zawieźli mnie na normalna salę. W każdej było po 3 łóżka. Jedna ze ścian była szklana i ta ścian dzieliła nas od pokoju, w którym stały łóżeczka z dziećmi. Każde w swoim różowym łóżeczku z „metką” na rączce. Pytała i pozwolili mi przywieźć łóżeczko z Piotrusiem i postawić go koło mojego łóżka. Potem spał ze mną (w łóżku). Nie wolno było ubierać majtek.
Dali nam około 20 cm długą ligninę i musiałyśmy chodzić z tą ligniną między nogami i uważać, żeby nie wypadał. A ona stała po obu stronach (i z przodu i z tyłu). Potem się wycwaniłam. Ubierałam majtki i podpaski, a ściągałam, jak miał być obchód. Było zimno (22.11.1997 r.).
Okna w szpitalu (chociaż szpital nowy) nieszczelne. Pozbierałyśmy koce z wszystkich 3 łóżek i ułożyłyśmy na parapecie, żeby tak nie wiało. Łóżka były za wysokie. Ja mam 160 wzrostu i olbrzymi kłopot sprawiało mi np. usiąść na brzegu łóżka żeby zjeść obiad, a także wejście i zejście. Miałam takie hemoroidy, że nie było mowy o wypróżnieniu, a pielęgniarki cały czas o to pytały. Dali mi jakiś czopek, ale nie dał się łożyć bo nie było w ogóle wejścia do odbytu (takie miałam hemoroidy).
Wieczorem (pierwszego dnia) przyjechał mój mąż. Wpuścili go na salę i napstrykał nam zdjęć Polaroidem. Potem pojechał je pokazywać. Wyglądam tragicznie. Byłam spuchnięta, spocona i wymęczona. Liczyłam każdy dzień, każda godzinę do wyjścia ze szpitala. Potem liczyłam: już tylko 2 obiady i 3 śniadania....
Byle do domu.
W szpitalu wszystkie dzieci w nocy spały tylko mój Piotruś nie. Wrzeszczał i musiałam go nosić. Niektóre kobiety mówiły: zostaw niech płacze, bo go nauczysz i zawsze będziesz musiała nosić. Po to się ma matkę odpowiadałam i dalej nosiłam. Wtedy on się uspokajał i zasypiał. Kładłam go obok siebie i spaliśmy dalej.
Kazali karmić na żądanie, czy zawsze jak dziecko płacze (bez wyznaczania godzin karmienia). Miałam piersi tak twarde i bolesne, że łzy mi kapały z oczu za każdym razem kiedy on jadł. A Piotruś ciągnął i płakał bo mu słabo leciało. Chociaż pokarmu miałam sporo. Miałam małe, nieprzyzwyczajone jeszcze dziurki w sutkach i musiał się bardzo wysilać. Prosiłam o sztuczny pokarm (w butelce) – który dawali jak matka była po cesarce, albo kategorycznie odmawiała karmienia, lub np. nie mogła karmić ze względu na chorobę. Podawali mi antybiotyk dożylnie, aby zapobiec zakażeniu (bo rodziłam na sucho). Pewnego dnia obudziłam się i nie mogłam ruszyć ręką (w której był welfron). Dostałam zapalenie żyły i groziła infekcja. Wyciągnęli welfron i dostawałam zastrzyki w tyłek. Kazali mi ściągać (ręcznie) mleko z piersi po każdym karmieniu), żeby zwiększyć laktację i ułatwić dziecku karmienie oraz po to by pokarm nie zalegał w piersiach bo przestanie się produkować, albo zrobi się zapalenie piersi. Poinformowała mnie o tym wredna baba - pielęgniarka, która poprosiłam o pomoc. Podeszła do mnie. Ścisnęła mi piersi z całej siły (mało się nie posikałam z bólu) i powiedziała: masować, masować, bo zrobi się ropa, będziemy ciąć i wcale pani do domu nie pójdzie. Wyłam wtedy jak bóbr. Wtedy nadszedł lekarz i chciał się ode mnie dowiedzieć co się stało. Nie widziałam co powiedzieć, ale dziewczyny z sali mu powiedziały o co chodzi. Zawołał dwie pielęgniarki i kazał i masować mi piersi. To był straszny ból. Masaż polegał na gnieceniu i wałkowaniu piersi dłońmi, żeby zatory mleczne, które się porobiły puściły. „Masowały” przez około 1,5 godziny, a ja siedziałam i łzy spływały mi po twarzy. Bolało!!! Potem po każdym karmieniu resztę mleka (którego Piotruś nie wypił) musiałam wyciskać, ze by robiło się nowe i żeby nie było zatorów. Bardzo źle to wspominam. Ponadto, bolały mnie brodawki, bo dziecko gryzło i były podrażnione.

Mimo wszystko (ból, strach i „rożna” opieka szpitalna), zdecydowałam się na drugie dziecko. Nic nie zastąpi tego uczucia, jakie ma matka, kiedy położna daje jej maleństwo.

I wiesz co, kiedy już urodziłam bardzo brakowało mi czegoś w środku. Było mi przykro, ze już nie czuję tych ruchów, tych kopniaków i przesuwania się pępka na jedną stronę brzucha. Dobrze, że miałam przy sobie Piotrusia. Kocham go nad życie. Nigdy nie wyobrażałam sobie, ze można kogoś aż tak kochać. Dla niego potrafiłabym nawet ... zabić. Jeśli ktoś robiłby mu krzywdę, ja bym go zabiła.
Zawsze wydawało mi się, że najbardziej na świecie kocham rodziców (a zwłaszcza mamę). - Potem również męża. - Mama mówiła, czekaj – urodzisz dziecko to zobaczysz, ze matka bardziej kocha dziecko, niż dziecko matkę, tylko że dziecko nie zdaje sobie z tego sprawy. Teraz wiem – miała rację!!!!!!!!
To jest taka miłość, która potrafi góry przenosić !!!!!!

Pozdrawiam Cię serdecznie! Bądź dobrej myśli. Niektóre kobiety rodzą w taksówce – zanim dojadą – bo tak szybko to trwa. Ja miałam poród trudny i ciężki. Ale warto było!

P.S. Piotruś dostał tylko 9 pkt na 10 bo był siny. Miał pępowinę owiniętą wokół główki. Tak niewiele brakowało do dramatu. Dziękuję Bogu, że wszystko dobrze się skończyło.

MONIA

P.S. mam nazdieję, że tym razem będzie lepiej.